Οι πειρατές-βασιλιάδες της Σομαλίας

Πόρσε, ηρωίνη, όπλα, χλιδάτες επαύλεις και λευκές πόρνες είναι το άγριο λαϊφστάιλ της άρχουσας τάξης μιας πάμπτωχης χώρας

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΑΡΑΣ
Αγαπούν τις τετρακίνητες Πόρσε, αν και συχνά προτιμούν τα ανθεκτικότερα Τoyota Land Cruiser. Τους αρέσουν οι χλιδάτες επαύλεις, αλλά ξαφνικά εξαφανίζονται και μένουν για εβδομάδες σε ξύλινες καλύβες ώστε να μη «δίνουν στόχο». Είναι πιστοί μουσουλμάνοι, αλλά δεν λένε όχι στις (κατά προτίμηση λευκές, φερμένες ειδικά από την Αραβία) πόρνες πολυτελείας ούτε στα ναρκωτικά και στο- απαγορευμένο από τον Προφήτη- αλκοόλ. Και αν η κοκαΐνη δεν κυκλοφορεί σε αφθονία στην Ανατολική Αφρική, το χασίσι, το διεγερτικό «κατ» και εσχάτως η καθαρή ηρωίνη από το Σουδάν και την Τανζανία σπανίως λείπουν από τα σαλόνια τους. Είναι οι «βασιλιάδες» της πειρατείας στη Σομαλία και το άγριο λαϊφστάιλ τους.

Οι ντόπιοι πολέμαρχοι που ελέγχουν τους στολίσκους των κουρσάρων του Ινδικού ωκεανού δεν ξέρουν τι θα πει κρίση, φτώχεια, πείνα- κι ας ζουν σε μία από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου. Ενώ η Σομαλία βυθίζεται στην απελπισία, αυτοί διάγουν πολυτελείς βίους που θυμίζουν συχνά τους «νονούς» της Κόζα Νόστρα και των λατινοαμερικανικών καρτέλ της κοκαΐνης.
Εντάξει, οι «pirate-kings» της Αφρικής δεν έγιναν αίφνης... Πάμπλο Εσκομπάρ: σε αντίθεση με το διαβόητο αφεντικό του Μεντεγίν, οι σομαλοί πολέμαρχοι δεν επιδίδονται σε άγριες συγκρούσεις με άλλες συμμορίες. Αντίθετα, ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο για τον έλεγχο της «περιοχής» τους και για την καλή ζωή. Γιατί να σκοτώνονται μεταξύ τους όταν στα ανοιχτά υπάρχει λεία για όλους;
Το Εϊλ, η αποκομμένη από την ενδοχώρα «πρωτεύουσα της πειρατείας», πριν από μερικά χρόνια δεν ήταν παρά ένα κατεστραμμένο από τον εμφύλιο ψαροχώρι, γεμάτο τρύπιες βάρκες και μισογκρεμισμένα παραπήγματα. Σήμερα είναι μια μικρή πόλη όπου ζουν μερικοί από τους πλουσιότερους ανθρώπους σε ολόκληρη την Αφρική. Αυτοί που παίρνουν τη μερίδα του λέοντος από τα λύτρα που πληρώνουν οι εφοπλιστές για την απελευθέρωση των καραβιών τους. Λύτρα που υπολογίζονται σε δεκάδες εκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο, παρά την παρουσία στον Ινδικό και στον Κόλπο του Αντεν δεκάδων πολεμικών σκαφών από όλες τις μεγάλες δυνάμεις της υφηλίου.
Τα λύτρα είναι τόσο υψηλά ώστε ακόμη και ένας απλός «φαντάρος» των πειρατικών ταχύπλοων μπορεί να κερδίσει 40.000-50.000 δολάρια από ένα μόνο πετυχημένο «ρεσάλτο» σε κάποιο φορτηγό ή δεξαμενόπλοιο. Αν υπολογίσει κανείς ότι η «μπάζα» ενός πολέμαρχου μπορεί να κινηθεί μεταξύ μισού και ενός εκατομμυρίου δολαρίων και ότι τα τελευταία χρόνια καθένα από τα «σώματα ακτοφυλακής», όπως αυτοαποκαλούνται οι πειρατικές συμμορίες, αιχμαλωτίζει κατά μέσο όρο 10-20 σκάφη, κατανοεί πού βρίσκουν οι αρχιπειρατές της Σομαλίας τα χρήματα για να συντηρήσουν το... αλμυρό τους «λαϊφστάιλ».

Ο «Γεωγράφος» που «ψαρεύει» πλοία με το GΡS

ΜΟΓΚΑΝΤΙΣΟΥ. Στο Γκαρόβε, την πρωτεύουσα της Πουτλάνδης, ζει ένας από τους διασημότερους πειρατές, ο Αμπντιρασίντ Αχμέντ, γνωστότερος ως «Τζουκραάφι», που αποτελεί παράφραση μιας ελληνικής λέξης, της λέξης... «γεωγραφία»! Ο «Γεωγράφος» απέκτησε το nom de guerre του (και την αξιοζήλευτη περιουσία του) χάρη στην ευχέρειά του να «διαβάζει» ναυτικούς χάρτες και να κατευθύνει με τη βοήθεια σύγχρονων ηλεκτρονικών βοηθημάτων, όπως είναι οι συσκευές εντοπισμού GΡS, τις ομάδες κρούσης στα καράβια-στόχους. Αν και δεν είναι αρχηγός συμμορίας, ο «Τζουκραάφι» θεωρείται ήδη μοντέλο επιτυχημένου νεαρού Σομαλού προτού κλείσει τα 30- απόδειξη, τα ακριβά ρούχα, το τετρακίνητο Τoyota, τα χρυσά κοσμήματα.

Ο Ρομπέν των Σομαλών

ΜΟΓΚΑΝΤΙΣΟΥ. Το Αλ Τζαζίρα τον αποκάλεσε «βασιλιά-πειρατή της Σομαλίας» κάνοντάς τον διάσημο: είναι ο «Γκαράαντ», ένας σομαλός πρώην ψαράς που ελέγχει περισσότερους από 800 «ακτοφύλακες», μοιρασμένους σε 13 αυτοκέφαλες «συμμορίες». Καθεμιά έχει το δικό της λιμάνι-ορμητήριο, τους δικούς της αρχηγούς, όλοι όμως παίρνουν διαταγές από τον «Γκαράαντ», που στην ντόπια διάλεκτο σημαίνει «φύλαρχος». Οπως και οι περισσότεροι υφιστάμενοί του, ο «Γκαράαντ» περνάει την ημέρα του μασουλώντας κατ. Φορά ακριβά κοστούμια και κουβαλά μαζί του τρία δορυφορικά τηλέφωνα. «Δεν ξέρω καν τα ονόματα των πλοίων που αιχμαλωτίζουν οι άντρες μου ούτε με νοιάζει» λέει. Μόνο από το «Stella Μaris», ένα γιαπωνέζικο φορτηγό που κρατήθηκε αιχμάλωτο στο Εϊλ για 11 εβδομάδες, πήρε λύτρα 2 εκατ. δολάρια, εκ των οποίων (ως χρηματοδότης και αρχιδιαπραγματευτής της επιχείρησης) πρέπει να τσέπωσε περίπου 650.000 δολάρια.