Του Σάββα Καλεντερίδη
Στο άρθρο μας της προηγούμενης Κυριακής, είχαμε αναφερθεί ακροθιγώς στο νέο νόμο που δίνει νέες αρμοδιότητες στην υπηρεσία πληροφοριών της Τουρκίας, γνωστή ως ΜΙΤ. Επειδή αρθρογράφοι αλλά και πολιτικοί παράγοντες στη γειτονική χώρα έχουν ασχοληθεί με το θέμα, αφού η Τουρκία, με τη νέα αυτή νομοθετική ρύθμιση, μετατρέπεται σε ένα κράτος παρόμοιο με
το σοβιετικό, το ιρανικό ή το συριακό, όπου οι μυστικές υπηρεσίες είναι αυτές που ασκούν την εξουσία, με τους πολιτικούς να περιορίζονται σε έναν διαχειριστικό ρόλο, θεωρήσαμε ορθό να αφιερώσουμε το σημερινό μας άρθρο στο συγκεκριμένο ζήτημα.
το σοβιετικό, το ιρανικό ή το συριακό, όπου οι μυστικές υπηρεσίες είναι αυτές που ασκούν την εξουσία, με τους πολιτικούς να περιορίζονται σε έναν διαχειριστικό ρόλο, θεωρήσαμε ορθό να αφιερώσουμε το σημερινό μας άρθρο στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Η Τουρκία, από της ίδρυσής της, το 1923, με τη Συνθήκη τηςΛοζάνης, που θεωρείται ως ληξιαρχική πράξη γέννησής της, μέχρι το 1946, που έγιναν οι πρώτες εκλογές με περισσότερα του ενός κόμματα, διοικήθηκε με τρόπο στυγνό και απολυταρχικό, ενώ ακόμα και την περίοδο του πολυκομματισμού το κράτος και οι μηχανισμοί του -κυρίως οι κατασταλτικοί- ήταν αυτό που ασκούσε την εξουσία και όχι η κυβέρνηση και οι πολιτικοί!
Αυτό ήταν το λεγόμενο βαθύ κράτος, μέσω του οποίου εξασφαλιζόταν η «συνοχή» της τουρκικής κοινωνίας και ελέγχονταν οι φυγόκεντρες δυνάμεις, με μεθόδους σκληρές, βασανιστήρια και πολύ αίμα!
Το βαθύ κράτος μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ‘40 ελεγχόταν από το σκληρό πυρήνα των κεμαλιστών και τον βρετανικό παράγοντα, ενώ έκτοτε πέρασε σταδιακά στον έλεγχο του στρατού και του αμερικανικού παράγοντα. Αυτό το βαθύ κράτος, τις αρχές της δεκαετίας του ’90, προσπάθησε να απογαλακτισθεί και να απαλλαγεί από τον έλεγχο των "αρμοδίων" υπηρεσιών των ΗΠΑ, αρχίζοντας έναν έναν ανορθόδοξο πόλεμο εναντίον των νέων φίλων και συνομιλητών της Ουάσιγκτον, που δεν ήταν κανένας άλλος, παρά ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και οι σύντροφοί του.
Αυτό το βαθύ κράτος, εκφάνσεις του οποίου ήταν η Εργενεκόν και διάφορες άλλες παρακρατικές και παραστρατιωτικές οργανώσεις, η ηγεσία του στρατού, της δικαστικής εξουσίας και η ηγεσία του ακαδημαϊκού κόσμου, που αντιμάχονταν ο καθένας από το μετερίζι του την κυβέρνηση Ερντογάν (από το 2003) και τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή, το εξουδετέρωσε και το ξερίζωσε ο Τούρκος πρωθυπουργός, βάζοντας στη φυλακή εκατοντάδες επιφανή (sic) στελέχη του!
Όλο αυτό το διάστημα που ο Ερντογάν και το κόμμα του έκανε αγώνα να εξουδετερώσει τους πολυπλόκαμους μηχανισμούς του βαθέος κράτους, είχε συνοδοιπόρους και «συναγωνιστές» τους αριστερούς, τους δημοκράτες, τους ευρωπαϊστές, σοβαρή μερίδα των Αλεβιτών, τους Κούρδους και όλους εκείνους που επί δεκαετίες ήταν θύματα της αυταρχικής πολιτικής του τουρκικού κράτους και των βάρβαρων πρακτικών των μηχανισμών του βαθέος κράτους.
Ο Ερντογάν χρησιμοποίησε τον εκδημοκρατισμό και την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας όχι επειδή πίστευε στις αξίες της Δημοκρατίας και της Ευρώπης, αλλά γιατί μόνο μ' αυτόν τον τρόπο μπορούσε να εξουδετερώσει τους συγκεκριμένους μηχανισμούς, διαδικασία που μπορούμε να πούμε ότι ολοκληρώθηκε το 2009, με την μεγάλη εκλογική νίκη του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, νίκη που αποτέλεσε καμπή στην μετεξέλιξη ή μάλλον στην επιστροφή του Ερντογάν στην παλιά του ιδεολογία, αυτήν του σουνιτικού και εθνικιστικού αυταρχισμού και σωβινισμού!
Ακριβώς τότε, οι μέχρι τότε «συναγωνιστές» του Ερντογάν, που προαναφέραμε, άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι η συμμαχία δεν στηριζόταν σε κοινές αρχές αλλά ήταν ευκαιριακή απέναντι στον κοινό εχθρό, που ήταν το βαθύ κράτος. Έτσι, οι παλιοί φίλοι και σύμμαχοι σταδιακά έγιναν εχθροί και άρχισε να αναπτύσσεται ένα αντι-ερντογανικό μέτωπο, το οποίο είδαμε να βγαίνει και να διαμαρτύρεται στους δρόμους και τις πλατείες της Κωνσταντινούπολης, της Άγκυρας και της Σμύρνης, το πρώτο δεκαήμερο του Ιουνίου!
Ο Ερντογάν, η εικόνα του οποίου δέχτηκε ισχυρό πλήγμα από τις διαδηλώσεις και από την υπερβολική βία που άσκησε η αστυνομία για την αντιμετώπιση των διαδηλωτών, άρχισε να προβληματίζεται σοβαρά για το φαινόμενο της ισχυρής αμφισβήτησης από σοβαρά τμήματα της τουρκικής κοινωνίας, το οποίο θέτει σε κίνδυνο το νεοϊσλαμικό αυτοκρατορικό του όραμα. Για το λόγο αυτό, δηλαδή, για να ελέγξει την κατάσταση, αποφάσισε να ανασυστήσει το βαθύ κράτος, με όρους που εξυπηρετούν τους δικούς στου σχεδιασμούς και χωρίς, προς το παρόν, να διολισθαίνει στις βάρβαρες πρακτικές του κεμαλικού στρατοκρατούμενου βαθέος κράτους.
Ο στόχος είναι, μέσω της προληπτικής δράσης των μηχανισμών ασφαλείας και πληροφοριών, ο ασφυκτικός έλεγχος και η εξασφάλιση της πολυπόθητης συνοχής της τουρκικής κοινωνίας, για την εξυπηρέτηση του νεοοθωμανικού ονείρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου