Διασυνοριακή συνεργασία μεταξύ Μεσογειακών κρατών για την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης.

Σχέδιο-Πλάνο για συνεργασία ανάμεσα στά κράτη της Μεσογείου για το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης και του οργανωμένου εγκλήματος εγινε στην Αθήνα 27/10/ 2010 σε συνέδριο του ΟΗΕ.
Ο κ.Χρυσοχοίδης ανεκοίνωσε<<οτι απο την ανοιξη θά διπλασιασθούν τά εναέρια και πλωτά μέσα τής FRONTEX,τά οποία θα επιχειρούν στά ελληνικά σύνορα>> .
Ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ  Μοχάμεντ Αζίζ είπε γιά την Τουρκία <<η Τουρκία εχει την ευθύνη νά εφαρμόσει και τα πρωτόκολλα πού εχει υπογράψει>>
Απο την πλευρά του ο κ.Χρυσοχοίδης είπε πως<<το 30% τών παράνομων μεταναστών που εισέρχονται κάθε χρόνο στο Ευρωπαικό εδαφος ,προέρχονται απο την Ελλάδα.
Το 2009 συλλάβαμε 126.000 παράνομους μετανάστες ,αριθμός ο οποίος αναλογεί στο 70% περίπου τών συλλήψεων πανευρωπαικά και η Τουρκία δέν εφαρμόζει το Διμερές Πρωτόκολλο Επανεισδοχής και αποδέχεται  πίσω μόνο το 7% τών παράνομων μεταναστών.>>

Η Αποχώρηση της Ελληνικής Μεραρχίας απο την Κύπρο: Ο θεμέλιος λίθος της γεωπολιτικής υποχώρησης του Ελληνισμού απο την Αν. Μεσόγειο

του Ιωάννη Θεοδωράτου


Editorial του περιοδικού "Σρατιωτική Ιστορία" τεύχος Ιανουαρίου 2010


Μελετώντας τη σύγχρονη ελληνική ιστορία, είναι πολύ εύκολο να "ανακαλύψουμε" προδοσίες, εθνικές μειοδοσίες και συνωμοσιολογικές θεωρίες και να αποδώσουμε ευθύνες σε πρόσωπα, κράτη και λαούς ότι επιβουλεύθηκαν τον Ελληνισμό, έχοντας ως επίκεντρο και αφετηρία μαζί το πολύχρονο κυπριακό ζήτημα.
Ωστόσο θα ήταν μεγάλο λάθος να επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε τις ήττες μας στην Κύπρο εμφορούμενοι από συναισθήματα κατά κάποιων "προδοτών", ενώ την ίδια στιγμή αγνοούμε βασικές αρχές της γεωπολιτικής και ειδικότερα της αγγλοσαξονικής γεωπολιτικής.
Η μεγαλόνησος κατέχει ιδιαίτερης σημασίας γεωπολιτική θέση, από την οποία απορρέουν συγκεκριμένες γεωστρατηγικές ιδιότητες. Αυτές κατά την εποχή του Ψυχρού Πολέμου δεν μπορούσαν να αποσυνδεθούν από το τότε (και εν πολλοίς ισχύον σήμερα) αγγλοσαξονικό δόγμα άμυνας της Δύσης (παραπομπή στη θεωρία του Ν. Σπάικμαν) έναντι της Σοβιετικής Ενωσης (ή της χερσαίας δύναμης που επιδιώκει να αποκτήσει διέξοδο προς τις θερμές θάλασσες).
Η εγγύτητα με την τότε νασερική Αίγυπτο και την τεράστιας στρατηγικής αξίας διώρυγα του Σουέζ και, κυρίως, η δυνατότητα ελέγχου των θαλάσσιων συγκοινωνιών από και προς τα κυριότερα κέντρα της ανατολικής Μεσογείου, απαιτούσε μια Κύπρο σταθερά προσανατολισμένη προς τη Δύση. Εάν αυτό δεν ήταν δυνατό, απαιτείτο η Κύπρος να ελέγχεται από μια δύναμη η οποία με τη σειρά της θα ήταν σταθερά φιλοδυτική και θα είχε τη στρατιωτική δυνατότητα να επιβάλει τη σύμπλευση ή, εναλλακτικά, την ουδετερότητα της νήσου, όποτε αυτό απαιτείτο, σε περίπτωση κρίσης. Την αποστολή αυτή ήταν προφανές ότι καλούντο να υλοποιήσουν οι τρεις εγγυήτριες δυνάμεις (Ελλάδα, Βρετανία, Τουρκία), οι οποίες ήταν επίσης μέλη του ΝΑΤΟ.
Τον Δεκέμβριο του 1967, μετά την ήττα της Αιγύπτου κατά τον Πόλεμο των Εξι Ημερών (Ιούνιος 1967), που οδήγησε τη χώρα ακόμη πιο σφικτά στην αγκαλιά των Σοβιετικών, η κατάσταση στην ανατολική Μεσόγειο ήταν πολύ ανησυχητική. Ουάσιγκτον και Λονδίνο (το κατεξοχήν διαχρονικό "think tank" της όποιας εφαρμοσμένης αγγλοσαξονικής γεωπολιτικής) είχαν να αντιμετωπίσουν τα εξής προβλήματα:
α) Στην Ελλάδα η νόμιμη κυβέρνηση είχε ανατραπεί από στρατιωτικό πραξικόπημα, 18 χρόνια μετά το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, με συνέπεια η χώρα να θεωρείται ασταθής.
β) Η Κύπρος είχε καταστεί προ οκτώ ετών ανεξάρτητο κράτος και ο πρόεδρός της, αρχιεπίσκοπος Μακάριος, είχε δείξει τάσεις υπέρ της ένταξής του στο κίνημα των λεγόμενων Αδεσμεύτων χωρών, γεγονός που επέτεινε τις ανησυχίες της Δύσης για τις γεωπολιτικές επιλογές του.
γ) Ελλάδα και Κύπρος δεν μπορούσαν, αν και υπήρχαν ισχυρότατες τάσεις στην κοινή γνώμη, να κηρύξουν την πολυπόθητη ένωση, λόγω των συμφωνιών στη Ζυρίχη.
δ) Η Τουρκία είχε καταστεί, με βρετανική ευθύνη, μέρος της κυπριακής "εξίσωσης", ανέτελλε δε ταχύτατα το γεωπολιτικό της άστρο εντός του ΝΑΤΟ και είχε προσπαθήσει, ανεπιτυχώς, το 1964, μετά από αμερικανική παρέμβαση, να εισβάλει στρατιωτικά στη νήσο.
ε) Το Ισραήλ είχε στραφεί αποκλειστικά προς τη Δύση για να μπορέσει να επιβιώσει και η επόμενη στρατιωτική σύγκρουση στη Μέση Ανατολή ήταν θέμα χρόνου.
στ) Το ευρύτερο περιβάλλον που ορίζεται γεωγραφικά από τις περιοχές Αιγαίου, Δωδεκανήσου, Κρήτης, Κύπρου, Μέσης Ανατολής και Σουέζ εμφάνιζε πολλαπλά σημεία αστάθειας σε μια συγκυρία αυξανόμενης εξάρτησης των δυτικών κοινωνιών από το πετρέλαιο και εντεινόμενης γεωπολιτικής αντιπαράθεσης ΗΠΑ - Σοβιετικής Ενωσης με έπαθλο τον έλεγχο των πετρελαϊκών πηγών και των οδών ναυσιπλοϊας και μεταφοράς του μαύρου χρυσού.
Από τα προαναφερθέντα καθίσταται σαφές ότι οι Αγγλοσάξονες προωθούσαν στρατηγικές οι οποίες αφενός θα ενίσχυαν τις γεωστρατηγικές τους επιδιώξεις στην περιοχή και αφετέρου θα προωθούσαν τις χώρες που ήταν σταθερά (θα υποστηρίζαμε "παρωπιδικά") προσηλωμένες στα δυτικά συμφέροντα. Οσον αφορά την τριάδα "Ελλάδα, Κύπρος, Τουρκία", οι σχεδιαστές της προαναφερθείσας πολιτικής είχαν διαπιστώσει ότι στην Αθήνα το καθεστώς, ακόμη και αν σταθεροποιείτο πλήρως, δεν ήταν σε θέση να ασκήσει υψηλή στρατηγική στην ανατολική Μεσόγειο. Κάτι τέτοιο, εξάλλου, δεν ήταν πλέον επιθυμητό από το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον, καθώς οι Ελληνες, ασχέτως πολιτικού ή στρατιωτικού καθεστώτος, με όσα είχαν πράξει πρόσφατα είχαν αποδείξει ότι δεν αποτελούσαν σύμμαχο υψηλής φερεγγυότητας.
Μετά το 1922 η Ελλάδα είχε πάψει να συνιστά τον αξιόλογο σύμμαχο ή τη δύναμη που θα μπορούσε να προωθήσει τα αγγλοσαξονικά γεωπολιτικά συμφέροντα. Ομως ήταν αναγκασμένη να συνταχθεί (ακόμη και αντίθετα προς τα βραχυ-μεσοπρόθεσμα συμφέροντά της) με τις ναυτικές δυνάμεις οι οποίες, όπως αποδείχθηκε κατά τον Β' ΠΠ, κρατούσαν τα "κλειδιά" και την υψηλή γεωπολιτική κυριότητα της περιοχής.Η Τουρκία, αντίθετα με εμάς, ήταν το πολλά υποσχόμενο νέο μέλος της Συμμαχίας που αργά αλλά σταθερά οικοδομούσε την πολιτική του εκμεταλλευόμενο τη διαρκώς αυξανόμενη γεωπολιτική σημασία του. Το 1962, κατά τη διάρκεια της κρίσης στην Κούβα, φάνηκε πόσο βοήθησε η Τουρκία τις ΗΠΑ να επιλύσουν το πρόβλημα, θυσιάζοντας τους βαλλιστικούς πυραύλους Jupiter που είχαν αναπτυχθεί στο έδαφός της. Ο νέος ρόλος της Αγκυρας αναγνωρίστηκε πρώτα από όλα από τους Αγγλοσάξονες στη Ζυρίχη, οι οποίοι περίμεναν την ισχυροποίησή της αξιολογώντας την πορεία της και επιβραβεύοντας την κατά καιρούς στάση της (βλ. πόλεμος της Κορέας).
Η Σοβιετική Ενωση θεωρούσε ότι μπορούσε να προσεταιρισθεί την Αγκυρα επικαλούμενη την υποστήριξη που παρείχε στον Κεμάλ, ώστε να εξασφαλίσει άδεια διέλευσης ειδικευμένων κλάσεων πολεμικών πλοίων στη Μεσόγειο. Συνεπώς, δεν είχε λόγο να εμπλακεί σε ένα κατεξοχήν "οικογενειακό" θέμα της Δύσης, όπως αντιμετώπιζε το κυπριακό, ενώ η προπαγάνδα της είχε πολλά να κερδίσει από την ελληνο-τουρκική αντιπαράθεση (και όχι μόνο).Συμπερασματικά λοιπόν καταλήγουμε στο ότι ο αγγλοσαξονικός γεωπολιτικός σχεδιασμός δεν προέβλεπε και δεν θα επέτρεπε τη συνέχιση της παραμονής της ελληνικής Μεραρχίας στην Κύπρο, διότι αυτή θα σήμαινε ενίσχυση της ελληνικής γεωπολιτικής παρουσίας, κάτι το οποίο η Αθήνα και η Λευκωσία δυστυχώς δεν μπορούσαν να αντιληφθούν.
Επρεπε μεσο-μακροπρόθεσμα να εξαλειφθεί κάθε δυνατότητα ισχυρής στρατιωτικής παρουσίας των Ελλήνων στην Κύπρο και να προωθηθούν οι Τούρκοι, ο νέος "περιούσιος λαός" της αγγλο-σαξονικής γεωπολιτικής. Ο θεμέλιος λίθος γι' αυτή την απαράδεκτη γεωπολιτική υποχώρηση του Ελληνισμού από τη ζωτική για τα συμφέροντά του περιοχή της ανατολικής Μεσογείου τέθηκε τον Δεκέμβριο του 1967, με την αποχώρηση της Μεραρχίας.
Η εν λόγω υποχώρηση συνεχίζεται 43 χρόνια μετά και δυστυχώς φαίνεται ότι θα ολοκληρωθεί μέσω ενός νέου σχεδίου για μια "βιώσιμη" λύση του Κυπριακού.

Η ΔΙΑΚΙΝΗΣΗ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ.

Του Φάνη Μαλκίδη

Λέκτορα στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης


Εισαγωγικά

Τα περιστατικά εξάρθρωσης κυκλωμάτων διακίνησης ναρκωτικών, που χρησιμοποιούν τις βαλκανικές χώρες ως διόδους αλλά και ως τόπους προορισμού μεγάλων ποσοτήτων αυτών των ουσιών, δεν παύουν να θέτουν πάντα στο προσκήνιο το θέμα της κατακόρυφης αύξησης της χρήσης ναρκωτικών στα Βαλκάνια αλλά και το ζήτημα της διακίνησής τους. Οι διαστάσεις του φαινομένου έχουν γίνει εκρηκτικές καθώς την τελευταία δεκαετία, επεκτείνονται σε ένα σύνολο μορφών παραοικονομίας που συνοδεύεται από διακίνηση όπλων, αυτονομιστικές τάσεις, λαθρεμπόριο και άλλες μορφές οργανωμένου εγκλήματος. Τα Βαλκάνια χαρακτηρίζονται ως «η Κολομβία της Ευρώπης» και ενώ πριν από χρόνια το μεγαλύτερο μέρος των διακινούμενων ουσιών προερχόταν από το Αφγανιστάν και μέσω Τουρκίας, όπου υπόκειτο σε επεξεργασία, κατέληγε στα Βαλκάνια ή περνούσε στην υπόλοιπη Ευρώπη, τελευταία και οι βαλκανικές χώρες αποκτούν μερίδιο στην «παραγωγή» (περίπτωση Αλβανίας)

Η θέση των χωρών της Ευρώπης (και των Η.Π.Α.)

Ο Οργανισμός Παροχής Πληροφοριών «Stratfor Global Intelligence», με έδρα τις Η.Π.Α., σε έκθεσή του για το ζήτημα (2002) επισημαίνει ότι η αμερικανική κυβέρνηση γνωρίζει για το εμπόριο ναρκωτικών από το Κοσσυφοπέδιο προς την Ευρώπη και τις Η.Π.Α., για τους δεσμούς με τον «Απελευθερωτικό Στρατό του Κοσσυφοπεδίου» (UCK), και για εμπλοκή των ίδιων κυκλωμάτων και σε εμπόριο όπλων, μεταξύ των άλλων. Με την επικράτηση των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, η παραγωγή οπίου στη χώρα εκτινάχτηκε στα ύψη, σύμφωνα με το Διεθνές Κέντρο της Βιέννης (VIC), του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών κατά των ναρκωτικών (United Nations Drug Control Program – UNDCP) (2002)και τα Βαλκάνια απέκτησαν σημαντικό μερίδιο στη διακίνηση και αυτού του ναρκωτικού. Παράλληλα η Οργάνωση για τον Έλεγχο της Χορήγησης Φαρμακευτικών Ουσιών (Drug Enforcement Administration, η γνωστή «DEA»)(2002) αναφέρει ότι το μεγαλύτερο μέρος της ηρωίνης που διακινείται στην Ευρώπη παράγεται στο Αφγανιστάν και, μέσω Τουρκίας, φτάνει στο Κοσσυφοπέδιο, από όπου από τις αλβανικές ομάδες οργανωμένου εγκλήματος διανέμεται στις Βαλκανικές χώρες και τον «Απελευθερωτικό Στρατό του Κοσσυφοπεδίου και τον «Εθνικό Απελευθερωτικό Στρατό», στην π.ΓΔΜ. Σημειώνεται ότι οι αλβανικές ομάδες οργανωμένου εγκλήματος συγκαταλέγονται σύμφωνα με την Ομοσπονδιακή Αστυνομία των Η.Π.Α.( FBI), στις πέντε πιο επικίνδυνες του πλανήτη.
Σύμφωνα με έκθεση της βρετανικής οργάνωσης πληροφοριών Jane's Intelligence Review (2002), οι παράνομες δραστηριότητες στα Βαλκάνια τοποθετούνται στη δεκαετία του 1970 και προσδιορίζονται στην περιοχή μεταξύ του Κοσσυφοπεδίου, της Αλβανίας, τμήματος της Σερβίας και της π.ΓΔΜ.
Έκθεση της γαλλικής οργάνωσης Observatoire Geopolitique des Drogues (ΟGD), που λειτουργεί ως κέντρο μελετών για τη διακίνηση ναρκωτικών (2002), αναφέρει ότι με την έναρξη του πολέμου στη Βοσνία αδρανοποιήθηκαν οι δίοδοι διακίνησης ναρκωτικών της περιοχής και άρχισαν να χρησιμοποιούνται οι δίοδοι Βουλγαρίας, Ρουμανίας και Ουγγαρίας, νότιας Γιουγκοσλαβίας, π.ΓΔΜ, Ελλάδας και Αλβανίας. Μετά το τέλος του πολέμου στη Βοσνία, το 1995, η περιοχή εξελίχτηκε σε κέντρο παραγωγής και επεξεργασίας ναρκωτικών ενώ αυξήθηκε κατακόρυφα η χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών. Στο μεταξύ, στην Αλβανία το λαθρεμπόριο έγινε η πιο επικερδής δραστηριότητα στη χώρα ενώ το 1997, μετά την κατάρρευση των παρατραπεζών (πυραμίδες), οι οποίες είχαν συγκεντρώσει σχεδόν το σύνολο των οικονομιών των Αλβανών πολιτών και λειτούργησαν ως «πλυντήριο» από παράνομες δραστηριότητες, επικράτησε πλήρες χάος στη χώρα. Έτσι για πάρα πολλά από τα μέλη των αλβανικών ομάδων και αλλά και του πληθυσμού, ως κομμάτι της αλυσίδας διακίνησης, σημειώθηκε στροφή προς σε εγκληματικές ενέργειες, με κυρίαρχη αυτή της διακίνηση ναρκωτικών. Πολλαπλές δίοδοι χρησιμοποιήθηκαν για τη μεταφορά τους από την Αλβανία προς τη Γερμανία, Αυστρία και Ελβετία- εκεί από τους 30.000 Αλβανούς του Κοσσυφοπεδίου οι 15.000 βρίσκονται τις φυλακές- στην Ιταλία, μέσω νότιας Αλβανίας και της Αδριατικής, και στην Ελλάδα μέσω των κυκλωμάτων λαθρομεταναστών. Στη Γιουγκοσλαβία οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ, το 1999 αποδυνάμωσαν τις προσπάθειες ελέγχου των κυκλωμάτων διακίνησης ναρκωτικών, ενώ ενέτειναν τη δράση των Αλβανών στο Κοσσυφοπέδιο, που προώθησαν την διακίνηση ναρκωτικών μέσω μεγάλων οικογενειών- εκεί η έννοια της οικογένειας όπως και στην Αλβανία συνδέεται με πολύ στενούς δεσμούς συνεργασίας- σε πολύ χαμηλές τιμές. Παράλληλα η οργάνωση ΟGD αναφέρεται για ανταγωνιστική δράση κυκλωμάτων διακίνησης ναρκωτικών που συνδέονται με στελέχη μυστικών υπηρεσιών στη Σερβία, που είχε ως αποτέλεσμα ήταν η ενδυνάμωση της διόδου Βουλγαρίας – Κοσσυφοπεδίου - ΠΓΔΜ - Αλβανίας- Μαυροβουνίου και Σλοβενίας. Η κρίση στο εσωτερικό της π.ΓΔΜ και η δράση των Αλβανών ευνόησε την ενεργοποίηση των διόδων μεταφοράς ναρκωτικών και από το έδαφός της. Οι διασυνδέσεις των τοπικών κυκλωμάτων επεκτείνονται στην Αυστρία, τη Γερμανία, την Ουγγαρία, την Τσεχία, την Πολωνία και το Βέλγιο, ενώ τα σύνορα της Ελλάδας με την Αλβανία, με την π.ΓΔΜ και τη Βουλγαρία και το Αιγαίο χρησιμοποιήθηκαν ως εναλλακτικές δίοδοι διακίνησης ναρκωτικών.

Η Βαλκανική οπτική

Η διακίνηση ναρκωτικών, παραμένει ένα από τα πιο καίρια προβλήματα στην περιοχή των Βαλκανίων, σύμφωνα με έρευνα που είδε το φως της δημοσιότητας στην Σόφια, οι πολίτες των βαλκανικών χωρών κρίνουν ότι το βασικότερο πρόβλημα είναι αυτό (μαζί με τα προβλήματα της διαφθοράς, της ανεργίας και της φτώχειας), όπως αναφέρεται σε έρευνα (Απρίλιος 2003)που διεξήγαγε η Νομική Πρωτοβουλία για την καταπολέμηση της διαφθοράς στην Νοτιοανατολική Ευρώπη (SELDI) και στην οποία συμμετείχαν πολίτες από την Αλβανία, τη Βοσνία, τη Βουλγαρία, την π.ΓΔΜ, την Ρουμανία, την Κροατία, την Σερβία και το Μαυροβούνιο.Από την πλευρά τους οι Αλβανοί ιθύνοντες και ειδικότερα ο αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών (SHIK), Φάτος Κλόσι, παρουσιάζοντας την έκθεση απολογισμού των δραστηριοτήτων της SHIK για την καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος στην Αλβανία (2002), σε ό,τι αφορά τα ναρκωτικά και τη διακίνησή τους, τόνισε ότι «στην Αλβανία δεν υπάρχει βιομηχανία επεξεργασίας ναρκωτικών, η χώρα όμως χρησιμοποιείται ως τράνζιτ για τη μεταφορά ναρκωτικών προς άλλες χώρες». Παράλληλα είπε πως «δεν υπάρχουν στοιχεία για ανάμειξη πολιτικών στο οργανωμένο έγκλημα, αλλά υπάρχουν στοιχεία για ανάμειξη φίλων πολιτικών σε εγκληματικές οργανώσεις». Αναφερόμενος στο έργο της SHIK για την εξάλειψη του φαινομένου της λαθρομετανάστευσης, δήλωσε ότι «σπείρες διακίνησης λαθρομεταναστών εντός και εκτός της Αλβανίας συνεργάζονται με την ιταλική και τουρκική μαφία. Οι ιδιοκτήτες ταχύπλοων σκαφών που διακινούν λαθρομετανάστες, έχουν εγκαθιδρύσει ισχυρούς δεσμούς με ανθρώπους της αλβανικής αστυνομίας και των λιμενικών αρχών της Αυλώνας, του Δυρραχίου, του Σενγκίν και των Αγίων Σαράντα. Συνεργάζονται με ξένες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην Αλβανία κυρίως αραβικές, οι οποίες αναλαμβάνουν τη διαμονή των λαθρομεταναστών μέχρι τη μεταφορά τους στο εξωτερικό».

Η ελληνική άποψη

Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του υπουργείου Δημόσιας Τάξης για τα ναρκωτικά στην Ελλάδα, (2002) προβλέπονται δυσοίωνες προοπτικές για τη χώρα, ενώ επισημαίνεται το γεγονός ότι περικυκλωμένη από χώρες που τα παράγουν και τα διακινούν. Η Αλβανία και η Τουρκία έχουν εξελιχθεί σε βασικά κέντρα διακίνησης χασίς και ηρωίνης, ενώ η πρώτη τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει και επεκτείνει τις δραστηριότητές της και στο εμπόριο κοκαΐνης. Τα αποτελέσματα της έκθεσης αναφέρουν ότι από την ποσότητα ηρωίνης που κατασχέθηκε το 2001, το 97% ήταν αλβανικής και τουρκικής προέλευσης και ήρθε στην Ελλάδα μέσω της βαλκανικής οδού. Η ποσότητα των ναρκωτικών που περνά από την Τουρκία -συμπεριλαμβανομένης και της ηρωίνης που ευθύνεται για το 98% των θανάτων στην Ελλάδα- με κατεύθυνση την Ευρώπη είναι τέσσερις με έξι τόνοι το μήνα.
Ειδικότερα, σύμφωνα με την ελληνική θέση το αλβανικό οργανωμένο έγκλημα έχει εξελιχθεί σε έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες αστάθειας για τα Βαλκάνια. Οι αλβανικές ομάδες εγκλήματος συνεχίζουν να κρατούν την πρωτιά ως η σημαντικότερη χώρα παραγωγής ακατέργαστης κάνναβης και η χώρα αναπτύσσεται σε κομβικό κέντρο διαμετακόμισης, αποθήκευσης και μεταποίησης μεγάλων ποσοτήτων ηρωίνης και κοκαΐνης. Την ίδια στιγμή που η χρήση ηρωίνης και ακατέργαστης κάνναβης αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο και η κοκαίνη και το κρακ προσφέρονται απλόχερα και ακριβά, η ζήτηση του χασίς αυξάνεται συνεχώς και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Η καλλιέργεια του αλβανικού χασίς - γίνεται εκτεταμένα σε περιοχές της νότιας Αλβανίας (π.χ Άγιοι Σαράντα) και τη Σκόδρα- ξεκίνησε το 1991 στο Φιέρι και την Αυλώνα. Το 1992, ο αριθμός των καλλιεργητών πολλαπλασιάστηκε και το 1993 οι ίδιοι οι καλλιεργητές ξεκίνησαν να εμπορεύονται την κάνναβη στην Ελλάδα. Το 1995 η αλβανική Αστυνομία κατέστρεψε περίπου 100.000 φυτά κάνναβης, ενώ το 2001 ο αριθμός των δενδρυλλίων που καταστράφηκαν από τις αρχές ήταν τετραπλάσιος. Εκτός από την κάνναβη, οι Αλβανοί διακινητές, φιξάρουν την κοκαΐνη που εισάγεται από την Κολομβία, και στη συνέχεια την εξάγουν στη Ευρώπη. Στη νότια Αλβανία παράγεται και όπιο, μεγάλο μέρος του οποίου διοχετεύεται στα εργαστήρια της π. ΓΔΜ. Το μεγαλύτερο μέρος της ηρωίνης μεταφέρεται οδικώς μέσω Ιταλίας, ενώ ορισμένες ποσότητες μεταφέρονται μέσω θαλάσσης από το Δυρράχιο, η δραστηριότητα αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να πάρουν οι Αλβανοί την πρωτιά στο εμπόριο ηρωίνης από το 2001 από τους Τούρκους. Στην π.ΓΔΜ., η αυξημένη διακίνηση ναρκωτικών προς και από το Κοσσυφοπέδιο, μαρτυρά την κεντρική θέση της χώρας, στην αγορά και τη διακίνηση ναρκωτικών. Η π.ΓΔΜ χρησιμοποιείται για τη μεταφορά ηρωίνης από την Ασία στις ευρωπαϊκές αγορές, τη διανομή υψηλής ποιότητας αλβανικής κατεργασμένης κάνναβης στην Τουρκία όπου ανταλλάσσεται με ηρωίνη και ως χώρος αποθήκευσης, για την περαιτέρω διοχέτευση της ηρωίνης που φτάνει από τη Βουλγαρία κατά μήκος της βαλκανικής οδού, όπως αναφέρεται στην έκθεση του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως της Ελλάδας. Οι έμποροι ναρκωτικών -το 80% των οποίων είναι Αλβανοί- διακινούν το εμπόρευμά τους, τουλάχιστον 10 κιλά ηρωίνη το δρομολόγιο, με φορτηγά. Κύριοι διακινητές των ναρκωτικών και των όπλων είναι οι ομάδες του οργανωμένου εγκλήματος που εδρεύουν στις δυτικές περιοχές της χώρας όπου πλειοψηφεί η πολυπληθής αλβανική μειονότητα. Πολλά από τα μέλη της αλβανικής μειονότητας της π.ΓΔΜ, ενέχονται στην πώληση ναρκωτικών στην Αυστρία, την Ουγγαρία, την Τσεχία, την Πολωνία και το Βέλγιο, και από το 1996 είναι οι αποκλειστικοί τροφοδότες της Ελβετίας. Στη Βουλγαρία, συχνά γίνονται αναφορές που σχετίζονται όχι μόνο με την αύξηση της εγκληματικότητας, αλλά και με τις διασυνδέσεις του οργανωμένου εγκλήματος με στελέχη της πολιτικής εξουσίας, ενώ το εμπόριο ναρκωτικών και όπλων, και το εμπόριο όπλων μαζικής καταστροφής, έχουν δώσει αξιοσημείωτα δείγματα ύπαρξης. Στις δραστηριότητες του βουλγαρικού οργανωμένου εγκλήματος περιλαμβάνονται κλοπές και μεταφορά στο εξωτερικό πολυτελών αυτοκινήτων καθώς και εμπορία ανθρώπων.Η Βουλγαρία θεωρείται σημαντικό διακομετακομιστικό κέντρο ναρκωτικών από τη Νοτιοανατολική Ασία προς τη Ευρώπη, ενώ η δράση του οργανωμένου εγκλήματος στη χώρα έφτασε σε σημείο να απασχολήσει ακόμη και το ΝΑΤΟ. Χημικές ουσίες που χρησιμοποιούνται για την παρασκευή ηρωίνης, αλλά και ηρωίνη περνούν από τη χώρα από και προς την Ασία, και με κατεύθυνση την Τουρκία, το ίδιο συμβαίνει και με την κοκαΐνη η οποία, προωθείται μέσω θαλάσσης στη δυτική Ευρώπη. Στη Βουλγαρία, παρασκευάζονται αμφεταμίνες, σε μικρότερες ποσότητες καλλιεργούνται όπιο και χασίς, ενώ υπάρχει μεγάλο πρόβλημα από τη χρήση έκστασις που κάνουν οι νέοι και κυρίως φοιτητές. Παράλληλα, μετά την έναρξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων εναντίον των Ταλιμπάν, σημειώθηκε αύξηση διακίνησης ναρκωτικών από το Αφγανιστάν μέσω της Βουλγαρίας.Στη Ρουμανία το οργανωμένο έγκλημα διακινεί πληθώρα προϊόντων και ανθρώπων. Τα ναρκωτικά, τα όπλα αλλά και η διακίνηση πυρηνικών υλικών, το ξέπλυμα χρήματος, η παραχάραξη, η σωματεμπορία, αποτελούν τμήμα της ενασχόλησης του παράνομου εμπορίου. Στο κύκλωμα εμπλέκονται και αλλοδαποί, στην πλειοψηφία τους προερχόμενοι από άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Η Τουρκία, αποτελεί το «επιχειρησιακό κέντρο» των οργανώσεων οι οποίες σχετίζονται με το εμπόριο, την παραγωγή και τη διακίνηση ναρκωτικών - χαρακτηρίζεται ως η γέφυρα διακίνησης οπιοειδών από την Ασία στην Ευρώπη- και το «ξέπλυμα» χρήματος. Οι τουρκικές εγκληματικές ομάδες, οι οποίες παίζουν πρωτεύοντα ρόλο στη διακίνηση και τη χονδρική διανομή της ηρωίνης στην Ευρώπη, παρ' ότι είναι αυτόνομες, συνεργάζονται και με άλλες για τη διακίνηση, τη διανομή και την εξαγωγή μεγάλων ποσοτήτων ηρωίνης. Η δραστηριότητα του οργανωμένου εγκλήματος στην Τουρκία, απέκτησε ιδιαίτερη προβολή καθώς έγιναν γνωστές οι διασυνδέσεις του κράτους με το οργανωμένο έγκλημα και το παρακράτος και αφορούσαν τη διακίνηση ναρκωτικών, το «ξέπλυμα χρήματος», τη διακίνηση λαθρομεταναστών και την διακίνηση όπλων μαζικής καταστροφής. Το ζήτημα της δράσης της φασιστικής ομάδας των «Γκρίζων Λύκων», είναι ένα ακόμη μεγάλο θέμα αφού είναι γνωστή για τις διασυνδέσεις της με την τουρκική πολιτική εξουσία, το οργανωμένο έγκλημα, την τρομοκρατία, το ξέπλυμα χρήματος, τους εκβιασμούς και τη διακίνηση λαθρομεταναστών.

Συμπερασματικά

Οι αυξημένες προσπάθειες των βαλκανικών κρατών και των συνεργατών τους (Η.Π.Α., Ε.Ε.) για την εξάρθρωση του οργανωμένου εγκλήματος, ανέκοψαν μεν τη δράση του σε ορισμένες από τις διόδους διακίνησης, αλλά δεν το σταμάτησαν. Έτσι η συντονισμένη δράση των φορέων καταπολέμησης του προβλήματος της διακίνησης ναρκωτικών και γενικότερα της αντιμετώπισης του οργανωμένου εγκλήματος θεωρείται επιβεβλημένη για τη συνολική αντιμετώπιση του φαινομένου. Ωστόσο είναι καιρός αυτή η δράση να υπερβεί τη συνήθη εικόνα καταστροφής δενδρυλλίων χασίς και τη διαπόμπευση του οδηγού του αυτοκινήτου που μετέφερε δύο λαθρομετανάστες, αφού πίσω από όλα αυτά κρύβεται ένα μεγάλο κύκλωμα παράνομης διακίνησης προϊόντων και ανθρώπων. Αν επιθυμούμε τελικώς να υπάρξει ουσιαστικό αποτέλεσμα.

«H ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΓΕΩΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΠΕΤΡΕΛΑΙΩΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ.

Υπό Αντιστρατήγου ε.α. Γ. ΚΟΡΑΚΗ
Mέλους του ΔΣ/ΕΛ.Ε.Σ.ΜΕ


Κυρίες και Κύριοι,

Το πετρέλαιο από της ανακαλύψεώς του αρχές του 1900 είναι ευλογία αλλά και κατάρα για τον άνθρωπο. Αποτελεί μια βασική πηγή ενέργειας αλλά ταυτόχρονα και μια πηγή πολιτικών διαταραχών και συγκρούσεων. Μια απλή ανασκόπηση σε γεγονότα που σημάδεψαν την υφήλιο από την εποχή του Β΄ΠΠ επιβεβαιώνει ότι οι συγκρούσεις και οι αναφλέξεις σε διάφορα σημεία του πλανήτη είχαν ως βασική αιτία το πετρέλαιο. Επίσης δεν αποτελεί παραδοξότητα το να παραδεχθεί κανείς ότι το πετρέλαιο χρησιμοποιείται από τους δυνατούς ως πολιτικό όπλο. Η πετρελαϊκή πολιτική σήμερα είναι μια πολύ σημαντική πτυχή της διπλωματίας και από την άποψη αυτή η γεωστρατηγική της θέσει επιτάσσει τη χρήση της ενεργειακής διπλωματίας. Σήμερα η διαχείριση των διεθνών ενεργειακών ζητημάτων είναι ενδεχομένως το πιο σημαντικό στοιχείο της σύγχρονης οικονομικής διπλωματίας.
Καθώς η ζήτηση του πετρελαίου αυξάνει οι στρατηγικοί υπολογισμοί μεγάλων και μικρών χωρών δίνουν μεγάλη έμφαση στην ανόρυξη πετρελαϊκών προϊόντων. Γι΄αυτό και κάθε κίνηση που έχει να κάνει με το πετρέλαιο προκαλεί διεθνές και περιφερειακό ενδιαφέρον και όχι μόνο. Δεν υπάρχει περίπτωση που να εντοπίσθηκαν κοιτάσματα πετρελαίου και να μην υπήρξε κάποια αναταραχή. Το πλαίσιο αυτό είναι γνωστό από δεκαετίες και θα ήταν αφέλεια να πιστέψει κανείς ότι η Κύπρος κάνοντας βήματα προς την κατεύθυνση της διερεύνησης του ενδεχομένου ύπαρξης πετρελαίου στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου δεν υπελόγιζε το τι θα αντιμετώπιζε.

Σύντομη Ιστορική Αναδρομή

Οι υπόνοιες για την ύπαρξη πετρελαιοφόρων στρωμάτων στην Κύπρο χρονολογούνται από το 1936. Τότε φυσικά το ενδιαφέρον στρεφόταν στην ξηρά. Από τότε πολλές εταιρείες πετρελαίου είχαν εκφράσει την επιθυμία τους για έρευνες πετρελαίου. Το τότε γραφείο αποικιών στην Κύπρο έδωσε άδεια περί τα τέλη του 1936 σε εταιρεία Βρετανικών συμφερόντων για γεωλογικές έρευνες. Από τις έρευνες αυτές προέκυψαν κάποιες ενδείξεις για ύπαρξη πετρελαίου. Από έρευνα που έγινε σε αρχείο του γραφείου αποικιών διαπιστώθηκε ότι από το 1878 μόλις δηλαδή πάτησαν πόδι στο νησί οι Βρετανοί, είχαν φροντίσει να γίνουν γεωλογικές έρευνες. Η εταιρεία που είχε εξασφαλίσει άδεια για γεωλογικές έρευνες από τον Αύγουστο του 1936 ισχυριζόταν ότι τα πιθανά ευρήματα στον Κυπριακό χώρο ίσως να ήταν χρήσιμα για την γεωλογία των γειτονικών περιοχών της Μικράς Ασίας και της Συρίας, περιοχές για τις οποίες είχε άδεια η ίδια εταιρεία για έρευνα που κάλυπταν μεγάλες εκτάσεις.
Την ίδια περίοδο που άρχισε να γίνεται λόγος για πετρέλαιο στην Κύπρο μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες ανέπτυσσαν δραστηριότητες σε πολλές γειτονικές χώρες.
Η ανακάλυψη του πετρελαίου στο Ιράκ το 1927 και στο Μπαχρέϊν το 1931 κίνησε το ενδιαφέρον των Βρετανικών εταιρειών πετρελαιοειδών και τις ώθησε σε έντονη δραστηριοποίηση για έρευνες στις χώρες του Αραβικού κόσμου με απώτερο στόχο την διατήρηση της Βρετανικής επιρροής και ελέγχου. Με την εξαίρεση του Κουβέϊτ όπου την εκμετάλλευση των πετρελαίων είχε εταιρεία Αμερικανικών συμφερόντων. Σε όλες τις άλλες Αραβικές περιοχές τον πλήρη έλεγχο των πετρελαίων είχε η Αγγλία στη βάση Βρετανικού Στρατηγικού σχεδιασμού για διασφάλιση της θαλάσσιας επικοινωνίας μεταξύ της Αγγλίας και των Ινδιών. Με την λεγόμενη «Συμφωνία Κόκκινης Γραμμής» του Ιουλίου 1928 τα Αραβικά πετρέλαια μοιράσθηκαν ουσιαστικά σε δύο γεωπολιτικές ζώνες, στη Βρετανική σφαίρα επιρροής που κάλυπτε τις Νότιες και Βόρειες παραθαλάσσιες περιοχές του Κόλπου και στην Αμερικανική σφαίρα που κάλυπτε τη νέα υπό εκκόλαψη χώρα της Σαουδικής Αραβίας. Από τότε παραχωρήθηκε ρόλος σε Αμερικανικές εταιρείες πετρελαίου στην περιοχή του Κόλπου αφού μέχρι τότε το γραφείο αποικιών της Ινδίας δεν έδινε τέτοια δικαιώματα στους Αμερικανούς.
Το 1980 για πρώτη φορά η Κύπρος εκδήλωσε τη βούλησή της για εκμετάλλευση πετρελαίου στην ευρύτερη περιοχή της. Με παρέμβαση του τότε Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ Αυστριακού Κουρτ Βαλντχάϊμ προς την Κυπριακή κυβέρνηση το θέμα των πετρελαίων δεν προχώρησε. Αργότερα το 1989 η Κυπριακή κυβέρνηση επανέφερε το θέμα της εκμετάλλευσης των πετρελαίων αλλά και πάλι δεν προχώρησε σε ενέργειες.
Τα τελευταία χρόνια η Κύπρος, αφού συμπλήρωσε το νομικό της πλαίσιο και εναρμόνησε τη νομοθεσία της περί ενέργειας με τα διεθνή ισχύοντα προχώρησε σε συγκεκριμένες ενέργειες προς την κατεύθυνση της εκμετάλλευσης των πιθανών κοιτασμάτων πετρελαίου.
Από το 2002 η Κυπριακή κυβέρνηση είχε διερευνήσει παρασκηνιακά και διακριτικά όλες τις γειτονικές χώρες (Συρία, Λίβανο, Ισραήλ, Αίγυπτο, Παλαιστινιακή Αρχή, Λιβύη, Ελλάδα, Τουρκία) για να συμφωνήσουν στη μέση γραμμή για τον καθορισμό της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης. Όλες οι χώρες αντιμετώπισαν θετικά την Κυπριακή προσέγγιση εκτός από την Τουρκία η οποία διεκδικεί δικαιώματα στην περιοχή χωρίς να αναγνωρίζει δικαίωμα υφαλοκρηπίδας ούτε στην Κύπρο ούτε στην Ελλάδα.
Πρέπει να αναφερθεί ότι πριν από την οριοθέτηση των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών η Κυπριακή κυβέρνηση είχε προχωρήσει στον καθορισμό των χωρικών της υδάτων στα 12 ν.μ. όπως δικαιούται από τις διατάξεις του Νέου Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας κάτι που εμείς δεν έχουμε πράξει για κανένα μέρος της ακτογραμμής μας (ούτε καν στην Κρήτη ή Ιόνιο).
Σήμερα η μικρή Κύπρος με τα στρατεύματα κατοχής στο έδαφός της και ευρισκομένη στο στόχαστρο των Αμερικανοβρετανών λόγω της απόρριψης του σχεδίου Ανάν, αποτόλμησε αυτό που εμείς δεν μπορέσαμε και κατά τα φαινόμενα δεν έχουμε πρόθεση να πράξουμε.
Στις 17 Φεβρουαρίου 2003 υπογράφεται συμφωνία μεταξύ Κύπρου και Αιγύπτου για τον καθορισμό της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης που βασίσθηκε στην Σύμβαση των ΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας που υπογράφηκε στο Montego Bay της Ιαϊμένης το 1982. Τη Συνθήκη αυτή μέχρι σήμερα την έχουν υπογράψει 153 χώρες. Ανάμεσα σε αυτές είναι και η Κύπρος, Ελλάδα, Αίγυπτος και Λίβανος, ενώ δεν την έχουν υπογράψει ή επικυρώσει η Τουρκία, το Ισραήλ και η Συρία.
Στις 19 Ιουλίου 2005 η Κύπρος υπέγραψε ένα μνημόνια συνεργασίας με την Αίγυπτο που προνοούσε μεταξύ των άλλων :
α. Συνεργασία σε θέματα μετατροπής των Κυπριακών ηλεκτροπαραγωγών σταθμών σε σταθμούς που να καταναλώνουν φυσικό αέριο.
β. Συνεργασία σε θέματα εξαγωγής στην Κύπρο Αιγυπτιακού υγροποιημένου φυσικού αερίου.
γ. Καθορισμό άλλων νομικών και τεχνικών θεμάτων που σχετίζονται με την εκμετάλλευση πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Η Τουρκία βέβαια κατέβαλε προσπάθειες για να ακυρώσει το μνημόνιο Κύπρου - Αιγύπτου χωρίς να το πετύχει.
Ανάλογη συμφωνία υπέγραψε τον Ιανουάριο 2007 η Κύπρος και με τον Λίβανο, ενώ συνεχίζει τις διαβουλεύσεις με την Συρία. Το Ισραήλ τηρεί στάση αναμονής των εξελίξεων και πιθανώς να θέλει να αποφύγει την πιθανή απαίτηση της λωρίδας της Γάζας για μελλοντικά δικαιώματα δικαίου θαλάσσης.
Μετά από αυτά η Κύπρος προχώρησε στη διαδικασία αξιοποίησης των πιθανών κοιτασμάτων πετρελαίου στα χωρικά της ύδατα καθώς και σε ζώνες κοινής εκμετάλλευσης με άλλες χώρες (Αίγυπτο-Λίβανο).
Στη διαδικασία αυτή συμπεριλαμβάνεται και η προκήρυξη προσφορών για έρευνα και εξόρρυξη πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Στις 20 Νοεμβρίου 2006 η Κυπριακή κυβέρνηση έκανε στο Λονδίνο την πρώτη ενημέρωση σε αντιπροσώπους εξήντα εταιρειών από τη Νορβηγία, Ινδία, Κίνα, ΗΠΑ, Ρωσία και Βρετανία. Η δεύτερη ενημέρωση έγινε τον Ιανουάριο 2007 στο Τέξας των ΗΠΑ και μια τρίτη ενημέρωση έγινε στις διαπιστευμένες Πρεσβείες στην Λευκωσία.
Ακολούθησε δηλαδή τη διαδικασία που προβλέπεται από τα διεθνή νόμιμα και προχώρησε σε διεθνή διαγωνισμό.
Στις 15 Φεβρουαρίου 2005 η Κυπριακή κυβέρνηση εγκαινίασε επίσημα την περίοδο προσφορών του πρώτου διεθνούς γύρου παραχωρήσεων για υποθαλάσσια πετρελαϊκά κοιτάσματα που είχε προηγουμένως ανακοινώσει προς μεγάλο εκνευρισμό της Τουρκίας και με εμφανή την αμηχανία της χώρας μας. Η περίοδος αυτή έκλεισε στις 15 Αυγούστου 2007.
Εξεδήλωσαν ενδιαφέρον πέντε μεγάλες εταιρείες, μια Αμερικανική Noble Energy με έδρα το Χιούστον που πραγματοποιεί ήδη έρευνες στη Βόρεια Θάλασσα, στο Εκουαδόρ, στην Κίνα και το Ισραήλ και άλλες τέσσερις εταιρείες συμφερόντων από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, την Νορβηγία και την Βρετανία. Η απουσία της Ρωσίας και της Κίνας πρέπει να συνδέεται με το γεγονός ότι οι χώρες αυτές δεν διαθέτουν μέχρι τώρα τουλάχιστον σύγχρονη τεχνολογία για άντληση πετρελαίου από μεγάλα βάθη όπως είναι στη συγκεκριμένη περιοχή. Δεν αποκλείεται όμως να εκδηλώσουν ενδιαφέρον στη δεύτερη φάση του διαγωνισμού εντός του επομένου έτους.
Οι εταιρείες αυτές θα αναλάβουν το οικονομικό και πολιτικό ρίσκο για την έρευνα, ανακάλυψη και εκμετάλλευση των πετρελαϊκών κοιτασμάτων που έχουν εντοπισθεί στην ευρύτερη περιοχή νότια της Κύπρου. Η περιοχή αυτή έχει χωρισθεί σε 12 ισομεγέθη τμήματα (blocks) που μεταξύ τους καλύπτουν μια επιφάνεια 70.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Σύμφωνα με την ισχύουσα πετρελαϊκή νομοθεσία της Κύπρου, το 75% των εσόδων από την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων θα καρπωθεί το Κυπριακό κράτος και το 25% οι εταιρείες, αφού προηγουμένως το μεγαλύτερο ποσοστό από τα έσοδα των πρώτων ετών εκμετάλλευσης το εισπράξουν απ΄ευθείας οι εταιρείες για να αποσβέσουν τα ερευνητικά τους έξοδα σύμφωνα με τους όρους συμμετοχής.
Με βάση τα υπάρχοντα στοιχεία (ενδείξεις) στην υπό εκμετάλλευση περιοχή υπάρχουν αξιόλογα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Υπολογίζονται σε 8-10 δις βαρέλια που μπορεί να αποφέρουν έσοδα της τάξης 200 δις δολαρίων υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι θα καταστεί δυνατή η εκμετάλλευση τουλάχιστον του 50% των αποθεμάτων. Σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες υπάρχουν δύο περιοχές που παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, η πρώτη είναι νότια της Κύπρου. (Στην υπό έρευνα ζώνη και η άλλη βόρεια της Κύπρου, από ακτές βόρειας Κύπρου μέχρι ακτές Μ. Ασίας).
Βασικό μειονέκτημα της περιοχής είναι το μεγάλο βάθος της θάλασσας που επιβαρύνει το κόστος των γεωτρήσεων. Όμως οι εταιρείες διαθέτουν την τεχνολογία και τεχνογνωσία αφού έχουν διενεργήσει γεωτρήσεις σε πιο δύσβατες και πιο βαθιές περιοχές (Κόλπος Μεξικού, Νότιο Ατλαντικό και αλλού).
Υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να εντοπισθούν εκμεταλλεύσιμα αποθέματα και νοτιοδυτικά της Κύπρου.
Η απόφαση της Κυπριακής κυβέρνησης να διεκδικήσει τον πετρελαϊκό πλούτο στις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες σηματοδοτεί μια νέα περίοδο στην οικονομική και πολιτική ιστορία της Κύπρου. Βέβαια εάν είχε ψηφιστεί το σχέδιο Ανάν η Κύπρος δεν θα μπορούσε αυτόνομα να προχωρήσει σε έρευνες πετρελαίου και στην απώτερη εκμετάλλευσή των.
Η απόφαση αποτελεί ένα ακόμη βήμα προς την πλήρη ανεξαρτοποίηση της πολιτικής της θέσης στο πλαίσιο της ΕΕ αλλά και διεθνώς και θα ενισχύσει τη θέση της όσον αφορά τα ανοικτά θέματα που έχει με την Τουρκία (αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, άνοιγμα αεροδρομίων-λιμένων κ.λ.π.).

Τουρκικοί ισχυρισμοί και αντιδράσεις


Η Τουρκία ενθαρρυμένη από το γεγονός ότι στο παρελθόν πολιτικές θέσεις και αποφάσεις Ελλάδος και Κύπρου που δεν ήσαν αρεστές σ΄αυτήν δεν υποστηρίχθηκαν από εμάς αποτελεσματικά και ανατράπηκαν, αντέδρασε με τον συνήθη γι΄αυτήν τρόπο, δηλαδή με απειλές. Ανέσυρε από τα συρτάρια της το σενάριο που εφάρμοσε με επιτυχία με τους πυραύλους S-300. Θεωρώντας τη συνταγή του 1998 επιτυχημένη την προσαρμόζει στα σημερινά δεδομένα.
Είναι προφανές ότι για άλλη μια φορά επιχειρεί να αμφισβητήσει την νομιμότητα και την κυριαρχία της διεθνώς αναγνωρισμένης Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Τουρκία ανάλογα με τις επιδιωκόμενες σκοπιμότητες άλλοτε ισχυρίζεται ότι δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία και άλλοτε επικαλείται τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, τα εγγυητικά επεμβατικά δικαιώματα και τη Συνθήκη Εγγυήσεως, δηλαδή η Τουρκία αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία.
Η Τουρκία βρέθηκε, μάλλον, προ απροόπτου και αντέδρασε με την απειλή δημιουργίας εντάσεως. Η πρώτη αντίδρασή της ήταν να προειδοποιήσει τις τρεις χώρες (Κύπρο, Αίγυπτο, Λίβανο) να μην αγνοήσουν τα συμφέροντά της, αφήνοντας να ευνοηθεί ότι μπορεί να προκληθεί ακόμα και θερμό επεισόδιο. Ο πρώτος στόχος της ήταν να εκφοβίσει τις συνεργαζόμενες χώρες να αποτρέψει επέκταση αναλόγων συμφωνιών της Κύπρου με άλλα κράτη και να επιβάλει καθεστώς παρόμοιο με αυτό που επιδιώκει και στο Αιγαίο, δηλαδή την «γκριζοποίηση» της περιοχής, ακυρώνοντας το δικαίωμα της Κύπρου να συνάπτει οικονομικές συμφωνίες με άλλες χώρες που δεν αρέσουν στην Τουρκία.
Σε κάθε περίπτωση δεν έχει κάνει αναφορά «για αντίδραση χωρίς όρια» όπως παλαιότερα όταν η Κύπρος διαπραγματευόταν την είσοδό της στην ΕΕ αλλά είναι προφανές ότι το παραδοσιακό κατεστημένο της Τουρκίας φρονεί ότι η Κυπριακή κυβέρνηση θα αναζητήσει προσχήματα να αναθεωρήσει τις αποφάσεις της.
Με τις απειλές η Τουρκία δημιουργεί μια αναστάτωση στην Κύπρο με την ελπίδα ότι εν όψει μάλιστα της κλιμάκωσης «του πολέμου των πετρελαίων» θα ασκηθεί διεθνής πίεση για αμοιβαίες υποχωρήσεις όπου υπολογίζει ότι θα βγει κερδισμένη.
Η Τουρκία με έντονες ρητορείες και απειλές προβάλει ζήτημα οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο αποβλέποντας στον έλεγχο της Οικονομικής Ζώνης.
Η Τουρκία αδυνατεί να πιστέψει ότι η εγκλωβισμένη γεωγραφικά και Τουρκοκρατούμενη Κύπρος μπορεί να αποφασίζει η ίδια για το μέλλον της χωρίς την προηγούμενη έγκρισή της προχώρησε σε ένα άνευ προηγουμένου μπαράζ απειλών και εκφοβισμών με άμεσους αποδέκτες την Κύπρο αλλά και την Αίγυπτο και Λίβανο που ουσιαστικά έχουν συναινέσει με τη στάση τους για τις Κυπριακές έρευνες. Δεν είναι όμως καθόλου απίθανο οι Τουρκικές απειλές σε βάρος της Κύπρου αλλά και των άλλων χωρών να μη στοχεύουν μόνο τους ίδιους τους αποδέκτες αλλά και άλλους. Μπορεί να κατευθύνονται και προς τις ΗΠΑ, τους Κούρδους του «Κουρδικού κρατιδίου του Ιράκ» είτε και προς την ΕΕ για να προλάβει τυχόν δυσμενείς για την Τουρκία μελλοντικές εξελίξεις.
Σε κάθε περίπτωση, πέραν των όποιων οικονομικής φύσεως λόγων ο κύριος πολιτικός λόγος της Τουρκικής αντίδρασης είναι να προβάλει την εικόνα μιας μη νόμιμης κρατικής οντότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας η οποία ως μη νόμιμη στερείται της οικονομικής ζώνης και επομένως δεν μπορεί να προχωρεί σε τέτοιες διαδικασίες.
Παράλληλα η Τουρκία προσπάθησε να εξασφαλίσει την στήριξη της Αμερικανικής κυβέρνησης με στόχο αυτή να ασκήσει πίεση στην Κυπριακή κυβέρνηση για πάγωμα των διαδικασιών πετρελαϊκών ερευνών.

Η θέση της ΕΕ

Όλοι γνωρίζουμε ότι η ΕΕ που είναι η μεγαλύτερη αγορά ενέργειας στον κόσμο, βρίσκεται υπό ενεργειακή εξάρτηση γιατί δεν την προίκισε η φύση με μαύρο χρυσό αλλά και γιατί δεν προχώρησε, όσο τουλάχιστον θα μπορούσε, την έρευνα για εναλλακτικές μορφές ενέργειας εκτός της πυρηνικής. Με αυτή την παραδοχή η ΕΕ τήρησε στο θέμα των πετρελαίων της Κύπρου μια σαφή στάση τονίζοντας ότι είναι ζήτημα των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας να συνάπτει διμερείς συμφωνίες. Παρακολουθεί τις εξελίξεις. Κάποιοι στην ΕΕ πιστεύουν ότι εάν η Τουρκία προχωρήσει στην υλοποίηση των απειλών, ενταφιάζει την ευρωπαϊκή πορεία της και ότι για οποιαδήποτε επιθετική ενέργεια εναντίον της Κύπρου λογικά θα πρέπει να το σκεφθεί, όχι διπλά αλλά τριπλά. Λειτουργεί όμως έτσι η Τουρκία; Έχουμε πολλές αμφιβολίες και επιφυλάξεις.


ΗΠΑ

Η επίσημη θέση των ΗΠΑ είναι ότι πρόκειται για διμερή διαφορά μεταξύ Κυπριακής Δημοκρατίας και Τουρκίας ότι πρόκειται για ένα πολύπλοκο νομικό ζήτημα και ότι δεν τάσσονται με το μέρος κανενός σε αυτή την διαφορά και κάλεσε τα μέρη να αποφύγουν κάθε ενέργεια που θα μπορούσε να παρερμηνευθεί από την άλλη πλευρά, να υπάρχει πλήρης διαφάνεια ώστε να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις που θα μπορούσαν να καταλήξουν σε άτυχα περιστατικά.
Οι Τουρκικές απειλές αντιμετωπίζονται από τις ΗΠΑ ως μοχλός πίεσης προς την Κύπρο να αποδεχθεί λύση τύπου σχεδίου Ανάν.
Η στάση των ΗΠΑ έχει μια εξόφθαλμη ετεροβαρή προσέγγιση υπέρ της κακοπραγούσης Τουρκίας και την ενθαρρύνει να διαταράσσει και να υπονομεύει την ειρήνη και ασφάλεια στην ευαίσθητη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Την ενθαρρύνουν να ασκεί πολιτική κανονιοφόρων απέναντι σε ένα κράτος μέλος της ΕΕ στην οποία επιδιώκει να ενταχθεί με Ελλαδο-Κυπριακή δυστυχώς υποστήριξη.
Οι ΗΠΑ γνωρίζουν ότι η Κύπρος ενεργεί στα πλαίσια της διεθνούς νομιμότητας και ότι η Τουρκία παραβιάζει βάναυσα και αδίστακτα αυτή τη νομιμότητα. Η Κύπρος θα ανέμενε από τις ΗΠΑ μια ξεκάθαρη θέση προάσπισης της νομιμότητας και σεβασμού της κυριαρχίας και ανεξαρτησίας κάθε χώρας. Αντί αυτού βλέπουν να εξισώσουν την αρπακτικότητα με τη διεθνή νομιμότητα.

ΒΡΕΤΑΝΙΑ

Η Βρετανία κινήθηκε διπλωματικά στην ίδια κατεύθυνση με την ΕΕ στο ζήτημα αυτό. Ενδεχομένως οι Βρετανοί να φοβούνται ότι οι Κύπριοι σε περίπτωση που βρεθούν πετρέλαια θα μειώσουν το ενδιαφέρον τους για λύση. Ειδικότερα ενώ η λύση είναι μια παραλλαγή του σχεδίου Ανάν από την οποία οι Ελληνοκύπριοι θα έχουν μόνο να χάσουν αφού δεν θα επιστρέψουν στο Βορρά που θα ελέγχεται από τους Τ/Κ και τους εποίκους και ακόμη θα μοιράσουν τον πλούτο των πετρελαίων και την κρατική εξουσία με τους Τ/Κ. Η Βρετανία αντιλαμβανόμενη ότι οι αρνητικές σχέσεις της με την Κύπρο δεν είναι προς το συμφέρον της ευθυγραμμίζεται με την άποψη της ΕΕ.


ΕΛΛΑΔΑ

Είναι προς το συμφέρον της χώρας μας να το χειριστεί διπλωματικά πριν υποχρεωθεί ενδεχομένως να το χειρισθεί ως έκτακτο πρόβλημα μείζονος σημασίας.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι όποτε η Τουρκία άνοιξε ένα ζήτημα σε βάρος της χώρας μας ή της Κύπρου το έχει μετατρέψει σε πάγιο στοιχείο της εξωτερικής της πολιτικής με σταθερούς στόχους.
Τις φανταστικές και τις τρανταχτές απειλές η Τουρκία τις κατευθύνει και προς την Ελλάδα με προφανή σκοπό να επιδιώκει την ενεργοποίηση του φοβικού συνδρόμου στη χώρα μας και τη μετατροπή του σε μοχλό πίεσης προς την Κύπρο.


ΚΥΠΡΟΣ
Η Κύπρος κινήθηκε αποφασιστικά και με μυστικότητα δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μια αλλαγή του γεωοικονομικού status στην περιοχή. Αφού συμφώνησε με την Αίγυπτο και το Λίβανο τις Ζώνες Αποκλειστικής Οικονομικής Εκμετάλλευσης προσχώρησε σε διακρατικές συμφωνίες για την εκμετάλλευση των τυχόν κοινών πετρελαϊκών κοιτασμάτων ενώ παράλληλα ανέθεσε στη Νορβιγική εταιρεία PGS τη διεξαγωγή ερευνών για εντοπισμό εκμεταλλεύσιμων κοιτασμάτων ενέργειας. Από τις μέχρι τώρα έρευνες προκύπτουν ενδείξεις και ευρήματα που βεβαιώνουν την ύπαρξη πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Η Κύπρος εγνώριζε ότι θα δεχθεί πιέσεις και παρεμβάσεις έχει όμως στα χέρια της ένα σημαντικό μοχλό πίεσης τις ενδιαφερόμενες πετρελαϊκές εταιρείες που ασκούν επιρροή στις κυβερνήσεις τους και μια τράπουλα με καλά χαρτιά για να μοιράσει.
Η Κυπριακή κυβέρνηση έχει καταδικάσει την προκλητική στάση και επιδρομική πολιτική της Τουρκίας σε ολόκληρη την περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου χαρακτηρίζοντας μάλιστα τη χώρα αυτή ως ένα «ανεξέλεγκτο πειρατή». Εδώ γεννάται το ερώτημα πως είναι δυνατό ένας «πειρατής» να διευκολύνεται να γίνει μέλος της Δημοκρατικής Ευρώπης και μάλιστα με τη σύμφωνη γνώμη του απειλούμενου. Μήπως ήλθε η ώρα να κλείσει η πορεία για τον «πειρατή»;
Χρειάζονται διπλωματικοί χειρισμοί κυρίως στο τρίγωνο ΗΠΑ-ΕΕ-ΡΩΣΙΑ.
Έχουν ενημερωθεί όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ, οι ΗΠΑ και η Ρωσία, τόσο για τη συμφωνία όσο και τις Τουρκικές απειλές.
Αυτό που δεν λαμβάνει υπόψη της η Τουρκία είναι ότι η Κύπρος με την ένταξή της στην ΕΕ έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να εξασφαλίσει την υποστήριξη και αρωγή των κρατών μελών της ΕΕ.
Η Κυπριακή κυβέρνηση είναι προς το συμφέρον της να επιδιώξει τη σύνδεση των δικών της συμφερόντων με εκείνα των ισχυρών κρατών της ΕΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας για να έχει και την ανάλογη λόγω συμφερόντων υποστήριξη περιορίζοντας ταυτόχρονα το ρόλο που διαδραματίζουν σήμερα η Τουρκία και η Βρετανία.
Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι εάν ο βυθός της Κύπρου κρύβει πλούτο αλλά και μια άλλη πορεία του Κυπριακού προς τη λύση όχι τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.


Προοπτικές

Χωρίς να αγνοεί κανείς τις υπαρκτές γεωπολιτικές προεκτάσεις το αν τελικά προχώρησαν οι έρευνες Νοτιοανατολικά της Κύπρου είναι καθαρά θέμα επιχειρηματικό και θα εξαρτηθεί όχι από τις Τουρκικές φωνασκίες αλλά από εάν θα αποφασίσουν οι ξένες πετρελαϊκές εταιρείες να διαθέσουν κεφάλαια και τεχνογνωσία για να επενδύσουν στην Κύπρο.
Το ότι η Ελλάς υποκύπτοντας σε μια φοβική και τελικά υποτακτική έναντι της Άγκυρας νοοτροπία έχει παραιτηθεί από κάθε προοπτική εκμετάλλευσης του δικού της φυσικού πλούτου στο Αιγαίο δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να επιβεβαιώνει την Τουρκική κινδυνολογία καλλιεργώντας αμφιβολίες και ρίχνοντας σκιές στην εικόνα του σταθερού οικονομικού περιβάλλοντος που προσπαθεί η Κυπριακή κυβέρνηση να μεταδώσει.

Επίλογος



Ας ελπίσουμε ότι η Κυπριακή Δημοκρατία θα συνεχίσει αταλάντευτα την πορεία που έχει επιλέξει και ότι το όνειρο των πετρελαιοπηγών δεν θα βυθισθεί αφήνοντας πίσω του τις μπουρμπουλίθρες των εξαγγελιών και απειλών.Η Κυπριακή Δημοκρατία οφείλει να επιδιώξει τη συγκρότηση διεθνούς κοινοπραξίας με τη συμμετοχή μεγάλων ξένων εταιρειών ώστε οι απειλές και οι εκβιασμοί της Τουρκία σαν μη βρουν «περάσματα».Η σχεδιαζόμενη επικυριαρχία της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο πρέπει να αναχαιτισθεί. Είμαστε μπροστά στην πρόκληση για να δοθεί στον Ελληνισμό η προσδοκία και η προοπτική της δυναμικής παρουσίας στην περιοχή. Οφείλουν Ελλάδα και Κύπρος να σχεδιάσουν διεκδικητικά αλλά και με σοφρωσύνη χωρίς επάρσεις και μεγαλοστομίες μέσα στο νέο γεωπολιτικό πλαίσιο τις παραπέρα κινήσεις και πρωτοβουλίες τους. Στην πρόκληση που είναι μπροστά μας οφείλουμε να ανταποκριθούμε. Διαφορετικά η Τουρκία θα συνεχίσει όχι μόνο να απειλεί αλλά και να επιβάλει βίαια και ανεμπόδιστα την επικυριαρχία της.Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι μόνο η επίκληση της διεθνούς νομιμότητας δεν συνιστά «επαρκές όπλο» για τη δίκαιη λύση προβλημάτων. Το δίκαιο και η ηθική στον κόσμο που ζούμε είναι ευάλωτα από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα και τα ισοζύγια δυνάμεων. Ο αδύναμος παίκτης οφείλει να επιδιώκει την ενίσχυσή του με συμμαχίες με τους ισχυρούς συνδυάζοντας το δίκαιο με την εξυπηρέτηση κοινών συμφερόντων. Φαίνεται ότι η Κυπριακή κυβέρνηση ακολουθεί τη σωστή κατεύθυνση στις πετρελαϊκές έρευνες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση φαίνεται ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά για την Τουρκία εκτός και αν η Ελλάδα και η Κύπρος αποφασίσουν να την διευκολύνουν όπως έπραξαν στην περίπτωση των S-300.Το ότι οι Τουρκικές προκλήσεις παρακολουθούνται από τους τρίτους χωρίς ανάμειξη αφού θεωρούν ότι η Κυπριακή Δημοκρατία ασκεί κυριαρχικά της δικαιώματα δεν πρέπει να ερμηνευθεί ως εφησυχασμός. Απαιτείται εγρήγορση και ετοιμότητα για αντιμετώπιση κάθε ενδεχομένου. Οφείλουν οι ηγεσίες Ελλάδος και Κύπρου να επιδείξουν διορατικότητα, υψηλό πατριωτισμό και αγωνιστικό σθένος.Στις μέρες μας οι τρύπες στη γη ακόμα και αν οδηγούν σε πετρελαϊκά κοιτάσματα μπορεί να αποδειχθούν μοιραίες.

ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΝΤΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΒΑΛΚΑΝΙΚΗ ΚΑΙ Ν.Α. ΜΕΣΟΓΕΙΟ .

Του Αντιναυάρχου ε.α. Γ. Δεμέστιχα Π.Ν.



Επιτίμου Αρχηγού Στόλου


Μια ματιά στο χάρτη των Βαλκανίων και της Νοτιανατολικής (ΝΑ) Μεσογείου φανερώνει την μοναδικότητα της περιοχής. Πρόκειται για μία περιοχή που αποτελείται από ηπειρωτικές χώρες και νησιά, που ενώνει τρεις ηπείρους και που υπήρξε το λίκνο πολιτισμών. Η περιοχή αυτή υπήρξε επίσης το πεδίο εντόνου ανταγωνισμού μεταξύ των λαών της, μεταξύ των παρακτίων κρατών, των ισχυρών παγκόσμιων δυνάμεων αλλά και ισχυρών οικονομικών συμφερόντων. Στην ίδια περιοχή γεννήθηκαν μεγάλες θρησκείες και πολλά εθνικά κινήματα.
Η περιοχή της Βαλκανικής και της ΝΑ Μεσογείου εξακολουθεί να παραμένει μία ζώνη αντιπαραθέσεων θρησκευτικών, πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών. Iδιαίτερα μετά τις επεμβάσεις στον Κόλπο-Αφγανιστάν και Γιουγκοσλαβία, την αναβίωση του Ισλαμικού φονταμενταλισμού, την εκρηκτική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί από την επέμβαση στο Ιράκ, την εξέλιξη του Παλαιστινιακού ως και την εθνικιστική έξαρση και εξ αυτής αστάθεια στα Δυτικά Βαλκάνια, η περιοχή έχει μετατραπεί και σε ζώνη εν δυνάμει πολιτικών και στρατιωτικών κρίσεων που προκαλούν την ικανότητα των εμπλεκομένων κρατών και οργανισμών, με πρωταγωνιστές το ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΟΗΕ, Ρωσική Ομοσπονδία και κυρίως τις ΗΠΑ, να υιοθετήσουν και να ασκήσουν ευέλικτες, καινοτόμες και αποτελεσματικές προσεγγίσεις και πολιτικές. Για τον Ελληνισμό η προσοχή εστιάζεται στις επιδιώξεις της Τουρκίας στην Κύπρο, στο Αιγαίο αλλά και στην Θράκη και στις εξελίξεις στα όμορα κράτη της Ελλάδος στην Βαλκανική, αλλά και στις εξελίξεις στην ΝΑ Μεσόγειο και Μέση Ανατολή όχι μόνο λόγω οικονομικών συμφερόντων με προεξέχοντα αυτά της Ελληνικής Εμπορικής Ναυτιλίας αλλά και λόγω των ισχυρών παραδοσιακών δεσμών φιλίας που σφυρηλατήθηκαν επί δεκάδες αιώνες με όλους τους λαούς και που δεν επηρεάσθηκαν από θρησκευτικές διαφορές αφού η Ορθοδοξία και ο Ισλαμισμός κατόρθωσαν να αναπτυχθούν ανεξάρτητα αλλά και να συμβιώσουν χωρίς προβλήματα με αλληλοσεβασμό μεταξύ τους.
Η σημερινή κατάσταση στα «Δυτικά Βαλκάνια» που περιλαμβάνουν μορφώματα κρατών που προέκυψαν από την διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας και την Αλβανία παραμένει ρευστή, σε αντίθεση με τα Ανατολικά Βαλκάνια (Ρουμανία, Βουλγαρία) που η πρόσφατη ένταξη στο ΝΑΤΟ και η επικείμενη ένταξη στην ΕΕ δημιουργεί προϋποθέσεις σταθερότητας και ειρήνης.
Η αστάθεια και η ρευστότητα αυτή στα Δυτικά Βαλκάνια, η οποία ενετάθη από τα πρόσφατα γεγονότα του Κοσσυφοπεδίου και της FYROM και την παρατηρουμένη έξαρση των μειονοτικών ζητημάτων, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην μεγαλοϊδεατική και αλυτρωτική πολιτική που δημιουργεί προβλήματα στην βιώσιμη συνύπαρξη στο Κοσσυφοπέδιο, στην FYROM αλλά και βορειότερα στο Μαυροβούνιο, με σχετικές προεκτάσεις και στην Ελλάδα, που τα καθιστούν εν δυνάμει περιοχή πιθανών κρίσεων. Παρά την λήξη των ενόπλων συγκρούσεων στην περιοχή των Δ.Βαλκανίων, δεν έχει εκλείψει ο κίνδυνος αναζωπύρωσης, γιατί οι εστίες έντασης εξακολουθούν να υπάρχουν και κανένα σοβαρό πρόβλημα δεν έχει, ουσιαστικά, επιλυθεί. Το γεγονός, εξ άλλου, ότι όλες αυτές οι χώρες υποστηρίζουν τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό τους και επιδιώκουν την ενσωμάτωσή τους σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, δεν βελτιώνει την κατάσταση γιατί η πορεία προς αυτή την κατεύθυνση είναι μακρά και αβέβαιη, (με εξαίρεση βέβαια την Σλοβενία που είναι η μόνη εθνικά ομογενής χώρα και με τα λιγότερα οικονομικά και πολιτικά προβλήματα και που ήδη έχει ενταχθεί στην ΕΕ). Οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες δυνατόν να λειτουρογύν αποτελεσματικά, εφόσον δεν θίγουν κυριαρχικά δικαιώματα ομόρων κρατών, άλλως γίνονται εστίες μελλοντικών αναταραχών. Οι ιδιαιτερότητες της Βαλκανικής πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψιν στους επικείμενους σχεδιασμούς ώστε να ησυχάσουν τα πάθη του παρελθόντος αλλά και να μην δημιουργούν διεκδικήσεις από τις επόμενες γενιές.
Ειδικά η πορεία των χωρών της Δυτικής Βαλκανικής προς το ΝΑΤΟ φαίνεται ότι ελέγχεται από τις ΗΠΑ, οι οποίες στα πλαίσια των στρατηγικών τους επιδιώξεων για διασφάλιση προθύμων, σίγουρων και απόλυτα ελεγχομένων χωρών-δορυφόρων, στην Βαλκανική, ευρίσκουν πρόσφορο έδαφος στα Δυτικά Βαλκάνια, με την παρούσα κατάσταση.
Στην παραδοσιακή εικόνα της Βαλκανικής, που σχηματίζεται από την δυναμική της ιστορίας της, ήλθαν να προστεθούν με καταλυτικό τρόπο οι εξελίξεις που διαδραματίζονται στον τομέα των ενεργειακών πόρων στις γεωπολιτικές ζώνες της Ευρασίας και της ΝΑ Μεσογείου. Το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, η ηλεκτρική ενέργεια, οι οδικοί άξονες, η χρήση των υδάτων των διασυνοριακών ποταμών και λιμνών συνιστούν σήμερα τις πιο δυναμικές προκλήσεις για την περιοχή των Βαλκανίων.
Στα Δυτικά Βαλκάνια, η Αλβανία παραμένει το μεγάλο ερωτηματικό διότι παρά την προς την ΕΕ πορεία της, γεγονός που δρα ανασταλτικά, δεν αποτρέπεται η καλλιέργεια του «μεγαλοϊδεατισμού» της. Σύμφωνα με το Σχέδιο της Αλβανικής Ακαδημίας για την «λύση του εθνικού προβλήματος' εμφανίζονται οι ακόλουθες επιδιώξεις :
Ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου.
Αυτονομία της Δυτικής περιοχής της FYROM.
Ειδικό καθεστώς στο Μαυροβούνιο.
Αναγνώριση Αλβανικής μειονότητας και μειονοτικών δικαιωμάτων στην Ελλάδα. Η επί έργω απαράδεκτη συμπεριφορά κατά την προγραμματισμένη επίσκεψη στις αρχές Νοεμβρίου 2005 επίσκεψη του Έλληνος Προέδρου της Δημοκρατίας στην Αλβανία, δηλώνει την πραγματική πρόθεση της χώρας ή το πνεύμα που έχει καλλιεργηθεί στον λαό της. Και εδώ θα ήθελα να αναφέρω ότι τα πράγματα έχουν αντιστραφεί. Δεν είναι επιθυμητή οιαδήποτε αλλαγή συνόρων. Αν όμως αλλάξουν τα σύνορα στην Βαλκανική η Ελλάδα, και μόνο, έναντι της Αλβανίας τεκμηριωμένα διεκδικεί την Β.Ήπειρο, όπως συμφωνούσαν όλες οι Δυτικές Δυνάμεις που πολεμούσαν στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο εναντίον του Ναζισμού.
Η αμέσως επομένη χρονική περίοδος θα είναι κρίσιμη για την Σερβία, αναλόγως των εξελίξεων που αφορούν στο μέλλον και το status του Κοσσυφοπεδίου αλλά και του Μαυροβουνίου. Απόσχιση αυτών των περιοχών ίσως σημαίνει εθνικιστική έξαρση στην Σερβία και έκρυθμη κατάσταση στην Βαλκανική.
Παράλληλα οι αλυτρωτικές βλέψεις (έστω και για εσωτερική κατανάλωση) της FYROM με την επιμονή του σφετερισμού του ονόματος «Δημοκρατία της Μακεδονίας» αποτελούν αγκάθι στις σχέσεις της χώρας αυτής με την Ελλάδα στην οποία και αναζητά στηρίγματα πολιτικά και οικονομικά. Ενώ η συγκεκριμένη επιδίωξη έστω, ως ιδανικού, την υπό κατάλληλες συνθήκες δημιουργία της Μεγάλης Βουλγαρίας δεν θα πρέπει να διαφεύγει της προσοχής της Ελληνικής Πολιτείας δια την έγκαιρο λήψη μέτρων.
Σε ότι αφορά την Τουρκία, αυτή στηρίζεται στην ισχυρή παρουσία της στο ΝΑΤΟ και στις ιδιαίτερες, αλλά με διακύμανση, διμερείς σχέσεις της με τις ΗΠΑ. Η Τουρκία προβάλλει τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην ΕΕ την λόγω θέσεως γεωπολιτική και γεωστρατηγική αξία της καθώς και την φυλετική και θρησκευτική συγγένειά της και επιρροή προς τα κράτη της Κασπίας, της Κεντρικής Ασίας και της Μέσης Ανατολής καθώς επίσης και τις Μουσουλμανικές μειονότητες των Βαλκανίων. Η επιδίωξή της είναι να αναπτυχθεί ως περιφερειακή δύναμις, παράλληλα με την Στρατηγική της επιλογή να γίνει πλήρες μέλος της ΕΕ, η πορεία προς την οποία συναντά εμπόδια από τις αντιθέσεις και αντιφάσεις του πολιτειακού της συστήματος.
Η διαμορφούμενη ήδη νέα κατάσταση, με την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας με την ΕΕ (από τις 3 Οκτωβρίου 2005) προμηνύει εξελίξεις, οι οποίες θα διαδραματισθούν στην Εθνοσυνέλευση και θα οδηγήσουν είτε σε συνταγματική αναθεώρηση υποταγής του Τουρκικού κατεστημένου στην Πολιτική ηγεσία είτε σε ανατροπή της και συνέχιση των ισχυόντων με παράλληλη ειδική προνομιακή σχέση με την ΕΕ, χωρίς ένταξη της Τουρκίας σε αυτήν.
Μεσοπρόθεσμα, εκτιμάται ότι θα συνεχισθούν οι προσπάθειες της Τουρκίας να καταστεί περιφερειακή δύναμη στην περιοχή της λεκάνης της ΝΑ Μεσογείου αφ΄ενός μεν δια του εκσυγχρονισμού των Ε.Δ. της (οργάνωση, μέσα, νέα τεχνολογία κ.λ.π.) και αφ΄ετέρου δια της αναπτύξεως εντόνου διπλωματικής δραστηριότητας προς περαιτέρω βελτίωση των συνεργασιών με Ρωσία, Κίνα, τις χώρες της Μέσης Ανατολής αλλά και με χώρες της ΕΕ, ενώ οι σχέσεις της με τις ΗΠΑ θα διακυμαίνονται αναλόγως της εξελίξεως για τη δημιουργία ανεξαρτήτου Κουρδικού κράτους στο Βόρειο Ιράκ.
Σε ότι αφορά τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις, παρά την στήριξη της Ελλάδος του αιτήματος της Τουρκίας για έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την ΕΕ και την εφαρμογή πολιτικής προσεγγίσεως σε θέματα χαμηλής προτεραιότητος, είναι δυνατόν ανά πάσα στιγμή να υπάρξουν εντάσεις και να δημιουργηθούν κρίσεις λόγω της διατηρουμένης Τουρκικής κατοχής της Βορείου Κύπρου και της υπό της Τουρκίας άμεσης αμφισβήτησης των Ελληνικών απόψεων κυριαρχίας του εναέριου χώρου στο Αιγαίο, του δικαιώματος επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ., τον καθορισμό της υφαλοκρηπίδος και της συντήρησης μειονοτικού θέματος στην Θράκη.
Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η προαναγγελομένη αλλαγή του Τουρκικού Αμυντικού Δόγματος, σύμφωνα με το οποίο η πρωτεύουσα απειλή για την Τουρκία είναι η τρομοκρατία ενώ η Ελλάδα δεν αποτελεί πλέον στρατιωτική απειλή, γίνεται με πολιτικά κριτήρια προκειμένου να ικανοποιηθούν η ΕΕ και οι ΗΠΑ ενώ επισημαίνεται η αντιμετώπιση της Κουρδικής απειλής από όπου και αν προέρχεται και θα ήταν ολέθριο για την Ελλάδα και την Κύπρο να πιστέψουμε ότι η προς αυτές Τουρκική πολιτική θα αλλάξει σημαντικά, μεσοπρόθεσμα τουλάχιστον, παρά τις όποιες ρήτρες προβλέπονται στο διαπραγματευτικό ενταξιακό πλαίσιο της ΕΕ. Το μέλλον θα δείξει κατά πόσον η Τουρκία θα προχωρήσει με συγκεκριμένα βήματα στην εξομάλυνση των σχέσεών της με την Ελλάδα και την Κύπρο.
Η σημαντικότης της Κύπρου είναι αυταπόδεικτη αφού ευρίσκεται σε κεντρική θέση της λεκάνης της ΝΑ Μεσογείου. Παρ΄όλες τις περιπέτειες, τις δοκιμασίες, την στυγνή εισβολή του '74 και την έκτοτε Τουρκική κατοχή του βορείου τμήματος της νήσου, τον εκπατρισμό και την προσφυγοποίηση διακοσίων χιλιάδων περίπου Ελληνοκυπρίων με τις μοιραίες οικονομικές, κοινωνικές και εντάσεις των εθνοφυλετικών διαφορών συνέπειες, η Κύπρος επέτυχε άθλους κυριολεκτικά ως «Κυπριακή Δημοκρατία» τόσο στον οικονομικό όσο και τον κοινωνικό τομέα.
Παρά τα ανωτέρω, η Κύπρος, καίτοι ουσιαστικός εταίρος πλέον της ΕΕ, δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής. Η Τουρκία, παρ΄ότι υποψηφία για ένταξη στην ΕΕ, δέσμια του πλέγματος ιδιαιτεροτήτων, αδυναμιών, φιλοδοξιών και επιδιώξεών της, εκμεταλλεύεται κάθε δυνατότητά της και τη διεθνή ανοχή, κατέχει τη Βόρεια Κύπρο και απειλεί την Κύπρο και εμμέσως την Ελλάδα.
Η Κύπρος ακόμη παρά τα επιτεύγματά της είναι η μόνη πρώην αποικία εις την οποία η διεθνής κοινότητα αρνείται τα στοιχειώδη συστατικά πλήρους κρατικής κυριαρχίας, δηλαδή : Η πλειοψηφία δεν αποφασίζει.
Εφ΄όσον τελικώς επιτευχθεί λύση στο Κυπριακό πρόβλημα, η Κύπρος ως κυρίαρχο εφ΄όλης της νήσου κράτος, χωρίς την Τουρκική απειλή (με ή χωρίς ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ) θα αποτελέσει περιοχή σταθερότητος και ασφαλείας. Άλλως θα τελεί συνεχώς υπό απειλή και βεβαίως μαζί της και η Ελλάδα.
Ανεξάρτητα από την μορφή με την οποία θα επανέλθει κάποιο νέο σχέδιο για την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος δεν είναι νοητό να μην κατοχυρώνεται η ασφάλεια της Κυπριακής Δημοκρατίας τόσο πολιτικά όσο και στρατιωτικά.
Από τα τέλη του 1989, ο χώρος της ευρύτερης Μ.Ανατολής επανήλθε με δραματικό τρόπο, στο επίκεντρο του παγκοσμίου γεωπολιτικού και γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος, αφού ειδικότερα η Μ. Ανατολή έχει εξελιχθεί στη σοβαρότερη σήμερα περιοχή κρίσεων και εντάσεων διαρκείας. Οι κρίσεις αυτές που είναι συνεχείς και πολυσύνθετες προσελκύουν το παγκόσμιο ενδιαφέρον, γιατί επηρεάζουν τις παγκόσμιες εξελίξεις και προκαλούν αναμίξεις και επεμβάσεις διεθνών οργανισμών και όλων των ισχυρών του κόσμου.
Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης που αποτελούσε την παραδοσιακή προστάτιδα δύναμη του Αραβικού κόσμου, την εξασθένιση της ενότητας των Αραβικών χωρών, λόγω των «συνθηκών ειρήνης» που υπέγραψε το Ισραήλ με την Αίγυπτο και την Ιορδανία, αλλά και την πτώση του Ιρακινού καθεστώτος, είναι δυνατή η δημιουργία νέου «Status Quo» στο χώρο της Μ.Ανατολής.
Η αναθέρμανση του Παλαιστινιακού, με άδηλη την προοπτική επιτυχίας της νέας προσπαθείας ειρηνεύσεως και συνυπάρξεως Ισραήλ και Παλαιστινιακού κράτους, είναι μια πηγή εξαγωγής απειλών και κινδύνων. Η αντιτρομοκρατική εκστρατεία, που ευρίσκεται σε εξέλιξη στο Ιράκ και Αφγανιστάν και οι πιέσεις προς άλλες Αραβικές και Ισλαμικές χώρες είναι πιθανόν να οδηγήσει σε απρόβλεπτες εξελίξεις, από την πλήρη προσαρμογή προς το προβαλλόμενο πρότυπο εκδημοκρατισμού, μέχρι τη συσπείρωση ορισμένων κρατών και την αντιδυτική (όχι μόνο αντιαμερικανική)Αραβοϊσλαμική έκρηξη.
Στον σύγχρονο όμως κόσμο όλοι και όλα αλληλοεπηρεάζονται και αλληλοεξαρτώνται. Τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι το νέο διεθνές σύστημα είναι βασισμένο στην αρχή της «παγκοσμιοποίησης». Αναφορικά με την Βαλκανική και την ΝΑ Μεσόγειο έχει προεκταθεί η επίδραση της Διατλαντικής Κοινότητος δηλαδή του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ενώ συγχρόνως πρωταγωνιστούν οι ΗΠΑ πρωτευόντως καθώς και η Ρωσική Ομοσπονδία που προσπαθεί να διατηρήσει όποια επιρροή έχει διασώσει ως κληρονόμος της Σοβιετικής Ένωσης.

Η Διατλαντική Κοινότητα κινείται προς δύο κατευθύνσεις :

Η μία αφορά στην μεγαλύτερη συνοχή της με ενεργοποίηση των δύο βασικών πυλώνων της, ΝΑΤΟ και ΕΕ και
Η δεύτερη στη διαμόρφωση του γειτονικού της χώρου ώστε να συμβαδίζει με τα συμφέροντά της.
Προκειμένου η Διατλαντική Κοινότης να καταστήσει την Βαλκανική, την ΝΑ Μεσόγειο, την Μ. Ανατολή (καθώς και τον χώρο της Ευρασίας - Μ.Θαλάσσης), μία ελεγχομένη γεωπολιτικά και γεωοικονομικά περιοχή, αναλαμβάνονται πρωτοβουλίες και αναπτύσσονται μηχανισμοί, που συνήθως πρωτεύοντα ρόλο παίζουν οι ΗΠΑ, και έχουν ως αποδέκτη ολόκληρο τον χώρο αυτό (π.χ. Συνεταιρισμός για την Ειρήνη, διμερείς σχέσεις ΝΑΤΟ με την Ρωσική Ομοσπονδία, Μεσογειακός Διάλογος Συνεργασίας, Ευρω-Μεσογειακή Σύμπραξη κ.α.).
Παράλληλα η ΕΕ εφαρμόζοντας την Διαδικασία Σταθεροποίησης και Σύνδεσής της με τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων συμβάλλει στην προσπάθεια για την ειρηνική συμβίωση των λαών της περιοχής και την εξεύρεση λύσεως στις όποιες διαφορές υπάρχουν μέσω διαλόγου. Αντίστοιχα η Διαδικασία Συνεργασίας Χωρών της ΝΑ Ευρώπης (SEECP) (που στην παρούσα περίοδο προεδρεύει η Ελλάδα) προωθεί την προαγωγή της περιφερειακής συνεργασίας για την ενίσχυση της ασφάλειας και της σταθερότητος στην Νοτιοανατολική Ευρώπη.
Η κρίση και ο πόλεμος στο Ιράκ κυριάρχησε στην Ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή την περίοδο 2002-3 και προκάλεσε σημαντικές διατλαντικές και ενδοευρωπαϊκές διχόνοιες. Το ΝΑΤΟ βρέθηκε διηρημένο, με την Γαλλία και την Γερμανία να αρνούνται πάσα συνδρομή για τον πόλεμο αυτό. Σε κάθε περίπτωση δεν υπήρχε (και δεν υπάρχει) Κοινή Εξωτερική και Πολιτική Ασφαλείας (ΚΕΠΠΑ-CFSP) στην ΕΕ, με αποτέλεσμα την αδυναμία της να μιλά με μία γλώσσα για σοβαρά θέματα. Όταν και εάν ισχύσει το προωθούμενο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, η ΕΕ θα έχει την δυνατότητα να ασκεί Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφαλείας και να αποτελεί ισχυρό πόλο για να είναι δυνατόν να προωθούνται και εναλλακτικές λύσεις μέσω της Διατλαντικής συνεργασίας στα θέματα των Βαλκανίων και της Μ.Ανατολής.
Σε ότι αφορά τον ρόλο της Ελλάδος σε θέματα συνεργασίας στην περιοχή είναι εύκολα νοητή η κεντρική και δεσπόζουσα γεωπολιτική και γεωστρατηγική θέση της σε συνδυασμό και με τη μετατόπιση του βασικού προσανατολισμού της διεθνούς ασφάλειας από τις σχέσεις Ανατολής-Δύσης που ίσχυαν τις προηγούμενες δεκαετίες στις σχέσεις Βορρά-Νότου ή Δύσης-Ισλαμικών χωρών. Αυτό που μέχρι τώρα συνήθως ακούγεται, προβάλλεται και τυγχάνει υπερβολικής εκμετάλλευσης, ότι δηλαδή η Τουρκία έχει ιδιαίτερη στρατηγική σημασία και βεβαίως δεν είναι ψέμα, δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα θα πρέπει να υποβαθμίζει τη δική της σημασία αλλά απεναντίας να την προβάλει και να την εκμεταλλεύεται κατάλληλα, σε συνδυασμό με την προώθηση των εθνικών στόχων και την υποστήριξη και εξασφάλιση των εθνικών συμφερόντων. Η Ελλάδα, ως μέλος του ΟΗΕ και του Σ.Α. για το 2005-6 καθώς και του ΟΑΣΕ, εταίρος της ΕΕ, πλήρες μέλος του ΝΑΤΟ και της όποιας ΚΕΠΠΑ, έχει λόγο και ψήφο σε όλους αυτούς τους οργανισμούς, οφείλει να έχει ρόλο και απαιτήσεις και παράλληλα μπορεί να υπερασπιστεί κοινά συμφέροντα και να προωθήσει τους στόχους της, σύμφωνα με τις αρχές του διεθνούς δικαίου, τις συνθήκες και τις συμφωνίες.
Η συνεργασία μεταξύ λαών (όπως και μεταξύ ανθρώπων) πρέπει να βασίζεται σε ορισμένους κανόνες. Συνεργασία δεν σημαίνει υποταγή του ενός λαού στις διεκδικήσεις ενός άλλου. Μόνο η συνεργασία που προωθεί σε ανάλογα δίκαια ποσοστά τα συμφέροντα όλων των μερών είναι δυνατόν να είναι βιώσιμη.
Η Κυβέρνηση κάθε χώρας πρέπει να ανταποκρίνεται στην εξυπηρέτηση των ζωτικών συμφερόντων του λαού της που περιλαμβάνουν την εθνική κυριαρχία και την ευημερία, ενώ η επιρροή μιας χώρας δυνατόν να επεκτείνεται εκτός των συνόρων της αναλόγως των οικονομικών και πολιτισμικών της δυνατοτήτων.
Είναι γεγονός ότι η ασφάλεια στην Βαλκανική και την ΝΑ Μεσόγειο είναι εύθραυστη. Εν τούτοις έχουν δημιουργηθεί ορισμένοι μηχανισμοί και δυνατόν να απαιτηθούν και άλλοι, ώστε να αμβλυνθούν οι όποιες διαφορές, υπό την προϋπόθεση ότι είναι αποδεκτές οι αρχές του σεβασμού των διεθνών κανόνων και συμβάσεων, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ανεξιθρησκείας, της ισοπολιτείας και της εθνικής κυριαρχίας. Η επίλυση των διαφορών και η προοπτική της συνεργασίας όλων των κρατών της Βαλκανικής και της ΝΑ Μεσογείου θα δώσουν την δυνατότητα για την ευημερία όλων των λαών με δεδομένα τα γεωπολιτικά, γεωοικονομικά και γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα της περιοχής.



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Μελέτες ΕΛ.Ε.Σ.ΜΕ

Άρθρα του Γ. Δεμέστιχα

ΣΧΕΔΙΟ ΚΙΣΣΙΝΓΚΕΡ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ. ΔΥΣΟΙΩΝΕΣ ΟΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ………

Του Γ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Δικηγόρου, Υποψηφίου Διδάκτωρα του Πανεπιστημίου Αθηνών

Το περίφημο «Σχέδιο Κίσσινγκερ» ή «Σχέδιο για τη Δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ανατολικής Μεσογείου (Η.Π.Α.Μ)», πρωτοδιατυπώθηκε από τον γνωστό Αμερικανοεβραίο Υπουργό Εξωτερικών πριν τριάντα περίπου χρόνια.

Γνωστός θαμμώνας των λεσχών της διεθνούς παρασκηνιακής πολιτικής, ο Κίσσινγκερ λέγεται ότι διατύπωσε ένα σχέδιο που ήδη από το 1950 είχε περάσει από την επεξεργασία της γνωστής ομάδας Μπίλντεμπεργκ. Η ομάδα αυτή, που για πολλούς μελετητές αποτελεί ένα είδος «παγκόσμιας υπερκυβέρνησης», θεωρείται ο βασικός φορέας πραγματοποίησης του εν λόγω σχεδίου.
Η έγκριση της ΕΣΣΔ και μετέπειτα της Ρωσίας, ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για την εφαρμογή του.
Η ενεργός συμμετοχή της εξάλλου αποτελούσε βασικό πρόκριμα για την έναρξή του. Έτσι σήμερα η Ρωσική Ομοσπονδία θεωρείται ότι λαμβάνει άμεσα μέρος σε αυτό. Περισσότερο ακόμη δε δια της συμφωνίας συνεργασίας και μερικής συμμετοχής της στις αποφάσεις του ΝΑΤΟ που υπογράφηκε πρόσφατα.
Περιληπτικά το επονομαζόμενο σχέδιο Κίσσινγκερ προβλέπει τη λύση των προβλημάτων της Μέσης Ανατολής, της Ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων, με τη δημιουργία μίας συνομοσπονδίας κρατών, των επονομαζομένων «Ηνωμένων Πολιτειών της Ανατολικής Μεσογείου».
Οι ΗΠΑ και η Ρωσική Ομοσπονδία, επιδιώκοντας την προστασία των ζωτικών συμφερόντων τους στην περιοχή (πετρέλαια, φυσικό αέριο, Στενά Βοσπόρου και Σουέζ, ελεύθερη πρόσβαση στον Ινδικό Ωκεανό, αντιμετώπιση Ισλαμισμού και εθνικισμών, αντιμετώπιση επικίνδυνων κρατών τύπου Ιράκ, ενδυνάμωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κοινωνικές επαναστάσεις, αποσταθεροποίηση της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, εξασφάλιση άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών, διασφάλιση του εμπορίου τους), προσπαθούν να πετύχουν τη δημιουργία αυτής της συνομοσπονδίας. Με την ενοποίησή τους, τα κράτη θα εκχωρήσουν την εξουσία τους σε ζωτικούς τομείς (άμυνα, ασφάλεια, οικονομία, εξωτερική πολιτική) σε κεντρικά όργανα, εύκολα ελεγχόμενα από τις θεωρούμενες μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ, Ρωσική Ομοσπονδία).
Συγχρόνως ένα κομμάτι της Ευρωπαϊκής Ενώσεως που είναι ήδη ενταγμένο σε αυτή ή θεωρείται πεδίο μελλοντικής διεύρυνσης (Βαλκάνια), θα αποκοπεί ή θα αποτελέσει τμήμα μίας «χαλαρά συνδεόμενης» με αυτή πτέρυγας που θα εκτείνεται προς ανατολάς. Και στις δύο περιπτώσεις η Ευρωπαϊκή Ένωση θα δεχθεί πλήγμα, είτε με έναν ακρωτηριασμό του νοτίου τμήματός της, είτε διότι θα υποχρεωθεί σε χαλαρή ενσωμάτωση και των προβληματικών κρατών της Μέσης Ανατολής.
Για να πραγματοποιηθούν όμως τα παραπάνω, απαιτείται κατ΄αρχάς η αποδυνάμωση και διάσπαση των κρατών της ευρύτερης περιοχής. Η διάσπαση θα οδηγήσει γρήγορα στην ανάγκη σύμπτυξης ευρύτερης πολιτικής και θεσμικής συνεργασίας που θα εξελιχθεί σε συγκρότηση συνομοσπονδίας. Η επιμέρους εξασθένιση των «κρατιδίων», θα τα υπάγει άμεσα στον έλεγχο των υπερδυνάμεων και θα οδηγήσει στη δημιουργία μίας «υπεραγοράς», από την Αδριατική ως την Κασπία και από τον Δούναβη, μέχρι την Ερυθρά Θάλασσα.
Πρέπει να επισημανθεί στο σημείο αυτό, ότι η τελική διαμόρφωση της περιοχής που θα προκύψει από την προώθηση του σχεδίου, δεν είναι γνωστή επακριβώς ούτε στους ίδιους τους αρχιτέκτονές του. Πολλοί παράγοντες, όπως οι αντιδράσεις των λαών, οι καθυστερήσεις και οι εσωτερικοί «διακανονισμοί», το επηρρεάζουν άμεσα.
Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες το σχέδιο άρχισε να εφαρμόζεται το 1989. Τότε προέβλεπε αρχικά τον διακανονισμό του προβλήματος Ισραήλ-Παλαιστινίων. Το Ισραήλ έπρεπε και αυτό να «διασπασθεί». Ο στόχος παραλίγο να πραγματοποιηθεί πρόσφατα. Απρόβλεπτοι όμως παράγοντες, όπως η δολοφονία του Γιτζάκ Ράμπιν, οι αντιδράσεις της δεξιάς πτέρυγας του κόμματος Λικούντ και οι αντιθέσεις για την τύχη της Ιερουσαλήμ το φρέναραν. Σήμερα η χαλαρή αντίδραση των μεγάλων δυνάμεων στη βάρβαρη βία των δύο πλευρών πιστεύεται ότι θα οδηγήσει σύντομα στο ποθητό αποτέλεσμα. Είναι λογικό και ευκταίο οι δύο λαοί θα κουραστούν και θα επέλθει μεταξύ τους συμφωνία, έστω και αν αυτή είναι μέρος ενός αμφιλεγόμενου σχεδίου.
Η δεύτερη φάση, σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, προέβλεπε διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας. Ο στόχος ήδη επετεύχθει. Δεν χρειάζεται να σημειωθεί κάτι άλλο επ΄αυτού, πέραν του ότι η τελευταία συμφωνία Σερβίας-Μαυροβουνίου εξάλειψε ακόμη και την ονομασία Γιουγκοσλαβία.
Η Τρίτη φάση θεωρείται ότι προωθεί την ομοσπονδοποίηση της Κύπρου (αφού πρώτα έχει διασπασθεί σε δύο «κρατίδια»). Και η συγκεκριμένη φάση πραγματοποιείται αυτή τη στιγμή.
Εδώ όμως αρχίζουν τα πράγματα να γίνονται περισσότερο ενδιαφέροντα : Σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις το σχέδιο, στην αρχική του μορφή προέβλεπε ακόμη:
Αυτονόμηση Κρήτης, Δωδεκανήσων, νήσων του Ανατολικού Αιγαίου και Δυτικής Μικράς Ασίας.
Αυτονόμηση της Ανατολικής, της Δυτικής Θράκης και της Νοτίου Βουλγαρίας.
Αυτονόμηση του Κουρδιστάν και ίσως του Πόντου
Διάσπαση του Ιράκ (που έχει ήδη πραγματοποιηθεί).
Ειρήνευση στην περιοχή του Λιβάνου και του Γκολάν (που έχει ήδη πραγματοποιηθεί).
Αποσταθεροποίηση της Συρίας μακροπρόθεσμα.
Ήδη από το 1989, είχε αποκαλυφθεί, ότι η άμβλυνση των ελληνοτουρκικών διαφορών θα έχει ως μακροπρόθεσμους στόχους :
Την αποστρατιωτικοποίηση των νήσων του Αιγαίου.
Την αποστρατιωτικοποίηση Ίμβρου και Τενέδου.
Την αποστρατιωτικοποίηση των Τουρκικών ακτών της Μικράς Ασίας, μέχρι εκεί, που όπως λένε, δεν φτάνει πιο πέρα.
Την ίδρυση ελληνοτουρκικών επιχειρήσεων (τουριστικών, πετρελαϊκών, εμπορικών, βιομηχανικών) και την ίδρυση ζώνης ελεύθερου εμπορίου στο Αιγαίο και στις Μικρασιατικές ακτές μεταξύ των δύο κρατών, στα πλαίσια μίας μικτής ζώνης κυριαρχίας, που θα εξελιχθεί σε αυτόνομο «κρατίδιο-μαξιλάρι» των τοπικών διενέξεων, διεθνούς επιρροής και ελεγχόμενο από τον ΟΗΕ.
Τα προαναφερθέντα βεβαίως προϋποθέτουν τη δημιουργία του ήδη καλλιεργηθέντος κλίματος φιλίας μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων. Ως αφετηρία υπήρξαν οι περίφημοι σεισμοί. Σήμερα μιλάμε για διάλογο εφ΄όλης της ύλης, υπό την επιρροή που ενεργούν τα ΜΜΕ και στους δύο λαούς.
Θεωρώ δεδομένο ότι τα παρασκήνια της Διεθνούς πολιτικής πλάθουν στόχους και σχεδιασμούς προοπτικής τουλάχιστον πενήντα ετών. Οι «ΗΠΑΜ», όπως προανέφερα, θα αποτελέσουν μάλλον την αυτόνομη πτέρυγα μίας αδύναμης Ευρωπαϊκής Ένωσης με επέκταση προς ανατολάς. Το μέλλον διαγράφεται δυσοίωνο για τους υποστηρικτές της έννοιας κράτος-έθνος, τους πατριώτες και τους ηγέτες κοινωνικών κινημάτων, αν όλοι οι προαναφερθέντες σχεδιασμοί είναι αληθινοί. Οι μεγάλες δυνάμεις που δεν ήθελαν, ούτε θέλουν να εξαπολύσουν αυτοκαταστροφικούς πολέμους η μια εναντίον της άλλης, επέλεξαν την οδό του τεμαχισμού των κρατών μέσω πολέμων ήπιας έντασης και ανάγκης για ειρήνη και καλή ζωή. «Διαίρει και βασίλευε», είναι ο βασικός άξονας της πολιτικής τους. Ο άλλος είναι η τακτική PANDORA’S BOX. Το περιτύλιγμα όμορφο : Ειρήνη, ευημερία της μεσαίας τάξης, καλοπέραση, ανατροπή απηρχαιωμένων θεσμών, δημοκρατία, νέα προοδευτική ηθική. Θα ήταν ευχής έργο και το περιεχόμενο να είχε ίδια χροιά. Αντ΄αυτού όμως μάλλον θα υπάρξει πολιτιστική ισοπέδωση, εξαθλίωση των φτωχών ανθρώπων, άκρατος φιλελευθερισμός, αποικιοκρατική εκμετάλλευση, στέρηση της ελευθερίας, απώλεια της εθνικής μας ταυτότητας, εξάρτηση, ψευδής αυτονομία. Μοναδική ελπίδα είναι η αντίσταση των κρατών (που μπορεί να οδηγήσει σε σημαντικές τροποποιήσεις τους σχεδιαστές) και η καθυστέρηση εφαρμογής του σχεδίου, εξαιτίας εσωτερικών ανταγωνισμών στους ηγετικούς κύκλους των ΗΠΑ και της Ρωσικής Ομοσπονδίας που καθοδηγούν τις τύχες του κόσμου και της «παγκοσμιοποίησης».
Η επιδίωξη της ειρήνης είναι κοινός στόχος όλων των ανθρώπων. Ο Θεός να φωτίσει τους οραματιστές τέτοιων μεγαλόπνοων σχεδίων, ώστε ακόμη και αν πραγματοποιηθούν να εξαλείψουν όλες τις επικίνδυνες συνέπειές τους.                                                                                                                                                 

ΠΗΓΗ :ΕΛ.Ε.Σ.ΜΕ- ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ.

ΟΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΔΕΝ ΞΕΠΟΥΛΑΝΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥΣ.(Αρθρο του 2003)

Α. Κακαράς, Απόστρατος Αρχιπλοίαρχος, Μέλος ΚΕΘΑ

Η Τουρκία δεν έχει κανένα λόγο να κρύβει την πραγματικότητα και ωμά δίχνει ότι γίνονται μυστικές διαπραγματεύσεις για το Αιγαίο. Πιθανότατα και για όλα τα άλλα ελληνοτουρκικά θέματα. Έχει μάλιστα σημασία το γεγονός ότι η συμπεριφορά αυτή ειναι γνωστή στις ΗΠΑ. Παράλληλα είναι γνωστές οι διαπραγματεύσεις υπό την ομπρέλα του ΝΑΤΟ για τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης (ΜΟΕ).Σ’ αυτές τις συζητήσεις εξετάζονται και ρυθμίζονται σημαντικά ζητήματα, που αφορούν τις σχέσεις των δύο χωρών. Ερήμην του λαού και του Κοινοβουλίου . Με πρώτο και κύριο στόχο τη συνοχή και τις σχεδιάσεις του ΝΑΤΟ . Η μυστική διπλωματία είναι μία πραγματικότητα και δεν την απορρίπτει κανείς, εάν γνωρίζει πως εθνικοί λόγοι την επιβάλλουν.Κρυφά όμως τώρα απεργάζονται λύσεις ασύμφορες για τη χώρα μας. Λύσεις που εάν ήταν πατριώτες όσοι τις ετοιμάζουν, δεν θα τις προωθούσαν. Ας δούμε γιατί είμαστε τόσο βέβαιοι γι’ αυτό, άρα και πολύ ανήσυχοι .
Θα μνημονεύσουμε τις υποχωρήσεις των τελευταίων χρόνων, σε θέματα που σχετίζονται με εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα και μόνο στην περιοχή του Αιγαίου.
Την αποδοχή της ύπαρξης ΄΄γκρίζων ζωνών ΄΄ άρα τη δημιουργία από τη μία στιγμή στην άλλη πλήθους απαιτήσεων της Τουρκίας σε βραχονησίδες, θάλασσα κ. λ. π. Τη μη καταπολέμηση της πρακτικής έκτοτε, να αναφέρονται τα Ίμια και άλλα ως αμφισβητούμενες περιοχές
Την επίσημη παραδοχή του Πρωθυπουργού στη Μαδρίτη ότι η Τουρκία έχει, εκτός από τα νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα και δικαιώματα στο Αιγαίο.
Την ουσιαστική παράδοση του Αιγαίου στο ΝΑΤΟ ως χώρου, όπου αυτό θα ρυθμίζει την επιχειρησιακή και άλλες ευθύνες. Έτσι μπορεί να γίνει και αντιληπτό, γιατί το ΝΑΤΟ , απαίτησε από την Ελλάδα (από τον δικό μας Αρχηγό Τακτικής Αεροπορίας και αυριανό Αρχηγό της Πολεμικής Αεροπορίας Αντιπτέραρχο Παπανικολάου) να μην αναχαιτίζονται ΝΑΤΟϊκά (δηλαδή τουρκικά) αεροπλάνα από άλλα ΝΑΤΟϊκά ( δηλαδή από ελληνικά) στο Αιγαίο.
Την συμμετοχή μας σε ασκήσεις με τη Λήμνο να εξαιρείται, επειδή το απαιτεί η Τουρκία ( να θυμηθούμε εδώ τις ασκήσεις DESTINED GLORY και DYNAMIC MIX που έγιναν γνωστές για τη μεταχείρηση των δικών μας δυνάμεων από τους ΄΄συμμάχους΄΄ και την Τουρκία.)
Την έκδοση συνδυασμένων ΝΟΤΑΜ από τις τουρκοκυπριακές αρχές και την Τουρκία. Με τις οποίες ουσιαστικά επιχειρείται η εγγραφή υποθηκών για επισημοποίηση εθνικού εναερίου χώρου του ψευδοκράτους του Ντεκτάς με την ανάλογη κατάσταση στο Αιγαίο. Και συγχρόνως, εκτός από τη σχετική δήλωση του στρατηγού Κιβρίκογλου, μας ήρθαν και οι άλλες ΝΟΤΑΜ για τους αεροδιαδρόμους G18 και G19 προς Ρόδο και Κύπρο από τους Τούρκους (με την ευκαιρία θα μας πει κανείς εάν αληθεύει η πληροφορία πως η Τουρκία με αλεπάλληλα veto στον ICAO έχει καταφέρει να αχρηστεύσει τουλάχιστον δέκα αεροδιαδρόμους από το FIR Αθηνών;)
Την απάλειψη του κυριότερου από τους λόγους που πρόβαλλε ο Καραμανλής ως επιχείρημα για να μπούμε στην Ε.Ε.( τότε ΕΟΚ). Την ΄΄προστασία΄΄ μας δηλαδή από την επιθετικότητα των γειτόνων μας. Που δε θα τολμούσαν να διεκδικήσουν τίποτα από εμάς και πολύ περισσότερο να μας επιτεθούν, αφού θα ήμασταν πλέον τμήμα της πανίσχυρης Ευρώπης. Τώρα ως γνωστόν δύο χώρες μη μέλη της ΕΕ (Τουρκία και ΗΠΑ) και μία που είναι η μισή στην ΕΕ (Μεγάλη Βρετανία ) αποφάσισαν στην Κωσταντινούπολη πως, ο Ευρωστρατός δεν θα ανακατεύεται χωρίς άδεια των Τούρκων στις περιοχές Αιγαίου και Κύπρου. Άρα δεν θα τις προστατεύει σε περίπτωση επίθεσης. Όχι ότι θα περιμέναμε από τους Άγγλους να πολεμήσουν για μας. Να μη μας κοροϊδεύουν όμως ασύστολα. Το θέμα του ευρωστρατού σωστά εξελίχθηκε σε Εθνικό Πρόβλημα και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Ελπίζουμε ότι η νέα δομή και οργάνωση του Στρατού Ξηράς που παρουσιάσθηκε πρόσφατα, δεν παίρνει τις δυνάμεις από τα νησιά του Αιγαίου. Ή μήπως τις παίρνει για ικανοποίηση της Τουρκίας ;
Τη σύμφωνη γνώμη της Κυβέρνησης(2003) για απάλειψη των γραμμών που ορίζουν τα θαλάσσια σύνορα Ελλάδας- Τουρκίας ( αυτό δήλωσε ο επίσημος εκπρόσωπος του State Department των ΗΠΑ Μπάουτσερ). Να τονίσουμε εδώ πως, τα σύνορα χωρίζουν τις ΄΄ιδιοκτησίες΄΄ των γειτόνων. Και όποιος τα καταργεί αποδέχεται τις αμφισβητήσεις της κυριαρχίας-ιδιοκτησίας των περιοχών που περικλείουν τα όρια αυτά. Σε άλλες εποχές θα μιλούσαμε για προδότες (χωρίς εισαγωγικά). Όσο για την οργισμένη δήλωση του Πρωθυπουργού μας πως ΄΄το διεθνές δίκαιο καθορίζει τα σύνορα και όχι κάποιες υπηρεσίες΄΄, μας θύμισε μια παροιμία. ΄΄Ας γαυγίζει το σκυλί, το καραβάνι να περνάει΄΄. Και να ήταν τα γαυγίσματα πραγματικά και όχι για τα μάτια του κόσμου! Τους χάρτες πάντως θα τους βλέπουν και θα τους χρησιμοποιούν όλοι χωρίς τα σύνορα. Μαζύ και οι δικές μας Ένοπλες Δυνάμεις ( ειδικά μετά τον Ιούνιο οπότε και θα γίνει η ετήσια Geographic Conference του αμαρτωλού οργανισμού) . Και να λείπει και η εξυπνάδα του Κυβερνητικού Εκπροσώπου ότι μόνο τα θαλάσσια σύνορα μεταξύ ΗΠΑ –Ρωσία καταχωρούνται και γίνονται αποδεκτά από τους αμερικανούς στους χάρτες.
Την ανοχή ουσιαστικά της κατακόρυφης αύξησης των παραβιάσεων και παραβάσεων στο Αιγαίο από τα τούρκικα αεροσκάφη ( δεν λέμε και για τα αμερικανικά, αφού τα τελευταία γράφουν εκεί που δεν πιάνει μελάνι όλη την υδρόγειο και θεωρούν τα πάντα δικά τους).
Τα θέματα που μας απασχολούν στο Αιγαίο δεν ΄΄διολισθαίνουν΄΄ όπως συνηθίζεται να λέγεται (ακόμα και για το Κυπριακό) στη τωρινή πολύ δυσμενή για εμάς κατάσταση. Οδηγούνται συνειδητά με συγκεκριμένη πολιτική από τη σημερινή αλλά και τις προηγούμενες Κυβερνήσεις. Και γι’ αυτό είναι και επικίνδυνη και αντιπατριωτική η πολιτική αυτή. Όσο για την πάγια πλέον έκφραση (όσων διαφωνούν αλλά συμπράττουν μέχρι σήμερα ) ότι ΄΄έπρεπε να είχε γίνει αυτό και όχι το άλλο΄΄ είναι εξίσου υπεύθυνοι.
Τέλος η ανελέητη τακτική του Αμερικανικού παράγοντα, δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως άλλοθι για την κατάντια των κυριαρχικών μας δικαίων. Οι Αμερικανοί φροντίζουν για τα συμφέροντα τα δικά τους. Και μάλιστα το δηλώνουν πολύ καθαρά και ξάστερα. Το θέμα είναι πώς ενεργούν οι δικές μας κυβερνήσεις. Αφού είναι εξίσου καθαρό πως η αντιμετώπιση των εθνικών μας θεμάτων με τον τρόπο που οι αμερικανοί και το ΝΑΤΟ επιδιώκουν, μέχρι τώρα απέδωσαν καρπούς ενάντιους στα ελληνικά συμφέροντα
Η κατάσταση αυτή είναι αποτέλεσμα της δουλοφροσύνης και της έλλειψης πατριωτισμού όποιων απεργάζονται και συναινούν σε ανθελληνικές λύσεις στο Αιγαίο. Ο Λαός πρέπει να έχει το νου του και να ξεσηκωθεί. Οι οπαδοί, μέλη και στελέχη του κυβερνώντος κόμματος είναι πατριώτες και γνωρίζουν όπως όλοι, πιο είναι το συμφέρον του τόπου μας. Ας το φωνάξουν και αυτοί στην ηγεσία του κόμματός τους. Ωμά και ανελέητα ξεπουλιούνται από κάποιους προς όφελος άλλων, εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα και συμφέροντα. Πρέπει εδώ και τώρα να σταματήσουν.

ΠΗΓΗ :ΕΛ.Ε.Σ.ΜΕ- ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ.

Η ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΡΑΤΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ.

Καθηγητού Ρ. ΦΑΚΙΟΛΑ

Kάθε χρόνο αποστρατεύονται 400 περίπου ανώτεροι και ανώτατοι αξιωματικοί με βαθμό Συνταγματάρχη μέχρι και του Στρατηγού, ή των αντίστοιχων βαθμών στις λοιπές Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας. Ο μέσος όρος της ηλικίας αποστράτευσης είναι τα 53 χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι αρκετοί αποστρατεύονται στην ηλικία των 50 ετών περίπου, ενώ ο κανόνας τόσο για τους δημοσίους υπαλλήλους όσο και για εκείνους με συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου είναι τώρα μεταξύ του 60ού και του 65ου έτους. Κύρια αιτία της πρόωρης αποστράτευσης είναι η, για εθιμικούς κυρίως λόγους, αυστηρή εφαρμογή της επετηρίδας. Σύμφωνα με αυτήν, ο αξιωματικός δεν μπορεί να έχει ανώτερό του κάποιον που ανήκει σε νεώτερη ή και στην ίδια με αυτόν σειρά. Με την προαγωγή λοιπόν ενός ή περισσοτέρων αξιωματικών μιας σειράς, εκείνων δηλαδή που εισήλθαν σε μια στρατιωτική σχολή έναν ορισμένο χρόνο, οι υπόλοιποι αποστρατεύονται, κατά κανόνα, δίχως τη θέλησή τους. Η λογική της επετηρίδας βασίζεται στην ανάγκη μείωσης του στελεχιακού δυναμικού στα ανώτερα επίπεδα όπου, από την δομή της στρατιωτικής ιεραρχίας, οι οργανικές θέσεις είναι περιορισμένες. Τα τελευταία χρόνια, με την προαγωγή ορισμένων υψηλόβαθμων αξιωματικών, ένα μέρος από τους λοιπούς δεν αποστρατεύονται αλλά κρίνονται ως διατηρητέοι και η περίπτωσή τους εξετάζεται στην επόμενη ετήσια κρίση, κατά το γερμανικό σύστημα Παρατείνεται λοιπόν για ένα χρονικό διάστημα η παραμονή τους στην υπηρεσία.
Ένας στους τρεις περίπου αξιωματικούς είναι (και) απόφοιτος κάποιας Πανεπιστημιακής Σχολής, κυρίως Νομικής, Πολυτεχνικής ή Οικονομικής κατεύθυνσης, ενώ για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του επαγγέλματός τους όλοι οι αξιωματικοί, παρακολουθούν σεμινάρια μετεκπαίδευσης και επιμόρφωσης, οι περισσότεροι σε τεχνολογίες αιχμής, κυρίως στις μεταφορές, τις επικοινωνίες και τις κατασκευές και σε θέματα δημόσιας διοίκησης. Κατέχουν δε μια τουλάχιστον ξένη γλώσσα και έχουν ταξιδεύσει σε άλλες χώρες για εκπαιδευτικούς και επαγγελματικούς σκοπούς. Διαθέτουν επιπλέον ισχυρή θέληση, πλούσια επιτελική εμπειρία αλλά και αξιόλογες διοικητικές ικανότητες γιατί σε όλα τα βαθμολογικά επίπεδα η μεγάλη πλειονότητα αναλαμβάνει τη διοίκηση μονάδων, και στα ανώτερα επίπεδα και μεγάλων μονάδων (Ταξιαρχίας, Μεραρχίας, Σώματος Στρατού, Αστυνομικής Διεύθυνσης, Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, Λιμεναρχείου σε μεγάλο λιμάνι). Ως αποτέλεσμα τέλος των αυστηρών υγειονομικών εξετάσεων για την είσοδο και την παραμονή στο επάγγελμα, η κατάσταση της υγείας τους είναι από καλή μέχρι άριστη. Πρόκειται κατά συνέπεια για μια κατηγορία μισθωτών που για ειδικούς λόγους έχουν κατά δέκα και πλέον χρόνια μικρότερη ηλικία συνταξιοδότησης από την μεγάλη πλειονότητα των λοιπών μισθωτών, ενώ βρίσκονται σε πολύ ανώτερο επίπεδο από τον μέσον όρο από άποψης γενικής μόρφωσης, επαγγελματικής εκπαίδευσης και εμπειριών. Ποιες είναι λοιπόν οι συνέπειες από τον τυπικό, τελείως απρογραμμάτιστο και κατά κανόνα ακούσιο τερματισμό της επαγγελματικής τους σταδιοδρομίας :
Οι Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας αποτελούν κατ΄εξοχήν «γραφειοκρατικές» μονάδες που σε υψηλό βαθμό λειτουργούν με βάση θεσμοθετημένους τυπικούς κανόνες και ρόλους πλήρως διαφοροποιημένους και ιεραρχημένους. Οι τυπικοί κανόνες ρυθμίζουν τις αλληλεπενέργειες που είναι συνεχείς, ενώ ο προγραμματισμός αποτελεί αδήριτη ανάγκη για την επίτευξη των στόχων κάθε μονάδας και όλων των μονάδων ως συνόλου.
Αποστρατευόμενοι, οι αξιωματικοί, τερματίζουν απότομα και οριστικά την έντονη δραστηριότητα που αναπτύσσουν ως στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων ή των Σωμάτων Ασφαλείας και παύουν να επωμίζονται τις μεγάλες ευθύνες που επιβάλλει η εκτέλεση των καθηκόντων τους. Αισθάνονται όμως ότι για πολλά ακόμη χρόνια μπορούν να παραμείνουν δραστήριοι και με υψηλή αποδοτικότητα. Η νέα ομάδα στην οποία εντάσσονται υποχρεωτικά δεν αποτελεί υποομάδα εκείνης στην οποίαν ανήκαν. Διέπεται από ελάχιστους τυπικούς κανόνες, η επικοινωνία μεταξύ των μελών είναι περιορισμένη και οι ρόλοι είναι ελάχιστα διαφοροποιημένοι και ιεραρχημένοι. Με την αποστρατεία λοιπόν οι συνταξιούχοι τοποθετούνται σε ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον, στο οποίο δεν είναι καθόλου εύκολη η προσαρμογή.
Η μία επιλογή που έχουν συνίσταται στην αποχή από κάθε επαγγελματική δραστηριότητα και η δεύτερη στη συνέχιση της απασχόλησης σε διαφορετική εργασία μετά τη σύνταξη. Η πρώτη είναι ίσως η πιο επώδυνη γιατί σε αυτή ελλοχεύει ο κίνδυνος μετάπτωσης σε πλήρη απραξία. Δεν είναι όμως δίχως προβλήματα και η προσπάθεια των αποστράτων να συνεχίσουν να εργάζονται ως συνταξιούχοι, με αντάλλαγμα την προσωπική ικανοποίηση ότι εξακολουθούν να προσφέρουν συγκεκριμένο παραγωγικό έργο και ταυτόχρονα συμπληρώνουν το εισόδημά τους, που κατά κανόνα αποτελείται από μια περιορισμένης σχετικά αγοραστικής δύναμης σύνταξη. Η κύρια δυσχέρεια είναι ότι η υψηλή θέση και το μεγάλο γόητρο εν υπηρεσία δημιουργούν κοινωνικές αναστολές για πολλές θέσεις εργασίας μετά την αποστρατεία. Η απασχόλησή τους λοιπόν επιβάλλεται να είναι περίπου σύμμετρη προς τον βαθμό και τις θέσεις ευθύνης που κατείχαν όταν ήταν εν ενεργεία. Μια δεύτερη, ήσσονος ίσως σημασίας, είναι ότι δεν έχουν την εμπειρία και την κατάλληλη νοοτροπία που χρειάζεται για την ένταξή τους στην «ελεύθερη» αγορά εργασίας. Η δυσχέρεια αυτή σχετίζεται βέβαια και με την απότομη αλλαγή περιβάλλοντος, όπως ήδη αναφέρθηκε. Ανασταλτικό τέλος παράγοντα αποτελούν και οι δίχως σοβαρή τεκμηρίωση αντιρρήσεις από πολλούς ότι η απασχόληση των συνταξιούχων στερεί θέσεις εργασίας από τους νεότερους και με τον τρόπο αυτό διογκώνει περαιτέρω την ανεργία. Και είναι αβάσιμες οι αντιρρήσεις αυτές γιατί η πληρέστερη αξιοποίηση της διαθέσιμης ειδικευμένης εργασίας και διοικητικής εμπειρίας, από όπου και να προέρχονται, ενισχύει το παραγωγικό δυναμικό της χώρας και αυξάνει τη συνολική ζήτηση εργασίας. Όπως και στις λοιπές ευρωπαϊκές χώρες, έρευνες στην Ελλάδα δείχνουν ότι σε πάρα πολλές περιπτώσεις η ζήτηση εργασίας για άτομα με εξειδίκευση και εμπειρία δεν καλύπτεται από την διαθέσιμη προσφορά.
Τα αισθήματα πικρίας και τα ψυχολογικά προβλήματα που προκαλούνται σε εκείνους που δεν μπορούν να αξιοποιήσουν τις ικανότητες και εμπειρίες που διαθέτουν, έχουν δυσμενή επίδραση στο ηθικό των εν ενεργεία αξιωματικών. Επηρεάζουν επίσης αρνητικά και εκείνους που σε νεώτερες ηλικίες επιλέγουν το επάγγελμα στο οποίο θα σταδιοδρομήσουν. Ένα από τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας είναι ότι περιορίζεται συνεχώς ο αριθμός των νέων που επιθυμούν να σταδιοδρομήσουν στα απαιτητικά επαγγέλματα των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας παρά το γεγονός ότι, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, οι ένοπλες δυνάμεις είναι εξαιρετικά δημοφιλείς σε μεγάλες πληθυσμιακές κατηγορίες. Με τη διακοπή δε πρόσφατα της εμπόλεμης κατάστασης με την Αλβανία, οι αξιωματικοί είναι ελεύθεροι να παραιτούνται, ορισμένα χρόνια μετά την ένταξή τους στην υπηρεσία. Διαγράφεται λοιπόν ο κίνδυνος να προσελκύονται πολλοί νεώτεροι αξιωματικοί με «εμπορεύσιμα» προσόντα στις καλύτερα αμειβόμενες θέσεις της ελεύθερης αγοράς, προκαλώντας μεγάλο κόστος στις Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας.


Ευχέρεια Επιλογών και Προτιμήσεις

Για να αντιμετωπίσουν την μετάπτωση από την έντονη δραστηριότητα σε πλήρη επαγγελματική αδράνεια, πολλοί απόστρατοι συμμετέχουν ενεργά σε διάφορους ομοιοεπαγγελματικούς, εκπολιτιστικούς κ.λ.π. συλλόγους ή σε άλλες παρόμοιες οργανώσεις. Η κοινωνική χρησιμότητα της συμμετοχής σε οργανώσεις, η οποία συχνά απαιτεί και μεγάλη ενεργητικότητα δεν πρέπει να υποτιμάται. Ο λόγος είναι ότι συμβάλει στη βελτίωση της ποιότητας ζωής. Και η βελτίωση αυτή αποτελεί από χρόνια το κύριο ζητούμενο σε μια κοινωνία στην οποία η μεγάλη πλειονότητα του πληθυσμού έχει τη δυνατότητα να συμμετέχει σε αρκετά υψηλό βαθμό στην κατανάλωση βασικών υλικών αγαθών και υπηρεσιών. Δεν φαίνεται όμως ότι τους καλύπτει ικανοποιητικά. Ούτε και η ενασχόληση με την πολιτική προσελκύει τα τελευταία χρόνια αξιόλογο αριθμό αποστράτων. Οι περισσότεροι λοιπόν επιδιώκουν να αξιοποιήσουν τα προσόντα τους με απασχόληση σε διάφορες διοικητικές και άλλες εργασίες.

Οι κατάλληλες ευκαιρίες απασχόλησης διακρίνονται σε δύο κατηγορίες :

Σε εκείνες που ελέγχονται από το κράτος και κατά κανόνα σχετίζονται άμεσα με την προηγούμενη απασχόλησή τους. Κατ΄αρχήν θα ήταν σκόπιμο να εξεταστεί η εθελουσία και με ειδικές αρμοδιότητες παραμονή των αξιωματικών στην υπηρεσία για δύο-τρία περισσότερα χρόνια. Αυτό π.χ. γίνεται και με τους καθηγητές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που και μετά τη συνταξιοδότησή τους στο 67ο έτος μπορούν να συμμετέχουν, υπό ειδικό καθεστώς, στην εκπαιδευτική διαδικασία, στις ερευνητικές δραστηριότητες και στις επιτροπές καθοδήγησης μεταπτυχιακών σπουδαστών. Προσφέροντας εμπειρία, εντιμότητα και ευθύτητα, οι απόστρατοι μπορούν επίσης να απασχολούνται περισσότερο από ότι μέχρι σήμερα σε διάφορες άλλες εργασίες στο ευρύτερο πλαίσιο της δραστηριότητας των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, με την ιδιότητα του στρατιωτικού συμβούλου, του εκπαιδευτή, του συμβούλου προμηθειών, του οργανωτή διαφόρων εκδηλώσεων κ.α. Συναφείς είναι και άλλες κρατικές δραστηριότητες, όπως για παράδειγμα η ευρεία συμμετοχή στην οργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων 2004 και άλλων διεθνών εκδηλώσεων, στις ενημερωτικές εκστρατείες για την περιβαλλοντική προστασία, την εγκληματικότητα και τα παντός είδους ατυχήματα, στην οργάνωση για την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών και στην προετοιμασία των νέων για την στρατολόγησή τους (και αργότερα, με τη μετατροπή του στρατού σε επαγγελματικό, για την ενημέρωση ως προς την επαγγελματική συμμετοχή στις Ένοπλες Δυνάμεις). Είναι ευνόητο ότι η πληρέστερη αξιοποίηση των ευκαιριών αυτών και η δημιουργία νέων αποτελεί σε μεγάλο βαθμό μιαν «εσωτερική» υπόθεση για την οποία υπεύθυνοι είναι και οι ίδιοι οι αξιωματικοί και ιδιαίτερα οι υψηλόβαθμοι, όταν βέβαια βρίσκονται ακόμη εν ενεργεία. Δεν δικαιούνται κατά συνέπεια να μέμφονται την «πολιτεία» για τυχόν απρόσφορες αποφάσεις που λαμβάνονται και επιζήμιες παραλήψεις που σημειώνονται όταν και εκείνοι συμμετέχουν στην άσκηση της εξουσίας.
Σε ευκαιρίες απασχόλησης στον ευρύτερο ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, στον οποίο αξιοποιούνται όλες σχεδόν οι διαφορετικές κατηγορίες εργασίας. Για την εξεύρεση όμως της κατάλληλης για κάθε απόστρατο ευκαιρίας απαιτείται ατομική και συλλογική (μέσω συλλόγων, κέντρων πληροφοριών κ.λ.π.) δραστηριότητα, με προϋπόθεση πάντα, όπως ήδη αναφέρθηκε, την προσπάθεια για προσαρμογή στο τελείως διαφορετικό καθεστώς της ελεύθερης αγοράς. Ιδιαίτερης σημασίας για τους αποστράτους είναι η συμμετοχή σε περισσότερες διαδικασίες που σχετίζονται με την παραγωγή της μεγάλης ποικιλίας των υλικών αγαθών και υπηρεσιών τα οποία χρησιμοποιούνται για την εθνική άμυνα. Πολλά δε από αυτά παράγονται ως αντισταθμιστικά οφέλη που επιτυγχάνονται ως αντάλλαγμα για τις εισαγωγές αμυντικού υλικού.
Πόσοι ακριβώς απόστρατοι, σε ποιες εργασίες και με ποιες διαδικασίες απασχολούνται δεν είναι γνωστό γιατί δεν φαίνεται να έχει διεξαχθεί κάποια σχετική έρευνα. Δεν υπάρχει κατά συνέπεια επαρκής στατιστική πληροφόρηση που θα βοηθούσε στη συστηματική ανάλυση και διερεύνηση των δυνατοτήτων για βελτίωση της υπάρχουσας κατάστασης. Σε μια Μελέτη-Έκθεση από τη Διεύθυνση Πληροφορικής-Μελετών του Γενικού Επιτελείου Στρατού που έγινε το 1992, προτείνονται διάφορα μέτρα. Ορισμένα έχουν ήδη ληφθεί. Από ότι όμως είναι γνωστό, παρόμοια μελέτη δεν έχει γίνει ξανά, ούτε και έχουν αξιολογηθεί τα μέτρα που εφαρμόστηκαν.


Η Εμπειρία Άλλων Χωρών


Η πιο κάτω σύντομη αναφορά στα τεκταινόμενα σε άλλες χώρες είναι ίσως χρήσιμη για την ανάληψη σχετικών πρωτοβουλιών στην Ελλάδα. Στις ΗΠΑ έχει συσταθεί Υπουργείο Αποστράτων (The Veterans Department). Έχει επίσης θεσμοθετηθεί να ανατίθεται σε αποστράτους η διαχείριση διαφόρων καταστημάτων και η διεύθυνση ιδρυμάτων που συνεργάζονται στενά ή εξυπηρετούν τις Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας, όπως π.χ. διάφορα κέντρα και υπηρεσίες μέσα και εκτός των στρατιωτικών εγκαταστάσεων. Στη Γερμανία γίνεται από πολλούς αποδεκτή η παραμονή στην υπηρεσία όταν ομοιόβαθμοί τους προάγονται σε ανώτερο βαθμό, όπως ήδη αναφέρθηκε. Δεν αποστρατεύονται υποχρεωτικά όταν προάγεται νεώτερός τους. Στην Ιταλία τέλος πολλοί τομείς των Γενικών Επιτελείων ασχολούνται με την κατάσταση των αποστράτων, με σκοπό να επιλύουν τα προβλήματά τους. Όταν αποστρατεύονται, οι αξιωματικοί έχουν εξαντλήσει εν υπηρεσία το χρόνο που προβλέπεται για τον βαθμό στον οποίο βρίσκονται. Στη συνέχεια δε διατηρούν στενές σχέσεις με την ενεργό υπηρεσία ως επίτιμοι με τον αντίστοιχο βαθμό αποστρατείας ή ως εκπαιδευτές, διοικητές σχολών, υπηρεσιών και ινστιτούτων, και ως σύμβουλοι σε ευρύτερα θέματα που σχετίζονται με τις Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας.

ΠΗΓΗ: ΕΛ.Ε.Σ.ΜΕ- ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ.

TO METANAΣΤΕΥΤΙΚΟ.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΚΑΙ ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΜΑΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ
«Έλληνες γρηγορείτε»!
Του Υποστρατήγου ΕΛ.ΑΣ ε.α. Π. ΛΑΓΓΑΡΗ

Σάλο προκάλεσε στη μικρή κοινωνία της Ερμούπολης Σύρου μια νέα θρασύτατη προκλητική ενέργεια σε βάρος του Ελληνορθόδοξου κόσμου και που κατ΄επέκταση συνετάραξε το πανελλήνιο. Συγκεκριμένα, νυχτερινές ώρες της 29/30 Ιανουαρίου 2003 άγνωστοι, πιθανότατα Αλβανοί, σε έναν από τους τρεις ιστούς του Ιερού Ναού της Αναστάσεως στην Άνω Ερμούπολη, υπέστειλαν ένα ιερό έμβλημα της εκκλησίας, τη Βυζαντινή Σημαία και ανύψωσαν σε ελληνικό έδαφος, σύμβολο κυριαρχίας ξένου κράτους, την Αλβανική Σημαία, η οποία επ΄αυτής έφερε προκλητικά τις λέξεις «U.C.K.» και «Τσαμουριά». Και σαν να μην έφθανε μόνο αυτό, ύστερα από δύο ημέρες, πάλι άγνωστοι, νυχτερινές ώρες, έσχισαν την Ελληνική Σημαία που ήταν ανυψωμένη στο 5ο Δημοτικό Σχολείο Καρδίτσας. Επιπλέον, στο σημείο αυτό, αξίζει να αναφερθεί και το γεγονός που μόλις πριν λίγα χρόνια έλαβε χώρα στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας κατά τη διάρκεια ποδοσφαιρικού αγώνα μεταξύ των εθνικών ομάδων Ελλάδος-Αλβανίας, όταν η συμπαγής και επεισοδιακή μάζα των Αλβανών φιλάθλων πυρπόλησε κατά ιταμό τρόπο την Ελληνική Σημαία, δημόσια, χωρίς να τους ενοχλήσει κανείς, σκηνή που πάγωσε όλη την Ελλάδα από το μέγεθος της εθνικής ντροπής που προκάλεσε.
Και ενώ συμβαίνουν αυτά σε επίπεδο εθνικής ασφάλειας της χώρας, από πλευράς δημόσιας ασφάλειας η εικόνα δεν είναι καθόλου ευχάριστη από τη δράση στο εσωτερικό της χώρας αλλοδαπών και κυρίως Αλβανών κακοποιών. Ενδεικτικά, κατά το αντίστοιχο χρονικό διάστημα, (τελευταίο τριήμερο μηνός Ιανουαρίου 2003), διαβάζουμε στον ημερήσιο τύπο : «157,5 κιλά χασίς έφερναν οι Αλβανοί από τα σύνορα», «Οι άνδρες της Αστυνομικής Διεύθυνσης Θεσσαλονίκης κατάσχεσαν 6 κιλά ηρωίνης που μετέφεραν σε φορτηγό 4 Αλβανοί», «Γέμισε λαθραία τσιγάρα το τελωνείο της Πάτρας. Κατασχέθηκαν 232.000 πακέτα από φορτηγό πακέτα από φορτηγό στο πλοίο «ΑΡΙΑΔΝΗ» από δύο Ελληνοπόντιους», «Γέμιζαν την Αθήνα χασίς και ηρωίνη οι Αλβανοί. Δύο σπείρες διακίνησης εξαρθρώθηκαν», «Αλβανοί εισπράττουν συντάξεις του ΟΓΑ μέσω Αλβανικής μαφίας», κατήγγειλε με ερώτησή μου στην Βουλή ο Πρόεδρος του ΛΑΟΣ Γιώργος Καρατζαφέρης.
Εδώ όμως είναι ανάγκη να επισημανθεί ιδιαίτερα, ότι όλα τα παραπάνω συμβαίνουν σε μία χρονική στιγμή ιδιαίτερα κρίσιμη για τη χώρα μας, αφού τα προγνωστικά των ειδικών για τη σύνθεση του πληθυσμού τα επόμενα χρόνια είναι άκρως δυσοίωνα.
Σύμφωνα με στοιχεία μελέτης του Ινστιτούτου Μεταναστευτικής Πολιτικής, υπολογίζεται ότι το 2015 μετανάστης (από χώρα εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης), θα είναι ένας στους τέσσερις κατοίκους της Ελλάδας, δηλαδή το 25% του πληθυσμού της! Σήμερα μόνον οι καταγεγραμμένοι αλλοδαποί αποτελούν το 7.5% του πληθυσμού της χώρας. Στην ίδια ως άνω μελέτη επισημαίνεται ακόμη ότι από τις 100.000 γεννήσεις ετησίως στην Ελλάδα, οι 15.000 αφορούν αλλοδαπούς, ενώ κυρίαρχες στη χώρα μας είναι οι ομάδες μεταναστών εργάσιμης ηλικίας (μεταξύ 25 και 44 ετών). Αυτό στην ουσία σημαίνει ότι η Ελλάδα διολισθαίνει προοδευτικά σε μία χώρα γερόντων, σε μία εποχή που το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας σήμερα είναι η υπογεννητικότητα.
Σε επίπεδο ΕΕ τέλος, μόνο το 3.5% του πληθυσμού της ήταν υπήκοοι τρίτων χωρών το έτος 1998, ενώ το ποσοστό των αλλοδαπών ήταν υψηλό σε κράτη της Κεντρικής Ευρώπης.
Μπροστά λοιπόν σε αυτή την ορατή απειλή από πλευράς Δημόσιας και Εθνικής Ασφάλειας της χώρας και παρά τις επισημάνσεις των ειδικών για το μέλλον της Ελλάδας, η κυβέρνηση δεν φαίνεται να έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος του προβλήματος. Αντί να αποδυθεί σε μία γιγαντιαία προσπάθεια εθνικού χαρακτήρα λαμβάνοντας τα ενδεδειγμένα προληπτικά και κατασταλτικά μέτρα, ενισχύοντας προπάντων τις πολύτεκνες οικογένειες και τα νιόπαντρα ζευγάρια, απεναντίας πρόσφατα, με άστοχες ενέργειές της στα πλαίσια της χαραχθείσης νέας μεταναστευτικής πολιτικής της επιτείνει το πρόβλημα σε μια εποχή μάλιστα, κατά την οποία η ανεξέλεγκτη εισβολή των λαθρομεταναστών στη χώρα μας έχει πάρει τη μορφή «γεωμετρικής προόδου» (καλπάζουσα μορφή).
Ειδικότερα, με τη μορφή τροπολογίας σε σχέδιο Νόμου που κατατέθηκε την 9-1-2003 στη Βουλή από τον Υπουργό Εσωτερικών – Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης, ύστερα από προηγηθείσα συνάντησή του με τον Πρωθυπουργό της χώρας, παρατείνεται μέχρι την 31-6-2003 η προθεσμία χορηγήσεως των αδειών παραμονής και εργασίας για τους μετανάστες αλλοδαπούς που βρίσκονται στην Ελλάδα και έχουν υπαχθεί στη διαδικασία της νομιμοποίησης. Η προθεσμία αυτή έληγε την 31-12-2002 και είχαν προηγηθεί άλλες τρεις παρατάσεις σχετικές.
Επίσης την 30-1-2003, ο ίδιος ως άνω Υπουργός εξήγγειλε, αφ΄ενός 720 προσλήψεις προσωπικού για τη στελέχωση των αρμοδίων Υπηρεσιών Αλλοδαπών και Μετανάστευσης (κάπως καθυστερημένα βέβαια), αφ΄ετέρου την εφαρμογή του προγράμματος «Μετανάστες στην Ελλάδα», τετραετούς διάρκειας (2003-2006), ύψους άνω των 300 εκατομμυρίων Ευρώ. Το πρόγραμμα αυτό θα περιλαμβάνει όλα τα θέματα που έχουν σχέση με την αγορά εργασίας, την ενημέρωση σε θέματα υγείας και πρόνοιας, την προληπτική ιατρική και τις πολιτιστικές δεξιότητες και ιδιαιτερότητες, όπως αναγράφονται στον πίνακα παρακάτω :

ΠΙΝΑΚΑΣ
Προγράμματος «Μετανάστες στην Ελλάδα»
ΑΞΟΝΑΣ 1 : Υπηρεσίες Πληροφόρησης, Συμβουλευτικής και Εξυπηρέτησης Μεταναστών.
ΑΞΟΝΑΣ 2 : Ανάπτυξη και Προώθηση των Ευκαιριών Επαγγελματικής Ένταξης των Μεταναστών
στην Ελληνική Αγορά Εργασίας.
ΑΞΟΝΑΣ 3 : Πολιτισμική Ένταξη των Μεταναστών στην Ελληνική Κοινωνία.
ΑΞΟΝΑΣ 4 : Εκπαιδευτικές – Επιμορφωτικές Παρεμβάσεις στο Πλαίσιο της Κοινότητας με
Απώτερο Σκοπό την Ένταξη των Μεταναστών στην Ελληνική Κοινωνία.
ΑΞΟΝΑΣ 5 : Αναβάθμιση της Παροχής Υπηρεσιών Υγείας και Προληπτικής Ιατρικής σε Ομάδες
Μεταναστών.
ΑΞΟΝΑΣ 6 : Δημουργία Υποστηρικτικών Δομών για την Αντιμετώπιση Εκτάκτων Αναγκών,
την Υποδοχή και Προσωρινή Στέγαση των Μεταναστών.
Με τις πρόσφατες αυτές ενέργειές της, η Ελληνική Κυβέρνηση,(November 07, 2003) δεν κάνει τίποτε άλλο, παρά να ομολογεί την προχειρότητά της, όσον αφορά την έλλειψη επαρκούς μελέτης του προβλήματος των μεταναστών στη χώρα μας και την έλλειψη υποδομής και οργάνωσης των συναρμοδίων υπηρεσιών, οι οποίες εκλήθησαν να εφαρμόσουν την νέα μεταναστευτική πολιτική της χώρας.
Μάλιστα δε, εξ αιτίας των εν λόγω ελλείψεων, συσσωρεύτηκαν τεράστια προβλήματα στις Νομαρχίες και στις νεοϊδρυθείσες Υπηρεσίες Αλλοδαπών και Μετανάστευσης του κράτους, π.χ. ανυπαρξία εξειδικευμένου και επαρκούς προσωπικού, ελλείψεις σε τεχνολογικό εξοπλισμό και μέσα, ατέλειωτες ουρές, πολύκαιρες καθυστερήσεις ενέργειας, άνθιση κυκλωμάτων «μεσαζόντων και επιτήδειων», αθέμιτες συναλλαγές-δωροληψίες κ.λ.π.
Υπενθυμίζεται χάριν της ενημερώσεως, ότι με το Νόμο 2910/2001 «Είσοδος και παραμονή αλλοδαπών στην Ελληνική επικράτεια. Κτήση της Ελληνικής ιθαγένειας με πολιτογράφηση» και τον συμπληρωματικό-τροποποιητικό Ν 3015/2002, η Κυβέρνηση καθιέρωσε στη χώρα μία νέα μεταναστευτική πολιτική, τελείως διαφορετική από την προϊσχύσασα, για την αντιμετώπιση των σοβαρών προβλημάτων που δημιούργησε το οξύ μεταναστευτικό ρεύμα προς την Ελλάδα. Με την μεταναστευτική αυτή πολιτική, θεωρητικά η Κυβέρνηση αποσκοπεί, αφ΄ενός να ελέγξει τη ροή του μεταναστευτικού ρεύματος και να θέσει κανόνες νόμιμης διαμονής των λαθρομεταναστών στη χώρα και ταυτόχρονης απασχόλησης. Παράλληλα επιζητεί να εξασφαλίσει σ΄αυτούς τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και τη δυνατότητα εντάξεώς τους στην ελληνική κοινωνία, προσαρμοζομένης της πολιτικής αυτής στις νέες τάσεις και σύγχρονες αντιλήψεις, όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί σε διεθνές επίπεδο και ιδιαίτερα στην ΕΕ σχετικά με το όλο θέμα της μετανάστευσης.
Πέραν των ανωτέρω όμως, οι προαναφερθείσες ενέργειες της Κυβέρνησης αποτελούν συνέχεια σειράς άλλων που προηγήθηκαν με την ψήφιση και εφαρμογή των Νόμων 2910/2001 και 3015/2002, μιας συνέχισης των διευκολύνσεων και «εκπτώσεων» προς τους αλλοδαπούς με τη θέσπιση χαλαρών και ήπιων κανόνων δικαίου, οι οποίοι, με συνοπτικές διαδικασίες, εύκολα, ανώδυνα, συλλήβδην και αδιακρίτως, διευκολύνουν την νομιμοποίηση των πάσης φυλής, εθνικότητας και θρησκεύματος αλλοδαπών και τη μόνιμη εγκατάστασή τους στην Ελλάδα. Όμως με τον τρόπο αυτό διευκολύνεται η δυνατότητα εγκατάστασης σε ελληνικά εδάφη και δη σε ευαίσθητες παραμεθόριες περιοχές μας των αλλοδαπών εκείνων, η πλειοψηφία των οποίων προέρχεται από λιμοκτονούσες χώρες του Βαλκανικού της περίγυρου με αλυτρωτικές διεκδικήσεις και εδαφικές βλέψεις σε βάρος της Ελλάδας. Ιδιαίτερα μάλιστα αυτούς, (άνω των 300.000 που ήδη συγκεντρώνουν χαρακτηριστικά μειονότητας), της όμορης Αλβανίας, της οποίας τα επεκτατικά σχέδια περί «Μεγάλης Αλβανίας» ήδη έχουν εκδηλωθεί απροκάλυπτα και βρίσκονται σε εξέλιξη, και περιλαμβάνουν ολόκληρη την περιοχή της Ηπείρου μαζί με τους Νομούς Φλώρινας και Καστοριάς, θέτουσα ευθέως πλέον θέμα Τσαμουριάς και Τσάμηδων (U.C.K, U.C.C., Απελευθερωτικός Στρατός Τσαμουριά, κ.λ.π).
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο κίνδυνος δημιουργίας «θυλάκων» μειονοτήτων, εθνικών ή θρησκευτικών, είναι περισσότερο ορατός παρά ποτέ, με ότι αυτό δυσμενές συνεπάγεται για την εθνική ασφάλεια της Ελλάδας, με την ευρύτερη του όρου έννοια, δηλαδή, την εθνική ταυτότητα, την εθνική συνοχή, τη δημόσια υγεία, την εθνική οικονομία, τη δημόσια τάξη και ασφάλεια και την εθνική άμυνα της χώρας. Και όλα αυτά μάλιστα, σε μια εποχή κατά την οποία η διεθνής συγκυρία είναι δυσμενής (όχι ευνοϊκή) για τα εθνικά μας συμφέροντα και δίκαια. Ευνόητο τέλος είναι ότι ο κίνδυνος μεγιστοποιείται, όταν μεταξύ των αλλοδαπών που διαβιούν στην Ελλάδα (συνήθως παρασιτικά ή εγκληματικά), περιλαμβάνονται και αλλοδαποί-υπήκοοι των «αρπακτικών» γειτόνων μας, όπου προεξάρχουν η πολυπληθής μάζα των Αλβανών (συγκεκαλυμμένα και Τσάμηδων), των φίλα προς αυτούς Τούρκων και λοιπών μουσουλμάνων, οι οποίοι, όχι μόνο δεν έχουν ελληνική συνείδηση, αλλά σκέπτονται και ανθελληνικά, χωρίς να αποκλείεται και ο πρακτορικός τους ρόλο.

ΠΗΓΗ: ΕΛ.Ε.Σ.ΜΕ -ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ.