Ελλαδισμός και Ελληνισμός

Ο καθηγητής Γιανναράς ποτέ δεν μίλησε για «ένωση» με την Τουρκία. Πάντα μιλούσε με θαυμασμό για τον ελληνικό πολιτισμικό ρόλο μέσα σε μια μεγάλη αυτοκρατορία. Μόνο κάποιος που παρακολουθεί αποσπασματικά τον λόγο του καθηγητή μπορεί να κάνει τέτοιους ισχυρισμούς. Αν θέλουμε να είμαστε ακριβοδίκαιοι πάντα αυτό που στηλιτεύει ο Γιανναράς είναι αυτή η αίσθηση του μικρού του περιορισμένου του κοντόφθαλμου που αποπνέει σε όλες του τις εκφάνσεις το ελλαδικό κράτος και η κρατούσα ιδεολογία. Και δεν είναι έξω από αυτήν την κοντόφθαλμη αντίληψη και το παρόν άρθρο. Αυτό που λέει ο Γιανναράς είναι ότι πρέπει να αναλάβουμε τον προαιώνιο πολιτισμικό ρόλο μας και να ανοιχτούμε στις επιδράσεις. Πρέπει πρώτα όμως να αισθανθούμε υπερήφανοι για την ταυτότητα που έχουμε και την οποία θα προβάλουμε προς τα έξω. Η οποία φυσικά έχει ιστορικά ερείσματα αλλά τα χρόνια ακόμα και αμέσως μετά την επανάσταση με τις ιδεολογίες που άκριτα ενσωματώθηκαν στο ελλαδικό κράτος μόνο με το προσόν ότι είναι «δυτικές» το διάβρωσαν σε ένα άνευρο και ασπόνδυλο μόρφωμα αντιμαχόμενων μικροσυμφερόντων οι οποίες αναπαράγουν τις ατέρμονες αντιθέσεις επειδή ακριβώς έχει αδυνατήσει η συλλογική ιδεολογία που μας συγκροτεί. Ένα σύμπτωμα είναι και όλες αυτές οι καινούργιες ιδεολογίες που βλέπουμε να σχηματοποιούνται σε ανιστόρητους ισχυρισμούς. Ο καθηγητής Γιανναράς θαυμάζει την δύναμη της κρατικής ιδεολογίας της Τουρκίας (ναι την αντίληψη του τουρκισμού του Νταβούτογλου που θέλει να συμπεριλάβει και την περιοχή της Κεντρικής Ασίας) όπως θαυμάζει και την δύναμη της κρατικής ιδεολογίας της αναδυόμενης Ρωσίας ή την δύναμη της κρατικής ιδεολογίας γενικότερα σαν ένα μέσω υποταγής του ατομικού συμφέροντος στο συλλογικό. Δεν είναι όμως η βάση του θαυμασμού του η ίδια η φύση της ιδεολογίας του τουρκισμού αλλά η ένδειξη πως κράτη που έχουν αυτό τον κεντρικό ιδεολογικό πυρήνα προοδεύουν και έχουν κατακτήσεις και μέλλον. Αντίθετα από την άνευρη και άχρωμη «Ελληνική Δημοκρατία» την οποία βλέπουμε τα χάλια που βρίσκεται. Αυτός είναι ο βασικός ισχυρισμός του Γιανναρά και δεν είναι χωρίς βάση. Αν θέλει κανείς βέβαια να βρει τον πυρήνα της ιδεολογίας που θα ήθελε να επικρατεί και στην κρατική οντότητα που ονομάζεται «Ελλάδα» ο Γιανναράς είναι πολύ μακριά από την ουσία του αιματολογικού εθνικισμού όπως είναι στην ρίζα του ο τουρκισμός και πολύ κοντύτερα στην αυτοκρατορική τσαρική αντίληψη της Ρωσίας στα προεπαναστατικά χρόνια. Αυτή την ανάπτυξη πολιτισμικής κοινότητας θέλει ο Γιανναράς.


Αλλά πόσο έτοιμοι είμαστε σαν έθνος να απορρίψουμε την αιματολογική συγγένεια που είναι απότοκο του ιδεολογικού μικροελλαδισμού προς χάριν της πολιτισμικής; Από αυτό το άρθρο βλέπω ότι απλούστατα δεν είμαστε. Από την στιγμή που επιμόνως αναπτύσσουμε τέτοια θεωρήματα για να βρούμε ένα νέο εθνικό μύθο απαλλαγμένο κατά το δυνατόν από τον χριστιανισμό και στηριγμένο σε φαντάσματα του απώτατου παρελθόντος μας που μας μεταφύτευσαν οι δυτικοευρωπαίοι έτσι ώστε να απορρίψουμε τους κοινούς μύθους που μας γέννησαν σαν έθνος και έβαλαν στην σημαία μας τον σταυρό.

Ελευθέριος Β.

ΥΓ Η επανάστασή μας γνωρίζετε πολύ καλά πως δεν άρχισε στην ιστορική Ελλάδα κύριε Σιδηρούντιε. Η Επανάστασή μας δεν θα μπορούσε καν να γίνει αν γινόταν με τα δικά σας κριτήρια.
ΠΗΓΗ : ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ