Ο Ερντογάν ζήτησε βοήθεια από τη Μέρκελ

Τη βοήθεια της Αγκελα Μέρκελ για τον απεγκλωβισμό της τουρκικής ενταξιακής διαδικασίας από τυχόν αδιέξοδο που θα δημιουργηθεί λόγω της Κύπρου ζήτησε ο Ταγίπ Ερντογάν χθες, δεύτερη και τελευταία ημέρα της επίσκεψης της καγκελαρίου στην Αγκυρα και την Κωνσταντινούπολη.
Ο Τούρκος πρωθυπουργός έκανε λόγο για τον κίνδυνο αδιεξόδου εάν δεν αρθούν οι περιορισμοί της Ε.Ε. στα 18 κεφάλαια, που αποκλείονται από τη διαπραγμάτευση κυρίως λόγω της Κύπρου. «Τι θα γίνει μετά;», αναρωτήθηκε ο κ. Ερντογάν στη διάρκεια συνάντησης Τούρκων και Γερμανών επιχειρηματιών, παρουσία της Γερμανίδας καγκελαρίου. «Στην περίπτωση αυτή περιμένουμε πολλά από τη Γερμανία», συνέχισε ο Τούρκος πρωθυπουργός, ενθυμούμενος ίσως πρόσφατη δήλωση της κ. Μέρκελ περί «προνομιακής σχέσης Ε.Ε. - Τουρκίας», αντί της πλήρους ένταξης, αλλά και της προτροπής της «εφαρμόστε το Πρωτόκολλο της Αγκυρας, ανοίξτε τα λιμάνια στην Κύπρο», την οποία επανέλαβε και χθες η καγκελάριος.
«Πρέπει να προχωρήσουμε με βάση τον πραγματισμό. Αυτό σημαίνει να συνεχίσουμε την ενταξιακή διαδικασία. Διαπιστώσαμε κατά τις συζητήσεις ότι το Πρωτόκολλο της Αγκυρας είναι πιθανότατα το μεγαλύτερο εμπόδιο αυτή τη στιγμή. Είναι ο λόγος που δεν ανοίγουν ορισμένα κεφάλαια», είπε η κ. Μέρκελ, η οποία επισκέφθηκε χθες την Αγια-Σοφιά και το Μπλε Τζαμί. «Η αποτροπή και μόνο της κλιμάκωσης της έντασης μεταξύ Μέρκελ και Ερντογάν θεωρήθηκε επιτυχία», σημείωνε χθες το περιοδικό Der Spiegel.
Ολα αυτά συνέβησαν ενώ ο Ταγίπ Ερντογάν κατέθεσε χθες το σχέδιο συνταγματικής αναθεώρησης στην Εθνοσυνέλευση, έχοντας, ως λέγεται, επιφέρει αλλαγές σε αρχικές τροποποιήσεις άρθρων καίριας σημασίας, όπως η εκλογή των μελών του Ανώτατου Συμβουλίου Δικαστών και Εισαγγελέων, κατόπιν υποδείξεως και του προέδρου Γκιουλ, ο οποίος χθες επέστησε σε όλους την προσοχή για τις μελλοντικές επιπτώσεις αδεξιοτήτων στο μέλλον. Για να εγκριθεί το σχέδιο αναθεώρησης, χρειάζεται 367 ψήφους, για να τεθεί σε δημοψήφισμα 34. Το CHP και το ΜΗΡ το έχουν ήδη απορρίψει, υπάρχει όμως περιθώριο διαπραγμάτευσης με το κουρδικό BND ή άλλους παράγοντες. Από πηγή του κυβερνώντος ΑΚΡ διαψεύστηκε πάντως χθες ισχυρισμός της εφημερίδας «Ταράφ» ότι κυβερνητικοί βουλευτές θα το καταψήφιζαν.
Σε ευαίσθητη στιγμή εσωτερικά, εκτός από τα ευρωπαϊκά θέματα, η κυβέρνηση Ερντογάν πρέπει να αντιμετωπίσει και το Αρμενικό. Θετική ανταπόκριση είχε ο Αχμέτ Νταβούτογλου από την Αμερικανίδα υπουργό Εξωτερικών Χ. Κλίντον, που τον διαβεβαίωσε ότι το ψήφισμα υπέρ της αρμενικής γενοκτονίας δεν θα τεθεί προς ψηφοφορία στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Χθες, η αμερικανική πλευρά ζήτησε να επιστρέψει στην Ουάσιγκτον ο ανακληθείς Τούρκος πρέσβης Ναμίκ Ταν, αφού στη Στοκχόλμη επέστρεψε η Ζεργκούν Κορουτούρκ, η πρέσβης της Τουρκίας που είχε ανακληθεί μετά την αναγνώριση της αρμενικής γενοκτονίας από τη σουηδική Βουλή στις 11 Μαρτίου.

Ο Ερντογάν δεν κατάφερε να πίσει την καγκελάριο Μέρκελ κατά την επίσκεψή της στην Τουρκία

Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

ΑΓΚΥΡΑ Τονίζοντας τις διαφωνίες της σε όλα τα σημαντικά ζητήματα, αλλά αποφεύγοντας να επαναλάβει τη γνωστή άποψή της για μη ένταξη αλλά απλώς « προνομιακή σχέση» της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ενωση, η καγκελάριος της Γερμανίας Ανγκελα Μέρκελ ταξίδεψε χθες στην Αγκυρα ως «φίλη» της Τουρκίας και είχε συνομιλίες με τον πρωθυπουργό Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Η κυρία Μέρκελ έθεσε ως προϋποθέσεις συνέχισης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων ΕΕ- Τουρκίας την άσκηση πίεσης προς το Ιράν για να σταματήσει το αμφιλεγόμενο πυρηνικό του πρόγραμμα. « Θα ήμασταν ευτυχείς αν η Τουρκία ψήφιζε τον Απρίλιο στο ζήτημα του Ιράν τη θέση των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης » είπε. Στα μέσα Απριλίου γίνεται στην Ουάσιγκτον η Σύνοδος Κορυφής για την Πυρηνική Ασφάλεια.
Από την πλευρά του ο κ. Ερντογάν τάχθηκε κατά της επιβολής οικονομικών κυρώσεων εναντίον του Ιράν, λέγοντας ότι αυτός « δεν είναι υγιής δρόμος. Ο καλύτερος δρόμος είναι αυτός της διπλωματίας ». Η Τουρκία αμφισβητεί την αποτελεσματικότητα των κυρώσεων που συζητείται να επιβληθούν στο Ιράν και θεωρεί ότι θα πλήξουν αναπόφευκτα τις εμπορικές σχέσεις Αγκυρας- Τεχεράνης. « Η Τουρκία μοιράζεται 380 χιλιόμετρα συνόρων με το Ιράν και αποτελεί σημαντικό της εταίρο, ειδικά στον τομέα της ενέργειας » είπε ο κ. Ερντογάν.
« Συνεχίζουμε τις ενταξιακές συνομιλίες,ο τερματισμός των οποίων έχει ανοικτή ημερομηνία. Η Γερμανία δεσμεύεται να τηρήσει όλες τις υφιστάμενες συμφωνίες ανάμεσα στην Τουρκία και την Ευρωπαϊκή Ενωση» δήλωσε η κυρία Μέρκελ. Σε ό,τι αφορά τις διμερείς διαφορές των δύο χωρών, ο κ. Ερντογάν ζήτησε την υποστήριξη της κυρίας Μέρκελ για τη δημιουργία τουρκόφωνων σχολείων στη Γερμανία, ανταποδίδοντας το γεγονός της ύπαρξης αρκετών γερμανόφωνων σχολείων στην Τουρκία. Η απάντηση της γερμανίδας καγκελαρίου ήταν ηπιότερη από άλλες φορές που απέρριπτε το αίτημα της Αγκυρας: « Αν η Γερμανία διαθέτει ξενόγλωσσα σχολεία σε άλλες χώρες,για παράδειγμα στην Τουρκία... τότε φυσικά και η Τουρκία μπορεί να έχει σχολεία στη Γερμανία » είπε, αλλά πρόσθεσε: « Ομως δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί αυτό σαν δικαιολογία για τους Τούρκους που ζουν στη Γερμανία για να μη μαθαίνουν τη γερμανική γλώσσα ».


«Να ανοίξουν τα λιμάνια σε κυπριακά πλοία»

ΑΓΚΥΡΑ. Η καγκελάριος της Γερμανίας ζήτησε να ανοίξουν το ταχύτερο όλα τα λιμάνια της Τουρκίας για τα πλοία που έχουν νηολογηθεί στην Κυπριακή Δημοκρατία στο πλαίσιο της τελωνειακής ένωσης, όπως ορίζουν οι ενταξιακές διαδικασίες. « Το σημαντικότερο ζήτημα είναι η εφαρμογή του πρωτοκόλλου της Αγκυρας. Πρέπει να ρυθμίσουμε το ζήτημα της Κύπρου. Από αυτό θα επωφεληθούμε όλοι» δήλωσε χαρακτηριστικά στους τούρκους συνομιλητές της η Ανγκελα Μέρκελ. Η εφαρμογή του πρωτοκόλλου της Αγκυρας προβλέπει τη χρήση των τουρκικών λιμανιών (και) από όλα τα κυπριακά πλοία.

«Σχέδιο Μάρσαλ» για το Πακιστάν και το Αφγανιστάν επεξεργάζεται η G8

Οτάβα - Τρίτη 30 Μαρτίου 2010 [ 08:55 ]
Πρωτοβουλία για την οικονομική στήριξη του Αφγανιστάν και του Πακιστάν ανακοίνωσαν οι υπουργοί Εξωτερικών της G8. Στόχος του σχεδίου είναι η ενίσχυση της ανάπτυξης και της απασχόλησης στις δύο χώρες, όπως και η βελτίωση των υποδομών στις όμορες επαρχίες.
«Η σταθερότητα της περιοχής είναι αποφασιστικής σημασίας για την παγκόσμια ασφάλεια» δήλωσε ο Καναδός υπουργός Λόρενς Κάνον.
Ο στόχος της πρωτοβουλίας αυτής είναι να υποστηριχθεί η κατασκευή εμπορικών και συνοριακών υποδομών και να προωθηθεί η οικονομική ανάπτυξη και η απασχόληση στην περιοχή των συνόρων.
Σύμφωνα με την G8, το σχέδιο αναπτύχθηκε κατόπιν διαβουλεύσεων με τις κυβερνήσεις του Αφγανιστάν και του Πακιστάν, την Παγκόσμια Τράπεζα και την Ασιατική Τράπεζα Ανάπτυξης.
Στη συνάντησή τους οι υπουργοί θα προετοιμάσουν τη σύνοδο των αρχηγών κρατών της G8 που θα πραγματοποιηθεί στον Καναδά στις 25 και 26 Ιουνίου.

Η ασφαλής τακτική της Αγκυρας

Tου Κωστα Ιορδανιδη



Επικίνδυνη διολίσθηση των σχέσεων Αθηνών - Αγκύρας παρατηρείται εδώ και αρκετό καιρό, με αποτέλεσμα να διερωτώνται κάποιοι μήπως υπάρχει κίνδυνος μετατροπής μίας πολυετούς ελεγχομένης εντάσεως σε κρίση σοβαρότατη, όπως συνέβη στο παρελθόν - τον Μάρτιο του 1987 με τις έρευνες πετρελαίου στο Αιγαίο, το 1996 με τα Ιμια και τρία χρόνια αργότερα με την υπόθεση του Κούρδου ηγέτη Αμπντουλάχ Οτσαλάν.
Οι τρεις προαναφερθείσες κρίσεις είχαν ως συνέπεια την εκδήλωση στο διπλωματικό επίπεδο μιας βίαιης κινητικότητος, βλαπτικής των ελληνικών συμφερόντων, σε ορισμένες περιπτώσεις. Η κρίση του 1987 είχε ως συνέπεια την αποχή της Ελλάδος από έρευνες πετρελαίου σε όλο το Αιγαίο, αλλά ταυτόχρονα και μία παραγωγική προσέγγιση των δύο κρατών, που κατέληξε στην υπογραφή Μέτρων Οικοδομήσεως Εμπιστοσύνης, τα οποία ενίοτε τηρούνται και συχνότατα παραβιάζονται από την τουρκική πλευρά.
Η κρίση των Ιμίων οδήγησε στην εισαγωγή των «γκρίζων ζωνών» στο πακέτο των ελληνοτουρκικών διαφορών και κυρίως στην υπογραφή της ούτως ειπείν «συμφωνίας» της Μαδρίτης του 1997, με την οποία αναγνωρίζονταν «ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο.
Η υπόθεση Οτσαλάν το 1999 τραυμάτισε μεν ηθικά την Ελλάδα, αλλά έδωσε τη δυνατότητα στον τότε υπουργό Εξωτερικών κ. Γιώργο Παπανδρέου να αναστρέψει πλήρως την πολιτική του ΠΑΣΟΚ έναντι της Τουρκίας. Η συγκυρία της εποχή εκείνης ώθησε την ελληνική κυβέρνηση στην απόφαση να στηρίξει πλήρως τον εξευρωπαϊσμό της Τουρκίας, με την ελπίδα ότι η προοπτική αυτή θα αλλοίωνε την εξωτερική πολιτική της Αγκυρας έναντι της Ελλάδος. Οι προσδοκίες φυσικά διαψεύσθηκαν. Παρά ταύτα, στη σύνοδο κορυφής του Ελσίνκι του 1999, η ελληνική κυβέρνηση αναγνώρισε την ύπαρξη «συνοριακών» διαφορών με την Τουρκία.
Συνοψίζοντας -και φυσικά απλοποιώντας- η Τουρκία ικανοποίησε κάποιες από τις βασικές επιδιώξεις της δίχως να διακινδυνεύσει δυναμικές ενέργειες. Από τη στιγμή, λόγου χάριν, που η κυβέρνηση του κ. Κώστα Σημίτη αναγνώρισε το 1997 την ύπαρξη «ζωτικών συμφερόντων» της Τουρκίας στο Αιγαίο, η Αγκυρα κάλλιστα θεωρεί ότι τα πολεμικά της πλοία μπορεί να διαπλέουν τα διεθνή χωρικά ύδατα έξω από την Κέα και το Σούνιο.
Εάν επιχειρούσε να εντοπίσει κάποιος μία σημαντική διαφορά στην πολιτική συμπεριφορά της Αθήνας και της Αγκυρας θα έλεγε ότι η ελληνική πλευρά αντιμετωπίζει κάθε ρύθμιση που γίνεται υπό πίεση ως μία παροδική εξέλιξη, που δημιουργεί στιγμιαίο αίσθημα ανακουφίσεως. Αντίθετα, η τουρκική πλευρά οικοδομεί και εφαρμόζει πολιτική επί των αποφάσεων ή ρυθμίσεων που διαμορφώνονται υπό πίεση.
Οι εξελίξεις που διαγραμματικά αναφέρθηκαν προηγουμένως, έχουν οδηγήσει σε μία de facto εδραίωση των θέσεων της Τουρκίας στο Αιγαίο· από την άποψη αυτή η Αγκυρα δεν έχει κανέναν λόγο να σπεύσει να «εκμεταλλευθεί» με βίαια μέσα την οικονομική κρίση στην οποία βυθίσθηκε η Ελλάδα, προς εξασφάλιση νέου πλεονεκτήματος. Απλώς η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει, παρακάμπτοντας τα επιφαινόμενα που αφορούν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, να επικεντρώσει την προσοχή της στην ουσία των προβλημάτων της χώρας μας με την Τουρκία

Σομαλοί πειρατές κατέλαβαν ισπανικό αλιευτικό

Σομαλοί πειρατές ανακοίνωσαν σήμερα, Κυριακή, ότι κατέλαβαν ένα ισπανικό αλιευτικό στον Ινδικό Ωκεανό.
Πειρατής, ονόματι Ιμπραΐμ δήλωσε τηλεφωνικώς: «Ανδρες μου κατέλαβαν ισπανικό αλιευτικό στον Ινδικό Ωκεανό. Βρίσκονται πάνω στο πλοίο και είναι ασφαλείς».
Ο Άντριου Μουανγκούρα, επικεφαλής του εδρεύοντος στην Κένυα Προγράμματος Βοήθειας Ναυτικών Ανατολική Αφρικής, επιβεβαίωσε την πληροφορία για την κατάληψη του αλιευτικού.

Δεν εμπλέκεται η Β. Κορέα στη βύθιση του Νοτιοκορεατικού πλοίου

Συνεχίζει τις έρευνες η Νότιος Κορέα για τον εντοπισμό των 46 ναυτικών που αγνοούνται μετά τη βύθιση πλοίου του Πολεμικού της Ναυτικού στην Κίτρινη Θάλασσα, στα σύνορα με τη Βόρειο Κορέα.

Στο πολεμικό πλοίο, το οποίο βυθίστηκε την Παρασκευή μετά από έκρηξη, επέβαιναν συνολικά 104 ναυτικοί. Οι 58 διασώθηκαν όμως οι ελπίδες για τους 46 αγνοουμένους εξανεμίζονται.
Δεδομένου του γεγονότος ότι το νοτιοκορεατικό πολεμικό πλοίο βυθίστηκε κοντά στα σύνορα και υπάρχει διαμάχη αναφορικά με την κρατική κυριαρχία, αρχικά ακούστηκαν σενάρια για εμπλοκή της Βορείου Κορέας στη βύθιση του πλοίου, τα οποία ωστόσο δεν επιβεβαιώνονται.
Πιο συγκεκριμένα, την ώρα που σημειώθηκε η έκρηξη δεν υπήρχε πολεμικό πλοίο της Βορείου Κορέας στην θαλάσσια περιοχή, ωστόσο τα ακριβή αίτια του περιστατικού δεν έχεουν διευκρινιστεί ακόμα.
«Δεν υπάρχουν ενδείξεις μέχρι στιγμής ότι η Βόρειος Κορέα εμπλέκεται στο περιστατικό», τόνισε σε δηλώσεις του στρατιωτικός εκπρόσωπος της Νοτίου Κορέας.

Το Ιράκ κινδυνεύει από τη θρησκευτική διένεξη

AFP, Reuters







ΒΑΓΔΑΤΗ. Ελλοχεύει ο κίνδυνος όξυνσης της θρησκευτικής διένεξης στο Ιράκ, καθώς τα δύο μεγαλύτερα σιιτικά κόμματα της χώρας αφήνουν ανοιχτή την προοπτική συγχώνευσής τους. Ενδεχόμενη συνεργασία ή συγχώνευση του Κράτους του Νόμου, του οποίου ηγείται ο πρωθυπουργός του Ιράκ Νούρι αλ Μαλίκι, και του συνασπισμού της Ιρακινής Εθνικής Ενωσης, στην οποία συμμετέχει και η παράταξη του γνωστού για τις αντιαμερικανικές του θέσεις κληρικού, Μοκτάντα αλ Σαντρ, μπορεί να οδηγήσει σε περιθωριοποίηση το κοσμικό κόμμα Ιρακίγια. Πρόκειται για τον διαθρησκευτικό συνασπισμό του οποίου ηγείται ο κοσμικός πρώην πρωθυπουργός Ιγιάντ Αλάουι. Στις εκλογές της 7ης Μαρτίου, το Ιρακίγια ήταν το κόμμα που υποστηρίχθηκε σημαντικά από τη μειονότητα των σουνιτών. Επισημαίνεται ότι οι διαδικασίες για τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης παρακολουθούνται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τόσο από τις ΗΠΑ, δεδομένης της απόφασης του προέδρου Ομπάμα για τερματισμό των στρατιωτικών επιχειρήσεων στο Ιράκ από την 1η Σεπτεμβρίου, όσο και από τις πετρελαϊκές εταιρείες που έχουν ήδη υπογράψει συμβόλαια πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων για την εκμετάλλευση των ενεργειακών αποθεμάτων της χώρας.
Την ίδια στιγμή, η σουνιτική οργάνωση Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ ανέλαβε την ευθύνη για τις πολύνεκρες επιθέσεις ανήμερα των εκλογών της 7ης Μαρτίου. «Θα συνεχίσουμε να διώκουμε τις κατοχικές δυνάμεις και τους συνεργάτες τους», υποστήριξε ο φερόμενος ηγέτης της οργάνωσης, Αμπού Ομάρ αλ Μπαγκνταντί. Ο τελευταίος, ο οποίος φέρεται να διατηρεί επαφές με την Αλ Κάιντα, κατέστησε σαφές ότι το εκλογικό αποτέλεσμα «δεν σημαίνει το παραμικρό» για τους μουτζαχεντίν και εξέφρασε την άποψη ότι η όποια νέα κυβέρνηση δεν θα διαφέρει σε τίποτα από την προηγούμενη.
Χθες, τέλος, ομάδα ενόπλων εξαπέλυσε αιφνιδιαστική επιδρομή εναντίον φυλακίου των ιρακινών δυνάμεων ασφαλείας στη συνοικία Ραντγουανίγια, της νότιας Βαγδάτης, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν πέντε στρατιώτες. Λίγο νωρίτερα, άγνωστοι είχαν δολοφονήσει εν ψυχρώ δύο αστυνομικούς στην ίδια περιοχή. Οι ιρακινές δυνάμεις ασφαλείας έσπευσαν αρχικά να αποκλείσουν την περιοχή και λίγο αργότερα ανακοίνωσαν τη σύλληψη δεκαεπτά υπόπτων.

Eιδική σχέση και όχι πλήρης ένταξη Τουρκίας

ΑΓΚΥΡΑ. Θα επιμείνει στην άποψή της υπέρ της ειδικής σχέσης της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ενωση, αντί της πλήρους ένταξής της στην Ευρώπη των «27», η Γερμανίδα καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ, κατά την επίσκεψή της την ερχόμενη εβδομάδα στην Τουρκία.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας «Μιλιέτ», η Γερμανίδα καγκελάριος δήλωσε ότι «η Τουρκία είναι αλληλένδετη με την Ε.Ε. Υπάρχουν 35 κεφάλαια στη διαδικασία των ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Πιστεύω ότι τα 27-28 εξ αυτών μπορούν να καλυφθούν και ότι αυτό θα σημάνει μια προνομιακή σχέση της Τουρκίας με την Ε.Ε.». Και πρόσθεσε ότι «ορισμένα ζητήματα, όπως η θεσμική ενσωμάτωση, δεν θα συζητηθούν». Ωστόσο η Αγκελα Μέρκελ τόνισε ότι η Ε.Ε. αποδίδει «ιδιαίτερη σημασία» στην ανάγκη της Τουρκίας να ακολουθήσει εξωτερική πολιτική που θα συνάδει με αυτή των «27».
Η Τουρκία αντέδρασε στις δηλώσεις Μέρκελ διά του εκπροσώπου του τουρκικού υπουργείου των Εξωτερικών, Μπουράκ Οζούγκεργκιν, ο οποίος είπε ότι «η θέση μας είναι σαφής. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή για την Τουρκία από την πλήρη ένταξή της στην Ε.Ε.». Ο Οζούγκεργκιν παραδέχτηκε πάντως ότι μέχρι στιγμής η Γερμανία δεν έχει εμποδίσει τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Αγκυρας παρά τις ενστάσεις της. Η κ. Μέρκελ τόνισε ότι θα ασκήσει πιέσεις στον Τούρκο πρωθυπουργό Ερντογάν για την τελωνειακή ένωση της Τουρκίας με την Ε.Ε., σύμφωνα με την οποία η Αγκυρα θα πρέπει να ανοίξει τα λιμάνια και τα αεροδρόμιά της στην Κύπρο.

Σπείραμε με την ψήφο μας αυτοκαταστροφή

Tου Χρηστου Γιανναρα



Τον πανικό δεν τον γεννάει η οικονομική χρεοκοπία, τον γεννάει η κυρίαρχη στη χώρα αλογία. Αλογία θα πει: να μη λειτουργεί στον δημόσιο βίο καμιά λογική. Αν οι νόμοι συνοψίζουν την κοινή λογική για κοινή προστασία, η αλογία είναι ταυτόσημη με την ανομία, την ανεμπόδιστη αυθαιρεσία. Ακυρώνει η αλογία κάθε ενδεχόμενο κοινής συν-εννόησης, κάθε θεσμική δυνατότητα επιβολής των νόμων.
Εικόνα πόλης παραδομένης σε μανιακούς βανδάλους για πολλοστή, μέσα σε ένα χρόνο, φορά. Τσακισμένες βιτρίνες, θρυμματισμένες ορθομαρμαρώσεις, ο μόχθος του εμπορευόμενου και ο βιοπορισμός του μισθωτού κατεστραμμένοι. Σπασμένα με βαριοπούλες... και τα λευκά μαρμάρινα σκαλοπάτια στην Τράπεζα της Ελλάδος. Εμειναν άθικτα στα χρόνια της ξενικής κατοχής, στον εφιάλτη της εμφύλιας μέσα στην πόλη διαπάλης. Και τσακίστηκαν ανεμπόδιστα με «εδραιωμένη» πια σήμερα τη «δημοκρατία»(!) από μια χούφτα ψυχανώμαλους που μπορούν, όποτε θέλουν, να καταλύουν το έννομο κράτος.
Υποτίθεται έννομο το ελλαδικό κράτος, με θεσμούς «προστασίας του πολίτη» από την ανομία. Αλλά είναι φανερό ότι οι λειτουργοί του κράτους έχουν λόγους να μη θέλουν την επιβολή των νόμων, να αρνούνται να προστατέψουν τους πολίτες από την ψυχανωμαλία των βανδάλων. Και αυτή η ανεξήγητη, παράλογη αυτοκατάργηση του κράτους γεννάει στον πολίτη τον πανικό.
Μέρα εργάσιμη και τα καταστήματα σχεδόν όλα κλειστά, με κατεβασμένα ρολά έκτακτης θωράκισης, το ίδιο και όλες οι τράπεζες. Κλειστά ώς και τα περίπτερα, φευγάτοι ακόμη και οι κουλουρτζήδες. Διαβάτες ελάχιστοι, οι περισσότεροι αλλοδαποί, το βήμα τους βιαστικό – πλανιέται τρόμος. Από στιγμή σε στιγμή μπορεί να εμφανιστεί καινούργιο κύμα των μανιακών κουκουλοφόρων, με τις βαριοπούλες και τους μυτερούς σιδερένιους λοστούς, για την ηδονή της καταστροφής και του πλιάτσικου.
Η ψυχανωμαλία αφήνει παντού και γραπτή τη σφραγίδα της: Συνθήματα με σπρέι απίστευτης λεκτικής ένδειας, ωσάν να θέλουν να αποδείξουν ότι τα ελλαδικά σχολειά παράγουν μόνο «λειτουργικώς αναλφαβήτους». Το πρόσφατο μένος τους για τα βιβλιοπωλεία (θρυμμάτισαν τρεις φορές τον «Ιανό») δηλώνει φανερά από ποια δεξαμενή παιδευτικού παλιμβαρβαρισμού αντλεί η υστερία των βανδάλων.
Αλλά γιατί αυτή η άνευ όρων παράδοση του κράτους στις ορέξεις βίας και στον κρετινισμό των περιθωριακών; Μα επειδή η βία, ο κρετινισμός, η ανομία στη χώρα μας έχουν τεθεί υπό την άμεση προστασία των «προοδευτικών» πολιτικών δυνάμεων και κάθε αντίρρηση, διαμαρτυρία, απαίτηση αντίστασης στην κτηνωδία στιγματίζεται αμέσως σαν «συντηρητική», «σκοταδιστική», «ακροδεξιά» προκατάληψη. Η Ελλάδα έχει παραδοθεί στην ανομία και αλογία, επειδή, πριν σαράντα τρία χρόνια, κάποιοι άφρονες, επίορκοι στρατιωτικοί πρόσφεραν το άλλοθι για να απολαμβάνει από τότε μόνιμη και εκβιαστική ασυλία κάθε μορφή καπηλείας και παραχάραξης της Αριστεράς, ακόμα και οι πιο ψυχοπαθολογικές, εγκληματικά αντικοινωνικές διαστροφές της.
Εφτά ολόκληρες μέρες κάποια ελάχιστα (ούτε εκατό) άτομα απροσμέτρητης αντικοινωνικής θρασύτητας είχαν αποκλείσει τη διέλευση οχημάτων από τον κεντρικότερο δρόμο της Αθήνας. Δεν ήταν απελπισμένη φτωχολογιά, ήταν τα προκλητικότερα μισθολογικά «ρετιρέ»: υπάλληλοι της πρώην «Ολυμπιακής» με τους παχυλότερους μισθούς που υπήρξαν ποτέ στο ελλαδικό Δημόσιο – οι απολαβές κλητήρα της «Ολυμπιακής» προκλητικά υψηλότερες από τη σύνταξη πανεπιστημιακού καθηγητή. Και διορισμένοι, κατά κανόνα, με κομματικό ρουσφέτι, άκριτα, άδικα, ανήθικα.
Εφτά ολόκληρες μέρες βασάνισαν, με εσκεμμένο προγραμματικό σαδισμό, εκατοντάδες χιλιάδες συμπολιτών τους. Ζημίωσαν ανεπανόρθωτα την από καιρό τώρα εξουθενωμένη αγορά του κέντρου της Αθήνας, όπου πια διακυβεύονται χιλιάδες θέσεις εργασίας βιοπαλαιστών υπαλλήλων. Ανενόχλητοι, ατιμώρητοι. Για μια ακόμα φορά (με «σοσιαλιστική» κυβέρνηση) το κράτος δεν ενδιαφερόταν για τη φτωχολογιά και για το φάσμα της ανεργίας της, το κράτος είχε τεθεί στην υπηρεσία των θρασύτατων παρανόμων: Η τροχαία τούς εξασφάλιζε άνεση στην κακουργία (υποχρέωνε τους οδηγούς σε απίστευτα χρονοβόρα, εφιαλτικής βραδύτητας παράκαμψη) και ο δήμος τούς παρείχε πλήρη κάλυψη των μεγαφωνικών τους εγκαταστάσεων για να διαδηλώνουν τον φασιστικό γκανγκστερισμό τους.
Σε ένα κράτος όπου η επιβολή του νόμου είναι αυτονόητη υποχρέωση προστασίας των πολιτών και όχι «παρεκτροπή αυταρχισμού», οι καταληψίες της Πανεπιστημίου θα συλλαμβάνονταν όλοι και η ποινή τους θα ήταν φυλάκιση βαρύτατη χωρίς δυνατότητα εξαγοράς. Αυτή είναι η λογική της δημοκρατίας, δηλαδή η άμυνα της ελευθερίας των πολλών όταν απειλείται από την κτηνώδη ιδιοτέλεια (ή την ψυχανωμαλία) των ελαχίστων.
Δεν υπάρχει γιατρειά, έχουμε μπει σε λούκι δίχως διέξοδο. Εξηγούσε ένας σοβαρός γνώστης των οικονομικών της Υγείας ότι το αρτιότερο σε εξοπλισμό και πολυτελέστερο σε νοσηλευτικές συνθήκες ιδιωτικό νοσοκομείο, έχει κόστος λειτουργίας το μισό ή και λιγότερο από ένα κρατικό με τα ίδια κρεβάτια. Και βεβαίωνε ότι είναι η αλυσιδωτή διαφθορά που αποκλείει και στον ιδιοφυέστερο και ανιδιοτελέστερο ηγέτη να πατάξει ποτέ το πλιάτσικο (ανομία και αλογία) για χάρη του οποίου και μόνο λειτουργεί ακόμα δημόσιος βίος στην Ελλάδα.
Η ασυλία που απολαμβάνει σήμερα κάθε κουκουλοφορεμένη αντικοινωνική συμπεριφορά (ιδιοτέλειας ή ψυχανωμαλίας), είναι απολύτως η ίδια με αυτήν που καλύπτει, τριάντα έξι χρόνια τώρα, την κομματική καταλήστευση του κοινωνικού χρήματος, την πανδημία «λαδώματος» της πλειονότητας των κρατικών υπαλλήλων, τη διαπλεκόμενη με την εξουσία φοροδιαφυγή. Η ίδια αυτή ασυλία επιτρέπει να επανεκλέγονται στην ηδονική απόλαυση της εξουσίας οι κυρίως υπεύθυνοι του τελεσίδικου αδιεξόδου.



Σπείραμε (με την ψήφο μας) αλογία, θερίζουμε αυτοκαταστροφή.

Η προσφυγή στο ΔΝΤ εξυπηρετεί την Ελλάδα ή τους δανειστές της;

Ποιούς, πότε και γιατί δανείζει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο;
Τι συμβαίνει σε εκείνα τα κράτη που δέχονται την... "βοήθειά" του;
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο Ιδρύθηκε το 1945 στην Ουάσιγκτον και συμμετέχουν σε αυτό σχεδόν όλα τα μέλη του Ο.Η.Ε. με ελάχιστες εξαιρέσεις. Χορηγεί σχετικά χαμηλότοκα δάνεια σε χώρες που βρίσκονται υπό πτώχευση. Ο πραγματικός του στόχος όμως δεν είναι η ανάπτυξη των οικονομιών τους άλλα κυρίως η αποπληρωμή των παλαιών δανείων που έχουν λάβει αυτές οι χώρες από μεγάλες τράπεζες...
Έτσι δικαιολογείται η στήριξη που έχει παράσχει στο παρελθόν ακόμη και σε απολυταρχικά καθεστώτα όπως στην Αργεντινή του Βιντέλα η στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα δάνεια που είχαν λάβει από μεγάλες αμερικανικές και ευρωπαϊκές τράπεζες.
Συνεπώς ο πραγματικός ρόλος της ύπαρξής του δεν είναι η προστασία των χωρών που προσφεύγουν σ’ αυτό αλλά η εξασφάλιση των μεγάλων τραπεζών που κερδοσκοπούν σε βάρος κρατών.
Δεν είναι τυχαίο που στο ΔΝΤ προσφεύγουν σχεδόν αποκλειστικά τριτοκοσμικές χώρες. Στην ήπειρό μας, με εξαίρεση τη Βρετανία πριν από... 35 χρόνια, προσέφυγαν την τελευταία εικοσαετία μόνο εξαθλιωμένες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που έπεσαν σε τριτοκοσμικό επίπεδο, μετά την κατάρρευση του «ανύπαρκτου σοσιαλισμού» και την πλήρη αποσύνθεση της οικονομίας τους μέχρι να ανασυγκροτηθεί σε καπιταλιστική βάση: Ουκρανία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Λετονία καθώς και η απολύτως εξαθλιωμένη Ρωσία του Μπορίς Γέλτσιν πριν από 15 χρόνια - τότε που όσα έπαιρνε μια Ρωσίδα πόρνη σε ντισκοτέκ της Κόκκινης Πλατείας για να πάει με έναν δυτικό τουρίστα αντιστοιχούσαν στους μισθούς... ενός χρόνου μιας Ρωσίδας δασκάλας!
Τι σημαίνει λοιπόν για το κύρος της χώρας μια προσφυγή στο ΔΝΤ;
(1) Bγάζουμε μόνοι μας το πόδι έξω από την Ευρωζώνη, στην οποία μπήκαμε ύστερα από πολιτικές δεκαετιών. Το άλλο πόδι θα μας το βγάλουν οι εταίροι, που πιθανότατα θα εξοργισθούν ακόμη περισσότερο με εμάς, αφού θα θεωρήσουν την κίνηση υπονομευτική για το ευρώ.
(2) Η επιβολή πακέτου δυσμενέστατων και εξευτελιστικών μέτρων που δεν μπορούν να προσδιορισθούν. Η Ουγγαρία π.χ αναγκάστηκε να απολύσει δημόσιους υπαλλήλους και να κάνει δραστικές περικοπές στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Η Ισλανδία μείωσε μισθούς και συντάξεις, αύξησε φόρους και προέβη σε περικοπή δημοσίων δαπανών. Η Ρουμανία απέλυσε 137.000 δημόσιους υπαλλήλους, μείωσε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες και αύξησε τους φόρους, με αποτέλεσμα από 7% αύξηση που είχε το ΑΕΠ της χώρας το 2008, καταβαραθρώθηκε σε μείωση 8% το 2009 που ήρθε το ΔΝΤ!. Η Λετονία προέβη σε τετραπλασιασμό του ΦΠΑ της και μείωση κατά 20% των μισθών, και τέλος η Τουρκία αναγκάστηκε σε μείωση κατά 20% των μισθών και σε κατακόρυφη αύξηση των επιτοκίων.
(3) Από οικονομικής πλευράς, προσφυγή στο ΔΝΤ μπορεί να σημάνει ακόμη και επιστροφή στη δραχμή, προκειμένου να γίνει μία γενναία υποτίμηση, ώστε να γίνει πιο ανταγωνιστική η ελληνική οικονομία και τότε να επιστρέψει στο ευρώ, αν βέβαια μας δεχθούν, πράγμα εξαιρετικά αμφίβολο. Στο διάστημα πάντως που θα διαρκέσει η δραχμοποίηση, οι διεθνείς συναλλαγές μας θα γίνονται φυσικά με ευρώ και δολάρια, που σημαίνει ότι οι πάντες και η χώρα μαζί τους θα χάσουν την αγοραστική τους δύναμη. Και να μην ξεχνάμε ότι το δάνειο που θα εξασφαλίσουμε από το ΔΝΤ δεν θα είναι ούτε απεριόριστο, ούτε επαναλαμβανόμενο.
(4) Από πολιτικής πλευράς πιθανότατα θα επηρεασθεί σημαντικότατα το πολιτικό σκηνικό της χώρας, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και στη κυβέρνηση θα προκληθεί σύγχυση και αναταραχή, με τους ευρωπαϊστές να ξεσηκώνονται και να απειλούν με απόσχιση.
(5) Οι αγορές τόσο στα ομόλογα όσο και στο χρηματιστήριο αντέδρασαν ήδη αρνητικότατα και μόνο στην προοπτική η Ελλάδα να καταφύγει στο ΔΝΤ. Ήταν ξεκάθαρα ένα μήνυμα της αγοράς ότι η “λύση” του ΔΝΤ ελλοχεύει πολλούς κινδύνους.

(6) Παρέμβαση του ΔΝΤ ακόμη και στην αναδιάταξη του εσωτερικού τραπεζικού χάρτη της χώρας.

Τι θα συμβεί λοιπόν αν δεν ευοδωθούν οι συναντήσεις και οι επαφές με την Ε.Ε, αν δεν αποδώσουν οι έμμεσες απειλές μας; Αν αναγκασθούμε τελικά εγκλωβισμένη στη ρητορεία μας να στραφούμε στο ΔΝΤ; Η απόφαση αυτή πολύ φοβούμαι ότι θα συνοδεύει τον Πρωθυπουργό της χώρας ως εφιάλτης στο σύνολο του πολιτικού του βίου, αφού θα προκαλέσει στη χώρα μεγάλα δεινά, κατατάσσοντας την αυτομάτως στην κατηγορία των ανυπόληπτων, εξαθλιωμένων και αφερέγγυων χωρών.
Όταν εκτοξεύεις μια απειλή θα πρέπει να υπολογίσεις ότι ίσως αναγκαστείς να την κάνεις και πράξη.
Μήπως όμως η προσφυγή στο ΔΝΤ πλασάρεται και ως αναγκαίο κακό, ως άλλοθι προκειμένου να παρθούν εκείνα τα επώδυνα μέτρα(όχι από μας αλλά από τους οικονομικούς μας νταβατζήδες) που αδυνατεί να λάβει η κυβέρνηση λόγω της «κατάρας» που ονομάζεται πολιτικό κόστος και καταδυναστεύει την πολιτική και οικονομική ζωή του τόπου;
Ευχής έργο θα είναι βέβαια και για τους πολιτικούς ηγέτες της Ευρώπης να αντιληφθούν έγκαιρα ότι το καράβι δεν μπορεί να συνεχίσει σε λάθος ρότα και ότι θα χρειαστούν γενναίες πολιτικές αποφάσεις για να μην εξοκείλει και τσακιστεί στα βράχια, συμπαρασύροντας στο βυθό όχι μόνο τους επιβάτες αλλά και τους δημιουργούς του.

Η Γεωπολιτική των Γενοκτονιών και η Εκκωφαντική Ένοχη Σιωπή στην Ελλάδα

Κύριο άρθρο της εφημερίδας ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΝΩΜΗ


του Σάββα Καλεντερίδη

Την Πέμπτη, 4 Μαρτίου 2010 η Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ, ψήφισε με το οριακό 23-22 την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων και την προώθηση του θέματος στην ολομέλεια, για συζήτηση και ψήφιση, κάτι που επαφίεται στην πρωτοβουλία της προέδρου της βουλής Νάνσι Πελόσι. Η αμερικανική διοίκηση στην αρχή κράτησε αποστάσεις από το θέμα, ενώ ο ίδιος ο πρόεδρος Ομπάμα και η υπουργός εξωτερικών Χίλαρυ Κλίντον, την παραμονή της ψηφοφορίας επιχείρησαν να αποτρέψουν την έγκριση, τη στιγμή που ο Ομπάμα προεκλογικά είχε δεσμευτεί δημόσια να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Αρμενίων. Ο λόγος; Τον έπεισαν οι αρμόδιες υπηρεσίες ότι ενδεχόμενη αναγνώριση της Γενοκτονίας, μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τις γεωπολιτικές ανάγκες και συμφέροντα των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, το Ιράν, το Ιράκ-Κουρδιστάν, τη Μέση Ανατολή και τον Καύκασο, αφού είναι δεδομένος ο κομβικός ρόλος της Τουρκίας στην εξυπηρέτησή τους.
Η Τουρκία από την πλευρά της δήλωσε ότι ανακαλεί τον πρέσβη της από την Ουάσιγκτον και δεν προτίθεται να τον επαναφέρει στη θέση του, εάν δεν ξεκαθαρίσει το ζήτημα της συζήτησης του θέματος στην ολομέλεια της αμερικανικής βουλής. Ο υπουργός εξωτερικών κ. Νταβούτογλου, μάλιστα, ως απάντηση στις αιτιάσεις της αμερικανικής διοίκησης για αδυναμία παρέμβασης στις διεργασίες και αποφάσεις της βουλής, η οποία είναι ανεξάρτητη, δήλωσε ότι και η Τουρκία έχει κοινοβούλιο που δρα ανεξάρτητα από την τουρκική κυβέρνηση. Σημείωσε μάλιστα ότι την ίδια μέρα που θα συζητηθεί και θα ψηφιστεί το θέμα της αναγνώρισης της Αρμενικής Γενοκτονίας στην αμερικανική βουλή, και το τουρκικό κοινοβούλιο μπορεί να φέρει προς συζήτηση και ψήφιση το θέμα της χρήσης της βάσης του Ιντζιρλίκ από τις δυνάμεις των ΗΠΑ, καθώς και το θέμα της παρουσίας τουρκικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν.
Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές (15 Μαρτίου 2010) οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις παραμένουν στο επίπεδο που ήταν την επομένη της έγκρισης του ψηφίσματος στην επιτροπή της βουλής, ενώ στα διεθνή ΜΜΕ και στον τύπο του Ισραήλ υπάρχουν αναφορές για 'στρατηγική ουδετερότητα' του εβραϊκού παράγοντα στις ΗΠΑ και αλλού, που μέχρι τώρα ήταν συνοδοιπόρος και συμμαχητής της Τουρκίας στο ζήτημα αυτό και όχι μόνο. Ο σκεπτικισμός και στάση του εβραϊκού παράγοντα στο ζήτημα της Αρμενικής Γενοκτονίας σχετίζεται με τον έντονο προβληματισμό που έχει αναπτυχθεί, μετά την ηγεμονική πολιτική που αποπειράται να ασκήσει η Τουρκία και στη Μέση Ανατολή, όπου, ούτως ή άλλως, δυο ηγεμόνες παραείναι πολλοί.
Ενώ η Τουρκία προσπαθεί να διαχειριστεί το θέμα και αφού η επιτροπή του κοινοβουλίου της κυβέρνησης της Καταλονίας, μία από τις 17 αυτόνομες περιοχές που συναπαρτίζουν το Βασίλειο της Ισπανίας, ψήφισε ομόφωνα την αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας, με τους βουλευτές των κομμάτων της αριστεράς να δηλώνουν ότι ξεκίνησαν πρωτοβουλία ώστε να συζητηθεί αντίστοιχο ψήφισμα και στην κεντρική βουλή της Ισπανίας, έρχεται το ψήφισμα της βουλής της Σουηδίας, όπου η Τουρκία αντιμετωπίζει πλέον μια ποιοτικά διαφοροποιημένη 'απειλή', σύμφωνα πάντα με τη δική της λογική.
Εκεί, Αρμένιοι, Ασσύριοι και Έλληνες, με την ηρωική βοήθεια μιας Κούρδισσας, όπως θα δούμε σε σχετικό ρεπορτάζ, έχοντας την υποστήριξη της σουηδικής Κεντρο-Αριστεράς και κόντρα στα κόμματα που απαρτίζουν τον κεντροδεξιό κυβερνητικό συνασπισμό, κατορθώνουν να περάσουν οριακά (131 ψήφοι υπέρ, 130 κατά) το ψήφισμα της Αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Αρμενίων, των Ασσυρίων, των Ελλήνων του Πόντου και των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής.
Σύμφωνα με δικές μας πληροφορίες από την Άγκυρα και τις Βρυξέλλες, η εξέλιξη αυτή, το γεγονός δηλαδή του συνασπισμού Αρμενίων-Ασσυρίων-Ελλήνων και της υποστήριξης των Κούρδων στο ζήτημα αυτό, που μπορεί να αποτελέσει τη βάση για τη χάραξη μια κοινής στρατηγικής των ιστορικών αυτών λαών της Ανατολής απέναντι στη συνεχιζόμενη τουρκική βαρβαρότητα, μέρος της οποίας είναι η άρνηση της Γενοκτονίας, προβληματίζει έντονα την τουρκική διπλωματία και την τουρκική κυβέρνηση και όχι μόνο.
Τη στιγμή που συμβαίνουν αυτά, που στην ουσία συνιστούν μια νέα γεωπολιτική, αυτή των Γενοκτονιών (να θυμηθούμε και τον τρόπο που χρησιμοποιείται γεωπολιτικά το Νταρφούρ), και η Τουρκία αναγκάζεται να ανακαλέσει και δεύτερο πρέσβη για διαβουλεύσεις λόγω αρνητικών εξελίξεων στο θέμα της Γενοκτονίας, και ενώ έχει προηγηθεί μια εξαιρετικά άθλια πράξη στο ιστορικό Εθνικό και Καποδιαστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου Έλληνες βουλευτές και καθηγητές πανεπιστημίων, παρουσία του Τούρκου πρέσβη-τοποτηρητή, αγιοποιούν τον Μουσταφά Κεμάλ στην καρδιά της Αθήνας, τα ελληνικά κόμματα και ο πολιτικός κόσμος τηρεί μια εκκωφαντική ένοχη σιωπή για το θέμα. Από την πλευρά τους, τα ελληνικά ΜΜΕ και οι γνωστοί διαμορφωτές της κοινής γνώμης μεταδίδουν την είδηση αναφέροντας κυρίως την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων και παρεμπιπτόντως -όσοι το κάνουν- τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολής, με έναν τρόπο που παρομοιάζει κι αυτός με μια εκκωφαντική ένοχη σιωπή.
Αν αναρωτηθούμε να βρούμε το γιατί, θα πρέπει να αναζητήσουμε τις αιτίες αυτής της εκκωφαντικής ένοχης σιωπής στα στεφάνια τιμής Ελλήνων επισήμων στο μαυσωλείο του σφαγέα Μουσταφά Κεμάλ, στις δηλώσεις αναγνώρισης του μεγαλείου του πνεύματος του σφαγέα Μουσταφά Κεμάλ, στη συνοδοιπορία των κεμαλιστών δημοσιογράφων και διανοουμένων της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης με τους κεμαλιστές της Τουρκίας και στην ολοκληρωτική απουσία από τους αγώνες για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, της Θράκης, της Πόλης και της Ανατολής και την ιστορική δικαίωση.
Άς ελπίσουμε ότι τουλάχιστον τώρα, που ξένοι λαοί, πολιτικοί και διανοούμενοι καταδικάζουν τον Κεμάλ και τον κεμαλισμό και αγωνίζονται για την καταπολέμηση της κεμαλικής-τουρκικής βαρβαρότητας με όπλο όχι τους αμαρτωλούς* εξοπλισμούς, αλλά την αναγνώριση της Γενοκτονίας, θα ευαισθητοποιηθούν επιτέλους και οι Έλληνες πολιτικοί, καθηγητές, διανοούμενοι και δημοσιογράφοι και θα συστρατευθούν σε αυτόν τον άγιο αγώνα, διακρίνοντας επιτέλους το «ποιος είναι ο εχτρός και ποιος ο φίλος» στο διεθνές σκηνικό.
Γιατί, μετά τον παγκόσμιο διασυρμό για την κατάντια μας στον οικονομικό τομέα, είναι κρίμα να βλέπεις τη χώρα σου παγκόσμιο ουραγό και στον αγώνα της ηθικής και ιστορικής δικαίωσης και τα κόμματα, τους διπλωμάτες, τους πολιτικούς και τους διανοούμενους της χώρας σου ουραγούς και μακράν πίσω από την ιστορία και την ίδια την ελληνική κοινωνία.
*Αμαρτωλοί υπό την έννοια ότι ο τομέας των εξοπλισμών αποτελεί την κύρια αιτία της διαφθοράς και της διαπλοκής στην Ελλάδα.



Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/03/blog-post_3831.html#ixzz0iwLa7fP1

Ενεργειακή σχέση αλληλεξάρτησης.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ-ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΖΑΧΑΡΑΚΗ
Όταν ο Τούρκος Πρωθυπουργός επισκέφθηκε πρόσφατα τη Μόσχα, σκοπός του ήταν να σφραγίσει όχι μόνο αυτήν την αλληλο-εξαρτώμενη σχέση, αλλά να βάλει κυρίως τη βούλα σε μια πολλαπλών διαστάσεων διακρατική συμφωνία με σημείο αιχμής την κατασκευή πυρηνικού σταθμού στην Τουρκία. Η Τουρκία εξαρτάται, ήδη, από τη Ρωσία ενεργειακά. Τα δύο τρίτα του φυσικού αερίου και το ένα τρίτο του πετρελαίου της εισάγονται από τη Ρωσία. Αλλά αυτή η εξάρτηση λειτουργεί και προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η Ρωσία εξαρτάται κατά πολύ από την Τουρκία, καθώς μετά τη Γερμανία είναι ένας από τους δύο καλύτερους ενεργειακούς πελάτες της.
Αν και πολλοί ισχυρίζονται ότι η Τουρκία είναι εκείνη που εξαρτάται περισσότερο από τη Μόσχα, η «εξάρτηση» μάλλον είναι αμοιβαία. Η αλήθεια είναι ότι η Ρωσία «χρησιμοποιεί» την Τουρκία για να πετύχει τους πολιτικούς στόχους της στην περιοχή.
Για παράδειγμα, ο αγωγός South Stream, που αποτελεί τον παρακαμπτήριο του ρωσικού φυσικού αερίου από την Ουκρανία προς την Ευρώπη. «Ο αγωγός αυτός μόνο μέσω Τουρκίας μπορεί να περάσει στη Μαύρη Θάλασσα», υποστηρίζει ο Χακάν Ακσάι, ανταποκριτής τουρκικών μέσων, που έζησε στη Μόσχα πάνω από 30 χρόνια. «Η Μόσχα δεν θα άντεχε να χάσει μία τέτοια συνεργασία», υποστηρίζει.

«Ενεργειακή» επίσκεψη

Η ακύρωση του διαγωνισμού για την ανάληψη εκ μέρους της Ρωσίας του έργου της κατασκευής πυρηνικού σταθμού στην Τουρκία, δυσαρέστησε πριν από λίγους μήνες το Κρεμλίνο, αλλά δεν το πτόησε. «Οι Ρώσοι δεν θύμωσαν, αλλά πίεσαν τώρα τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να ολοκληρωθεί το συντομότερο δυνατό η διαδικασία. Είναι ενθουσιασμένοι με την ιδέα της κατασκευής ενός πυρηνικού σταθμού στην Τουρκία, καθώς το συγκεκριμένο έργο θα αυξήσει τα κέρδη της Ρωσίας και θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για άλλες παρόμοιες επενδύσεις στην ευρύτερη περιοχή», εκτιμά ο Χασάν Σελίμ Οζερτέμ, ενεργειακός αναλυτής της δεξαμενής σκέψης «USAK».
Ποιον σκοπό της Ρωσίας εξυπηρετεί η κατασκευή του Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη;Αποτελεί ένα άλλο παράδειγμα της επιθυμίας της Ρωσίας να γίνει ηγεμόνας στα Βαλκάνια μέσω της ενέργειας. Εξάλλου, η Ρωσία συσσώρευσε αρκετό ρευστό με την έκρηξη της τιμής του πετρελαίου, πριν ξεσπάσει η παγκόσμια οικονομική κρίση. Με αυτά τα χρήματα θέλει να προχωρήσει σε επενδύσεις τέτοιες, που θα φέρουν τη Ρωσία σε πλεονεκτική θέση στον κόσμο, χωρίς μάλιστα να δημιουργηθεί πληθωρισμός στη χώρα. Επίσης, φαίνεται ότι η Ρωσία και η Τουρκία ξεπέρασαν τα προβλήματα σχετικά με τον αγωγό Σαμψούντας - Τζεϊχάν. Τώρα μιλούν ακόμη και για μερίδιο στο σχέδιο, αλλά είναι νωρίς ακόμη για συμπεράσματα.
Ο Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη ήταν μία «εκδικητική» κίνηση της Ρωσίας, απέναντι στην πρωτοβουλία της Τουρκίας για τον αγωγό Σαμψούντα - Τζεϊχάν. Ωστόσο, η πιο ζεστή στάση της Ρωσίας απέναντι στον Σαμψούντα - Τζεϊχάν, δημιουργεί κάποιες αμφιβολίες για το μέλλον του Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη. Εξάλλου, σε αυτό συντείνει αρκετά και η πίεση της Τουρκίας να προτιμηθεί ο αγωγός Σαμψούντα - Τζεϊχάν, προκειμένου να μειωθεί η κίνηση στα Στενά, που είναι και η βασική επιδίωξη της Άγκυρας. Κατά πόσον, όμως, η Μόσχα έχει διάθεση να εγκαταλείψει τη δική της πρωτοβουλία, που της εξασφαλίζει έναν επιπλέον γεωπολιτικό ρόλο στην περιοχή, είναι κάτι που σηκώνει αρκετή συζήτηση.

Ενέργεια και πολιτική
Στη διάρκεια της συνάντησης Ερντογάν - Πούτιν στη Μόσχα, εκτός από το... τσάι που ήπιαν συζητώντας ενεργειακά και οικονομικά θέματα, στο τραπέζι έπεσε και η πολιτική. Ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν προσπάθησε να πάρει την υποστήριξη του Βλαντιμίρ Πούτιν στις προσπάθειες της Τουρκίας για σταθεροποίηση της κατάστασης στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, αλλά και στο Δημοκρατικό Άνοιγμα που περιλαμβάνει Αρμενία, Κουρδικό και Κύπρο, αλλά μάλλον βάρεσε... τοίχο! «Ο Πούτιν έχει μια διαφορετική προσέγγιση και εξήγησε στο συνομιλητή του ότι το να προσπαθεί να λύσει διαφορετικά προβλήματα με ένα πακέτο, δεν είναι σωστή πολιτική», σύμφωνα με τη Χαμπιμπέ Οζντάλ, ειδική στις ρωσο-τουρκικές σχέσεις του «USAK». «Ειδικά στο Κυπριακό, Ρωσία και Τουρκία έχουν τελείως διαφορετικές απόψεις». Οι Ρώσοι ξέρουν να παίζουν σκάκι πολύ καλά. Ταξιδεύουν σε όλη την Ευρώπη και κλείνουν οικονομικές συμφωνίες με όλους τους «παίκτες» - την Ιταλία, τη Γερμανία και άλλες χώρες. «Για την Τουρκία, όμως, αν και η ρωσική ελίτ δεν την εμπιστεύεται, καθώς είναι μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρω-Ατλαντικής Συμμαχίας, γνωρίζει ότι αποτελεί τη "δίοδο" για τα σχέδιά της στην ευρύτερη Μέση Ανατολή», καταλήγει η Χαμπιμπέ Οζντάλ.

Είναι πολλές οι... συμφωνίες

ΠΡΙΝ από ένα χρόνο ο Τούρκος Πρωθυπουργός είχε δηλώσει ότι θέλει να εγκαταστήσει έναν μηχανισμό με τη Ρωσία, παρόμοιο με εκείνον που λειτουργεί ήδη με τη Συρία και το Ιράκ. Μία τέτοια συμφωνία είχε υπογραφεί, ήδη, από το 2009, όταν ο Πούτιν επισκέφτηκε την Άγκυρα, και η παρουσία του Ερντογάν στη Μόσχα αποτέλεσε απλά το πρώτο βήμα της υλοποίησής της. Η Τουρκία και η Ρωσία είναι σημαντικοί εταίροι όχι μόνο στην ενέργεια, αλλά και στο εμπόριο. Τόσο η Μόσχα όσο και η Άγκυρα έχουν πολλά οφέλη και μεγάλη επιθυμία για περαιτέρω ανάπτυξη της οικονομικής τους σχέσης. Στο εμπόριο, η Ρωσία είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Τουρκίας, ενώ η Τουρκία αποτελεί τον έβδομο μεγαλύτερο για τη Ρωσία. Το εμπόριο ανάμεσα στις δύο χώρες έφτασε σε πολύ υψηλά επίπεδα το 2008, ύψους 38 δισ. δολαρίων. Ωστόσο η πρόσφατη οικονομική κρίση οδήγησε σε μία μικρή κάμψη.
Ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες, πάντως, στις σχέσεις Τουρκίας - Ρωσίας αποτελεί ο τουρισμός. Κάθε χρόνο επισκέπτονται την Τουρκία περίπου 2,5 εκατ. Ρώσοι, αφήνοντας στη χώρα ένα τεράστιο συνάλλαγμα. Για το λόγο αυτό οι δύο χώρες -και μάλιστα ο Ερντογάν το έθεσε στο συνομιλητή του Πούτιν- επιδιώκουν πλέον την κατάργηση της βίζας, μία ρύθμιση που θα τεθεί σε εφαρμογή το Μάιο ή το αργότερο τον Ιούλιο, όταν ο πρόεδρος Ντιμίτρι Μεντβέντεφ επισκεφθεί την Τουρκία.

ΣΗΜΕΡΙΝΗ

ΤΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ΣΤΗΝ ΔΥΤ. ΕΛΛΑΔΑ.

Τι απέγιναν άραγε οι έρευνες για τον εντοπισμό πετρελαιοπιθανών κοιτασμάτων στον Πατραϊκό κόλπο, στην δυτική Ελλάδα και σε νησιά του Ιονίου; Δεκαεπτά χρόνια μετά την έναρξη του πρώτου κύκλου ερευνών και δεκατρία χρόνια μετά την ολοκλήρωση του, η υπόθεση «λιμνάζει» σε γραφεία διαφόρων Υπηρεσιών ενώ ουδείς φαίνεται σοβαρά να ασχολείται.
Κι όμως, στο μέσο της δίνης στην οποία βρίσκεται η χώρα μας, ο εντοπισμός και η εκμετάλλευση πετρελαίου θα μπορούσαν να καλύψουν μέρος των ενεργειακών μας αναγκών, να ενισχύσουν τα κρατικά ταμεία και ταυτόχρονα να συμβάλλουν στη δημιουργία νέων θέσεων απασχόλησης. Η κυβέρνηση, ωστόσο, στηριζόμενη στις απόψεις των Υπηρεσιών της επιμένει ότι πετρέλαιο δεν υπάρχει, τουλάχιστον στον βαθμό που να προσελκύσει το ενδιαφέρον μεγάλων ξένων επενδυτών, όπως αναφέρει ρεπορτάζ του περιοδικού "Ατζέντα της Πάτρας".



Από την άλλη, σύμφωνα με επιστημονικές εκτιμήσεις, «τέσσερα δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου μένουν ανεκμετάλλευτα στο υπέδαφος και τον βυθό της Ελλάδας -τα περισσότερα στη Βόρεια Ελλάδα-, ωστόσο η χώρα μας αδιαφορεί και για τα τεράστια φορολογικά έσοδα που θα εισέπραττε από τις πετρελαϊκές εταιρείες και για τις θέσεις εργασίας που θα δημιουργούνταν», σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Μακεδονία» που επανήλθε πριν μερικές μέρες στο θέμα.



Αυτή η ποσότητα, των τεσσάρων δισεκατομμυρίων βαρελιών, δεν είναι καθόλου αμελητέα, αφού επαρκεί για να καλύψει το 15% των αναγκών της χώρας μας τα επόμενα 15 χρόνια. Με δεδομένο ότι από τον φόρο και τα μερίσματα το ελληνικό δημόσιο θα εισέπραττε σχεδόν το 60% από την τιμή πώλησης (που βρίσκεται σταθερά πάνω από τα 70 δολάρια το βαρέλι εδώ και χρόνια), το όφελος για τα κρατικά ταμεία θα ήταν τεράστιο. Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε τις χιλιάδες θέσεις εργασίας και τον πρόσθετο τζίρο που θα δημιουργούνταν από τις επενδύσεις πετρελαίου, είναι απορίας άξιον γιατί η χώρα μας δείχνει τέτοια ολιγωρία στο συγκεκριμένο θέμα.



Μάλιστα, ενώ ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου δήλωνε με κατηγορηματικό τόνο στο περιθώριο της τελευταίας Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες ότι «στην Ελλάδα δεν υπάρχει πετρέλαιο», πετρελαϊκές εταιρείες από το εξωτερικό συνεχίζουν να δείχνουν ενδιαφέρον για την περίπτωση της χώρας μας και αναμένουν εδώ και χρόνια να πραγματοποιηθεί κάποιος διεθνής διαγωνισμός για τα δικαιώματα.



Με δεδομένο το υψηλό οικονομικό ρίσκο που πρέπει να αναλάβουν οι πετρελαϊκές εταιρείες - μια χερσαία γεώτρηση κοστίζει έως και 40 εκατ. δολάρια ενώ οι θαλάσσιες έως 80 εκατ. δολάρια-, το ενδιαφέρον τους καταδεικνύει ότι η ποσότητα πετρελαίου που υπάρχει στην Ελλάδα είναι επαρκής για να αντισταθμίσει το μεγάλο κόστος της επένδυσης.
«Ας αφήσουν την αγορά να μιλήσει, και τα αποτελέσματα θα τους εκπλήξουν!», επισημαίνει ο δρ Κωνσταντίνος Νικολάου, επί χρόνια τεχνικός διευθυντής έρευνας και παραγωγής υδρογονανθράκων στα ΕΛΠΕ και σύμβουλος έρευνας για εταιρείες με δραστηριότητα στην Ελλάδα και το εξωτερικό σήμερα.
Σύμφωνα με την εκτίμησή του, στην Ελλάδα υπάρχουν τουλάχιστον 4 δισ. βαρέλια πετρελαίου και 60-70 δισ. κ.μ. φυσικού αερίου. Το 25% των απολήψιμων αποθεμάτων αργού πετρελαίου, σύμφωνα με έναν άλλο ειδικό, τον επιστημονικό ερευνητή της Γεωλογικής Υπηρεσίας Καναδά και ομότιμο καθηγητή στο Πολυτεχνείο Κρήτης και στο Ινστιτούτο Πετρελαϊκής - Ιζηματογενούς Γεωλογίας της καναδικής κυβέρνησης Αντώνη Φώσκολο, εντοπίζονται στο βορειανατολικό Αιγαίο. Ο ίδιος εκτιμά ότι αποθέματα υδρογονανθράκων υπάρχουν και στο νότιο τμήμα του νομού Γρεβενών.



Για να βγει αυτός ο πλούτος στην επιφάνεια, χρειάζεται να γίνει διεθνής διαγωνισμός για την παραχώρηση των δικαιωμάτων έρευνας και εκμετάλλευσης. Ο τελευταίος γύρος παραχωρήσεων ολοκληρώθηκε πριν από 13 χρόνια. Έκτοτε η υπόθεση μεταφέρεται από το ένα συρτάρι στο άλλο, καθώς αλλάζουν υπουργοί και κυβερνήσεις, χωρίς ακόμα να έχει συσταθεί δημόσιος φορέας που θα πραγματοποιήσει τον διαγωνισμό και θ’ απευθύνει πρόσκληση στους επενδυτές, παρά τις δεσμεύσεις που είχαν αναληφθεί στο παρελθόν από το Συμβούλιο Εθνικής Ενεργειακής Στρατηγικής. Τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά στην Κύπρο, όπου δεν χρειάστηκαν περισσότεροι από τρεις δημόσιοι υπάλληλοι (ή δημόσιοι λειτουργοί, όπως τους αποκαλούν) κι ένας τεχνοκράτης από την αγορά, για να προκηρυχτεί γύρος παραχωρήσεων. Η διαδικασία δεν είναι χρονοβόρα: Το κράτος δίνει χρονικό περιθώριο τριών μηνών για την υποβολή φακέλου από τις ενδιαφερόμενες εταιρείες και σε τρεις μήνες κατακυρώνει το αποτέλεσμα του διαγωνισμού. Τόσο απλά...

Έρευνες για την πιθανότητα μεγάλων κοιτασμάτων πετρελαίου στη δυτική Ελλάδα κάνει εδώ και δεκαπέντε χρόνια και το Εργαστήριο Ιζηματολογίας του τμήματος Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Πατρών με επικεφαλής τον καθηγητή Αβραάμ Ζεληλίδη. Σύμφωνα με άλλες επιστημονικές προσεγγίσεις σε όλο το σύμπλεγμα δυτική Ελλάδα – Πατραϊκός – Ιόνιο υπάρχουν πάνω από 2 δισεκατομμύρια βαρέλια ανεκμετάλλευτα...
Από το 1903, οπότε και πρωτοξεκίνησαν οι έρευνες στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα έχουν πραγματοποιηθεί 223 ερευνητικές και παραγωγικές γεωτρήσεις. Όμως, ελλείψει κατάλληλης τεχνολογίας, άρα και γεωλογικών δεδομένων, το 80% αυτών έγινε σε λάθος σημεία, σύμφωνα με την εκτίμηση του κ. Νικολάου. «Η τεχνολογία σήμερα έχει αλλάξει, όπως επίσης άλλαξαν και οι οικονομικοί όροι για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων», σημειώνει, εξηγώντας ότι κοιτάσματα που άλλοτε κρίθηκαν μη εκμεταλλεύσιμα με τη σημερινή τεχνολογία μπορούν να αξιοποιηθούν, ενώ οι αυξητικές τάσεις στην τιμή του πετρελαίου παρέχουν ισχυρό κίνητρο στις πετρελαϊκές εταιρείες.
Πετρέλαιο και φυσικό αέριο υπάρχει εκεί που υπάρχουν μία σειρά από πετρογεωλογικές προϋποθέσεις: μητρικά πετρώματα που υποδεικνύουν ότι υπήρξε πετρελαιογένεση, πετρώματα- «ταμιευτήρες», που να είναι πορώδη και διαπερατά, «παγίδες» υδρογονανθράκων, πετρώματα- «καλύμματα» ώστε να μην υπάρχει διαρροή, κατάλληλο γεωλογικό timing, επιφανειακές εμφανίσεις που υποδηλώνουν ότι υπάρχει ή υπήρχε πετρέλαιο στο βάθος κ.λπ. Όπως αναφέρει ο επί πολλά χρόνια διευθυντής έρευνας υδρογονανθράκων στα Ελληνικά Πετρέλαια, αυτές οι προϋποθέσεις υπάρχουν κυρίως στη δυτική και τη βόρεια Ελλάδα και μόνο μερικώς στο Αιγαίο. «Το Αιγαίο έχει πολύ αλμυρό νερό για τα ψάρια του, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι λίμνη πετρελαίου», λέει χαρακτηριστικά.
Τις σημαντικότερες ενδείξεις για ύπαρξη πετρελαίου έχουν δώσει οι περιοχές της Ηπείρου (κοντά στο Καλπάκι), της βορειοδυτικής Πελοποννήσου, της Ακαρνανίας στην ξηρά, καθώς και η θαλάσσια περιοχή του Ιονίου, ο Πατραϊκός και ο Μεσσηνιακός κόλπος. Μάλιστα στο Κατάκολο εντοπίστηκε ένα κοίτασμα το οποίο με τιμή 40 δολ./βαρέλι είχε κριθεί μη εκμεταλλεύσιμο, ωστόσο σήμερα η συγκυρία είναι ευνοϊκότερη. Στη δυτική Ελλάδα εντοπίστηκαν 200 επιφανειακές ενδείξεις που συγκλίνουν στη βεβαιότητα των επιστημόνων ότι στη γύρω περιοχή υπάρχει πετρέλαιο.

Η ανάλυση του Θουκυδίδη ως το Παράδειγμα της θεωρίας διεθνών σχέσεων

Δήμος Αλίμου – ημερίδα για τον Θουκυδίδη – 19.3.2010


Αναρτημένο στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/38thycudutesalinos.htm στον δικτυακό τόπο www.ifestosedu.gr

Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πειραιώς

Ένας επιστημονικός κλάδος θεμελιώνεται όταν είναι προικισμένος τόσο με ένα πλέγμα θεμελιωδών γενικών νόμων (το επιστημονικό Παράδειγμα) όσο και με αξιόπιστα θεωρητικά εποικοδομήματα (τις επιμέρους θεωρίες).
Επιστημονική επανάσταση έχουμε, όπως συνηθίζουμε να γράφουμε, όταν αυτοί οι γενικοί νόμοι πάψουν να υπάρχουν.
Στην περίπτωσή μας, το Θουκυδίδειο Παράδειγμα θα χάσει μέρος της αιτιολογικής του συνάφειας μόνο αν υπάρξει μια αδιατάραχτη παγκόσμια ανθρωπολογική δομή και κατ’ επέκταση δυνατότητες ύπαρξης μιας νομιμοποιημένης παγκόσμιας εξουσίας.
Το ίδιο ισχύει αν υπάρξουν μη ηγεμονικές κοσμοσυστημικές δομές, για παράδειγμα, αν αναπτύσσονταν πνευματικές, υλικές και διοικητικές δομές παρόμοιες με αυτές της Βυζαντινής Οικουμένης, σύμφωνα όμως με τις προϋποθέσεις του σύγχρονου εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος, δηλαδή, σύμφωνα με τα τετελεσμένα των διακρατικών σχέσεων όπως εξελίχθηκαν μετά την Συνθήκη της Βεστφαλίας.
Στο ιστορικό-διεθνολογικό έργο Πελοποννησιακός Πόλεμος, ο Θουκυδίδης περιέγραψε με πληρότητα και οξυδέρκεια το σύνολο σχεδόν των διλημμάτων και των προβλημάτων ενός διακρατικού συστήματος κυριαρχίας-αναρχίας που περιέχει αίτια πολέμου.
Ως διεθνολόγος περιέγραψε με ακρίβεια τα παρεμβαλλόμενα αίτια πολέμου που αποσταθεροποιούν τις διακρατικές σχέσεις, καθώς επίσης και την ισορροπία δυνάμεων ως προϋπόθεση σταθερότητας και τον ρόλο της ισχύος στην κατανομή συμφερόντων, συμπεριλαμβανομένης της ελευθερίας.
Ο Θουκυδίδης, επιπλέον, δεν στάθηκε μόνο στις διακρατικές σχέσεις.
Συμπεριλαμβάνει πολύτιμες παρατηρήσεις και για τα άλλα δύο επίπεδα ανάλυσης, δηλαδή τον άνθρωπο και το κράτος.
Αναφερόμενος στην φύση του ανθρώπου υποβάλλει, αντίστοιχα με τον Αριστοτέλη, την αυτονόητη αλήθεια ότι η αστάθμητη ατομική ανθρωπολογική ετερότητα για να μην λειτουργεί θηριωδώς απαιτείται να είναι πολιτικά ενταγμένη.
Αλλαγή παραδείγματος μπορεί να συντελεστεί σταδιακά εάν τρεις προϋποθέσεις εκπληρώνονται ολοένα και περισσότερο.
Πρώτον, εάν και όταν ενδοκρατικά η έμμεση αντιπροσώπευση αποκτήσει ιδιότητες έμμεσης τουλάχιστον δημοκρατίας με φορά και ρυθμό κίνησης που φέρνει τα πολιτειακά συστήματα κοντά σε μια κατάσταση άμεσης δημοκρατίας η οποία στην τεχνολογικά προηγμένη εποχή μας δεν είναι πλέον αδιανόητη.
Κύριο αιτούμενο μιας τέτοιας κίνησης είναι η ανθρωποκεντρική μετεξέλιξη των ανθρωπολογικών και πολιτειακών δομών, ζήτημα για το οποίο η στοχαστική συνεισφορά του συναδέλφου Γιώργου Κοντογιώργη που παρευρίσκεται εδώ είναι ανεκτίμητη.
Δεύτερον, εάν και όταν κοσμοσυστημικά εκπληρωθούν προϋποθέσεις που θα αποδυναμώνουν την νοηματοδότηση της πολιτικής με όρους ισχύος, κατάσταση μέσα στην οποία είμαστε σήμερα εγκλωβισμένοι λόγω των κρατικών τετελεσμένων του μοντερνιστικού καθεστώτος της κυριαρχίας που επικράτησε μετά τον 16ο αιώνα.
Τρίτον, εάν και όταν εξαλειφτούν ή τουλάχιστον αποδυναμωθούν τα κύρια αίτια πολέμου, κυρίως της άνισης ανάπτυξης μεταξύ περιφερειών και κρατών, τετελεσμένα στα οποία οφείλονται, επίσης στο Βεστφαλιανό καθεστώς το οποίο ανάτρεψε τις κοσμοσυστημικές δομές που κτίστηκαν από την κλασική εποχή μέχρι την Βυζαντινή Οικουμένη.

Μέσα από τα τετελεσμένα αυτά γεννήθηκαν

i) Ο συγκαιρινός ηγεμονισμός,

ii) η αποικιοκρατία,

iii) ο μοντερνιστικός διεθνιστικουλισμός (η ιδέα δηλαδή παγκόσμιας ενοποίησης υπό υλικές μόνο προϋποθέσεις, όπως υποστηρίζουν όλες οι μοντερνιστικές ιδεολογίες) και

iv) η αδιέξοδη αλλά υπαρκτή και αληθινή ανελέητη ηγεμονική διαπάλη των ηγεμονικών δυνάμεων όπως προβάλλεται στο βάθος του ορίζοντα του 21ου αιώνα.
Βέβαια, για να είμαι ακριβής και επιχειρηματολογικά συνεπής, θέλω να τονίσω ότι τα πορίσματα των δικών μου θεωρήσεων του συγχρόνου διεθνούς συστήματος είναι πως δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει με ευκολία ότι η άνιση ανάπτυξη ως κύριο αίτιο πολέμου θα μπορούσε να εξαλειφτεί, τουλάχιστον όσον αφορά τις επόμενες δεκαετίες.

Γι’ αυτό, και στα τελευταία μου κείμενα –και κυρίως στο Κοσμοθεωρία των Εθνών– παραφράζοντας τον Καβάφη και εδρασμένος στο Θουκυδιδειο στοχαστικό κεκτημένο, επιχειρώ να περιγράψω μια εθνοκρατοκεντρική πορεία του συγκαιρινού διεθνούς συστήματος προς μια μάλλον μακρινή Ιθάκη.

Σ’ αυτή την μάλλον μακρά πορεία οι αμείλικτες θεωρήσεις του Θουκυδίδη για τα αίτια πολέμου θα είναι ανελέητα αληθινές και οδυνηρές για όσους δεν τις λάβουν υπόψη και δεν μεριμνήσουν να διαφυλάξουν το κεκτημένο της εθνοκρατικής της ανεξαρτησίας την οποία με κόπο κατάφεραν να αποκτήσουν αγωνιζόμενοι ενάντια στους αποικιοκρατικούς και νέο-ηγεμονικούς κατεξουσιασμούς.
Το κύριο ζήτημα που τίθεται στην πορεία αυτή δεν είναι μια εσχατολογική υπόσχεση ενός μακάριου διακρατικού τερματικού, μια δηλαδή εσχατολογική υπόσχεση αντίστοιχη με αυτή όλων των υποκριτικών ή ουτοπικών διεθνιστικών ιδεολογιών περί ύπαρξης ενός τόπου χλοερού, αγαθοεργού, αλτρουιστικού και ανθρωπολογικά τρυφερού που τερματίζουν τους ανταγωνισμούς και όλα μας τα προβλήματα.
Το ζήτημα που πρωτίστως τίθεται είναι οι προϋποθέσεις της διαδρομής και ο προσανατολισμός της πορείας ενός διεθνούς συστήματος που αποκτά ολοένα και περισσότερο εθνοκρατοκεντρικές ιδιότητες.

Εδώ ακριβώς, έχουμε την λεπτή αλλά ουσιαστική διάκριση μεταξύ του κρατοκεντρικού συστήματος της Βεστφαλίας και του εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος, όρος που καταδεικνύει την ήδη ορατή τάση μιας ολοένα μεγαλύτερης ανάπτυξης της δημοκρατίας, μιας ολοένα βαθύτερης ανθρωποκενρικά διαμορφωμένης εθνικής ανθρωπολογίας και μιας ολοένα βαθύτερης αντί-ηγεμονικής εθνοκρατοκεντρικής διεθνούς δομής.

Φρόνιμο είναι να τονιστεί πως ακόμη και αν επιτυγχάνονται ολοένα υψηλότερες βαθμίδες συντελεστικών κοσμοσυστημικών προϋποθέσεων, στο ορατό μέλλον η εθνοκρατοκεντρική πορεία δεν μπορεί παρά να είναι μια τρικυμισμένη θαλασσοπορία από την οποία δεν θα λείψουν οι θυμωμένοι ηγεμονικοί Κύκλωπες και Ποσειδώνες, οι ουτοπικές διεθνιστικές σειρήνες, οι διεθνικοί Λαιστρυγόνες και κάθε είδους άλλα αίτια πολέμου που στο συγκαιρινό διακρατικό σύστημα αφθονούν.
Η σταθερότητα –υποστηρίζω δοκιμαστικά στο Κοσμοθεωρία των Εθνών– θα συναρτάται με ολοένα βαθύτερες κοσμοσυστημικές παραδοχές γύρω από δύο άξονες:
Πρώτον, πνευματικών και πολιτικών κατακτήσεων που θα αποδυναμώνουν την νοηματοδότηση της πολιτικής με όρους ισχύος που μας κληρονόμησε ο μοντερνισμός των πέντε τελευταίων αιώνων, με αποτέλεσμα να ενισχυθούν πάντοτε παρούσες ηγεμονικές ιστορικές τάσεις και να αποδυναμωθούν οι προαναφερθείσες πνευματικές και πολιτικές κατακτήσεις.
Δεύτερον, την εμβάθυνση των πνευματικών και πολιτικών παραδοχών που ενισχύουν την εθνική ανεξαρτησία η οποία είναι σύμφωνη με το κλασικό ιδεώδες της ανεξαρτησίας ή αντίστοιχα τις υψηλές αρχές του συγχρόνου διεθνούς δικαίου: Η κοσμοθεωρία των εθνών είναι η θεμελιώδης παραδοχή περί εθνικής ανεξαρτησίας.

Δηλαδή, οι θεμελιώδεις πνευματικές και πολιτικές παραδοχές των εθνοκρατών και των πολιτών τους που εάν ενισχύονται λογικό είναι στο κοσμοσυστυμικό επίπεδο να ενισχύονται τα αντί-ηγεμονικά αντανακλαστικά και οι αντί-ηγεμονικές συσπειρώσεις.

Η κοσμοθεωρία των εθνών, υποστηρίζεται, θα είναι ολοένα και περισσότερο κοσμοσυστημικά συναφής εάν ολοένα και περισσότερο την υιοθετούν οι κοινωνίες μεγάλων εθνών και εάν αντί ηγεμονικής εξωστρέφειας αφοσιωθούν στην δημοκρατική ανθρωπολογική διαμόρφωσή τους και στην απόλαυση της ανθρωπολογικής ετερότητάς τους.
Για να το πούμε διαφορετικά μια ορθολογιστική ανάλυση του διεθνούς συστήματος απαιτείται να αποφεύγει τις εξωπραγματικές ωραιοποιημένες εσχατολογίες και να αποκλείει κάθε ιδέα περί ενός επερχόμενου «παγκοσμιοποιημένου» παραδείσου αμέριμνων πλανητικών γυρολόγων ή περί ύπαρξης ενός αγαθοεργού παγκόσμιου ηγεμόνα στις αγκάλες του οποίου θα μπορούσαμε να εναποθέσουμε το μέλλον μας.
Μια ορθολογιστική ανάλυση το μόνο για το οποίο μπορεί να μιλά για να είναι κοινωνικοπρακτικά συναφείς είναι για τον αγώνα δημοκρατίας, πολιτικής ελευθερίας και εθνικής ανεξαρτησίας που αναπόδραστα θα διεξάγεται εν μέσω τρικυμισμένης θαλασσοπορίας προς μια Ιθάκη απομακρυσμένη ή και αθέατη στο ορατό μέλλον.
Επίσης, για ολοένα και μεγαλύτερη εμπέδωση κοσμοσυστημικών προϋποθέσεων που θα μπορούσαν να συντελέσουν σε ολοένα μεγαλύτερη σταθερότητα.
Άλματα που αφελώς ή υποκριτικά κάνουν λόγο για κάποιο επικείμενο παραδεισένιο παγκόσμιο τόπο άκακων και αμέριμνων κατοίκων όπου η διανεμητική δικαιοσύνη και η κατανομή των πόρων θα επιτυγχάνεται μαγικά, οδηγούν αναπόδραστα σε τραγικά στοχαστικά και πολιτικά σφάλματα.
Οι βασικές θεωρήσεις μέσα στον πυρήνα του Θουκυδίδειου Παραδοσιακού Παραδείγματος όπου παροικεί η καλή θεωρία διεθνών σχέσεων δεν προτείνει καμιά εξειδικευμένη ερμηνεία αναφορικά με το ένα ή το άλλο πρακτικό ζήτημα της καθημερινής διεθνούς πολιτικής.
Οι πολιτικός στοχασμός διεθνών σχέσεων περιγράφει την δομή, τους προσανατολισμούς, τις παθολογίες και τα διλήμματα σε αναφορά με τα οποία ο καθείς παίρνει τις αποφάσεις του.
Αυτό που έχει ανάγκη ο πολίτης μέσα σε ένα δημοκρατικό περιβάλλον όπου αγωνίζεται να κατακτήσει μεγαλύτερο ρόλο ως εντολέας της εντολοδόχου εξουσίας είναι μια διαυγής αντίληψη και βαθιά κατανόηση της φύσης, του χαρακτήρα και των λειτουργιών του διεθνούς συστήματος όπως πραγματικά είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι ή όπως ο ένας ή άλλος πολιτικός θεολόγος υπόσχεται ότι θα είναι .
Οι πρακτικές αποφάσεις είναι υπόθεση των ίδιων των κοινωνιών και αυτό διδάσκει η αυστηρά περιγραφική και ερμηνευτική Θουκυδίδεια παράδοση.

Μέχρι να ανατραπεί ο μοντερνιστικός κρατοκεντρικός κόσμος όπως διαμορφώθηκε μετά την αντιστροφή των ιστορικών τάσεων που προκλήθηκε λόγω παρακμής και πτώσης του Κοσμοσυστήματος της Ανατολικής Ρώμης, η συνολική αντίληψη που αποπνέουν οι περιγραφές του βασικά αλάνθαστου Θουκυδίδειου Παραδοσιακού Παραδείγματος για τη φύση και τη λειτουργία του διεθνούς συστήματος θα είναι πολύτιμες.
Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω ότι στο θεωρητικό κεκτημένο των μοντερνιστών αναλυτών της Θουκυδίδειας παράδοσης –ενίοτε ακούει στο όνομα Πολιτικός Ρεαλισμός, ο οποίος αφορά μόνο εκείνες τις αναλύσεις που εκπληρώνουν προϋποθέσεις περιγραφικής πληρότητας και αξιολογικής ελευθερίας–, αν και διαφορετικών θεωρητικών αφετηριών οδηγείται στο ίδιο βασικά συμπέρασμα με τον Γιώργο Κοντογιώργη και την πολιτική τυπολογία που διατυπώνει καθώς και τον τρόπο που συνδέει αυτή την τυπολογία με το κρατοκεντρικό σύστημα τόσο της κλασικής εποχής όσο και των Νέων Χρόνων.

Συντομογραφικά, η πολιτική ωρίμανση στο επίπεδο του ανθρώπου, του κράτους και του διεθνούς συστήματος δεν σχετίζεται με την μοντερνιστική κληρονομιά που νοηματοδοτεί την πολιτική με όρους ισχύος (βαφτίζοντάς την αυθαίρετα, μάλιστα, ως «δημοκρατική»).
Αντίθετα συναρτάται άμεσα αφενός με την εμβάθυνση αφενός της δημοκρατίας ενδό-Πολιτειακά και αφετέρου με κοσμοσυστημικές προϋποθέσεις που ο ΓΚ καθώς και μερικοί άλλοι αναλυτές συνδέουν με το Βυζαντινό πολιτικό, πνευματικό και οργανωτικό κεκτημένο.
Επιτρέψτε μου να υποστηρίξω ότι έτσι προσεγγίζοντας το σύγχρονο διεθνές σύστημα, χωρίς ακριβώς να υποτιμούνται τα ιστορικά τετελεσμένα της νεότερης κρατοκεντρικής εποχής, διανοίγεται ένα τεράστιο πεδίο στοχαστικού προβληματισμού συναφούς με την ανθρωπολογική και πολιτική συγκρότηση του κόσμου όπως αυτή πραγματικά είναι και όπως αυτή πραγματικά εξελίσσεται.
Θα ήταν παράλειψη να μην τονίσω ότι αυτή η κρατοκεντρική δομή των Νέων Χρόνων διαφέρει από τη κλασική στον βαθμό που κανένα σύγχρονο κράτος δεν διαθέτει τις βαθμίδες ατομικής, κοινωνικής και πολιτικής ελευθερίας που συναντούμε στην κλασική Πολιτεία. Η ανθρωπολογική, πνευματική, πολιτική διαφοροποίηση του συγχρόνου διεθνούς συστήματος και των μονάδων του είναι πολύ μεγαλύτερη σε σύγκριση με την κλασική εποχή.
Εξ ου και η ανάγκη για μια βάσιμη διεπιστημονική προσέγγιση της οποίας οι έλληνες θα έπρεπε λογικά να είναι πρωτοπόροι και όχι ουραγοί.
Εδώ λοιπόν τίθεται και ένα ζήτημα κλίμακας. Παρά το γεγονός ότι είχαμε ενδο-πολιτειακή αποκορύφωση της δημοκρατίας σωστά νοούμενης, μεταξύ άλλων, ως η άμεση σχέση, εντολέα πολίτη και εντολοδόχου εξουσίας, οι σχέσεις των δημοκρατικών πολιτειών παρέμειναν σχέσεις δύναμης, γεγονός που ερμηνεύει και τον Πελοποννησιακό Πόλεμο.
Αυτό που έλειπε στην κλασική εποχή ήταν οι προϋποθέσεις μιας κοσμοσυστημικής πολιτικής και πνευματικής δομής, την οποία πολλοί πλέον αναζητούν στην Βυζαντινή Οικουμένη ως το κυριότερο ιστορικό παράδειγμα.
Βέβαια, εκτιμώ ότι, αν και ουσιαστικές και πρωτοπόρες, οι σχετικές μελέτες βρίσκονται ακόμη στην αφετηρία, εν μέρει τουλάχιστον λόγω κυριαρχίας των μοντερνιστικών ερμηνειών στον ακαδημαϊκό χώρο.
Η κυριαρχία των ξεπερασμένων πλέον μοντερνιστικών ιδεολογιών στην Ελλάδα, στην χώρα δηλαδή όπου κανείς θα ανέμενε να μελετήσουν αυτή την μεγάλη πολιτική, πνευματική και πολιτισμική κληρονομιά, όντως αποτελεί αλλόκοτο και αφύσικο παράδοξο.
Ιδιαίτερα αν ληφθεί υπόψη ότι εισερχόμενοι στον 21ό αιώνα και στην φάση της αρχής του τέλους της ηγεμονίας των πρώην μοντερνιστικών αποικιοκρατικών και ηγεμονικών δυνάμεων, η ζήτηση πολιτικού στοχασμού με ιστορική θέαση θα είναι πολύ μεγάλη.
Η ζήτηση αυτή θα είναι μεγάλη για ένα ακόμη σημαντικό λόγο: δεν έχουμε μόνο τα τετελεσμένα μιας διαδεδομένης αντίληψης της πολιτικής με όρους ισχύος κύριοι φορείς της οποίας είναι τα μοντερνιστικά ηγεμονικά κράτη, αλλά και αναρίθμητα αίτια πολέμου πολύ μεγαλύτερα απ’ ότι στην κλασική εποχή διαμέσου των οποίων το διεθνές σύστημα αναπόφευκτα θα πορευτεί.
Τα αίτια πολέμου σήμερα είναι πολύ περισσότερα και πολύ οξύτερα σε σύγκριση με αυτά που περιέγραψε ο Θουκυδίδης.
Κυρίως λόγω γιγάντωσης των αιτιών πολέμου που προκάλεσε το μακραίωνο φαινόμενο της αποικιοκρατίας και λόγω της προαναφερθείσης καθολικής νοηματοδότησης της ενδοκρατικής και διακρατικής πολιτικής με όρους ισχύος.
Σε όλο το φάσμα του σύγχρονου δήθεν θεωρητικού προβληματισμού των διεθνών σχέσεων πλην των αξιολογικά ελεύθερων θεωρήσεων του Πολιτικού Ρεαλισμού, έχουμε και μια ανίερη χρήση της Θουκυδίδειας ανάλυσης.
Ενώ δηλαδή ο Θουκυδίδης περιγραφικά και πραγματολογικά θεμελιωμένα παρατηρεί ότι σε ένα κρατοκεντρικό σύστημα όπου υπάρχουν αίτια πολέμου «ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται», πολλοί στηριγμένοι σε μοντερνιστικές δαρβινιστικές νοηματοδοτήσεις της πολιτικής στηρίζουν τις πολιτικές τους πράξεις στην αντεστραμμένη ρήση «οι ισχυρός πρέπει να επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος πρέπει να προσαρμόζεται».
Επιστημονικά και πολιτικά αυτό είναι απαράδεκτο καθότι στρέφεται κατά της ανθρώπινης οντολογίας και των ανθρωπολογικών-πολιτικών κεκτημένων που αυτή συνεπάγεται.
Σε ακόμη πιο διεστραμμένες εκδοχές σε λιγότερο ισχυρά κράτη στο όνομα της μιας ή της άλλης ιδεολογικής εσχατολογίας με την οποία η εκάστοτε ηγεμονική δύναμη μεταμφιέζει ψευτο-κοσμοϊστορικά σχέδια μερικοί υποστηρίζουν ότι «ο αδύναμος πρέπει να παραμένει αδύναμος, πρέπει να συμβιβάζει την εθνική του ανεξαρτησία και πρέπει να υποχωρεί και να προσαρμόζεται στις ηγεμονικές και αναθεωρητικές αξιώσεις».
Έτσι λοιπόν λέμε ότι ο Θουκυδίδης διέγνωσε τα αίτια του πολέμου και τον διαμορφωτικό ρόλο της ισχύος.
Όπως και με την ιατρική επιστήμη, με την καλή διάγνωση και με το καλό φάρμακο κανείς μπορεί να θεραπεύσει ή αντίστροφα να συναγάγει λάθος συνειρμούς και να σκοτώσει τον ατυχή ασθενή.
Εμείς θεωρούμε ως πολιτική επιστήμη των διεθνών σχέσεων του συγχρόνου διακρατικού συστήματος τις θεωρίες εκείνες που κτίζονται πάνω στην αξιολογικά ελεύθερη και παραδειγματικά περιγραφική ανάλυση του Θουκυδίδη και πάνω στην ακλόνητη επιστημολογία του.

Μια ανάλυση η οποία όπως σωστά παρατηρεί η Jacqueline Rommilly στο βιβλίο της για την επιστημολογία του Θουκυδίδη:

• «διακρίνεται για την σχεδόν απόλυτη αντικειμενικότητα του ερευνητή»,

• την βάσιμη συνάρτηση της λεπτομέρειας με το σύνολο,

• την μνημόνευση εκείνων που είναι σημαντικά, καθολικά και διαχρονικά ανεξαρτήτως ατομικών περιπτώσεων και

• την φροντίδα για αυστηρή ακρίβεια επί της ουσίας.
Προτερήματα δηλαδή που επιτρέπουν, όπως το θέτει η γαλλίδα ερευνήτρια, «να εντοπίσουμε κάτω από τις επιμέρους πράξεις την ύπαρξη τάσεων, αιτίων και λογικών αλληλουχιών, που είναι ολοένα και πιο βαθιές και μακρινές, που η αληθοφάνειά τους παίρνει έτσι έναν χαρακτήρα πιο γενικό», πιο ανεξάρτητο από τις περιστάσεις και τα πρόσωπα: αυτές οι αλληλουχίες επαναλαμβάνονται τόσο περισσότερο όσο πιο αυστηρά έχουν αναχθεί στο ουσιώδες».

Επιδρομή ξένων εταιρειών για την εκμετάλλευση κοιμασμάτων χρυσού εντός Ελληνικού εδάφους!!!

Άδεια για πρόγραμμα εξόρυξης χρυσού στη χώρα μας, 20ετούς διάρκειας, αναμένεται να χορηγηθεί εντός του 2010 στη βρετανική εταιρεία European Goldfields, που επιδιώκει να εκμεταλλευτεί τη δημοσιονομική κατάσταση της Ελλάδας. Η συγκεκριμένη εταιρεία, που διαθέτει απόθεμα 10 εκατομμυρίων ουγγιών χρυσού, αναμένει να λάβει άδειες εξόρυξης χρυσού για όλα τα «χρυσά φιλέτα» που έχει θέσει ως στόχους για το 2010. Βασικό σκοπό της εταιρείας αποτελεί, σύμφωνα με τον οικονομικό διευθυντή της εταιρείας Τιμ Μόργκαν-Γουάιν, η αύξηση του αποθέματος χρυσού της και για το λόγο αυτό θα διαθέσει περίπου 15 εκατομμύρια δολάρια στην έρευνα.

Εντός του τρέχοντος μήνα, η European Goldfields αναμένεται να ανακοινώσει τη χρηματοδότηση ενός προγράμματος στη Ρουμανία και του προγράμματος Ολυμπιάς στην Ελλάδα, σύμφωνα με τον Τιμ Μόργκαν-Γουάιν.
Λίγο πριν την εκπνοή του 2009, η εταιρεία έλαβε προέγκριση για ένα πρόγραμμα εξόρυξης στις Σκουριές και την Ολυμπιάδα, τρία χρόνια μετά την πρώτη αίτηση που είχε υποβάλει, και σκοπεύει να υποβάλλει την τελική περιβαλλοντική μελέτη μέχρι τα τέλη Μαΐου.
Τα δημοσιονομικά προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει η Ελλάδα, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Τιμ Μόργκαν-Γουάιν, ενδεχομένως να επιταχύνουν τη διαδικασία αδειοδότησης του προγράμματος εξόρυξης χρυσού.
«Η Ελλάδα πρέπει να μειώσει τα έξοδά της και να δημιουργήσει ΑΕΠ και για αυτό το λόγο προσπαθεί να προωθήσει και να διευκολύνει προγράμματα προκειμένου να βοηθήσει αυτή την εξέλιξη. Η επιθυμία της να δημιουργήσει θέσεις εργασίας και να προωθήσει την οικονομική ανάπτυξη είναι ακόμα μεγαλύτερη», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Η European Goldfields, όπως σημείωσε ο Τιμ Μόργκαν-Γουάιν, μπορεί να δημιουργήσει 1.000 θέσεις εργασίας στη χώρα μας και να φέρει μεγάλα ποσά επενδύσεων για τα επόμενα 20 χρόνια, χρόνος που θα διαρκέσει το συγκεκριμένο πρόγραμμα.

Στη Μέση Ανατολή ο ΓΓ του ΟΗΕ με στόχο την άσκηση πίεσης στο Ισραήλ

Ραμάλα - Σάββατο 20 Μαρτίου 2010 [ 15:55 ]


Με στελέχη της Παλαιστινιακής Αρχής συναντάται το Σάββατο ο ΓΓ του ΟΗΕ σε μια προσπάθεια άσκησης περαιτέρω πίεσης στο Ισραήλ, προκειμένου να σταματήσει τα εποικιστικά σχέδια στην ανατολική Ιερουσαλήμ.
Ο Μπαν Γκι-μουν καταδίκασε -στο όνομα του Κουαρτέτου- την ισραηλινή δραστηριότητα. «Το Κουαρτέτο για τη Μέση Ανατολή έστειλε ένα ξεκάθαρο και δυνατό μήνυμα στο Ισραήλ» δήλωσε ο Γενικός Γραμματέας μετά τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό της Παλαιστινιακής Αρχής.
Αργότερα αναμένεται να συναντηθεί και με τον πρόεδρο του Ισραήλ Σιμόν Πέρες.
Υπενθυμίζεται ότι το Κουαρτέτο (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία και ο ΟΗΕ) αξίωσαν το «πάγωμα» των εποικιστικών σχεδίων του Ισραήλ στον αραβικό τομέα της Ιερουσαλήμ, θέτοντας χρονοδιάγραμμα ειρηνευτικών συνομιλιών με στόχο τη σύσταση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους σε δύο χρόνια.
Η Παλαιστινιακή Αρχή εξέφρασε την ικανοποίησή της για τη διακήρυξη του Κουαρτέτου, εκφράζοντας την ελπίδα να δει την έκκληση αυτή να πραγματοποιείται.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα έχει καταδικάσει την εποικιστική πολιτική του Ισραήλ, διαμηνύοντας ότι αποτελεί εμπόδιο στη λύση του Μεσανατολικού. «Και οι φίλοι κάποιες φορές διαφωνούν» δήλωσε πρόσφατα ο Μπ.Ομπάμα, επιβεβαιώνοντας την κρίση στις σχέσεις των δύο χωρών.
Συνομιλίες με τις δύο πλευρές θα έχει την Κυριακή και ο Αμερικανός απεσταλμένος Τζ.Μίτσελ, ενώ την ερχόμενη εβδομάδα ο πρωθυπουργός του Ισραήλ θα μεταβεί στις ΗΠΑ για συνομιλίες με τον Μπαράκ Ομπάμα και την Χίλαρι Κλίντον.

Νέες μαζικές συλλήψεις στην Τουρκία

Τουλάχιστον άλλοι 20 άνθρωποι κατηγορούνται για την «Εργκενεκόν»

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

ΑΓΚΥΡΑ Σε νέα «επιχείρηση-σκούπα» των τουρκικών αρχών συνελήφθησαν χθες τα ξημερώματα τουλάχιστον 20 άτομα, μεταξύ των οποίων αρκετοί εν ενεργεία αλλά και απόστρατοι στρατιωτικοί στο πλαίσιο του δικαστικού «σίριαλ» για το παραστρατιωτικό δίκτυο των εθνικιστών της «Εργκενεκόν», οι οποίοι κατηγορούνται ότι σχεδίαζαν την ανατροπή της κυβέρνησης του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Η επιχείρηση έλαβε χώρα ταυτόχρονα στην Κωνσταντινούπολη, στην Αγκυρα, στην Αττάλεια και σε άλλες πέντε πόλεις της Τουρκίας. Σύμφωνα μάλιστα με τα κρατικά ΜΜΕ, βρίσκεται σε «εξέλιξη»- αφήνοντας να εννοηθεί ότι επίκεινται και νέες συλλήψεις. Το ιδιωτικό κανάλι ΝΤV μετέδωσε το απόγευμα ότι ο αριθμός των συλληφθέντων έφτασε στους 28 χθες, χωρίς ωστόσο να αναφέρει περισσότερα στοιχεία για τους κρατουμένους. Το μόνο που πρόσθεσε σε σχέση με τις ανακοινώσεις των κρατικών μέσων ήταν ότι ανάμεσα στους συλληφθέντες είναι και ένας πρώην διοικητής των ειδικών δυνάμεων του στρατού και ότι σε ορισμένα από τα σπίτια που ερευνήθηκαν βρέθηκαν χειροβομβίδες και αυτόματα όπλα. Περισσότεροι από 200 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων υψηλόβαθμοι αξιωματικοί του στρατού, δικηγόροι, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, έχουν συλληφθεί σε σχέση με το σκάνδαλο της «Εργκενεκόν», που πρωτοείδε το φως της δημοσιότητας πριν από δυόμισι χρόνια. Οι τούρκοι εισαγγελείς κατηγορούν την παρακρατική, υπερεθνικιστική ομάδα ότι σχεδίαζε να δημιουργήσει χάος στη χώρα με βομβιστικές επιθέσεις, αλλά και με την πρόκληση θερμού επεισοδίου με την Ελλάδα, προκειμένου να «εξαναγκάσει» τον στρατό να αναλάβει δράση και να ανατρέψει την κυβέρνηση Ερντογάν.
Πάντως η είδηση των νέων συλλήψεων επέτεινε το κλίμα ανασφάλειας στις τουρκικές αγορές, με τη λίρα να σημειώνει νέα υποχώρηση έναντι των άλλων νομισμάτων. Το κλίμα επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο από ορισμένα δημοσιεύματα που εκτιμούν ότι το κεμαλικό κατεστημένο της γείτονος θα αντιδράσει «άμεσα», ίσως και σήμερα, με μια νέα προσπάθεια απαγόρευσης του κυβερνώντος ισλαμικού κόμματος ΑΚΡ από το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο της Τουρκίας.

Η οργή των Αρμενίων

ΕΡΕΒΑΝ. Η αρμενική κυβέρνηση εξέφρασε την αγανάκτησή της για τις δηλώσεις Ερντογάν στο ΒΒC περί εκδίωξης 100.000
«παράνομων» Αρμενίων από τη χώρα. Ο αρμένιος υπουργός Εξωτερικών Εντουαρντ Ναλμπαντιάν τόνισε μάλιστα ότι «τέτοιες δηλώσεις οδηγούν σε απολύτως αρνητικές συνέπειες» , θυμίζοντας με νόημα πως «τα γεγονότα που οδήγησαν στη γενοκτονία του 1915 ξεκίνησαν με τέτοιες ακριβώς δηλώσεις». Ο κ. Ναλμπαντιάν κάλεσε την Αγκυρα να επικυρώσει άμεσα την «ιστορική» συμφωνία του περασμένου Οκτωβρίου για αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων και για άνοιγμα των συνόρων μεταξύ των δύο χωρών.

Νέα συμφωνία για οπλοστάσια. Στη «γραμμή τερματισμού» ΗΠΑ-Ρωσία για την αντικαστάσταση της START

Μόσχα - Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010 [ 18:29 ]
Προς τελική συμφωνία για τη μείωση των πυρηνικών τους οπλοστασίων κινούνται Ρωσία και ΗΠΑ, δηλώνουν Χίλαρι Κλίντον και Σεργκέι Λαβρόφ κατόπιν συνάντησης στη Μόσχα. Μεσανατολικό και Ιράν συμπληρώνουν την ατζέντα με την Αμερικανίδα ΥΠΕΞ να ζητά από τη Ρωσία να καθυστερήσει τη λειτουργία του πυρηνικού σταθμού στο Μπουσέρ.
Τη στιγμή που η Χίλαρι Κλίντον και ο Σεργκέι Λαβρόφ βρίσκονταν ενώπιος ενωπίω στη Μόσχα, ο Ρώσος πρωθυπουργός Βλαντιμίρ Πούτιν ανακοίνωνε ότι πρόκειται να λειτουργήσει το καλοκαίρι ο πυρηνικός σταθμός του Μπουσέρ στο νότιο Ιράν, ο οποίος προκαλεί διαρκώς τριβές στις σχέσεις της Ρωσίας με τη Δύση και η έναρξη λειτουργίας του έχει καθυστερήσει κατ' επανάληψη.
Στην ακόλουθη κοινή συνέντευξη Τύπου με τον Λαβρόφ, η Χίλαρι Κλίντον δήλωσε πως η λειτουργία του σταθμού είναι «πρόωρη» χωρίς να έχουν προηγηθεί διαβεβαιώσεις για τον ειρηνικό χαρακτήρα του πυρηνικού προγράμματος της Τεχεράνης. Η Κλίντον κάλεσε τη Ρωσία να καθυστερήσει στα σχέδια έως ότου αποδείξει το Ιράν ότι δεν επιδιώκει την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων.
Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών από την πλευρά του απάντησε ότι ο σταθμός του Μπουσέρ έχει σημασία-κλειδί στη διατήρηση της παρουσίας της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) στο Ιράν.
Το σχέδιο της κατασκευής του πυρηνικού σταθμού άρχισε από την γερμανική Siemens πριν από την Ισλαμική Επανάσταση του 1979,στην συνέχεια διακόπηκε λίγο μετά την έναρξη του ιρανο-ιρακινού πολέμου το 1980. Η Ρωσία ανέλαβε την κατασκευή του το 1994 και η ολοκλήρωσή του προβλεπόταν αρχικά για το 1999, αλλά επίσημα αποπερατώθηκε τον Φεβρουάριο.
* Η Αμερικανίδα ΥΠΕΞ πρόκειται να έχει συνάντηση την Παρασκευή με τον Ρώσο πρωθυπουργό Βλαντιμίρ Πούτιν.

Προς συμφωνία αντικατάστασης της START

Σε κοινή συνέντευξη Τύπου με την Χίλαρι Κλίντον ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ δήλωσε ότι Μόσχα και Ουάσινγκτον βρίσκονται «στη γραμμή τερματισμού» στις διαπραγματεύσεις για την αντικάτασταση της Συνθήκης START, της διμερούς στρατηγικής συμφωνίας του 1991 που εξέπνευσε το 2009.
Για σημαντική πρόοδο μίλησε και η επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, λέγοντας ότι αναμένει πως η σχετική συμφωνία μεταξύ των δύο χωρών θα υπογραφεί σύντομα. Η πολυαναμενόμενη αντικατάσταση της START αποτελεί σημαντική εξέλιξη και εντάσσεται στο πλαίσιο της «επανεκκίνησης» σχέσεων των δύο χωρών επί διακυβέρνησης Ομπάμα.
Η Χίλαρι Κλίντον βρίσκεται στη Μόσχα για επίσκεψη δύο ημερών στη διάρκεια της οποίας θα μετάσχει (την Παρασκευή) στη συνεδρίαση του Κουαρτέτου για τη Μέση Ανατολή, η οποία έρχεται σε κρίσιμη περίοδο κατά την οποία οι σχέσεις ΗΠΑ-Ισραήλ διαταράσσονται από την προκλητική ανακοίνωση της κυβέρνησης Νετανιάχου για την επέκταση του εποικισμού στην Ανατολική Ιερουσαλήμ

Λαβρόφ: «Ούτε φίλος, ούτε εχθρός οι ΗΠΑ»

Λίγο πριν από τη συνάντησή του με την Χίλαρι Κλίντον ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ δήλωσε σήμερα ότι οι ΗΠΑ «δεν είναι πλέον εχθρός ,αλλά ούτε ακόμη φίλος».
O Λαβρόφ είπε ότι η προσωπική του σχέση με την Κλίντον είναι «επικοδομητική» και «προσανατολισμένη στην εξεύρεση λύσεων».
Η σχέση μεταξύ του ρώσου προέδρου Ντμίτρι Μεντβέντεφ και του Αμερικανού ομολόγου του Μπαράκ Ομπάμα, 20 χρόνια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου είναι μία σχέση «εμπιστοσύνης», προσέθεσε ο Ρώσος ΥΠΕΞ.
Ως παράδειγμα του διμερούς προβλήματος με τις ΗΠΑ ο Λαβρόφ επικαλέστηκε την διαφορά σχετικά με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. «Για εμάς το Ιράν είναι ένας γείτονας με τον οποίο έχουμε ιστορικές σχέσεις και με το οποίον συνεργαζόμαστε πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά» ανέφερε.

Η ΝΕΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΝΑΤΟ


Συντάχθηκε απο τον/την Δ. Σμοκοβίτη

Τρίτη, 16 Μάρτιος 2010 17:04

Μια εμπεριστατωμένη παρουσίαση ενός λίαν επίκαιρου και εθνικώς σημαντικού θέματος από τον Ανώτατο Στρατιωτικό του Στρατού Ξηράς ε.α. και διδάκτορα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Δημήτριο Σμοκοβίτη.









ΝΑΤΟ: ΝΕΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ



Του Δρος Δ. Σμοκοβίτη ·





Tην 4η Απριλίου 2009, το ΝΑΤΟ γιόρτασε την 60η επέτειο της ίδρυσής του. Οι έξι αυτές δεκαετίες είναι πράγματι μια εντυπωσιακή ηλικία για μια συμμαχία που αποτελείται από κυρίαρχα κράτη δύο ηπείρων. Και αυτό και μόνο ως γεγονός θα άξιζε τον εορτασμό. Αλλά οι αρχηγοί των κρατών και κυβερνήσεων των χωρών μελών της Συμμαχίας αποφάσισαν ότι κατά την επόμενη συνεδρίαση της Συνόδου Κορυφής στο Στρασβούργο και το Κίελο, θα κάνουν και κάτι παραπάνω από τις γιορτές. Θα προχωρήσουν σε σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον της Συμμαχίας. Μια από αυτές τις αποφάσεις θα αφορά σε ένα σημαντικό θέμα, που ήδη έχει προωθηθεί από την νέα κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία θεωρεί ότι η στιγμή είναι ιδανική για τη χάραξη της νέας Στρατηγικής Αντίληψης της Συμμαχίας. Και καθώς η συζήτηση επεκτείνεται τόσο στο ΝΑΤΟ, όσο και στο εσωτερικό των χωρών κρίνουμε ότι θα είναι εξαιρετικά χρήσιμο η συζήτηση αυτή να γίνει και στη χώρα μας με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Χρησιμοποιήσαμε τη λέξη Αντίληψη αντί για τη λέξη Δόγμα, που παραπέμπει σε δογματισμούς και βάζει την βασική ιδέα για το πώς το ΝΑΤΟ θα πορευτεί τα επόμενα χρόνια σε θέση αντίθετη από την ευελιξία και την ευκαμψία, που στην πραγματικότητα θα πρέπει να διαθέτει.



Η νέα Στρατηγική Αντίληψη για την Συμμαχία αξίζει να συνταχθεί για διαφόρους λόγους:



Αν και πολλές πτυχές της τρέχουσας Αντίληψης είναι διαχρονικές, εν τούτοις υπάρχουν θέματα που ενώ γίνονται τώρα γνωστά, εκτιμάτε ότι θα εξακολουθούν να μας απασχολούν στο μέλλον. Η υπάρχουσα Στρατηγική Αντίληψη, μας πάει πίσω στο 1999, όταν δηλαδή δεν ήταν δυνατό να είχαν προβλεφθεί πολλά από τα γεγονότα που συνέβησαν στα μετέπειτα χρόνια και επηρέασαν τις πολιτικές και την ασφάλεια των αρχών του 21ου αιώνα, όπως λ.χ. οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 και η εξ αυτής εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν. Επίσης τότε, δεν είχε ληφθεί υπόψη ότι η Συμμαχία θα εξελισσόταν και μάλιστα με τέτοιο ρυθμό, ώστε σήμερα να περιλαμβάνει 26 κυρίαρχα κράτη από 16 που ήταν τότε, ενώ θα είναι σύντομα 28. Ούτε τότε υπήρχε αναφορά στα αντικείμενα και τις πτυχές του μετασχηματισμού της Συμμαχίας που αναλήφθηκαν μετά την 9/11. Το 1999 η Στρατηγική Αντίληψη αναφερόταν σε μια «ευρω-κεντρική» Συμμαχία. Σήμερα το σώμα των κρατών είναι κατά πολύ διευρυμένο και ασχολείται με ζητήματα ασφάλειας πολύ πέρα από τα σύνορα της Ευρώπης - ένα αντικείμενο που επίσης θα πρέπει να αντιμετωπισθεί κατάλληλα στο νέο έγγραφο για την νέα Στρατηγική.



Ο δεύτερος λόγος για την ανάγκη μιας νέας Στρατηγικής Αντίληψης της Συμμαχίας, είναι να ενημερώσει το διεθνές κοινό για το νέο ΝΑΤΟ. Ένα μεγάλο μέρος του κοινού δεν αντιλαμβάνεται πλήρως ή είναι απλά απληροφόρητο για τις εκτεταμένες αλλαγές που το ΝΑΤΟ έχει υποβληθεί από το τέλος του ψυχρού πολέμου. Ένα λοιπόν νέο βασικό έγγραφο θα έκανε ευκολότερη την επεξήγηση της σημερινής αξίας της Συμμαχίας. Παράλληλα θα επιζητηθεί μέσω της διαδικασίας αναθεώρησης του να αποσπαστεί η υποστήριξη των πολιτών, που είναι ουσιαστική για τη συνέχιση της πορείας του οργανισμού αυτού. Η παρουσίαση των σκοπών της Συμμαχίας δεν ενδιαφέρει μόνο το κοινό των χωρών μελών: τα στρατηγικά ενδιαφέροντα του ΝΑΤΟ συμπίπτουν επίσης με ένα διαρκώς αυξανόμενο αριθμό άλλων κρατών, που δεν είναι μέλη της Συμμαχίας. Είναι προφανές ότι η νέα Στρατηγική Αντίληψη θα τύγχανε μιας προσεκτικής ματιάς από τα έθνη αυτά.



Ο τρίτος και αναμφισβήτητα ο πλέον σημαντικός λόγος για μια νέα Στρατηγική Αντίληψη είναι απόρροια της εσωτερικής διαδικασίας σχεδίασης, με την οποία λειτουργεί η Συμμαχία. Οι απαιτήσεις του ΝΑΤΟ είναι σήμερα μεγαλύτερες από ποτέ. Απαιτείται επειγόντως μια σαφής προσέγγιση του νέου ρόλου και των βασικών αποστολών της Συμμαχίας. Με τον καθορισμό τους και μόνο τότε θα είμαστε σε θέση να πάρουμε τις απαραίτητες πολιτικές αποφάσεις, να δώσουμε την αναγκαία προτεραιότητα μεταξύ των πολλαπλών αποστολών και να προσδιορίσουμε τα στρατιωτικά μέσα και τους οικονομικούς πόρους, που απαιτούνται για να εκπληρωθούν. Ο νέος κύκλος του Αμυντικού Σχεδιασμού και των Σχεδιασμού των Εξοπλισμών του ΝΑΤΟ έχει ανάγκη από τέτοιου είδους απαντήσεις. Οι διαπραγματεύσεις που θα ενεργοποιηθούν κατά την προετοιμασία της νέας έκδοσης, είναι βέβαιο ότι θα δημιουργήσουν έναν ευρύτερο προβληματισμό και συζήτηση μεταξύ των συμμάχων. Η διαπραγμάτευση θα τους προσφέρει την ευκαιρία να εξετάσουν όλα τα ερωτήματα-κλειδιά, σχετικά με το παρόν και το μέλλον του ΝΑΤΟ. Αναμένονται σημαντικές εισηγήσεις από όλα τα κράτη-μέλη κατά τη διάρκεια αυτής διαδικασίας. Η εσωτερική αυτή διαπραγμάτευση δεν θα είναι πάντα εύκολη ή αρμονική, πλην όμως θεωρείται απολύτως απαραίτητη προκειμένου να επιτευχθεί μια νέα συναίνεση.





Οι παραπάνω τρεις λόγοι για την ανάγκη έναρξης της τυπικής διαδικασίας ανάπτυξης της νέας Στρατηγικής Αντίληψης, φαίνεται ότι υποστηρίζονται ευρύτερα από όλες τις χώρες μέλη



Όμως, τί θα έπρεπε να αναμείνουμε από το περιεχόμενό της νέας αυτής Στρατηγικής Αντίληψης;



Κατά την άποψή μας, εάν πρόκειται να έχει πραγματική αξία και διαχρονική λειτουργικότητα, θα πρέπει να αντιμετωπίσει τουλάχιστον ένα αριθμό από τα πλέον βασικά ζητήματα της Συμμαχίας.



Αρχικά, η νέα Στρατηγική Αντίληψη θα πρέπει να παρέχει σαφή περιγραφή του μελλοντικού στρατηγικού περιβάλλοντος. Αυτό δεν πρέπει να περιλάβει μόνο την τρομοκρατία, τα αποτυχημένα κράτη και τον πολλαπλασιασμό των όπλων μαζικής καταστροφής, αλλά και όπως λ.χ. τις επιπτώσεις ασφάλειας των κυβερνο-επιθέσεων, της αλλαγής κλίματος, της εξασφάλισης της ενέργειας και την καταπολέμηση της πειρατείας. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, αντιμετωπίζουμε «παγκοσμιο-ποιημένη ανασφάλεια», στην οποία η διεθνής κοινότητα θα εμπλακεί και ως εξ τούτου απαιτείται μια ευρεία και σύνθετη σειρά εργαλείων και τρόπων προσέγγισης. Η νέα Στρατηγική Αντίληψη πρέπει να θέσει με πειστικό τρόπο τα ερωτήματα σχετικά με τον ρόλο, τον οποίο το ΝΑΤΟ έχει να διαδραματίσει. Αλλά και το πως θα μπορούσε ο ρόλος αυτός να δώσει επιπρόσθετη αξία στις καταβαλλόμενες προσπάθειες της Συμμαχίας και της διεθνούς Κοινότητας.



Κατόπιν, η Στρατηγική Αντίληψη πρέπει να καθορίσει την έννοια του άρθρου 5, της Συνθήκης της Ουάσιγκτον, λαμβάνοντας υπόψη το νέο περιβάλλον ασφάλειας. Για πρώτη φορά στην ιστορία, οι σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ επικαλέσθηκαν το άρθρο 5, ως άμεση συνέπεια των τρομοκρατικών επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, αν και δεν επρόκειτο για μια επίθεση με την παραδοσιακή στρατιωτική έννοια του όρου. Θα πρέπει λοιπόν το άρθρο 5, που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της Συμμαχίας, να καθορισθεί με λεπτομέρεια για το πώς θα ερμηνευτεί και θα εφαρμοσθεί σήμερα. Μια κυβερνο-επίθεση δεν απαιτεί ούτε ένα στρατιώτη να διασχίσει τα σύνορα ενός άλλου κράτους, ενώ μπορεί εύκολα να παραλύσει τη δυνατότητα της λειτουργίας της χώρας. Η τυχόν διακοπή του ενεργειακού ανεφοδιασμού μπορεί να διαλύσει τον οικονομικό και κοινωνικό ιστό και με τέτοιο τρόπο ώστε να συγκρίνεται με τις συνέπειες ενός πραγματικού πολέμου, χωρίς ούτε ένα πυροβολισμό. Εξάλλου, η τήξη των πάγων της Αρκτικής θα μπορούσε να έχει σοβαρές επιπτώσεις για την ασφάλεια των χωρών της περιοχής. Αυτές οι προκλήσεις ασφάλειας δεν απαιτούν απαραίτητα την επέμβαση των στρατιωτικών δυνάμεων. Απαιτούν όμως τη συλλογική αντιμετώπιση εκ μέρους των συμμάχων. Τονίζετε εδώ η έννοια και η σημασία της Συμμαχικής Αλληλεγγύης στο νέο περιβάλλον ασφάλειας, έτσι ώστε τα έθνη να είναι καθησυχασμένα από την κοινή διαβεβαίωση ότι δεν θα αναγκασθούν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις ασφάλειας από μόνα τους. Η νέα Στρατηγική Αντίληψη πρέπει να παρέχει έναν νέο προσδιορισμό της «αλληλεγγύης» μεταξύ των μελών και μία σαφή κατανόηση της έννοιας της «συλλογικής άμυνας».



Τρίτον, η νέα Στρατηγική Αντίληψη πρέπει να ενσωματώσει την έννοια της «συνολικής προσέγγισης». Αντίθετα από ότι ίσχυε κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, οι σημερινές προκλήσεις ασφάλειας δεν μπορούν να εξετάζονται μόνο από το ΝΑΤΟ. Αλλά και κανένας άλλος οργανισμός ασφάλειας δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι μπορεί να ενεργήσει για τα πάντα από μόνος του. Το Συμβούλιο Ασφαλείας δεν μπόρεσε και δεν μπορεί να παίξει πάντα τον επιθυμητό ρόλο του. Ως εκ τούτου λειτουργούν μηχανισμοί υποκατάστασης. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι στην πραγματικότητα το ζήτημα είναι ότι το κενό που υπάρχει στην παγκόσμια διακυβέρνηση κάποιος θα πρέπει να έχει την ισχύ και να μπορεί να το καλύψει, έχοντας δημοκρατική και διακρατική νομιμοποίηση. Και αυτό προφανώς το κενό, σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό, διεκδικεί ή θα ήθελε να διεκδικήσει το ΝΑΤΟ. Αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα που καλείται να αντιμετωπίσει η Σύνοδος Κορυφής της Λισσαβόνας, με βάση την εισήγηση της Επιτροπής Σοφών για τη νέα Στρατηγική Αντίληψη.



Η ασφάλεια π.χ. στο Αφγανιστάν και αλλού απαιτεί προσεκτική εφαρμογή ενός μεγάλου φάσματος οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών μέτρων, που τελικά μας οδηγούν αρκετά μακριά από τις υπάρχουσες δυνατότητες του ΝΑΤΟ. Η νέα Στρατηγική Αντίληψη θα πρέπει να αναγνωρίσει τα όρια και τις δεσμεύσεις, ενώ παράλληλα θα εξετάζεται ο ρόλος που το ΝΑΤΟ θα παίξει στο πλαίσιο μιας συνολικής προσέγγισης με την συνεισφορά όλων. Ο τρόπος της εφαρμογής των απαραίτητων πολιτικών και στρατιωτικών μέσων κατά τρόπο συντονισμένο και αποτελεσματικό είναι μια σημαντική επιδίωξη. Η υπογραφή της κοινής Διακήρυξης του ΝΑΤΟ-ΟΗΕ τον περασμένο Σεπτέμβριο αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για την ανάπτυξη μιας τέτοιας «συνολικής προσέγγισης». Υπάρχουν και άλλοι διεθνείς οργανισμοί με τους οποίους το ΝΑΤΟ θα πρέπει να αναπτύξει πλέον στενή συνεργασία, και ιδιαίτερα με την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Είκοσι ένα έθνη είναι μέλη και των δύο αυτών οργανώσεων, ενώ πέντε μέλη της ΕΕ είναι και συνεργάτες του ΝΑΤΟ και αυτοί οι αριθμοί είναι πιθανό να αυξηθούν στο κοντινό μέλλον. Αλλά οι δύο οργανισμοί, ΝΑΤΟ και ΕΕ, δεν μοιράζονται μόνο τα μέλη, αλλά και τις ίδιες αξίες. Συμμετέχουν και οι δύο στις προσπάθειες εξασφάλισης, της ελευθερίας για τους λαούς ,των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ενός σταθερού περιβάλλοντος ασφάλειας. Για τους λόγους αυτούς, μια περισσότερο στενή συνεργασία είναι όχι μόνο λογική, αλλά και ιδιαίτερα επιθυμητή, επειδή θα ενίσχυε την αποτελεσματικότητα και των δύο αυτών οργανισμών. Τέλος, στην ανάπτυξη της απαραίτητης στενής συνεργασίας, θα είναι ουσιαστικό να ληφθούν υπόψη οι ανησυχίες εκείνων των εθνών που είναι μέλη μόνο της μιας οργάνωσης, και όχι της άλλης. Με μια ρεαλιστική προσέγγιση και μια μεγάλη δόση πολιτικής θέλησης, είναι δυνατόν να υπερνικηθούν οι υπάρχουσες τυχόν ανησυχίες, και να αποκατασταθεί πλήρως η δυναμική που ενυπάρχει στις σχέσεις ΝΑΤΟ-ΕΕ.



Τέταρτον, πρέπει να αναφέρεται στο Στρατιωτικό Μετασχηματισμό. Η νέα Στρατηγική Αντίληψη πρέπει επίσης να εξετάσει την ισορροπία μεταξύ της συλλογικής άμυνας του εδάφους των χωρών της Συμμαχίας και των νέων αποστολών του ΝΑΤΟ, με την εκστράτευση εκτός περιοχής. Φυσικά, η συλλογική άμυνα παραμένει, και θα παραμείνει, ο πυρήνας και η βασική αρχή επάνω στην οποία εδράζεται η Συμμαχία. Αλλά κανένας σύμμαχος δεν μπορεί σήμερα να αντέξει οικονομικά τη διατήρηση ενόπλων δυνάμεων, απλά και μόνο για τον σκοπό αυτό. Η απαίτηση να αναπτυχθούν οι δυνάμεις και ο εξοπλισμός τους σε απόμακρες περιοχές κρίσης, συχνά με μικρή προειδοποίηση, είναι τόσο σημαντική όσο και η απαίτηση να υπάρξουν οι απαραίτητες δυνάμεις για την υπεράσπιση των εθνικών τους συνόρων. Οι δυνάμεις που είναι ικανές να κάνουν το πρώτο (συμμετοχή στις εκστρατείες) μπορούν να κάνουν επίσης και το δεύτερο (υπεράσπιση εθνικών συνόρων), το αντίστροφο μάλλον δεν ισχύει. Γι αυτό οι δυνάμεις πρέπει να είναι ικανές να εξασφαλίζουν την ευελιξία και προσαρμοστικότητα σε όλο το πλήρες φάσμα των στρατιωτικών επιχειρήσεων, από τη διαχείριση κρίσης και τη διατήρηση της ειρήνης μέχρι την πολεμική σύγκρουση. Μια νέα Στρατηγική Αντίληψη πρέπει όχι μόνο να καταστήσει αυτήν την απαίτηση απόλυτα σαφή, αλλά και να χαράξει την οδό για την απόκτηση των παραπάνω δυνατοτήτων. Αυτό συνεπάγεται αφ’ ενός μέτρα για τη συνέχιση των προσπαθειών για τον Μετασχηματισμό, όπως και η αναθεώρηση της διαδικασίας του Αμυντικού Σχεδιασμού και Προγραμματισμού και του τρόπου χρηματοδότησης των επιχειρήσεων υπό την ηγεσία της Συμμαχίας.



Πέμπτο, είναι αυτονόητο ότι χρειάζεται να αντιμετωπίζει τις απαιτούμενες δαπάνες. Η απαίτηση για μια κοινή χρηματοδότηση μέσω του προϋπολογισμού του ΝΑΤΟ φαίνεται ότι υποστηρίζεται από τα περισσότερα μέλη. Οι αμυντικές δαπάνες, υπό τις συνθήκες της παγκόσμιας δημοσιονομικής κρίσης, είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό πρόβλημα για τη Συμμαχία, αλλά και για κάθε κράτος-μέλος της Συμμαχίας χωριστά. Όλα τα κράτη έχουν πρόβλημα με τις αμυντικές τους δαπάνες, που είναι υψηλές ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, αλλά και σε απόλυτους αριθμούς. Η ΕΕ επίσης θα προσκαλείται να εξετάζει την χρηματοδότηση των αποστολών μέσω των δικών της πόρων. Ο κίνδυνος που ελλοχεύει εδώ είναι να χρησιμοποιηθεί η κοινή χρηματοδότηση μόνον για την ανάπτυξη και την διατήρηση ικανών δυνάμεων από τις χώρες που συμμετέχουν στις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ και βέβαια θα αμείβονται από την κοινή χρηματοδότηση, οδηγώντας τις άλλες χώρες σε σταδιακή απαξίωση του στρατιωτικού τους δυναμικού, με ότι αυτό συνεπάγεται για την εθνική κυριαρχία.



Έκτο, θα έχει την δυναμική για να προωθεί η σταθεροποίηση της Ευρώπης. Η εμμονή του ΝΑΤΟ, κατά την προηγούμενη περίοδο, αφενός να διευρύνει την Συμμαχία και αφετέρου να διατηρεί καλές σχέσεις με την Ρωσία υποβλήθηκε σε ουσιαστική δοκιμασία κατά τη διένεξη στον Καύκασο. Και οι δύο αυτοί στόχοι θα παραμένουν να είναι ουσιαστικοί και στο μέλλον. Η διεύρυνση, επειδή αποτελεί την έκφραση της ελεύθερης βούλησης του δικαιώματος κυρίαρχων λαών να επιλέγουν οι ίδιοι τους συμμάχους τους, παρά να επιλέγονται από αυτούς, θα συνεχίσει να είναι ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία για την παγίωση της ασφάλειας στην Ευρώπη, και της υλοποίησης συνολικά μιας ελεύθερης και δημοκρατικής ζώνης ασφάλειας. Η διεύρυνση έχει μειώσει την πιθανότητα μεγάλης κλίμακας πολέμου στην Ευρώπη και έχει ενισχύσει τη σταθερότητα και την ασφάλεια στην όλη ευρω-ατλαντική περιοχή, όχι μόνο για τους συμμάχους αλλά και για τους νέους συμμάχους και τους γείτονες. Επομένως, αναμένεται ότι η νέα Στρατηγική Αντίληψη θα επισημάνει ότι η διαδικασία της διεύρυνσης παραμένει ανοικτή, καθιστώντας επίσης σαφές ότι οι νόμιμες ανησυχίες της Ρωσίας για την ασφάλειας της δεν πρόκειται να αγνοηθούν ή να παραμεληθούν. Αυτό πρέπει να οδηγεί σε ένα άλλο βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα για τη νέα Στρατηγική Αντίληψη: την πρόβλεψη της μόνιμης σχέσης που αναπτύσσεται μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας. Λαμβάνοντας υπόψη τα πρόσφατα γεγονότα, είναι σημαντικά χρήσιμο να διδαχθούμε από τον τρόπο της αλληλεπίδρασης που ενυπάρχει στο υφιστάμενο πλαίσιο του Συμβουλίου ΝΑΤΟ και Ρωσίας. Η αποτελεσματική συνεργασία μεταξύ τους είναι πολύ αναγκαία, για την συνεξέταση των πολλών κοινών προκλήσεων. Η Ρωσία εμφανίζεται κατά την περίοδο αυτή να αντιλαμβάνεται ότι η Δύση, και ειδικότερα το ΝΑΤΟ, δεν λαμβάνουν υπόψη τις ανησυχίες της σχετικά με την ασφάλειά της. Πρόκειται για μια αντίληψη που πρέπει να αντιμετωπιστεί – τόσο από το ΝΑΤΟ όσο και από τη Ρωσία. Υπάρχουν πολλά θέματα αμοιβαίου συμφέροντος και η συνεργασία είναι ασφαλώς προτιμητέα για την αντιμετώπιση τους. Η συνεργασία μπορεί μόνο να επιτευχθεί εάν και το ΝΑΤΟ και η Ρωσία είναι έτοιμοι να αναλάβουν έναν συνεχή και ειλικρινή διάλογο. Πιστεύεται ότι η νέα Στρατηγική Αντίληψη θα παράσχει την ιδανική ευκαιρία για τους συμμάχους να φθάσουν σε συναίνεση για τον τρόπο εμπλοκής τους με τη Ρωσία και την περαιτέρω προώθηση της σχέση τους.
Αν και η σημερινή μας αναφορά εστιάζεται σε έξη μόνο από τα βασικά θέματα, υπάρχουν ασφαλώς και πολλά άλλα εξ ίσου σημαντικά, όπως ο προσδιορισμός του ρόλου του Ελέγχου των Όπλων και του Αφοπλισμού, οι σχέσεις με τα έθνη τα οποία ανήκουν στην κατηγορία των συνεργαζομένων από όλη την υδρόγειο, η συνεργασία με τις περιφερειακές οργανώσεις ασφαλείας, όπως η Αφρικανική Ένωση, ο ρόλος του ΝΑΤΟ στις επιχειρήσεις παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας ή ενίσχυσης για την ανακούφιση από τις καταστροφές, κ.ά. Εάν υπάρχει ένας ρόλος για το ΝΑΤΟ που πρέπει να ενισχυθεί περαιτέρω, είναι αυτός που θα αξιοποιεί πλήρως τη Συμμαχία ως βήμα για διαβουλεύσεις σε θέματα ασφάλειας μεταξύ των συμμάχων – βόρειο-αμερικανών και ευρωπαίων. Σε μία εποχή που το περιβάλλον της ασφάλειάς αλλάζει ταχύτατα, και μάλιστα όταν οι προκλήσεις είναι πλέον μη προβλέψιμες, το ΝΑΤΟ απαιτείται να διαθέτει αντίστοιχα μια πλέον ευρεία δέσμη εργαλείων και ικανοτήτων και τον τρόπο για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των κρίσεων. Προ πάντων, απαιτείται η ουσιαστική συμφωνία μεταξύ των συνεργαζόμενων εθνών για πώς και πότε θα χρησιμοποιούνται οι ικανότητες της Συμμαχίας, για την προστασία των κοινών συμφερόντων και αξιών. Πιστεύεται ότι μια νέα Στρατηγική Αντίληψη της Συμμαχίας θα εξασφαλίσει την εν λόγω συναίνεση. Ο χρόνος είναι πλέον κατάλληλος γι’ αυτό!



ΠΗΓΕΣ

Ευθυμιόπουλος Μάριος Π. (2008), Το ΝΑΤΟ στον 21ο αιώνα: Η Ανάγκη για ένα Στρατηγικό Πλάνο και η διεύρυνση των Σχέσεων ΝΑΤΟ-Ρωσίας. Θεσσαλονίκη-Αθήνα, Εκδόσεις Σάκκουλα Α. Ε.

Barrass, Gordon S. (2009), The Great Cold War : A Journey Through the Hall of Mirrors. Stanford, CA : Stanford University Press.

Deni, John R (2007), Alliance Management and Maintenance : Restructuring NATO for the 21st Century. Aldershot, UK : Ashgate.

Frantzen,,Henning-A. (2005), NATO and Peace Support Operations 1991-1999 : Policies and Doctrines. London: Frank Cass.











--------------------------------------------------------------------------------



· Ο κ. Δημήτριος.Σμοκοβίτης είναι Ανώτατος Αξιωματικός του Στρατού Ξηράς ε.α., διδάκτωρ της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με μεταδιδακτορικές σπουδές στις ΗΠΑ, στην Ελλάδα και στη Γαλλία. Μεταξύ άλλων, διετέλεσε Visiting Scholar, Center for International Affairs, Harvard University και υπότροφος του Ιδρύματος ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Σ. ΩΝΑΣΗΣ. Έχει δημοσιεύσει άρθρα και επιστημονικές ανακοινώσεις στην ελληνική και αγγλική, εργασίες του δε έχουν μεταφραστεί στην γαλλική, ισπανική και κινεζική.