Η Κύπρος, από τον καιρό του ελληνικού εποικισμού τον 15ο π.Χ. αιώνα, από Αρκάδες κι΄άλλους Πελοποννήσιους Αχαιούς, ως την εποχή του τελευταίου Πτολεμαίου (αποστάτου της Αιγυπτιακής οικογένειας) βασιλιά της (56 π.Χ.), ακολούθησε τα ρεύματα των επικυριαρχιών της Ανατολικής Μεσογείου. Ασσύριοι, Αιγύπτιοι, Πέρσες, Έλληνες, Αλέξανδρος, Επίγονοι κατά περίπτωση επικυριάρχησαν της νήσου. Ουδέποτε όμως κατακτήθηκε και ουδέποτε επίσης αμφισβητήθηκε η ελληνικότητα του πληθυσμού της. Γλώσσα, θρησκεία, πολιτισμός ήσαν και παρέμεναν ελληνικά σε αρμονία με τον υπόλοιπο σύγχρονο ελληνισμό.
Το 56 π.Χ. είναι, ίσως, η αρχή του Κυπριακού προβλήματος. Ο φαύλος Πατρίκιος Πόπλιος Κλώδιος Δήμαρχος της Ρώμης, επέτυχε συγκλητικόν ψήφισμα να καταληφθεί η Κύπρος και να δημευθεί η περιουσία του Πτολεμαίου, διότι (δήθεν) υπέθαλπε τους τρομοκρατούντας τότε την Ρώμην Κιλικιανούς πειρατές. Ο χρηστός Κάτων εκτελών το ψήφισμα κατέκτησε την Κύπρον. Αργότερα ο Καίσαρ πρώτος και ο Αντώνιος στη συνέχεια, την δωρίζουν στην Κλεοπάτρα και μετά ο Αύγουστος την προσφέρει πάλι στο δήμο της Ρώμης και αυτός με τη σειρά του στον Αυτοκράτορα.
Το 45 μ.Χ. δέχεται το κήρυγμα Παύλου και Βαρνάβα και ο ανθύπατος Σέργιος Παύλος εκ των πρώτων προσηλυτίζεται. Ο Βαρνάβας ξαναγυρίζει στην Κύπρο, μένει μονίμως σ΄αυτήν, διδάσκει, χειροτονεί, μαρτυρεί και θάπτεται με το χειρόγραφο του, κατά Ματθαίον, Ευαγγελίου στο στήθος του, ιδρυτής της Εκκλησίας της Κύπρου. Αυτό το χειρόγραφο θα δώσει στην Εκκλησία της Κύπρου και τον επικεφαλής της Αρχιεπίσκοπο ξεχωριστή αξία και τιμή. Είναι πρώτος ο Επιφάνιος (310-403), Αρχιεπίσκοπος το 367, που τιμάται με τη ρήση του Θεοδοσίου του Α΄ (Μεγάλου) «ει τις τω πατρί Επιφανίω ουχ υπακούει….εξέρχεσθαι της νήσου», για την εμπέδωση της χριστιανικής θρησκείας στη νήσο. Η αυτοκρατορική ρήσις στηρίζει και την ανεξαρτησία της Κυπριακής Εκκλησίας από το Πατριαρχείο της Αντιοχείας. Το 431 η Σύνοδος της Εφέσου ορίζει επισήμως το αυτοκέφαλον «δι΄εαυτών τας χειροτονίας ποιείσθαι».
Τελικώς το 485 ο Αυτοκράτωρ Ζήνων διέταξε τους Αντιοχείς να μην οχλούν την Εκκλησίαν της Κύπρου και εις ανταπόδοσιν της προσφοράς του χειρογράφου Ευαγγελίου του Βαρνάβα όρισε όπως ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου «φέρει σκήπτρον αντί ράβδου, ερυθρό μανδύα κατά τας τελετάς και υπογράφει δια κιναβάρεως». Αυτή η αυτοκρατορική απόφασις απέδωσε στον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου πρόσθετο κοσμικό κύρος, ώστε, σε καιρούς απομονώσεως και κενού εξουσίας, να ανάγεται εις θέσιν Αντιβασιλέως ή Εθνάρχου.
Η εμφάνισις των αραβικών επιδρομών (Σαρακηνοί) αναστάτωσε τη ζωή της Κύπρου, με κορύφωση το 690, οπότε ο Ιουστινιανός ο Β΄ εις στιγμήν πανικού, αδυνατών να υπερασπισθεί την Κύπρον, οδήγησε εις μετοικεσίαν μεγάλο μέρος του Κυπριακού λαού και τις εκκλησιαστικές αρχές, ιδρύσας, για την εγκατάστασή τους, την Ιουστινιανούπολη κοντά στην Κύζικο. Το 697 οι Κύπριοι παλινόστησαν στην Κύπρο. Αυτή η θλιβερή επταετία διαμνημονεύεται στη φήμη του Αρχιεπισκόπου, όπου αναφέρεται ως «Νέας Ιουστινιανής».
Το 964 ο Νικηφόρος Φωκάς εκβάλει οριστικώς τους Άραβες (Σαρακηνούς) από την Κύπρο. Η απόστασή της από το αυτοκρατορικό κέντρο δίνει την ευκαιρία στους διοικητές της, να αυτονομούνται και ενίοτε να αποστατούν. Ως νέος Πτολεμαίος αποστάτης, ο, κατ΄αποστασίαν, διοικητής Ισαάκιος ο Κομνηνός (1185-1191), γίνεται μοιτραίος για την Κύπρο, όταν ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, λόγω τρικυμίας, προσορμίζεται στη Λεμεσό. Βλέπει μπροστά τον πλούτο κι΄ανταποδίδει τη φιλοξενία του Ισαακίου με σύγκρουση και σύλληψή του.
Το 1191 λοιπόν αρχίζει η σχέσις του Ηνωμένου Βασιλείου (UK) με το νησί.
Ο Ριχάρδος τελεί στις 12 Μαίου τους γάμους του στη Λεμεσό, με την συνοδεύουσα αυτόν μνηστή του (Βερανζέρα της Ναβάρας), δημεύει το μισό των κτημάτων, λαφυραγωγεί τα πάντα, ορίζει δύο επιτρόπους και φεύγει για την Πτολεμαίδα, όπου οι άλλοι Σταυροφόροι, για να συνεχίσει το ιερό του προσκύνημα.
Την Κύπρο δεν τη χρειάζεται και την πωλεί στους Ναίτες αντί 100.000 Βυζαντινών Σαρακηνών (χρυσά). Αυτοί με τη σειρά τους, βλέποντας ότι η Κύπρος έχει τρυγηθεί και τον πληθυσμό εχθρικό, την εκχωρούν με το ίδιο αντίτιμο στον, ουσιαστικώς ψιλώ ονόματι, βασιλέα της Ιερουσαλήμ Γουίδονα Λουζινιάν του Πουατιέ.
Το 1192 ο Λουζινιάν μαζεύει 300 ιππότες, 200 υπασπιστές κι΄αλλους στρατιώτες, μοιράζει υποσχέσεις για προσοδοφόρα τιμάρια, αυτοονομάζεται βασιληάς και της Κύπρου και κατακτά το νησί. Ιδρύεται έτσι μια δυναστεία, υπό την επικυριαρχία του Γερμανού Αυτοκράτορα, που θα διαρκέσει τρεις αιώνες. Συνέπεια αυτής της δυναστείας είναι η επιβολή της λατινικής εκκλησίας, η οποία ιδιοποιήθηκε ναούς, ιδρύματα και περιουσία της Κυπριακής Εκκλησίας, η αφαίρεση της ελευθερίας και περιουσίας τωνκατοίκων της Κύπρου και η ριζική φεουδαρχική συγκρότηση της κοινωνίας. Τα μόνα που δεν μπόρεσαν οι Λουζινιάν να αλλάξουν ήταν η πραγματική πίστη των Κυπρίων και η γλώσσα. Αντιθέτως η ελληνική γλώσσα έγινε η επίσημη ακόμη και της Αυλής και η πίστη παρέμεινε έστω και χωρίς Αρχιερείς. Γενοβέζοι και Βενετοί (αφού εδάνειζαν) αλώνιζαν στο νησί. Το 1472 οι Βενετοί έδωσαν σύζυγο, στον τελευταίο των Λουζινιάν Ιάκωβο Β, την Αικατερίνη Κορνάρου, θετή κόρη της Βενετίας. Το 1473 ο Ιάκωβος πέθανε, η Γαληνοτάτη έστειλε επιτρόπους για να βοηθήσει τη θετή της κόρη, πέθανε όμως μυστηριωδώς και ο νεογέννητος Ιάκωβος Γ΄. Όλοι οι συγγενείς του Ιακώβου Β΄μεταφέρθηκαν, φυλακίσθηκαν και πέθαναν στη Βενετία προώρως. Το δε 1489 η Αικατερίνη μαυροφορεμένη και θλιμένη ανακλήθηκε από τη θετή της μητέρα. Η Σημαία του Αγίου Μάρκου κυμάτιζε πλέον στην Κύπρο.
Το 1571 η Κύπρος κατελήφθη από τους Τούρκους. Η Εκκλησία της Κύπρου αποκαταστάθηκε, αφού το Πατριαρχείο χειροτόνησε Αρχιεπίσκοπο και Μητροπολίτες.
Ο Αρχιεπίσκοπος καθίσταται «Μιλιέτ-Μπασής» (Εθνάρχης) και «Ραγιά-Βαλεσής» (Εκπρόσωπος Ραγιάδων). Κατά τα άλλα η Κύπρος ακολουθεί την τύχη και τη μοίρα των άλλων υπόδουλων ελληνικών περιοχών. Εκείνα που μένουν αναλλοίωτα είναι η εθνική συνείδηση, η γλώσσα, η θρησκεία, η προσπάθεια ανάπτυξης και προκοπής και προ πάντων η καρτερία στις συμφορές και η φλόγα της ελευθερίας.
Το 1878 ανοίγει το κεφάλαιο της σύγχρονης ιστορίας της Κύπρου και βεβαίως του Κυπριακού προβλήματος. Ενώ οι Μ.Δυνάμεις διαπραγματεύονταν στο Βερολίνο για τις ρυθμίσεις μετά τον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο, η Αγγλία υπέγραφε μυστική (και μυστηριώδη) συνθήκη (4-6-1878) με την Τουρκία. Αναλάμβανε την υποχρέωση ενόπλου βοηθείας της Τουρκίας, αν η Ρωσία επιχειρούσε να καταλάβει κι΄άλλο ασιατικό τουρκικό έδαφος και σε αντάλλαγμα, αποκτούσε το δικαίωμα κατοχής και διοικήσεως της Κύπρου.
Στις 12-7-1878 η Αγγλική Σημαία υψώθηκε στην Κύπρο.
Ο Αρμοστής υποσχέθηκε ισοπολιτεία, ισονομία κι΄ανεξιθρησκεία καθώς και σεβασμό παλαιών δικαίων, ηθών και εθίμων, εφ΄όσον αυτά συμφωνούν με τις αρχές του πολιτισμού και της ελευθερίας.
Ο Αρχιεπίσκοπος-Εθνάρχης Σοφρώνιος βεβαίωνε ότι ο λαός του, «χωρίς να αρνηθεί την καταγωγή του» θ΄αφοσιωθεί στη νέα κυβέρνηση, γιατί αναμένει απ΄ αυτήν την εφαρμογή του «βασιλεύς των πάντων ο νόμος» και την διαπαιδαγώγηση «στην οδό της ελευθερίας». Οι Κύπριοι θεώρησαν τη διακήρυξη και την προσφώνηση «Συμβόλαιο». Οι εξελίξεις όμως μάλλον τους διέψευσαν. Πρώτη συνέπεια ένα δυσβάστακτο οικονομικό φορτίο ακολουθεί τη συμφωνία. Η Αγγλία οφείλει να καταβάλει ετησίως το ποσόν των 93.000 λιρών στην Τουρκία. Η δημιουργική λογιστική του «διβανιού» τόσο υπολόγισε το ετήσιο καθαρό κέρδος των προσόδων της τουρκικής διοικήσεως της νήσου. Βεβαίως αυτό το ποσόν το πλήρωνε η Κύπρος (δηλαδή οι Έλληνες κάτοικοι), όπως κι΄όλα τα έξοδα της υπερπολυτελούς αγγλικής διοικήσεως.
Στην αρχή ο Αρμοστής κυβέρνησε κατά την κρίση του. Μετά όμως από κυπριακές παραστάσεις το 1882 ορίσθηκε νομοθετικό σώμα. «Πρόεδρος, με διπλής ισχύος ψήφο στις ισοψηφίες, ο Αρμοστής. Έξη μέλη Κυβερνητικά. Δώδεκα μέλη εκ του λαού, εξ ων εννέα χριστιανοί και τρεις μουσουλμάνοι, εκλεγόμενοι χωριστά από κάθε κοινότητα. Επομένως 9 χριστιανοί (Έλληνες) έναντι 3 Μουσουλμάνων και 6 Άγγλων και ο Αρμοστής.
Η εθναρχική ιδιότης του Αρχιεπισκόπου και της Εκκλησίας επισήμως δεν αναγνωρίζεται. Δύναται όμως ο κλήρος να πολιτεύεται.
Το 1914 η Αγγλία καταλύει την συνθήκην του 1878 και προσαρτά την Κύπρον εις την Βρετανικήν επικράτειαν. Το 1925 εκήρυξε την Κύπρον εις Βρετανικήν Αποικίαν και αντί Αρμοστού όρισεν Κυβερνήτη. Κάνει και μια παραχώρηση, αυξάνει σε 12 τις ελληνικές έδρες στο Νομοθετικό Σώμα, όμως, για να διατηρήσει την ισοψηφία Τούρκων και Άγγλων έναντι των Ελλήνων, προσθέτει τρεις κυβερνητικές έδρες.
Οι έκτοτε εξελίξεις της Κυπριακής Ιστορίας και του Κυπριακού Προβλήματος είναι γνωστές. Σήμερα, μέσα από τις διεργασίες της ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ και της δυναμικής των διεργασιών, διαγράφεται μία προοπτική λύσεως του Κυπριακού προβλήματος. Ο όρος «λύσις» όμως είναι άστοχος, μάλλον για διευθέτηση πρόκειται.
Το Κυπριακό πρόβλημα έχει επιβαρυνθεί ήδη από το 1878 με την Αγγλοτουρκική συνεργασία έναντι της Ελληνικής. Αυτή η αρχή διαχέεται σε όλες τις «λύσεις» που μέχρι στιγμής έχουν προταθεί. Η υπερισχύουσα ψήφος του Αρμοστή/Κυβερνήτη, αναπληρώθηκε με το «βέτο» του Αντιπροέδρου στις συμφωνίες του 1959-60 και με την δέσμευση συμμετοχής του ελαχίστου ποσοστού μειοψηφίας στην οποία σχηματιζομένη πλειοψηφία (Προεδρικού Συμβουλίου, Βουλής και Γερουσίας) του υπό διαπραγμάτευση Σχεδίου Ανάν. Το κυπριακό πρόβλημα αντιμετωπίζεται απ΄όσους, εκτός και μακράν της νήσου, ασχολούνται μ΄αυτό, με την ίδια αντίληψη αυτών, που, στο παρελθόν, πούλησαν, αγόρασαν, νοίκιασαν, λεηλάτησαν και «δώρησαν» την Κύπρο. Ακόμη ακολουθείται απ΄τις συνέπειες όλων των αποστατών/πραξικοποιματιών «Πτολεμαίων» ή «Κομνηνών» ή «άλλων σωτήρων».
Αυτό το Σχέδιο έναν έχει στόχο και σκοπό, την επαναφορά της Συνταγματικής Τάξεως εις τα προ του 1963 ισχύσαντα , με πρόσθετες οριοθετήσεις, ώστε να επιτυγχάνονται η αυτονομία (και μη ελληνοποίησις) της Κύπρου, η επιτροπεία αυτού του κράτους, η διαιώνισις της διαιρέσεως (ασφαλούς) των Κοινοτήτων, η μη αμφισβήτησις της Βρετανικής παρουσίας, ο περιορισμός των αρμοδιοτήτων του κεντρικού κράτους σε ουσιαστική διαχείριση κοινωνικών, οικονομικών λειτουργιών, χωρίς εθνικό χαρακτήρα εθνικής καταγωγής.
Η μόνη περίπτωσις λειτουργικής αποδόσεως, αυτού του κρατικού μορφώματος, είναι η δημιουργία ιδιαίτερης «κυπριακής εθνικής συνειδήσεως» απαλλαγμένης από όλες τις κληρονομιές και φορτίσεις του προσφάτου και απωτέρου παρελθόντος. Αυτής της «κυπριακής συνειδήσεως» το περιεχόμενο είναι το προφανώς ζητούμενο και επιδιωκόμενο σήμερα απ΄όλους τους εμπλεκομένους κι΄ επισπεύδοντας. Αν δεν ορισθεί και δεν γίνει αποδεκτό από τους άμεσα ενδιαφερομένους, τότε δεν θα υπάρξει «λύσις». Θα έχουμε μια πρόσκαιρη διευθέτηση. Το ζητούμενο βεβαίως θα απέχει από ιστορία, πόθους και προσδοκίες. Μακάρι ο βαθμός απεμπολήσεως του παρελθόντος να ισοσκελισθεί από τις προοπτικές ευημερίας του μέλλοντος. Αν όμως συντελεσθεί αυτή η ανεύρεσις του ζητουμένου, τότε πολλά θ΄αλλάξουν και εις τα καθ΄ημάς και της περιοχής. Περί αυτών όμως, επειδή «έσετ΄ήμαρ» οψόμεθα εις τους επόμενους «Προβληματισμούς».
Υ.Γ. :(( Συγχαίρω)) τους εμπνευστές συντάκτες, συνομιλητές και συμπράτοντες στην προώθηση του Σχεδίου ΑΝΑΝ και της εντάξεως του νέου κράτους στην Ε.Ε., για τη γνώση και το σεβασμό που επέδειξαν κι΄επιδεικνύουν στον όρο «Δημοκρατία». Τον απέκλεισαν από το όνομα του υπό διαμόρφωση κράτους. Καλούν αυτό απλώς «ΚΥΠΡΟ», ούτε καν «Πολιτεία», μόνον έδαφος δηλαδή ! Άλλωστε ουδέποτε στην ιστορία της η ΚΥΠΡΟΣ, ή κομμάτι της, γνώρισε τη Δημοκρατία (απ΄όσα γνωρίζω σ΄όλα τ΄αρχαιολογικά κυπριακά ευρήματα μόνον μία φορά αναφέρεται η λέξις «Δήμος»). Εξαίρεση λαμπρή αποτελεί μόνο η, μετά τη λαίλαπα του 1974 «Κυπριακή Δημοκρατία» του μη καταληφθέντος από τους εγγυητές, νοτίου τμήματος της νήσου. Δεν είναι όμως αξιόπιστο στα μάτια των ρυθμιστών.
ΠΗΓΗ : ΕΛ.Ε.Σ.ΜΕ - ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου