Κατά χιλιάδες οι Τούρκοι στρέφονται στην Ορθοδοξία! Ανήμπορος παρακολουθεί ο Σουλτάνος την «ανεξήγητη» αφύπνιση

ΣΕ ΠΟΙΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΟΥΝ ΟΙ…ΤΟΥΡΚΟΙ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Όσο και αν ο τίτλος αυτού του άρθρου ακούγεται πρωτοφανής και πολύ «περίεργος» και όμως η ίδια η τουρκική εφημερίδα Hürriyet, σε μια άκρως αποκαλυπτική της έρευνα αποκαλύπτει σε ποιες εκκλησίες προσέρχονται εκατοντάδες, ακόμα και χιλιάδες Τούρκοι για να προσευχηθούν και να κάνουν κάποια ευχή για κάποια αρρώστια ή για κάποιο πρόβλημα που τους απασχολεί.
Σύμφωνα λοιπόν με την πραγματικά εκπληκτική αυτή έρευνα της τουρκικής εφημερίδας με τον ενδεικτικό και χαρακτηριστικό τίτλο : «Hangi kiliseye hangi umutla gidiyorlar», δηλαδή, «Σε ποια εκκλησία με ποια ελπίδα πηγαίνουν», οι Τούρκοι και οι Τουρκάλες προτιμούν στην ευρύτερη περιοχή της Κωνσταντινούπολης να πηγαίνουν σε κάποιες ελληνορθόδοξες εκκλησίες να πουν τον πόνο τους, να προσευχηθούν για το πρόβλημα τους και να κάνουν μια ευχή στην Παναγία ή στον Άγιο της ελληνορθόδοξης εκκλησίας να τους βρει κάποια λύση, να τους θεραπεύσει και να τους ανακουφίσει από τα βάσανα τους.
Πρώτη και πιο γνωστή σε αυτό τον πραγματικά εκπληκτικό κατάλογο προβάλει η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά στην Πρίγκηππο, η οποία έγινε παγκοσμίως γνωστή για το μαζικό προσκύνημα των Τούρκων κάθε χρόνο στο μεγάλο πανηγύρι του Αγίου στις 23 Απριλίου.
Εκτός όμως από τον Άγιο Γεώργιο της Πρίγκηππου, οι Τούρκοι προσέρχονται και σε άλλες ελληνορθόδοξες ρωμαίικες εκκλησίες για να προσευχηθούν. Έτσι σύμφωνα πάντα με το αφιέρωμα της τουρκικής εφημερίδας, στην ρωμαίικη εκκλησία του Αγίου Δημήτριου του Kuruçeşme, πηγαίνουν όσοι έχουν πρόβλημα με την φωνή τους, οι δυσλεκτικοί ακόμα και οι μουγγοί για να προσευχηθούν να ξαναβρούν την χαμένη τους φωνή. Η εκκλησία τέλει θεία λειτουργία κάθε Παρασκευή στις 9 πμ και παρουσιάζει το καταπληκτικό φαινόμενο να περιμένουν οι Τούρκοι στην ουρά για να πιουν από το αγίασμα που υπάρχει εκεί και να κάνουν ευχή στον Άγιο.
Στο Μπαλουκλί, στην εκκλησία και στο αγίασμα επίσης πηγαίνουν πολλοί Τούρκοι να προσευχηθούν, να ανάψουν με ευλάβεια ένα κερί και να δροσιστούν από το αγίασμα με την πίστη και την ευχή να θεραπευτούν από διάφορες ασθένειες που πάσχουν. Η εκκλησία παρουσιάζει μεγάλη κίνηση κατά τους μήνες Απρίλιο και Μάιο από …Τούρκους προσκυνητές.
Στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, στην περιοχή Beşıktaş στην οδό Çırağan Caddesi, πάνε όσοι έχουν πρόβλημα με τα μάτια τους καθώς όπως είναι γνωστό η Αγία αυτή είναι προστάτιδα των ματιών. Στην Αγία Κυριακή στο Arnavutköy, επίσης πηγαίνουν πολλοί Τούρκοι να προσευχηθούν ενώ και στην Αγία Παρασκευή του Arnavutköy γίνεται ομαδικό προσκύνημα για θεραπεία ασθενειών κυρίως της όρασης. Τόπος προσκυνήματος των Τούρκων είναι η εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονος στο Kuzguncuk. Η εκκλησία αυτή στο πανηγύρι του Αγίου που γίνεται τον Ιούλιο μήνα προσελκύει πολλούς Τούρκους προσκυνητές, ενώ και ο πρώην αρχηγός του Γενικού Επιτελείου της Τουρκίας, στρατηγός İlker Başbuğ, είχε εκμυστηρευτεί πως όταν ήταν μικρός πήγαινε στο πανηγύρι του Αγίου Παντελεήμονος να γιορτάσει μαζί με τόσο Ρωμιούς. Προσκύνημα των Τούρκων είναι και η εκκλησία του Αγίου Θεράποντος στο Sirkeci, όπου πηγαίνουν οι Τούρκοι που πάσχουν από διάφορες ασθένειες να προσευχηθούν για να βρουν την θεραπεία τους από τον Άγιο. Μεγάλο προσκύνημα των Τούρκων είναι και η εκκλησία της Παναγίας στο Unlkapanı, για την οποία έχουμε γράψει σε προηγούμενο άρθρο, ενώ και ο Άγιος Φανούριος του Dolapdere στην οδό Teşrifatcı, κάθε Παρασκευή και ώρα 9 πμ μέχρι τις 1 μμ. γίνεται τόπος προσκυνήματος των Τούρκων ενώ τελείται και θεια λειτουργία .
Μετά από όλες αυτές τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις τις ιδίας της τουρκικής εφημερίδας, εμείς τι άλλο να πούμε ; Πίσω από το έντονο ισλαμικό προφίλ της σύγχρονης Τουρκίας, η ελληνορθόδοξη Ρωμιοσύνη ζει στις καρδιές χιλιάδων Τούρκων που καταφεύγουν στις ρωμαίικες εκκλησιές και στους ελληνορθόδοξους Αγίους για να προσευχηθούν να πουν το πρόβλημα τους και να αναπαυτούν.
Σημεία των καιρών! Μόνο αυτό!
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγοςhttp://www.nikosxeiladakis.gr

Η νέα κυβέρνηση στην Ελλάδα δεν θα αναγνωρίσει το Κοσσυφοπέδιο

Η Ελλάδα δεν πρόκειται να αλλάξει  τη θέση της, σχετικά με την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, γράφει η σερβική εφημερίδα ‘Blic’. «Η νέα κυβέρνηση διατηρεί τις τρέχουσες θέσεις και δεν θα αναγνωρίσει την αυτοαποκαλούμενη δημοκρατία του Κοσσυφοπεδίου». Αυτό δήλωσε ο Έλληνας πρέσβης στο Βελιγράδι Κωνσταντίνος Οικονομίδης. Σύμφωνα με τη δήλωσή του,  η Ελλάδα είναι ένα από τα πέντε κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που δεν έχουν αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου και η Αθήνα προτίθεται να τηρήσει τη θέση αυτή.

(Χώρες της ΕΕ που δεν αναγνώρισαν την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου: Ελλάδα, Βουλγαρία, Ρουμανία, Σλοβακία και Ισπανία).

Αἴτημα ἀνέγερσης μνημείου γιά τόν Μουσταφά Κεμάλ Ἀτατούρκ στόν Κῆπο Διεθνοῦς Γλυπτικῆς !!!

Στίς 4 Μαρτίου στό δημοτικό συμβούλιο τῆς πόλης Carson στίς ΗΠΑ, λίγο ἔξω ἀπό τό Λός Ἄντζελες, δόθηκε μιά μάχη πού μᾶς ἐνδιέφερε: ἐξετάστηκε τό αἴτημα ἀνέγερσης μνημείου γιά τόν Μουσταφά Κεμάλ Ἀτατούρκ στόν Κῆπο Διεθνοῦς Γλυπτικῆς πού διαθέτει ἡ πόλη. 

Τό ἀποτέλεσμα ἦταν 4-0 κατά τῆς τουρκικῆς πρότασης, μετά ἀπό μαζική κι ὀργανωμένη ἀντίδραση κυρίως τῆς ἀρμενικῆς κοινότητας. Ἦταν χαρακτηριστικό πώς ζήτησαν τόν λόγο 298 πολέμιοι τῆς ἀνέγερσης καί 101 ὑποστηρικτές της, ἐνῶ τελικά δόθηκε ὁ λόγος σέ 6 μόνο ἀπό κάθε πλευρά.
Τελικά ἀποδείχθηκε πώς ἡ δουλειά πού ἔκαναν οἱ τρεῖς ἀρμενικές ὀργανώσεις (ANCA-WR, Armenian Revolutionary Federation, Armenian Youth Federation) καί τό Ἐλληνοαμερικανικό Συμβούλιο (American Hellenic Council) ὑπερκέρασε τό λόμπινγκ καί τήν χρηματοδότηση τῆς Τουρκοαμερικανικῆς Ἕνωσης τοῦ Λός Ἄντζελες. Ἡ διευθύντρια τοῦ ANCA-WR, Elen Asatryan ἐπιδοκίμασε τήν στάση οῦ δημάρχου Jim Dear, τῆς ἀντιδημάρχου Elita Santarina καί τῶν δημοτικῶν συμβούλων Lula Davis-Homes καί Albert Robles πού «ἄκουσαν τίς μαρτυρίες καί τά σχόλια τῆς ἀμερικανοαρμενικῆς κοινότητας καί τῶν (Ἑλλήνων) συμμάχων της καί καταψήφισαν τήν ἀναθεωρητική ἀτζέντα» τῶν Τούρκων.
Τελικά θά φτάσουμε στό σημεῖο ἡ μόνη χώρα ἐκτός Τουρκίας ὅπου θά τιμᾶται ὁ Μουσταφά Κεμάλ νά εἶναι ἡ πατρίδα μας καί πατρίδα τῶν θυμάτων του! Πόσο πιό κάτω ὑπάρχει;

Οι Τουρκογενείς μουσουλμάνοι παίρνουν επιχειρήσεις στην Θρακη!!!

Κάποτε ἔρχεται ἡ στιγμή πού τά ἀστεῖα τελειώνουν. Συνήθως ἡ στιγμή αὐτή εἶναι τοῦ λογαριασμοῦ: ὅταν πιά καλεῖται κάποιος νά πληρώσει τήν χρόνια ἀδυναμία – ἀδράνεια – ἀνοησία του μέ τό ἀνάλογο τίμημα. Κάπως ἔτσι μᾶς φάνηκε ἡ εἴδηση («Χρόνος», 12/3/2015) πώς ὁ γιός τοῦ Σαδίκ, Λεβέντ Ἀχμέτ, ἀνέλαβε γιά 10 χρόνια μάνατζερ στήν νεότευκτη Α.Ε. «Μπασμάς Θράκης» τῶν καπνοπαραγωγῶν τοῦ νομοῦ μας. Ἔτσι, μετά τόν κομβικό του ρόλο στήν διεθνή ἐμπορία τοῦ βαμβακιοῦ μας, ὁ πολυτιμότατος καπνός τῆς περιοχῆς περνάει κι αὐτός στά χέρια τοῦ Λεβέντ! Μιλᾶμε γιά 15.000 οἰκογένειες τῆς Ροδόπης πού θά ἐξαρτῶνται ἄμεσα οἰκονομικά ἀπό τόν κληρονόμο τοῦ Σαδίκ! Καί νά πεῖς ὅτι ὁ ἴδιος ἔχει κάποια σχέση μέ τήν ἐπεξεργασία ἤ μέ τήν μεταποίηση τοῦ προϊόντος; Ἁπλός μεσάζων εἶναι καί μέ τήν ἑταιρεία του DCT διαθέτει τό ἑλληνικό προϊόν κυρίως σέ τρί- τες χῶρες (Ἰαπωνία, Λατινική Ἀμερική κτλ)!
Δέν ξέρω τί μυαλά κουβαλᾶμε πιά σ’ αὐτή τή χώρα. Ἐκχωρήσαμε πρῶτα τό φαντασιακό μας στούς Ὀθωμανούς δήμιους τῶν παππούδων μας, κοιτώντας τους πιά ὄχι ὡς λέπρα τῆς ἑλληνικῆς γῆς – ὅπως ἀνέκαθεν λειτούργησαν – ἀλλά ὡς τέως συγκατοίκους καί παλιόφιλους. Πᾶμε ἀγεληδόν στήν Τουρκία διακοπές, βλέπουμε τά κρετίνικα σήριάλ τους, μαθαίνουμε τή γλῶσσα τους…
Σέ ποιόν ((έλληνα)) τώρα νά μιλήσεις καί νά καταλάβει ὅτι ὁ τόπος μας βαθμηδόν ἐκχωρεῖται στίς ὀρέξεις τοῦ ἐχθροῦ; Τί νά πεῖς στόν κάθε χαυνοπολίτη γιά τίς σχέσεις τοῦ «ἐπιχειρηματία» μέ τήν πολιτική ἐλίτ τῆς γείτονος (ἡ γυναίκα τοῦ Ἐρντογάν ἦρθε στήν Κομοτηνή μόνο γιά τό …σουνέτ τοῦ γιοῦ τοῦ Λεβέντ) καί ἄλλες ὑπηρεσίες (βλ. στή φωτό τόν Λεβέντ στό κέντρο καί στό δεξί του χέρι τόν Σουνουσί Μισιρλίογλου πού χτύπησε τόν νόμιμο ἰμάμη στή Ρόδο καί ἀπελάθηκε μετά τήν καταδίκη του); Τί νά πεῖς ὅταν μόλις προχθές ἡ «πατριωτική» ΝΔ τῶν Σαμαρᾶ – Σταμάτη τόν ἐκλιπαροῦσε νά κατέβει μαζί της γιά βουλευτής; Ὅσο γιά τό «ἑλληνικό κράτος»… Εἴπαμε, φτάνει μέ τά ἀστεῖα.

     Φαντάζεστε συνέδριο της Χρυσής Αυγής για τη «σκλαβωμένη Μικρασία», με συμμετοχή Τούρκων «αριστερών» ομιλητών; Απίθανο, θα μου πείτε. Ε, αυτό που έτσι διατυπωμένο ακούγεται αδιανόητο, είναι απολύτως πραγματικό αν αντιστραφούν οι ρόλοι (και πολλαπλασιαστούν τα εισαγωγικά στη λέξη «αριστερών»)!

Στις 23-24 Οκτωβρίου στην Κωνσταντινούπολη διοργανώνεται συνέδριο με τίτλο «Η Δυτική Θράκη από το χθες στο σήμερα». Πρόκειται για συνδιοργάνωση από το «Ινστιτούτο Αρχών και μεταρρυθμίσεων του Ατατούρκ» (του πανεπιστημίου της Πόλης) και από τις «Τουρκικές Εστίες», οι οποίες είναι πιο γνωστές στην Ελλάδα ως «Γκρίζοι Λύκοι».Στην οργανωτική επιτροπή λοιπόν βλέπουμε τον Τσεζμί Ερασλάν(καθηγητή πανεπιστημίου με θητεία στο Υπουργείο Εξωτερικών και σε άλλες κρατικές θέσεις), τον Τσεζμί Μπαϊράμ, πρόεδρο της οργάνωσης τωνΓκρίζων Λύκων (Türk Ocakları) στην Κωνσταντινούπολη κ.ά.

Μεταξύ των ομιλητών περιλαμβάνονται ο καθηγητής Μουσταφά Μπουντάκ, διευθυντής των Κρατικών Αρχείων της Πρωθυπουργίας (!), κάποιοςΣαβάς Ατσίκαγια από το προαναφερθέν Ινστιτούτο, που έκρινε σκόπιμο να γράψει στο βιογραφικό του ότι γεννήθηκε «τη μέρα της ειρηνευτικής επιχείρησης στην Κύπρο το 1974» (βλ. την 3^η φωτογραφία, στο τέλος της δημοσίευσης), η μόνιμη κατήγορος – συκοφάντρια της χώρας μας στα διεθνή φόραΠερβίν Χαϊρουλάχ, καθηγητές από τη Βουλγαρία κτλ. Παράλληλα οργανώνεται έκθεση με το ίδιο θέμα από τον παρακρατικό – αλυτρωτικό «Σύλλογο Αλληλεγγύης Τούρκων Δυτικής Θράκης».

Και ποια είναι η …ελληνική παρουσία μέσα σε όλο αυτό το φαιοκόκκινο συναπάντημα; Οι…προοδευτικές επιστημόνισσες Θάλεια Δραγώνα και Άννα Φραγκουδάκη! Μάλιστα, οι υπεύθυνες του χρυσοτόκου «Προγράμματος Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων» θα μεταδώσουν τα φώτα τους και στην Τουρκία. Βεβαίως κάποιος μπορεί να προτάξει το σκεπτικό «ας ακουστεί και η ελληνική θέση για τη Θράκη». Σωστά, ποιος θα περιέγραφε καλύτερα «το άσχημο και μπάσταρδο εθνικό μας πρόσωπο», όπως «ξέρασε» η μία από τις δύο θαμώνες του ψηφοδελτίου Επικρατείας του Πασόκ; Φαντάζομαι τους δολοφόνους του Ισαάκ και του Σολωμού να μετανοούν συντετριμμένοι, μετά την ομιλία – καταπέλτη της Φραγκουδάκη…

«Αντιφωνητής», 11/10/2014

ΡΩΣΙΑ: ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΓΥΜΝΑΣΙΑ ΣΤΗ ΒΑΛΤΙΚΗ

Oι ρωσικές δυνάμεις στη Σταυρούπολη, άρχισαν στρατιωτικά γυμνάσια στη νοτιοδυτική Ρωσία, ως μέρος των εκτεταμένων ασκήσεων που βρίσκονται σε εξέλιξη -με το φόντο να  συμπληρώνουν οι ΝΑΤΟϊκές ασκήσεις στη Βαλτική.

Την ίδια στιγμή το ΝΑΤΟ κατηγορεί τη Μόσχα ότι συνεχίζει να υποστηρίζει με εξοπλισμό και εκπαίδευση του φιλορώσους στην ανατολική Ουκρανία, ενώ το Κίεβο μιλά για άλλον έναν νεκρό στρατιώτη το τελευταίο 24ώρο.

Το ρωσικό υπουργείο Άμυνας ανακοίνωσε την Τετάρτη πως τα γυμνάσια ξεκίνησαν στην περιοχή της Σταυρούπολης. Στις εκεί ασκήσεις θα πάρουν μέρος περίπου 100 ένστολοι και 20 μαχητικά SU-25CM.

Παράλληλα, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκεπανέλαβε τις κατηγορίες της Συμμαχίας σε βάρος της Μόσχας πως συνεχίζει να υποστηρίζει ενεργά τους φιλορώσους σε Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ.

ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ ΖΗΤΑ ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ!!!

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Ταραχή έχουν προκαλέσει στην Τουρκία οι δηλώσεις του Rand Paul, υποψηφίου των Δημοκρατικών για την προεδρία των ΗΠΑ στις εκλογές που θα γίνουν το 2016, στις οποίες υποστήριξε ότι η Τουρκία θα πρέπει να διαμελιστεί και να παραδώσει μέρος των εδαφών της στο υπό ίδρυση νέο κουρδικό κράτος.

Σύμφωνα με τι δημοσιογραφικές πληροφορίες από την Άγκυρα, ο υποψήφιος των Δημοκρατικών για την προεδρία των ΗΠΑ, γερουσιαστής Rand Paul, μιλώντας στο Breitbart News τόνισε την μεγάλη ανάγκη ίδρυσης ανεξάρτητου κουρδικού κράτους που θα είναι το βασικό ανάχωμα στην επέκταση των Τζιχαντιστών ενώ υποστήριξε ότι θα πρέπει να δοθούν καινούργια οπλικά συστήματα στους Κούρδους του βορείου Ιράκ.

Εκείνο όμως που ανησύχησε έντονα τους Τούρκους, είναι οι δηλώσεις σχετικά με το κουρδικό κράτος. Ο Αμερικανός γερουσιαστής ανέφερε ότι υπόσχεται να στηρίξει με κάθε μέσο την ίδρυση ανεξάρτητου κουρδικού κράτους το οποίο θα περιλαμβάνει και πολλά εδάφη της ίδιας της Τουρκίας. Μάλιστα δήλωσε χαρακτηριστικά ότι ο ίδιος θα χαράξει τα νέα σύνορα του Κουρδιστάν, «Kürdistan içim yeni sınırla çizeceğim»!

Οι δηλώσεις αυτές όπως ήταν επόμενο προκάλεσαν μεγάλη αίσθηση στην Τουρκία, καθώς ο Αμερικανός γερουσιαστής και υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ δεν δίστασε φανερά να δηλώσει πως θα πρέπει να αφαιρεθούν εδάφη της Τουρκίας για να αποδοθούν στο νέο Κουρδιστάν, δηλαδή με λίγα λόγια να διαμελιστεί η σημερινή Τουρκία με πρόσχημα τον πόλεμο κατά των Τζιχαντιστών τον οποίο, σύμφωνα με τον Αμερικανό γερουσιαστή, τον έχουν επωμιστεί καθ’ ολοκληρία οι Κούρδοι μαχητές.

Ο Rand Paul προχωρώντας ακόμα περισσότερο για το θέμα της ίδρυσης κουρδικού κράτους, υποστήριξε ότι θα πρέπει να παραχωρηθούν στους Κούρδους και εδάφη και από το Ιράκ και τη Συρία για την δημιουργία ενός μεγάλου Κουρδιστάν, το οποίο φυσικά θα είναι υπό την άμεση αμερικανική επιρροή.

Όπως φαίνεται το «παιχνίδι» με τους Κούρδους «χοντραίνει» ακόμα περισσότερο.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
http://www.nikosxeiladakis.gr

ΚΑΜΜΕΝΟΣ: ΕΧΟΥΝ ΒΑΣΗ ΟΙ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕ ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΚΙΝΑ

Μια άλλη οπτική γωνία των επαφών και των συμμαχιών που συνάπτει η Ελλάδα έθεσε στο τραπέζι ο πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛ. και υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος.

Σε συνέντευξή του στο ραδιόφωνο Real τόνισε χαρακτηριστικά ότι «Έχει βάση και αυτή η φημολογία για τις σχέσεις μας με τη Ρωσία, όπως έχει βάση και η σχέση μας με την Κίνα.

Από την πλευρά της Ρωσίας έχουμε καταρχήν μία κίνηση καλής θέλησης σε σχέση με τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα, που αυτό σημαίνει ότι θα επανέλθουν οι εξαγωγές, ιδίως από τη Βόρεια Ελλάδα, τη Μακεδονία, σε συγκεκριμένα προϊόντα, όπως τα φρούτα - τα ροδάκινα κλπ. - που αποτελούν το 70% των εξαγωγών μας. Το δεύτερο είναι ο αγωγός που φτάνει μέχρι τα ελληνοτουρκικά σύνορα. Ο αγωγός αυτός έχει συμφωνηθεί μεταξύ της Τουρκίας και της Ρωσίας και περιμένει την έγκριση του ελληνικού κράτους για να προχωρήσει μέσα από την Ελλάδα αυτός ο αγωγός φυσικού αερίου, ο οποίος θα μειώσει το κόστος παραγωγής μας».

Ο κ. Καμμένος έκανε λόγω για αλλαγή πολιτικής σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια και αναφέρθηκε στην επιβράβευση εταιρειών με εξωστρέφεια και είπε για την βράβευση ελληνικών επιχειρήσεων στον ΟΛΠ αλλά και για το κόστος του φυσικού αερίου στη βιομηχανία. «Αν προχωρήσει η συμφωνία για το φυσικό αέριο και τον αγωγό που ξεκινάει από τα ελληνοτουρκικά σύνορα αντιλαμβάνεστε ότι το κόστος του φυσικού αερίου για τη βιομηχανία θα είναι πολύ μικρότερο».

Στην ερώτηση αν η Ελλάδα μπορεί να επωφεληθεί από την αναπτυξιακήτράπεζα των BRICS που οι Ρώσοι ξεκίνησαν και φτιάχνουν, αλλά και από τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς της Ρωσίας, ο κ. Καμμένος απάντησε:

«Σε ό,τι αφορά τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, όπως έκανα σαφές και στον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ, σας το λέω και δημόσια, η Ελλάδα πάντα είχε σχέσεις και συμφέροντα με τα εξοπλιστικά προγράμματα με τη Ρωσία και αυτά θα προχωρήσουν. Αν αυτό μπορεί να γίνει και σε επίπεδο συνεργασίας με την αμυντική βιομηχανία, θα γίνει και εκεί. Αυτό αφορά την ασφάλεια της χώρας, αλλά και την ασφάλεια του ΝΑΤΟ, γιατί τα αντιπυραυλικά συστήματα είναι και στην διάθεση του ΝΑΤΟ. Να σας θυμίσω ότι βρισκόμαστε σε μια περιοχή που έχει να αντιμετωπίσει απειλή, έχουμε τον ISIS, ο οποίος αυτή τη στιγμή ενεργεί στη Βόρεια Αφρική και στη Μέση Ανατολή και αποτελεί μια πολύ σοβαρή απειλή για τις χώρες του ΝΑΤΟ».

Ο υπουργός πρόσθεσε ότι η ανάπτυξη με τη Ρωσία, εντός του χρόνου, θα συνεχίσει να προχωρά, αλλά «το να φτάσουμε στο σημείο να πάρουμε βοήθεια από τους BRICS θα σημαίνει ότι έχουμε διαρρήξει κάθε σχέση με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο» και όπως τόνισε «δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή μια τέτοιου είδους προοπτική».

Με νόημα υπογράμμισε πως «το να υπάρχει μία άλλη λύση στο τραπέζι, νομίζω ότι βοηθάει στο να βρεθεί λύση. Αρκεί να καταλάβουν ότι δεν μπορούν να βάζουν την Ελλάδα συνεχώς στο ''καναβάτσο''»

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ

Τα Βαλκάνια, αν και γεωγραφικά είναι αναπόσπαστα από την υπόλοιπη Ευρώπη, ιστορικά και πολιτισμικά είχαν τη δική τους εξέλιξη μέσα στο χρόνο. Η ορεινή φύση της χερσονήσου αποτέλεσε σημαντικό παράγοντα διάσπασης, καθώς ευνόησε σε αρκετές περιπτώσεις τη διαφορετική εξέλιξη των κατοίκων της. Από την άλλη πλευρά, όμως, κοινό ιστορικό παρελθόν ενώνει τους βαλκανικούς λαούς. Οι ρίζες κάποιων μας έρχονται από την αρχαιότητα, ενώ άλλων οι καταβολές σμίγουν βαθιά στο βυζαντινό μεσαίωνα. Εκτός από την κοινή βυζαντινή κληρονομιά, η μακροχρόνια οθωμανική κυριαρχία μαζί με τον κοινό αγώνα κατά της σουλτανικής απολυταρχίας και υπέρ της εθνικής ανεξαρτησίας δημιούργησε κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές και πολιτισμικές ομοιότητες μεταξύ των βαλκανικών εθνοτήτων, με αποτέλεσμα κάποιοι ιστορικοί να κάνουν λόγο για «κοινή βαλκανική συνείδηση». Κι όμως για δεκάδες χρόνια οι κυρίαρχες κοινωνικές τάξεις, αστικοφεουδαρχικές ή αστικές, και οι επίσημες κρατικές πολιτικές στις διάφορες χώρες της Βαλκανικής, με την υποκίνηση αλλά κάποτε και την άμεση καθοδήγηση των Μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων υποδαύλιζαν το μίσος και τη διάσπαση, τον αλυτρωτισμό και τον πόλεμο, υποδείκνυαν τους χωριστούς αλλά και εχθρικούς δρόμους. Έτσι, τα Βαλκάνια χαρακτηρίστηκαν η «πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης», για να διευκρινίσει το 1930 ο Αλβανός εκπρόσωπος στην Α΄ Βαλκανική Διάσκεψη, που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα με πρωτοβουλία του Αλέξανδρου Παπαναστασίου: «Τα Βαλκάνια εθεωρήθησαν πάντοτε, υπό ορισμένων ιθυνόντων τας τύχας των Μεγάλων Δυνάμεων, ως πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης. Δεν είχαν άδικον αυτοί, διότι οι ίδιοι μας εχορήγουν την πυρίτιδα». Μέχρι ακόμη και την τρίτη δεκαετία του 20ού αιώνα (1926), παρ’ όλο που είχαν ουσιαστικά ολοκληρωθεί οι εθνικοί κρατικοί σχηματισμοί, το μίσος βασίλευε στα Βαλκάνια. Να ποια συγκλονιστική εικόνα μας δίνει από εκείνη την εποχή ο Γιάννης Σοφιανόπουλος: «Στα στενά των Βαλκανίων και της Ροδόπης, στους παχείς κάμπους της Μαρίτσας και του Μοράβα, στης Ντομπρουτσάς τα τέλματα, ψηλά απάνω στης Βλαχιάς και της Σουμαδιάς τα πυκνά φυλλώματα και κάτου στης Αρβανιτιάς τα ξεροβούνια και τις κλεισούρες, άνθρωποι σαν αστακοί τρίζουν τα δόντια τους και ανασπούν τις κάμες και τα χαντζάρια, βατσινωμένοι από το μικρόβιο του αλληλοσπαραγμού» (Πώς είδα τη Βαλκανική, 1926). Ωστόσο, αντίθετα προς αυτήν την κατάσταση, διατυπώθηκαν ενωτικές προτάσεις, υπήρξαν πρωτοβουλίες συνεννόησης, καταγράφηκαν κοινές προσπάθειες και περπατήθηκαν κοινοί, ελπιδοφόροι δρόμοι – άλλοτε από κρατικούς ηγέτες και άλλους πολιτικούς άνδρες και άλλοτε από οργανώσεις και κινήματα λαϊκής βάσης με πρωτοπόρους πνευματικούς παράγοντες και ριζοσπάστες αγωνιστές. Στην τελευταία κατηγορία εντάσσεται η προσπάθεια του Παναγιώτη Πανά με τη «Δημοκρατική Ανατολική Ομοσπονδία». Αλλά πριν μιλήσουμε γι’ αυτήν, καλό είναι να αναφερθούμε σύντομα στη γέννηση και την πορεία της ιδέας της Βαλκανικής Ομοσπονδίας. Όλοι θεωρούμε ότι η πρώτη αξιόλογη πρόταση για τη βαλκανική συνεννόηση προήλθε από τον Ρήγα Φεραίο-Βελεστινλή. Τέσσερις, όμως, αιώνες πριν από τον δικό μας Ρήγα, ένας Τούρκος, γεννημένος από εξισλαμισμένη Ελληνίδα στην Αδριανούπολη (1358), ο σεϊχης Μπεντρεντίν κήρυττε την ανάγκη γόνιμης συνύπαρξης χριστιανών και μουσουλμάνων στα Βαλκάνια μέσα σ’ ένα κράτος ισονομίας, φυλετικής και θρησκευτικής ανοχής και κοινωνικής δικαιοσύνης. Μετά από ένα αποτυχημένο κίνημα – κίνημα που υποστηρίχθηκε από τους εξαθλιωμένους μουσουλμάνους, χριστιανούς και εβραίους- κατά της σουλτανικής εξουσίας, ο Μπεντρεντίν απαγχονίστηκε στις Σέρρες το 1420 – δηλαδή πριν ακόμη από την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Και στα τέλη του 18ου αιώνα ακούγεται το σάλπισμα του Έλληνα διαφωτιστή και επαναστάτη Ρήγα: παμβαλκανική εξέγερση εναντίον της οθωμανικής απολυταρχίας και συγκρότηση ενιαίου βαλκανικού κράτους, συμπεριλαμβανομένων και των Τούρκων, βασισμένου στις αρχές της Γαλλικής Επανάστασης, με σεβασμό στην εθνική και θρησκευτική διαφορετικότητα. Το κήρυγμα του Ρήγα βρήκε τότε απήχηση σε όλους τους βαλκανικούς λαούς. Μέχρι και σήμερα οι βαλκάνιοι γείτονές μας τιμούν ιδιαίτερα τον Θεσσαλό διαφωτιστή σαν δικό τους ήρωα. Στο μεταξύ, οι υπόδουλοι λαοί της Βαλκανικής έχουν μπει στο δρόμο της εθνοκρατικής τους συγκρότησης. Και τότε οι Μεγάλες Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, Γερμανία) παρεμβαίνουν και επεμβαίνουν πολιτικά, διπλωματικά και οικονομικά στο βαλκανικό χώρο, προκειμένου να επωφεληθούν από την τελική λύση του Ανατολικού ζητήματος. Άλλωστε, οι δυτικοευρωπαϊκής καταγωγής δυναστείες των βαλκανικών χωρών έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, καθώς ενδιαφέρονταν για την εξυπηρέτηση των χωρών καταγωγής τους παρά της χώρας των υπηκόων τους. Έτσι, η πολιτική των βαλκανικών κρατών δε στάθηκε ένθερμη υποστηρίκτρια μιας σταθερής βαλκανικής προσέγγισης και μόνιμης συνεργασίας. Βέβαια, κάποιες φορές υπήρξαν Βαλκάνιοι πολιτικοί που υποστήριξαν ή και εργάστηκαν για την επίτευξη ενότητας και συνεργασίας, αλλά αυτό γινόταν στη βάση των εθνικών συμφερόντων τους, γι’ αυτό και δεν μπορούσε να έχει προοπτική. Ήδη, η κάθε πλευρά μιλούσε και διεκδικούσε την υλοποίηση της δικής της «Μεγάλης Ιδέας». Η «Μεγάλη Ελλάδα», ή η «Μεγάλη Σερβία», ή η «Μεγάλη Βουλγαρία» ήταν δημιουργήματα σωβινιστικών αντιλήψεων, εφαλτήρια της κυρίαρχης σε κάθε χώρα αστικής τάξης για παραπέρα εθνική επέκταση και οικονομική εξάπλωση. Η κίνηση για την Παραδουνάβια Ηγεμονία (1849-1860) με την υποστήριξη Ρουμάνων, Μαγυάρων και Νοτιοσλάβων πολιτικών δεν πέτυχε, εξαιτίας καχυποψιών και ανειλικρινών προθέσεων απ’ όλες τις πλευρές αλλά και της αδιαφορίας του αγροτικού πληθυσμού. Μετά την ένωση της Μολδαβίας και της Βλαχίας το 1861, απ’ όπου προέκυψε η Ρουμανία, και μετά τη δημιουργία της Αυστροουγγαρίας το 1867 η κίνηση ατόνισε και εκφυλίστηκε. Παρόμοια ήταν και η κατάληξη της ελληνοσερβικής προσέγγισης, που επιτεύχθηκε με τη συνθήκη του Φεζλάου το 1867 και είχε πράγματι δημιουργήσει ελπίδες, καθιερώνοντας το δόγμα «η χριστιανική Ανατολή ανήκει στον εαυτό της». Παράλληλα, η Βουλγαρία, ύστερα από μακρές διαπραγματεύσεις και προστριβές με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, απέκτησε το 1870 ανεξάρτητη Εκκλησία, την Εξαρχία, η οποία θα παίξει καθοριστικό ρόλο στο βουλγαρικό εθνικισμό κατά τα επόμενα χρόνια. Και ενώ οι βαλκανικές κυβερνήσεις με τους επιμέρους εθνικισμούς τους αποδείκνυαν ολοφάνερα την αδυναμία τους να συμβάλουν ουσιαστικά στην επιβίωση των κρατών τους αλλά και να αποφύγουν τον έλεγχο, τις επεμβάσεις και την «προστασία» των Μεγάλων Δυνάμεων, ξεδιπλώθηκαν πρωτοβουλίες και προσπάθειες, που κατέτειναν με πίστη και αγωνιστικότητα προς την ιδέα της βαλκανικής ομοσπονδίας. Κύριο επιχείρημα αυτών των ενεργειών ήταν ότι τα βαλκανικά κράτη δεν μπορούσαν να προοδεύσουν πολιτικά και να αναπτυχθούν οικονομικά, αν δεν προχωρήσουν στη μεταξύ τους συνεργασία μέσα από τη συγκρότηση ομοσπονδίας, για να αποτινάξουν έτσι και την «προστασία» των Μεγάλων Δυνάμεων. Άλλωστε, καθαρά εθνικά σύνορα δεν μπορούσαν αντικειμενικά να χαραχθούν στη Βαλκανική, όπου εξάλλου οι κοινές ιστορικές εμπειρίες του απώτερου και πρόσφατου παρελθόντος δημιουργούσαν τις καλύτερες προϋποθέσεις για μια σίγουρη προσέγγιση και συνεργασία. Η δεκαετία του 1860 είναι αρκετά ταραγμένη, καθώς για άλλη μια φορά το Ανατολικό ζήτημα βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο, λόγω του πρωσο-αυστριακού πολέμου (1866) και της Κρητικής Επανάστασης (1866-1869). Αυτή την περίοδο στο Βελιγράδι η σοσιαλιστικών τάσεων εφημερίδα Radnik (=Εργάτης) προβάλλει την ιδέα μιας βαλκανικής ομοσπονδίας. Σέρβοι ριζοσπάστες και σοσιαλιστές με πρωτοπόρο τον Σβέτοσβαρ Μάρκοβιτς παίρνουν πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση. Παρόμοια κινητικότητα εμφανίζεται και στη Βουλγαρία με τους εκεί επαναστάτες Λιούμπεν Καραβέλοφ, Χρίστο Μπότεφ και Βασίλι Λέφσκι, ενώ ο Σάββα Ρακόφσκι ταξιδεύει εκείνα τα χρόνια μυστικά στην Ελλάδα, τη Σερβία και τη Ρουμανία γι’ αυτό το σκοπό. Αλλά και στην Ελλάδα, παρά την κυριαρχία της «Μεγάλης Ιδέας», η οποία ουσιαστικά δρα ανασταλτικά στη διάδοση ριζοσπαστικών και κοινωνικών ιδεών, παρουσιάζονται πρωτοβουλίες για τη βαλκανική ομοσπονδία με πρωτοπόρο τον Κεφαλονίτη Παναγιώτη Πανά. Ο Π. Πανάς (1832-1896) από τη νεαρή του ηλικία εντάχθηκε στο ριζοσπαστικό κίνημα και με τη φλογερή δημοσιογραφία του σύντομα έγινε ανεπιθύμητος για τη Βρετανική Προστασία. Μετά την Ένωση συνέχισε και διεύρυνε τη δραστηριότητά του έξω από την Κεφαλονιά. Έγινε ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα πριν και στα μετά την Ένωση χρόνια, ανάμεσα στην Κεφαλονιά και την Αθήνα. Αποκατέστησε επαφή με τους δημοκρατικούς κύκλους της ελληνικής πρωτεύουσας και του ελληνισμού της διασποράς, αφομοιώνοντας ταυτόχρονα τις νεότερες πολιτικές και κοινωνικές ιδέες που διαχέονταν στον ευρωπαϊκό χώρο. Από το 1867 και για 8 περίπου χρόνια εγκαταστάθηκε στη Ρουμανία, όπου δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά στον εμπορικό τομέα. Παράλληλα, αρθρογραφούσε κυρίως στην ελληνόφωνη εφημερίδα Ίρις των ομοϊδεατών του στο Βουκουρέστι Ηπειρωτών δημοσιογράφων Ζαχαρία Σαρδέλλη και Θωμά Πασχίδη, προωθώντας την ιδέα της βαλκανικής συνεργασίας, ενώ στα ενδιάμεσα διαστήματα πραγματοποιούσε ταξίδια τόσο στην Ελλάδα όσο και στις άλλες βαλκανικές χώρες για τον ίδιο σκοπό. Έτσι, δημιουργούσε συνεργάτες και συνοδοιπόρους. Εκείνη, μάλιστα, την περίοδο βρίσκονταν εγκατεστημένοι στη Ρουμανία οι Βούλγαροι επαναστάτες Λιούμπεν Καραβέλοφ (στο Βουκουρέστι) και Χρίστο Μπότεφ (στη Βραϊλα), με τους οποίους ήρθε σε επαφή. Δεν έχει ακόμη καταλήξει η ιστορική έρευνα πότε ακριβώς ιδρύθηκε η οργάνωση της «Δημοκρατικής Ανατολικής Ομοσπονδίας». Σύμφωνα με το στέλεχός της Κεφαλονίτη Γεράσιμο Λυκιαρδόπουλο το σχέδιο της «Δημοκρατικής Ανατολικής Ομοσπονδίας» καταρτίστηκε αρχικά στο Βελιγράδι το 1865, ενώ οι Επτανήσιοι ιστοριοδίφες Σπ. Δε Βιάζης και Η. Τσιτσέλης αναφέρουν ότι ιδρύθηκε στο Βουκουρέστι με πρωτοβουλία του Π. Πανά και του Μακεδόνα Θ. Θωμάδη στο τέλος της δεκαετίας του 1860. Επρόκειτο, πάντως, για μια μυστική οργάνωση – εξαιτίας αυτής ακριβώς της μυστικότητας υπάρχει έλλειψη σχετικών αναφορών στις διαθέσιμες πηγές - η οποία δημιούργησε παράλληλα μυστικά κέντρα και σε άλλες βαλκανικές πόλεις. Τέτοια κέντρα έχουν εντοπιστεί ότι λειτουργούσαν στη Ρουμανία, στη Βουλγαρία, στη Σερβία, στην Ελλάδα, ακόμη και στην Κωνσταντινούπολη, στοιχεία που τεκμηριώνουν το εύρος, το μέγεθος και την επιρροή της οργάνωσης. Σκοπός της «Δημοκρατικής Ανατολικής Ομοσπονδίας» ήταν η συγκρότηση βαλκανικής ομοσπονδίας, με πολίτευμα δημοκρατικό, τελείως αντίθετο προς τα υφιστάμενα μοναρχικά καθεστώτα των βαλκανικών χωρών, και με την ισότιμη συμμετοχή Ελλήνων, Σέρβων, Μαυροβούνιων, Αλβανών, Βουλγάρων, Ρουμάνων, Αρμένιων και Τούρκων. Οι εθνότητες θα είχαν κατοχυρωμένη την ανεξαρτησία τους και τα ομόσπονδα κράτη θα συνδέονταν μεταξύ τους στη βάση των κοινών επιδιώξεων και συμφερόντων τους. Σε μια προκήρυξή της η «Δημοκρατική Ανατολική Ομοσπονδία» τόνιζε χαρακτηριστικά: «Έλληνες, Αλβανοί, Σέρβοι, Ρουμάνοι, Βούλγαροι, φυλαί ελληνικαί, σλαβικαί, λατινικαί, ταταρικαί, όσοι κατοικείτε τας ευρείας χώρας τας περιλαμβανομένας μεταξύ των τριών θαλασσών, του Ευξείνου, της Μεσογείου και της Αδριατικής, ενωθείτε! Εν τη ενώσει έγκειται η ισχύς και το συμφέρον σας. Κλείσατε τα βιβλία του παρελθόντος». Τις απόψεις της οργάνωσης ανέλαβε να διαδώσει αρχικά η φιλελεύθερη σερβική εφημερίδα Vidov Dan, ενώ από το 1869 επίσημο έντυπό της έγινε η γαλλόφωνη εφημερίδα La Confederation Orientale, με έδρα τη Γενεύη και διευθυντή τον Έλληνα Ανδρέα Κουμανούδη. Η «Δημοκρατική Ανατολική Ομοσπονδία» ανέπτυξε δραστηριότητα με συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις στις βαλκανικές πρωτεύουσες και με τη διακίνηση προκηρύξεων ιδιαίτερα κατά την περίοδο της Ανατολικής κρίσης του 1875-78. Κατήγγειλε τις εχθρικές διαθέσεις των βαλκανικών κυβερνήσεων απέναντι στην ιδέα της ομοσπονδιακής συγκρότησης των Βαλκανίων και ζητούσε την άμεση κατάργηση των οπισθοδρομικών μοναρχιών. Η «Δημοκρατική Ανατολική Ομοσπονδία» έχει επηρεαστεί από τις φεντεραλιστικές απόψεις του Ιταλού πολιτικού και διανοούμενου Mazzini. Ο τελευταίος, μάλιστα, είχε στο παρελθόν διακηρύξει τη θέση του για μια Ανατολική Ομοσπονδία με ακρότατα όρια την Κιλικία της Μ. Ασίας και την Κύπρο. Έχει όμως προχωρήσει πέρα από τον Mazzini, καθώς η πολιτική της σκέψη προσεγγίζει τις σοσιαλιστικές απόψεις του Saint-Simon, του Proudhon, του Bakunin αλλά και του Marx. Άλλωστε, και ο αναρχικός Bakunin είχε ασχοληθεί με τη Νοτιοανατολική Ευρώπη και είχε εκφραστεί υπέρ της ίδρυσης ομοσπονδίας αποτελούμενης από τους Έλληνες, Ρουμάνους, Σλάβους και Ούγγρους με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη. Η επιρροή της από τον Marx φαίνεται με την έκδοση προκήρυξής της υπέρ της Παρισινής Κομμούνας (1871). Αναμφίβολα, ο Π. Πανάς υπήρξε από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της «Δημοκρατικής Ανατολικής Ομοσπονδίας». Με καταβολές βαθιές στον κεφαλονίτικο ριζοσπαστισμό, ο Πανάς γρήγορα εξελίχθηκε σε έναν από τους κυριότερους εκπροσώπους του ελληνικού δημοκρατικού-ριζοσπαστικού κινήματος και στο βασικότερο εκπρόσωπο του ελληνικού φεντεραλισμού. Μετά τη συγκρότηση της «Ομοσπονδίας» ο Πανάς επέστρεψε στην Ελλάδα, για να δημιουργήσει το 1868 το ελληνικό της κέντρο, το οποίο μετά από εφτά χρόνια, το 1875, θα αποτελέσει το βασικό πυρήνα του πολιτικού συλλόγου «Ρήγας», του επίσημου πια φορέα της «Δημοκρατικής Ανατολικής Ομοσπονδίας». Δεν ήταν, προφανώς, τυχαία η επωνυμία του συλλόγου. Το όνομα του Θεσσαλού διαφωτιστή και επαναστάτη, συνδεδεμένο με το όραμα μιας δημοκρατικής ομοσπονδιακής συγκρότησης των βαλκανικών λαών, ήταν το καταλληλότερο, για να σηματοδοτηθούν οι σκοποί του νέου συλλόγου. Στις προγραμματικές του αρχές περιλαμβάνονταν: η συνεργασία και αδελφοποίηση των λαών της Ανατολής σε μια δημοκρατική ομοσπονδία, η προβολή δημοκρατικών ιδεών, η προσπάθεια για απελευθέρωση των υπόδουλων ελληνικών εδαφών και η διοικητική αποκέντρωση. Στο καταστατικό του Συλλόγου, που κυκλοφόρησε το 1878 σε ειδικό φυλλάδιο, αναφερόταν ως βασικό προγραμματικό στοιχείο η συνένωση των λαών της Ανατολής «επί τη βάσει της ισοπολιτείας» σε μια δημοκρατική ομοσπονδία. Κύριο γνώρισμα της οργάνωσης αυτής της ομοσπονδίας καθοριζόταν η αποκέντρωση, σύμφωνα με τις προσεγγίσεις των Ευρωπαίων θεωρητικών του φεντεραλισμού και ιδιαίτερα του Proudhon: «Ο Σύλλογος δύο τινά επιδιώκει, εν μεν τη Ανατολή την αδελφοποίησιν και συνένωσιν των εν αυτή λαών, επί τη βάσει της ισοπολιτείας, εν δε τω εσωτερικώ την καταλληλοτέραν της διοικήσεως διαρρύθμισιν επί των βάσεων της από του κέντρου χειραφετήσεως των δήμων». Από το πρώτο, μάλιστα, άρθρο του καταστατικού επισημαινόταν ότι ήταν απαραίτητη «η διάδοσις των δημοκρατικών αρχών», προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της αλλαγής του υπάρχοντος καθεστώτος στα Βαλκάνια. Δε θα αργήσει ο Σύλλογος να εκδώσει δικό του έντυπο με τον τίτλο Ρήγας και το χαρακτηριστικό υπότιτλο «Εφημερίς των αρχών της Ανατολικής Ομοσπονδίας». Διευθυντής ορίστηκε ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος. Εκτός από την εφημερίδα ο Σύλλογος θα κάνει γνωστές τις θέσεις του με έκδοση φυλλαδίων, με διαλέξεις, με ανοικτές συνεδριάσεις και δημόσιες συγκεντρώσεις. Βέβαια, οι κυρίαρχοι πολιτικοί κύκλοι αντέδρασαν εντονότατα στις δραστηριότητες του «Ρήγα». Χαρακτήρισαν τα μέλη του «όργανα καταχθονίων στόχων» και έκαναν λόγο για «προδοτικό» Σύλλογο. Συχνό φαινόμενο ήταν η παρακολούθηση των δραστηριοτήτων του από την αστυνομία και οι παρενοχλήσεις από τις κυβερνητικές αρχές. Απειλήθηκε, μάλιστα, και η απαγόρευση της λειτουργίας του. Άλλωστε, δεν ήταν τυχαίο που ο «Ρήγας» αποκλείσθηκε από το Πανελλήνιο Συνέδριο των Συλλόγων το 1879 εξαιτίας των πολιτικών θέσεών του. Στην ίδρυση, ανάπτυξη και λειτουργία του «Ρήγα» η συμβολή του Πανά υπήρξε καθοριστική. Ο ίδιος, ωστόσο, χωρίς να έχει αναλάβει κάποιο συγκεκριμένο αξίωμα στη συλλογική λειτουργία, βοηθούσε ουσιαστικά στην προώθηση των σκοπών του με τα δημοσιεύματά του στις εφημερίδες του Εξέγερσις και Εργάτης, που τότε εξέδιδε. Έγραφε συγκεκριμένα στο 10ο φύλλο (1875) του Εργάτη: «Συμμεριζόμεθα πληρέστατα την ιδέα της Βαλκανικής Ομοσπονδίας, καθ’ όσον και ημείς φρονούμεν ότι το πολυθρύλητον ανατολικόν ζήτημα πρέπει να λυθή ουχί υπό ταύτης ή εκείνης της [ευρωπαϊκής] Δυνάμεως, αλλ’ υπ’ αυτών τούτων των ενδιαφερομένων βαλκανικών λαών, εν ονόματι ομονοίας και αδελφότητος των εργαζομένων». Ο Πανάς ήταν από τα μέλη του «Ρήγα», που αμφισβητούσαν εντονότατα τα εθνικιστικά ιδεολογήματα της εποχής, καθώς γνώριζε ότι δηλητηρίαζαν τις σχέσεις των λαών και λειτουργούσαν σε βάρος της βαλκανικής συνεννόησης. Αποστασιοποιημένος ο ίδιος από την κυρίαρχη «Μεγάλη Ιδέα», την οποία χαρακτήριζε «πολιτική πλάνη», γνώριζε ότι ήταν άνισος ο αγώνας εναντίον της, όταν έγραφε ότι «δυστυχώς το μακκιαβελικόν τούτο μηχανορράφημα επέτυχε κατά μέρος». (Κόσμος, Αθήνα, 23-9-1870). Παράλληλα, εναντιωνόταν στην πανσλαβιστική πολιτική, που ασκούσε στα Βαλκάνια η Ρωσία με την ανοχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Βέβαια, η μάχη έπρεπε να δοθεί, παρ’ όλο που τα μέλη του «Ρήγα» είχαν συνείδηση της περιορισμένης απήχησης της ομοσπονδιακής ιδέας τους. Ο Πανάς, επισημαίνοντας αυτή την κατάσταση, έγραφε: «Αλλά τα διδάγματα της πείρας παραγνωρίζοντες οι διάφοροι της Ανατολής λαοί, αντί επ’ αμοιβαίας συνεννοήσεως και ομοθύμου τινός ενεργείας να στηριχθώσι, όπως την αποτίναξιν του καταπιέζοντος αυτούς ζυγού και την εαυτών αναγέννησιν επιδιώξωσιν, άλλην άλλος ετράπη οδόν [...] Ο ελληνικός λαός […] δεν εννόησεν ότι διά να εξέλθη του τοιούτου ανίσου δι’ αυτόν αγώνος νικητής, έπρεπε να συνασπισθή μετά των άλλων της Ανατολής στοιχείων, άτινα, κοινήν μετ’ αυτού έχοντα την πατρίδα, κοινόν έχουσι συμφέρον.[..] Όθεν, αντί να ανυψώση την σημαίαν της ελευθερίας, της επιστήμης και της προόδου, ήτοι την σημαίαν του αρχαίου ελληνισμού, και υπ’ αυτήν να προσκαλέση πάντας τους λαούς της Ανατολής, όπως συνασπισθώσι, παρέστη εν τω μέσω σημαιοφόρος βυζαντινών αξιώσεων και υπέρμαχος μεσαιωνικών θεσμοθεσιών». (Εξέγερσις, φ. 1, 28-9-1874). Στο μεταξύ, η εξέγερση στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη, το καλοκαίρι του 1875, ξεπέρασε γρήγορα τα τοπικά της όρια και εξελίχθηκε σε παμβαλκανική κρίση, στην οποία ενεπλάκησαν όλα σχεδόν τα βαλκανικά κράτη αλλά και οι Μεγάλες Δυνάμεις, ιδιαίτερα στη διάρκεια του ρωσοτουρκικού πολέμου (1877-78) που ακολούθησε. Έγκαιρα η «Δημοκρατική Ανατολική Ομοσπονδία» πήρε πρωτοβουλίες για να δημιουργηθεί ένας παμβαλκανικός ξεσηκωμός εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μακριά και αντίθετα προς τις παρεμβάσεις των ξένων Δυνάμεων. Να τι έγραφε εκείνη την περίοδο σε προκήρυξή της προς τους βαλκανικούς λαούς, την οποία δημοσίευσε στην εφημερίδα του Εργάτης (24-9-1875) ο Πανάς: «Αδελφοί, η σημαία της επαναστάσεως ανεπετάσθη εν τουρκία, μέγα δε μέρος των αδελφών ημών αγωνίζεται ήδη εν Ερζεγοβίνη και Βοσνία υπέρ της ελευθερίας και του δικαίου. […] Αλλ’ αν η επανάστασις καταβληθή, αν επέλθη ο όλεθρος των επαναστάντων λαών, της συμφοράς ταύτης η ευθύνη εφ’ υμάς βαρύνει. […] Διατί οι πλήρεις ζωής και μέλλοντος δούλοι λαοί, ισχυροί καθ’ εαυτούς, ισχυρότατοι και ακατάβλητοι εν κοινή συμπράξει, δεν καταρρίπτουσι το καθεστώς το αποκτηνούν, όπως επί των ερειπίων αυτού ανεγείρωσι το φωτεινόν της ελευθερίας και προόδου οικοδόμημα; Διότι ουδέποτε από κοινού ειργάσθησαν. […] Ας ενωθώσι και εσώθησαν. Εις την μεγάλην ένωσιν αυτών τις θα δυνηθή ν’ αντιταχθή; […] Λαοί της Ανατολής! Κινηθήτε σεις και εν τη αυτενεργεία θα εύρητε την σωτηρίαν σας. Μην επαφίεσθε εις την μέριμναν ισχυρών δήθεν προστατών. Μη φοβείσθε την αντίπραξιν κραταιών δυναστών. Η εποχή των βασιλέων, η βασιλεία των αδικιών και των καταπιέσεων παρέρχεται πλέον, και υποφώσκει η ημέρα της βασιλείας των λαών, της βασιλείας του δικαίου και της ελευθερίας. […] Έλληνες, Αλβανοί, Σέρβοι, Ρωμούνοι, Βούλγαροι, φυλαί ελληνικαί, σλαβικαί, ταταρικαί, όσοι κατοικείτε τας ευρείας χώρας, τας περιλαμβανομένας μεταξύ των τριών θαλασσών, του Ευξείνου, της Μεσογείου και της Αδριατικής, και εκτεινομένας από των Άλπεων και των Καρπαθίων μέχρι της Κρήτης και της Κύπρου, ενωθήτε! Εν τη ενώσει έγκειται η ισχύς και το συμφέρον σας. […] Αποτινάξατε τον επιβαρύνοντα τον τράχηλόν σας ζυγόν και υπό την σημαίαν της ελευθερίας ανιδρύσετε δημοκρατικήν ομοσπονδίαν, ήτις και μόνη δύναται να εξασφαλίση το μέλλον της Ανατολής. […] Λαοί της Ανατολής! Το μέλλον της πατρίδος κείται εις τας χείρας σας. Σεις οφείλετε να λύσητε το ανατολικόν ζήτημα, συμφώνως προς τα καλώς εννοούμενα συμφέροντά σας, και να ματαιώσητε τας σκευωρίας των εχθρών σας. Εργασθήτε ηνωμένοι και θα επιτύχετε!». Αλλά και ο «Ρήγας» κινήθηκε προς την κατεύθυνση της κοινής επανάστασης των βαλκανικών λαών. Με προκηρύξεις του ενημέρωνε τους Έλληνες για τα σχέδια διαμελισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τις μεγάλες Δυνάμεις και τους καλούσε να απαιτήσουν από την ελληνική κυβέρνηση κοινή δράση με τους γείτονες: «Η μικρά Ελλάς επιτελέσει το καθήκον αυτής είτε εκόντων είτε ακόντων των αρχόντων της» (Ρήγας, φ. 26, 14-6-1877). Ο ίδιος, εξάλλου, ο Πανάς, χαρακτήριζε καταστροφική και αντεθνική τη στάση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο είχε σπεύσει να αποδοκιμάσει τη εξέγερση στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη, δηλώνοντας υποταγή στο σουλτάνο. Το δυναμισμό, πάντως, του «Ρήγα» εκείνης της περιόδου δηλώνουν δύο πρωτοβουλίες του. Το 1876 σε μια κίνηση αλληλεγγύης, πρωτόγνωρη για τα τότε ελληνικά δεδομένα, οργάνωσε έρανο για τους επαναστάτες της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης. Και το Μάιο του 1877 πραγματοποίησε στο Παναθηναϊκό Στάδιο συγκέντρωση 10.000 ατόμων, με κύριο αίτημα τον άμεσο στρατιωτικό εξοπλισμό και το σχηματισμό κυβέρνησης που θα έβγαζε τη χώρα στον πόλεμο κατά των Οθωμανών πλάι στους υπόλοιπους βαλκανικούς λαούς. Αυτές, όμως, οι κινήσεις ήταν οι τελευταίες αναλαμπές του «Ρήγα». Ήδη, το 1879 είχαν γίνει φανερά τα σημάδια της φθοράς του. Από τους κύριους λόγους παρακμής του ήταν μάλλον η αδυναμία μετεξέλιξής του σε πολιτικό κόμμα, παρά τις σχετικές συζητήσεις που έγιναν και τη σύγχρονη παρουσία στη Βουλή δύο σπουδαίων στελεχών του, του Γεώργιου Φιλάρετου και του Κεφαλονίτη Ρόκκου Χοϊδά και οι έντονες ιδεολογικές διαφορές που είχαν προκύψει στο εσωτερικό του. Το 1880 ο «Ρήγας» έχει διαλυθεί. Την ίδια περίπου εποχή έχουν σταματήσει και οι δραστηριότητες της «Δημοκρατικής Ανατολικής Ομοσπονδίας». Και η λήξη της λειτουργίας των δύο αυτών συλλογικών οργάνων σηματοδότησε ουσιαστικά την κάμψη της πολιτικής δραστηριότητας του Πανά. Δεν ξαναπήρε άλλες πρωτοβουλίες, δε συμμετείχε σε νέες κινήσεις, όπως εκείνες των πρωτοσοσιαλιστών, του Ιθακήσιου Πλάτωνα Δρακούλη και του Κρητικού Σταύρου Καλλέργη, αν και παρακολουθούσε τις πολιτικές εξελίξεις. «Είναι φανερό, όπως διαπιστώνει η βιογράφος του Ερασμία-Λουϊζα Σταυροπούλου (Παναγιώτης Πανάς (1832-1896). Ένας ριζοσπάστης ρομαντικός, σ. 105), ότι «η απογοήτευση από την έλλειψη ανταπόκρισης στις προσπάθειές του τον είχε οδηγήσει σταδιακά στην απομόνωση και την παραίτηση. Ο ίδιος δεν έδειξε ούτε στιγμή να αμφιβάλλει για την ορθότητα των απόψεών του. Αντίθετα, […], απέδιδε πάντοτε την αποτυχία των αγώνων, τόσο των συναγωνιστών του όσο και των δικών του, στην αυξανόμενη διαφθορά της σύγχρονής του κοινωνίας, όπου καμιά ευγενική προσπάθεια δεν ήταν δυνατόν να καρποφορήσει». Και αυτή η διάσταση του Πανά με τη σύγχρονή του κοινωνία τον οδήγησε το 1896 στην αυτοκτονία. Ωστόσο, την ίδια εποχή που έσβηναν τα ίχνη της «Δημοκρατικής Ανατολικής Ομοσπονδίας» και σταματούσε τη λειτουργία του ο «Ρήγας», μια νέα φεντεραλιστική κίνηση γεννιόταν στην Αθήνα το 1884 με την επωνυμία «Ανατολική Ομοσπονδία» και με πρωτοβουλία του βουλευτή Λεωνίδα Βούλγαρη. Βασικός σκοπός της καθοριζόταν η συγκρότηση αντίστοιχων επιτροπών στα βαλκανικά κράτη με άμεσο στόχο την προώθηση της συνεργασίας μεταξύ των λαών και απώτερο στόχο τη σύσταση βαλκανικής ομοσπονδίας. Όμως - και αυτή ήταν η κύρια διαφορά της με τη «Δημοκρατική Ανατολική Ομοσπονδία» - τα περισσότερα μέλη της ήταν πολιτικά πρόσωπα, ενταγμένα δηλαδή στο πολιτικό κατεστημένο, αλλά και οι επαφές που είχαν με τις άλλες βαλκανικές χώρες περιορίζονταν σε κρατικούς αξιωματούχους. Ήταν, λοιπόν, επόμενο, πριν ακόμη συμπληρώσει δεκαετή δράση, να διαλυθεί η «Ανατολική Ομοσπονδία», καθώς έγινε φανερό ότι κανένας κρατικός αξιωματούχος δεν είχε την πρόθεση να υποστηρίξει ενέργειες αντίθετες προς τις διεκδικήσεις της χώρας του. Η τελευταία φεντεραλιστική κίνηση του 19ου θα προέλθει απ’ έξω, από Βαλκάνιους πολιτικούς φυγάδες που ζούσαν και δραστηριοποιούνταν στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες με πρωτεργάτη τον Μακεδόνα Παύλο Αργυριάδη, που από το 1870 βρισκόταν στη Γαλλία και συμμετείχε την επόμενη χρονιά στην Κομμούνα του Παρισιού. Ο ίδιος προωθούσε, μέσα από την εφημερίδα που εξέδιδε στη γαλλική πρωτεύουσα, την ιδέα της σοσιαλιστικής βαλκανικής ομοσπονδίας, και για την υλοποίησή της πρότεινε την ίδρυση μιας πολυεθνικής οργάνωσης, η οποία ταυτόχρονα θα εμπόδιζε κάθε παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων. Έτσι, το 1894 διοργανώθηκε το πρώτο συνέδριο του «Συνδέσμου για τη Βαλκανική Ομοσπονδία», με τη συμμετοχή Ελλήνων, Σέρβων, Βουλγάρων και Αρμένιων αντιπροσώπων. Η κίνηση, όμως, αυτή δεν είχε συνέχεια μετά το θάνατο, το 1901, του Αργυριάδη. Αλλά ήδη έχουμε μπει στον 20ό αιώνα και τη σκυτάλη θα πάρουν στη χώρα μας οι πρωτοσοσιαλιστές και μετά τη δεύτερη δεκαετία του αιώνα οι κομμουνιστές συνεπικουρούμενοι και από άλλους ριζοσπάστες. Σημειώνω επιγραμματικά το συνέδριο των σοσιαλιστών στο Βελιγράδι το 1909, όπου αποφασίστηκε να δημιουργηθεί Βαλκανική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία, το συνέδριο των κομμουνιστών στη Σόφια το 1920, όπου τέθηκε ο στόχος για ίδρυση Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας, τις Βαλκανικές Διασκέψεις που γίνονταν από το 1930 μέχρι το 1934 με πρωτοβουλία του Αλέξανδρου Παπαναστασίου και επιζητούσαν τη βαλκανική προσέγγιση και τον αποκλεισμό του πολέμου ως μέσου επίλυσης των διαφορών μεταξύ των βαλκανικών χωρών, και την «Κίνηση για τη Βαλκανική Συνεννόηση» που δημιουργήθηκε το 1959 με πρόεδρο το βουλευτή Σταμάτη Μερκούρη και ήρθε σε επαφή στα υπόλοιπα βαλκανικά κράτη με αντίστοιχες κινήσεις, οι οποίες μες στη δεκαετία του 1960 διακήρυτταν τις θέσεις για σεβασμό της ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας των βαλκανικών χωρών, για μη ανάμιξη στα εσωτερικά τους και για απύραυλα Βαλκάνια. Αν πρέπει, τελειώνοντας, να διατυπώσουμε κάποιες αξιολογικές κρίσεις για τις προσπάθειες βαλκανικής συνεννόησης και ομοσπονδιακής συγκρότησης, μπορούμε να αναφέρουμε τα παρακάτω: 1. -- Οι ελπίδες που δημιουργήθηκαν με το κήρυγμα του Ρήγα Φεραίου-Βελεστινλή στα τέλη του 18ου αιώνα διαψεύσθηκαν μετά τις επαναστάσεις των Σέρβων και των Ελλήνων στις αρχές του 19ου αιώνα και τη συγκρότηση των πρώτων βαλκανικών κρατών, καθώς επικράτησαν στις νέες άρχουσες τάξεις αλυτρωτικές και εθνικιστικές αντιλήψεις. 2. -- Οι επεμβάσεις και των Μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων στις διαδικασίες επίλυσης του Ανατολικού ζητήματος με τις ταυτόχρονες παρεμβάσεις τους στα εσωτερικά των βαλκανικών κρατών επιπλέον δυσχέραιναν την επικράτηση φεντεραλιστικών αντιλήψεων. 3. -- Οι όποιες φεντεραλιστικές πρωτοβουλίες υπήρξαν, δημιουργούσαν πρόσκαιρες ελπίδες, διατηρούσαν όμως ζωντανό το όραμα της βαλκανικής συνεννόησης και ομοσπονδιακής συγκρότησης μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα. 4. -- Αυτές, επίσης, οι πρωτοβουλίες και κινήσεις υπήρξαν ταυτόχρονα οι μοναδικές φωνές καταγγελίας και αμφισβήτησης των κρατικών εθνικιστικών πολιτικών και οι κύριες εναλλακτικές προτάσεις συμβίωσης των βαλκανικών λαών. 5. -- Παρά την αποτυχία τους, όλες αυτές οι κινήσεις δημιούργησαν μια πλούσια παράδοση, που αντιπαρατάχθηκε στην κυρίαρχη αντίληψη, που θέλει τα Βαλκάνια να είναι εθνικιστικά και χώρο αντιπαράθεσης και επέμβασης των Μεγάλων Δυνάμεων. 6. -- Αν και απέτυχαν, οι κινήσεις του 19ου αιώνα, αποτέλεσαν χρήσιμη παρακαταθήκη για τους μελλοντικούς, του 20ού – και γιατί όχι και του 21ου – αιώνα, υποστηρικτές της συνεννόησης και προσέγγισης των βαλκανικών λαών. 7. -- Ειδικότερα, η «Δημοκρατική Ανατολική Ομοσπονδία» και ο ελληνικός σύλλογος «Ρήγας» συνιστούν τις πιο προωθημένες μορφές αγωνιστικής διεκδίκησης του αιτήματος της βαλκανικής ομοσπονδίας, χωρίς ωστόσο να μπορέσουν να αποκτήσουν πλατιά λαϊκή στήριξη, λόγω και της επιβολής τότε της «Μεγάλης Ιδέας» και των διεθνών συνθηκών της εποχής. 8. -- Αλλά και έτσι να έχουν τα πράγματα, το όραμα αυτό διατηρεί τη σημασία του για τη νεοελληνική και τη βαλκανική πολιτική ιστορία ως ιδέα και πρακτική πρωτοποριακή και, γιατί όχι, γοητευτική. 9. -- Και ο Παναγιώτης Πανάς, ακριβό βλαστάρι του κεφαλονίτικου ριζοσπαστισμού, παραμένει η εμβληματική μορφή εκείνης της αγωνιστικής πορείας. Όντας, τότε, ένας πολίτης των Βαλκανίων εργάστηκε με ενθουσιασμό, τόλμη και πίστη για το σκοπό της βαλκανικής συνεννόησης και ομοσπονδίας. Και τον υπηρέτησε με συνέπεια. Όταν, όμως, αντιλήφθηκε το ανέφικτο της υπόθεσης μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες της σύγχρονης εποχής του, αφού έλειπε η λαϊκή συμμετοχή, αθόρυβα αποσύρθηκε από την ενεργητική δράση, χωρίς όμως ποτέ να αλλοιώσει τις αρχές του και να αναιρέσει τις ιδέες του. ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ Κατσόβσκα-Μαλιγκούδη Γιάννα, Οι Σλάβοι των Βαλκανίων, εκδ. Gutenberg, Αθήνα 2004. Λάσκαρις Μιχαήλ, Το Ανατολικόν Ζήτημα 1800-1923, Θεσσαλονίκη 1948. Λάσκαρις Σ., Διπλωματική Ιστορία της Ευρώπης 1814-1914, εν Αθήναις 1936. Σοφιανόπουλος Γιάννης, Πώς είδα τη Βαλκανική, Αθήνα 1926. Σταυροπούλου Ερασμία-Λουϊζα, Παναγιώτης Πανάς (1832-1896).Ένας ριζοσπάστης ρομαντικός, εκδ. Επικαιρότητα, Αθήνα 1987. Χασιώτης Λουκιανός, «Η Ανατολική Ομοσπονδία»: δύο ελληνικές φεντεραλιστικές κινήσεις του 19ου αιώνα, εκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2001. Ηroch Miroslav, Tοντόροβα Μαρία, Εθνικό κίνημα και Βαλκάνια, μτφρ. Π. Ματάλας, Ν. Ποταμιάνος, Π. Χατζαρούλα, εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 1996. Μazower Mark, Τα Βαλκάνια, μτφρ. Κ. Κουρεμένος, εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2000. Μiller W. H Tουρκία καταρρέουσα. Ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από του έτους 1801 μέχρι του έτους 1913, Αθήνα 1914. Stavrianos L. S., The Balkan since 1453, Nέα Υόρκη 1958. Sugar Peter, Η Νοτιοανατολική Ευρώπη κάτω από Οθωμανική κυριαρχία (1354-1804), μτφρ. Π. Μπαλουξή, 2 τόμοι, εκδ. Σμίλη, Αθήνα 1994. Εφημερίδες: Κόσμος, 1870-1871                  Εξέγερσις, 1874-1875                  Εργάτης, 1875-1876                  Ο Ρήγας, 1876-1877.

ΙΡΑΚ: ΣΤΟ ΤΙΚΡΙΤ ΕΙΣΗΛΘΕ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ - ΥΠΟΧΩΡΟΥΝ ΟΙ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΕΣ

¹

Ιράκ: Στρατιώτες πανηγυρίζουν για τη νίκη απέναντι στο ΙΚ

Οι ένοπλες δυνάμεις του Ιράκ και σιιτικές πολιτοφυλακές εισήλθαν στη βόρεια συνοικία Κασιντίγια του Τικρίτ, όπως αναφέρει το Reuters.

Η πόλη βρίσκεται εδώ και μήνες υπό τον έλεγχο των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους.

"Ο κυβερνήτης της επαρχίας Σαλαχουντίν ανακοινώνει την εκκαθάριση μέρους της μισής συνοικίας Καντισίγια, της μεγαλύτερης γειτονιάς της Τικρίτ", αναφέρει ανακοίνωση του γραφείου του κυβερνήτη Ραέντ αλ-Τζουμπούρι.

Ο στρατός και οι πολιτοφύλακες ύψωσαν την εθνική σημαία στο στρατιωτικό νοσοκομείο περιοχής της Καντισίγια που ανέκτησαν από τους τζιχαντιστές, είπαν οι αξιωματούχοι ασφαλείας.

Οι ίδιες πηγές ανέφεραν ότι στη συνέχεια η επέλασή τους διακόπηκε καθώς ο στρατός τους δέχτηκε πυρά από ελεύθερους σκοπευτές και χρειάστηκε να εξουδετερώσουν τους εκρηκτικούς μηχανισμούς που ήταν τοποθετημένοι στους δρόμους και τα παγιδευμένα κτίρια.

Νωρίτερα το πρακτορείο Russia Today είχε μεταδώσει εικόνες με στρατιώτες να πανηγυρίζουν για την επιτυχία απέναντι στους μαχητές του Ισλαμικού Κράτους.

Στρατηγική Συμμαχία Ελλάδας – Ισραήλ

Με ένα άρθρο ύμνο στη συμμαχία Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ, η οποία έχει στριμώξει τηνΤουρκία, πανηγυρίζει το «σκληρό» ισραηλινό σάιτ Arutz Sheva.

Όπως γράφει χαρακτηριστικά, «οι ελληνοϊσραηλινές σχέσεις ποτέ δεν ήταν καλύτερες» και συνεχίζει περιγράφοντας ότι «οι πιέσεις της Τουρκίας στην Ελληνοκυπριακή Διοίκηση της Κύπρου για τα κοιτάσματα φυσικού αερίου, ώθησαν Ελληνοκυπρίους και Ελλαδίτες σε μια πρωτοφανή (unprecedented) αμυντική και οικονομική σχέση με την Ιερουσαλήμ». (σ.σ. Δεν είναι έτσι ακριβώς, οι Ισραηλινοί είχαν την εξυπνάδα να μας προσεγγίσουν πρώτοι το 2010, όταν τους πούλησε ο Ερντογάν, και ευτυχώς δηλαδή που οι Ισραηλινοί πήραν την πρωτοβουλία, διότι τα δικά μας εδώ τα… ζωντανά ασχολούνταν με τα μνημόνια και… πέρα βρέχει).

Αλλά η σχέση (σ.σ. συμμαχία), γράφει το ισραηλινό σάιτ, θα μπορούσε να αμφισβητηθεί από τη νέα ακροαριστερή κυβέρνηση. (σ.σ. Εδώ αναφέρεται στους «φόβους» κάποιων Ελλήνων Εβραίων, που νόμιζαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάλαγε τη συμμαχία για χάρη των Παλαιστινίων και μετέδωσαν αδικαιολόγητα τον πανικό τους στο Ισραήλ).

«Μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, υπήρξε ένας προβληματισμός στο Ισραήλ ότι η πολιτική τους (σ.σ. της Ελλάδας) στη Μέση Ανατολή θα μπορούσε να αλλάξει. Ήταν ένας αριθμός ΣΥΡΙΖΑίων ακτιβιστών το τελευταίο καλοκαίρι που πρωταγωνίστησαν σε διαδηλώσεις ενάντια στην επιχείριση «Protective Edge» (σ.σ. στον πόλεμο Ισραηλινών και Χαμάς στη Γάζα το καλοκαίρι του 2014).

Ο ΣΥΡΙΖΑ, γράφει το Arutz Sheva, έχει έναν αριθμό φιλοπαλαιστινίων πολιτικών. «Αλλά άλλοι παράγοντες περιόρισαν την οποιαδήποτε επιρροή πιθανώς να είχαν αυτές οι απόψεις στην ολοένα αυξανόμενη σχέση της Ελλάδας με το Ισραήλ».

Το Arutz Sheva μίλησε με τον διπλωμάτη Arye Mekel, πρώην πρέσβη του Ισραήλ στην Ελλάδα, ο οποίος εξήγησε ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια συμμαχία από 14 μικρότερα ακροαριστερά κόμματα. Ένας μάλιστα αναπληρωτής υπουργός είχε συμμετάσχει και σε έναν από τους στολίσκους που ξεκίνησαν για τη Γάζα».

«Η Ελλάδα βρίσκεται πολύ κοντά στη Κύπρο, το Ελληνοκυπριακό νησιωτικό Εθνος Κρατος «κάθεται» στα ίδια κοιτάσματα φυσικού αερίου με το Ισραήλ. Αλλά το νησί είναι διχοτομημένο. Το 1974 η Τουρκία εισέβαλε και κατέλαβε το βόρειο τμήμα του νησιού και δημιούργησε έναν ξεχωριστό θύλακα για τους Τούρκους που ζουν στο νησί.

Η Τουρκία ισχυρίζεται ότι κάποια από τα κοιτάσματα φυσικού αερίου ανήκουν στη Βόρεια Κύπρο, ένα «κράτος» του οποίου την ανεξαρτησία αναγνωρίζει μόνο η Τουρκία, η οποία απειλεί την Κύπρο στο δικαίωμά της να εκμεταλλευτεί το φυσικό αέριο από τη Μεσόγειο. Με αυτό το «φόντο» και τις ισραηλινοτουρκικές σχέσεις παγωμένες, Ισραήλ και Ελλάδα επέκτειναν την στρατιωτική τους συνεργασία».

Και στη συνέχεια το Arutz Sheva πλέκει το εγκώμιο των Ανεξάρτητων Ελλήνων: «Χάρη στη συγκυβέρνηση του δεξιού κόμματος των Ανεξάρτητων Ελλήνων, οι όποιοι φόβοι υπήρχαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα άλλαζε στάση απέναντι στην Ιερουσαλήμ διαψεύστηκαν». (σ.σ. Από εκεί που έγινε προσπάθεια από κάποιους να εμφανιστεί ο Πάνος Καμμένος στην κοινή γνώμη του Ισραήλ ως «αντισημίτης», τώρα είναι ο «σωτήρας» της συμμαχίας. Μια χαρά το πάνε…).

«Στα τέλη Φεβρουαρίου, ο Πάνος Καμμένος ανακοίνωσε νέες κοινές στρατιωτικές ασκήσεις της Ελλάδας με το Ισραήλ και την Κύπρο».

Ο πρέσβης Μέκελ δεν βλέπει τις εντάσεις που προκαλεί η Τουρκία ως «πρωταρχικό»΄πρόβλημα για την Ελλάδα.

«Υπήρξε μια ημι-κρίση όταν οι Κύπριοι βρήκαν φυσικό αέριο και αρνήθηκαν να το μοιραστούν με τους τουρκοκύπριους. Οι Τούρκοι έστειλαν πολεμικά πλοία στην περιοχή, αλλά στο τέλος δεν κατάφεραν τίποτα και οι Κύπριοι συνεχίζουν τις έρευνες».

«Ο Καμμένος μας είναι γνωστός. Ο Καμμένος ήταν πάντα φιλικός με το Ισραήλ, ειδικά πριν μερικά χρόνια πριν όταν ήταν αναπληρωτής υπουργός Ναυτιλίας και είχαμε κάποια θέματα στην περιοχή».

«Το περασμένο καλοκαίρι για πρώτη φορά εγκαταστήσαμε έναν στρατιωτικό ακόλουθο, έναν συνταγματάρχη, στην Αθήνα. Δεν βλέπω κάποια αλλαγή στις σχέσεις μας».

Όπως επισημαίνει το ισραηλινό Μέσο, Ελλάδα και Ισραήλ μπορούν να συνεργαστούν ευρέως στην ενέργεια. Γίνονται συζητήσεις για κοινές έρευνες και γεωτρήσεις και αγωγούς που θα συνδέουν Ισραήλ, Ελλάδα και Κύπρο. Ένα έργο που συζητιέται είναι να απλωθεί υποβρύχιο καλώδιο 2.000 μέγκαβατ που θα συνδέσει Κύπρο και Ισραήλ με την Ευρώπη. Η αμυντική συμμαχία συνδέεται ευθέως με τις απειλές της Τουρκίας.

Συμπεράσματα

Το σημαντικό είναι ότι το παραπάνω άρθρο δημοσιεύεται σε ένα Μέσο που όταν εκλέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ έπαθε… υστερία.

Αναπαρήγαγε αμάσητα «φήμες» που εμφάνιζαν τη νέα ελληνική κυβέρνηση ως τον… χειρότερο εχθρό του Ισραήλ.

Προφανώς και κάποιοι τους «συμμάζεψαν» και έτσι από εκεί που ο Πάνος Καμμένος παρουσιαζόταν ως αντισημίτης, αποκαταστάθηκε η αλήθεια, ότι δηλαδή ήταν πάντοτε υπέρ της συμμαχίας Ελλάδας – Ισραήλ.

Επίσης, ο Αλέξης Τσίπρας «βγαίνει» από το κάδρο των «ακτιβιστών για τη Γάζα», στο οποίο -φυσικά- και παραμένουν κάποια περιθωριακά γκρουπούσκουλα που συμμετέχουν στον ΣΥΡΙΖΑ.

Το άρθρο απευθύνεται στην ισραηλινή κοινή γνώμη. Την ενημερώνει για πράγματα που δεν είναι υποχρεωμένη να γνωρίζει και την καθησυχάζει ότι ο μοναδικός φίλος του Ισραήλ στον κόσμο, αυτή την εποχή, η Ελλάδα δηλαδή, θα παραμείνει φίλος και σύμμαχη χώρα. Όπως είναι και η πραγματικότητα δηλαδή, αφού ουδέποτε η νέα ελληνική κυβέρνηση διανοήθηκε να χαλάσει τη συμμαχία μας με το Ισραήλ για να ικανοποιήσει τις ιδεοληψίες κάποιων γραφικών.

Εξάλλου, από τη στιγμή που οι ηγεσίες των Παλαιστινίων αποφάσισαν να συμμαχήσουν με τον Ερντογάν, άλλαξε το γεωπολιτικό παιχνίδι στην ανατολική Μεσόγειο και εμείς είμαστε τώρα σύμμαχοι με το Ισραήλ και μακάρι να παραμείνουμε φίλοι, σύμμαχοι και πάνω από όλα συνεργάτες και συνέταιροι για πολλά χρόνια.

Η συμμαχία Ελλάδας Ισραήλ, λέμε εμείς, θα βοηθήσει και τις δύο χώρες, τα δύο αρχαία ιστορικά έθνη, να εξέλθουν από την κρίση που αντιμετωπίζει το καθένα. Την Ελλάδα από την οικονομική κρίση και το Ισραήλ από τους εχθρούς που το περιβάλλουν. Οι Έλληνες, που έχουν διαχρονικό ηγετικό ιστορικό ρόλο και παρουσία στη Μέση Ανατολή και απολαμβάνουν του σεβασμού όχι μόνο των αρχαίων λαών (Ασσύριων, Αρμένιων, Κούρδων, Αραμαίων κ.α.) αλλά και των Αράβων, μπορούν να παίξουν ρόλο ειρηνοποιού και εγγυητή της ασφάλειας του Ισραήλ.

Εξάλλου, κι ας μη γελιόμαστε, ποιος μπορεί αλήθεια να τα βάλει με Έλληνες και Ισραηλινούς ενωμένους; Ποιος θα τολμήσει να αναμετρηθεί με την απόλυτη συμμαχία που διαμόρφωσε και συνεχίζει να διαμορφώνει πολιτισμικά, πολιτικά, φιλοσοφικά και θρησκευτικά Ευρώπη και Ανατολή;

Το έχει πει εύστοχα η Ρένα Δούρου σε πρόσφατη ομιλία της:

«Σε εμάς σήμερα, και κάθε μέρα, αναλογεί το Χρέος της διατήρησης και της μεταβίβασης της Μνήμης. Το Χρέος της Α-λήθειας. Κυρίες και κύριοι, Την εκπλήρωση αυτού του Χρέους θα την φέρουμε σε πέρας Αθήνα και Ιερουσαλήμ μαζί. Στην βάση των κοινών αξιών και αρχών που ενώνουν εδώ και χιλιάδες χρόνια τον ελληνικό με τον εβραϊκό λαό – δύο λαούς που συναντήθηκαν και συναντιόνται στα γράμματα, στις τέχνες, στο εμπόριο. Δύο λαούς, δύο μακραίωνους πολιτισμούς. Δύο πολιτισμούς που όχι τυχαία έχουν καθορίσει τη σύγχρονη πολιτική σκέψη. Και τούτο γιατί όπως έχει υπογραμμίσει ο Λέο Στράους, η διαλεκτική ένταση στη σχέση Αθήνας και Ιερουσαλήμ, που συμβολίζουν τη λογική και την αποκάλυψη, έχει τροφοδοτήσει την καρδιά, τον πυρήνα της πολιτικής παράδοσης του λεγόμενου δυτικού κόσμου».

Οι γνωρίζοντες καταλαβαίνουν, οι άλλοι αισθάνονται… Η συμμαχία Ελλάδας – Ισραήλ είναι ικανή να αλλάξει τον κόσμο σε κάτι πρωτόγνωρο που θα διαμορφώσει μια εντελώς νέα ανθρωπότητα σε ένα μέλλον δίχως άλλες παλινδρομήσεις…

ΥΠ.ΕΞ.:"ΟΙ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΕΣ ΚΑΡΑΔΟΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ"

«Αμέτρητα εκατομμύρια μεταναστών και χιλιάδες τζιχαντιστές θα υπάρξουν, στην περίπτωση κατάρρευσης της Ελλαδας», προειδοποίησε ο υπουργός Εξωτερικών στο περιθώριο του άτυπου συμβουλίου υπουργών εξωτερικών στη Ρίγα της Λετονίας. 

Μιλώντας στο πρακτορείο Reuters και άλλα διεθνή μέσα ενημέρωσης, ο κ. Κοτζιάς πρόσθεσε πως «η περιοχή των Δυτικών Βαλκανίων είναι αποσταθεροποιημένη», αναφερόμενος και στις υπόλοιπες εστίες ανάφλεξης πέριξ της Ελλάδας, την Ουκρανία, τη Συρία, το Ιράκ, τη Βόρεια Αφρική.
Ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών επέκρινε τη στάση των χωρών της Ευρωζώνης απέναντι στην Ελλάδα: «Αυτό που υφιστάμεθα, είναι πολιτιστικός ρατσισμός. Είναι αναγκαίο για το μέλλον της Ευρώπης να βρεθεί άλλος τρόπος συμπεριφοράς για την Ελλάδα. Πρόκειται επίσης για γεωστρατηγική αναγκαιότητα».
Ο κ. Κοτζιάς έκανε λόγο και για τις προσπάθειες να καταρρεύσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήδη από τις πρώτες μέρες. «Τώρα, γίνεται προσπάθεια να συμβεί αυτό πιο αργά, αλλά τι θα επακολουθήσει; Ακροδεξιά, χάος», προειδοποίησε ο υπουργός.

Συναγερμός για τις αποβάσεις από τη Λιβύη

Συναγερμός για τις αποβάσεις από τη Λιβύη

Υπενθυμίζεται ότι πριν από λίγες ημέρες, η βρετανική Telegraph έφερε στο φως της δημοσιότητας έκθεση του αντιτρομοκρατικού think tank Quilliam, στο οποίο περιγράφεται ενδελεχώς το πλάνο του Ισλαμικού Κράτους που έχει συγκεντρώσει μεγάλες δυνάμεις στη Λιβύη, έχοντας καταλάβει δεκάδες πόλεις στα παράλια της χώρας στη Μεσόγειο, για να μεταφέρει τζιχαντιστές ως παράνομους μετανάστες προς τα νότια παράλια της Ευρώπης.

Το έγγραφο που παρουσίασε το Ίδρυμα Quilliam αναφέρεται σε ένα δοκίμιο που γράφτηκε και κυκλοφόρησε από κορυφαίο στέλεχος του Ισλαμικού Κράτους στη Λιβύη, του Αμπου Αρίμ αλ Λιμπίμ (Abu Arhim al-Libim) εντός του οποίου αναγράφεται με λεπτομέρειες ο τρόπος που έχει οργανωθεί το εν λόγω σχέδιο.

Όπως αναφέρεται, οι τζιχαντιστές θα αποβιβαστούν στις ακτές της Νότιας Ευρώπης επιβιβαζόμενοι σε μικρές βάρκες, αξιοποιώντας την εμπειρία των προσφύγων της Βόρειας Αφρικής και ακολουθώντας περίπου το ίδιο δρομολόγιο.

Ως βασική πύλη εισόδου των ακραίων ισλαμιστών στη Γηραιά Ήπειρο θα χρησιμοποιηθεί κυρίως η Ιταλία, λόγω της εγγύτητας των ακτών της με αυτών της Λιβύης.

Σύμφωνα με το εν λόγω δοκίμιο, η Λιβύη είναι ιδανική για κάτι τέτοιο διότι «έχει μια μεγάλη ακτογραμμή και είναι απέναντι από τις νότιες χώρες των σταυροφόρων, στις οποίες μπορεί να φτάσει κανείς με ευκολία ακόμα και με υποτυπώδεις βάρκες».

Παράλληλα, αφού ο εμπνευστής του κειμένου σημειώνει ότι κάθε μέρα «φτάνουν στην Ελλάδα, στην Ιταλία, ακόμη και στη Νότια Ισπανία, απαρατήρητοι, περίπου 500 Βορειοαφρικανοί», εν συνεχεία τονίζει πως αν αυτό αξιοποιηθεί έστω και μερικώς και υπάρξει στρατηγική ανάπτυξη, «θα ξεσπούσε πανδαιμόνιο στη Νότια Ευρώπη».

Σε ό,τι αφορά τη χώρα μας η περιοχή που βρίσκεται πιο κοντά στις λιβυκές ακτές είναι η Κρήτη. Το ελληνικό νησί θεωρείται από τα εγγύτερα στη Λιβύη, αφού το χωρίζουν κάτι λιγότερο από 200 μίλια θάλασσας από την πόλη Ντέρνα, προπύργιο των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους.

Να σημειώσουμε πως μόλις τον περασμένο Νοέμβριο το CNN φιλοξένησε σχετικό ρεπορτάζ, επισημαίνοντας ότι οι ακραίοι ισλαμιστές του ISIS επωφελούνται από το πολιτικό χάος στη Λιβύη για να επεκτείνουν με ραγδαίους ρυθμούς την παρουσία τους στη Δύση (Δείτε τι είπε το CNN εδώ).

Το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο τόνιζε χαρακτηριστικά πως οι τζιχαντιστές απέχουν 200 μίλια από τις νότιες ακτές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με πιο κοντινό σημείο την Κρήτη.

Να σημειώσουμε πως οι αρμόδιες υπηρεσίες που παρακολουθούν το θέμα θεωρούν ότι η πρόσφατη εκτέλεση των 21 κοπτών χριστιανών από τους τζιχαντιστές στη Λιβύη είχε ως στόχο να στείλει ταυτόχρονα ένα μήνυμα επερχόμενης εισβολής προς την Ευρώπη, αφού η τοποθεσία που επιλέχτηκε για να θανατωθούν ήταν, σκόπιμα, μια παραλία στις ακτές της Μεσογείου.

Επιθέσεις σε πλοία

Ενα επιπλέον και ιδιαίτερα ανησυχητικό στοιχείο σε ό,τι αφορά τη χώρα μας είναι όμως και η αναφορά που γίνεται στο εν λόγω δοκίμιο για επιθέσεις και τρομοκρατικές ενέργειες σε πλοία του Εμπορικού Ναυτικού που ανήκουν σε ευρωπαϊκές ναυτιλιακές εταιρείες.

«Πιθανόν να κλείσουν και ναυτιλιακές εταιρείες, λόγω του ότι πλοία και δεξαμενόπλοια των σταυροφόρων θα αποτελούν στόχο», αναφέρεται χαρακτηριστικά στο έγγραφο που αποκάλυψε το Ιδρυμα Quilliam.